Υπάρχει κάτι που κάνει τα 23 ευρώ που δίνουν οι καπιταλιστές της Μανωλάδας καλύτερα - ηθικότερα, από τα 23 ευρώ που δίνουν οι αντίστοιχοι στην Πιερία, στην Ημαθία ή όποια άλλη περιοχή;

Απολύτως τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, είναι η απόδειξη μιας άγριας εκμετάλλευσης. Κι όμως, στον αστικό Τύπο οι εργάτες που αρνούνται αυτήν την άγρια εκμετάλλευση βαπτίζονται «άνεργοι πολυτελείας» γιατί αρνούνται να δουλέψουν στην Ελλάδα με μισθούς Μπαγκλαντές. Ασε που δε λένε και την αλήθεια, ότι, δηλαδή, οι συνθήκες δουλειάς στα χωράφια είναι σαν αυτές που ζουν οι μετανάστες εργάτες γης στη Μανωλάδα, ενώ οι καπιταλιστές εργοδότες προσλαμβάνουν μετανάστες «πατώντας» στο γεγονός ότι δεν τους «νομιμοποιεί» το κράτος. Αλλωστε, στα ίδια τα σχετικά ρεπορτάζ, προβάλλεται ως επιπλέον παροχή το γεγονός ότι οι εργάτες, αντί να μένουν σε ενοικιαζόμενα σπίτια, μπορούν να κοιμούνται στα χωράφια ώστε να τους μένει το μεροκάματο στο χέρι. Γεγονός που δεν αυξάνει ούτε κατά ένα σεντ το ήδη χαμηλό μεροκάματο. Ενα μεροκάματο που οι καπιταλιστές της γης το θεωρούν προνομιακό, αφού φτάνει να δίνει μισθό λίγο πάνω από το νέο κατώτατο που είναι στα 511 το μήνα. Η επίκληση των 511 ευρώ το μήνα είναι και μια απάντηση σ' όσους ισχυρίστηκαν ότι δεν έχει και τόση σημασία η επιβολή από την κυβέρνηση αυτού του κατώτερου μισθού, αφού στο τέλος τέλος ο εργάτης διαπραγματεύεται με το αφεντικό το μισθό του και μπορεί να συμφωνήσει σε μεγαλύτερο. Η πράξη δείχνει ότι οι καπιταλιστές προβάλλουν τα 511 ευρώ σαν οροφή προς τα πάνω - με βάση αυτά κάνουν τις συγκρίσεις και με βάση αυτά καλούν σε υποταγή όποιον ψάχνει για μεροκάματο.

Το πρόσθετο που μας λέει η ιστορία πέρα από την έκδηλη επιδίωξη του καπιταλιστή, είναι ότι μπροστά ξανοίγεται πεδίο αντιπαράθεσης μεγάλο καθώς πρέπει να πειστούν και οι εργαζόμενοι από άλλες χώρες να οργανωθούν και να διεκδικήσουν τουλάχιστον όσα και οι Ελληνες συνάδελφοί τους.

Το κρισιμότερο, όμως, είναι ότι και στο χώρο της αγροτικής παραγωγής η συγκέντρωση κεφαλαίου που καταγράφεται βάζει παρονομαστή την ανταγωνιστικότητα, καθώς αυτό είναι το μόνο κριτήριο για τους καπιταλιστές. Ομως, το αντικείμενο της παραγωγής έχει άμεση σχέση με τη διατροφή του πληθυσμού. Κι εδώ παιχνίδια με τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής της ζωής δεν πρέπει να χωράνε.

Διά ταύτα: Οι εργάτες στον καπιταλισμό πρέπει να πληρώνονται κανονικά και αυτό σημαίνει να μπορούν να παίρνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος από την αξία του προϊόντος που παράγουν στη διάρκεια του ωραρίου τους. Στο σοσιαλισμό αυτό θα ανήκει σε όλη την κοινωνία, δηλαδή σε όλους τους εργαζόμενους. Η παραγωγή τους, αντί για αντικείμενο καπιταλιστικού κέρδους, πρέπει να συμβάλει στην κοινωνική ευημερία. Σε μια τέτοια κατεύθυνση, μόνο ο κεντρικός σχεδιασμός με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του. Δηλαδή, η λύση δεν είναι να αποδεχτούν Ελληνες και ξένοι εργάτες τα 511 ευρώ το μήνα και να λένε ευχαριστώ, αλλά να παλέψουν μαζί αγρότες κι εργάτες για μια παραγωγή που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες μαζί και τις δικές τους. Αυτό, με την πίτα των καπιταλιστών να αυξάνεται διαρκώς δεν μπορεί να συμβεί. Αρα; Ισχύει και στα χωράφια ό,τι και στα εργοστάσια. Πρέπει να λυθεί η βασική αντίθεση που καταγράφεται στις σχέσεις κεφαλαίου - εργασίας.

Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε θέμα αναδεικνύει αυτή τη βασική αντίθεση και παράλληλα το αδιέξοδο στο οποίο πέφτουν όσοι επιμένουν ότι με διαχειριστικά τερτίπια θα ξεμπερδέψουν με τα αδιέξοδα του συστήματος.

Ολα: Οι μισθοί Μπαγκλαντές στα χωράφια, τα εργοστάσια γκέτο και τα κοράκια που περιμένουν στη γωνιά να πάρουν ό,τι έχει απομείνει, έχουν κοινό παρονομαστή το κεφάλαιο που ψάχνει να βρει τρόπο να αυγατίσει τα κέρδη του. Αυτή η επιδίωξη έχει φέρει ξανά και ξανά μόνο δυστυχία.

Απάντηση στο πρόβλημα δεν δίνει ο πλαστός διαχωρισμός σε «αριστερά - δεξιά», που ξαναζεσταμένος έρχεται να βάλει απ' το παράθυρο ό,τι η ζωή έχει ήδη πετάξει στα σκουπίδια. Καθώς η αντίθεση που οξύνεται είναι «μονοπώλια - εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της», σ' αυτήν ακριβώς πρέπει να αντιστοιχηθεί και η πολιτική πρόταση. Το ζητούμενο δεν είναι η συντήρηση του συστήματος, αλλά η ανατροπή του. Κι αυτό σημαίνει ότι με μέτωπο στα μονοπώλια ο λαός βάζει τώρα πλώρη για τη δική του εξουσία. Αυτή η επιδίωξη παλεύεται από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα.