ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ώρα της ευθύνης του λαού

Η πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ κατά της κυβέρνησης δεν αντανακλά αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το αίτημά του για άμεση προσφυγή στις κάλπες το συνόδευσε, χτες, με τη διευκρίνιση - για να μην υπάρξουν και παρεξηγήσεις - ότι παρά την αποχώρηση του κόμματός του από τις διαδικασίες αναθεώρησης του Συντάγματος, οι θέσεις του ισχύουν, όπως, π.χ., η συμφωνία του στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Επίσης, με δεδομένο τον κοινοβουλευτικό συσχετισμό, δε φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ έχει αυταπάτες πως θα καταδικαστεί από τη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ. Επομένως, έχει άλλες στοχεύσεις. Αποτελεί μια κίνηση, που την «αγκάλιασε» η κυβέρνηση, στα πλαίσια της ανάγκης του αστικού πολιτικού συστήματος να λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά ώστε να συγκαλύπτει αυτό που ολοένα και περισσότερο και σε ολοένα και πιο πλατιές λαϊκές δυνάμεις αποκαλύπτεται, η στρατηγική σύμπλευση των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας.

Είναι γεγονός ότι ολοένα και περισσότερο γίνεται ορατή όχι η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να επεξεργαστεί αντιπολιτευτική πολιτική στην κυβέρνηση, όπως έχει σχολιαστεί πολλές φορές στον αστικό Τύπο, αλλά το γεγονός ότι δε θέλει και δεν μπορεί να το κάνει γιατί η πολιτική του, σε όλα τα μεγάλα, κρίσιμα για το λαό ζητήματα, συμπλέει με αυτή της κυβέρνησης και υπηρετεί τα ίδια ακριβώς ταξικά συμφέροντα, αυτά του κεφαλαίου. Είναι χαρακτηριστική η μόνιμη επωδός στον δήθεν αντιπολιτευτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ, ότι η κυβέρνηση είναι άτολμη στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρεται για τη γοργή προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου. Το ΠΑΣΟΚ έχει επομένως ανάγκη να συγκαλύψει πρώτ' απ' όλα στους δικούς του ψηφοφόρους αλλά και στο λαό γενικότερα την ταξική ουσία της δικής του πολιτικής.

Η ΝΔ επίσης αντιμετωπίζει εμπόδια στο να εφαρμόσει την πολιτική της, φαίνεται αυτό χαρακτηριστικά στο μέτωπο της Παιδείας, και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του κεφαλαίου για γοργή προώθηση όλων των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων εδώ και τώρα. Αλλωστε, η κυβέρνηση έχει και μετρά την ταχτική της έτσι που να μη δημιουργεί προϋποθέσεις συνολικής αμφισβήτησης της αστικής πολιτικής και του πολιτικού συστήματος από τις λαϊκές δυνάμεις.

Φαίνεται, λοιπόν, πως οι αγώνες που αναπτύσσονται έχουν ορισμένα αποτελέσματα στο να ορθώνουν εμπόδια στην προώθηση της πολιτικής της πλουτοκρατίας και αυτό απαιτεί από το πολιτικό σύστημα αντιμετώπιση. Γι' αυτό και η κυβέρνηση με την πρόταση του ΠΑΣΟΚ περί μομφής και προσφυγής στις κάλπες φάνηκε έτοιμη να αποδεχτεί το «γάντι που της έριξε» και να ανταποκριθεί σε μια ακόμη συζήτηση-φιάσκο, μια κάλπικη αντιπαράθεση, αφού καμιά σχέση δεν έχει με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, είναι μακριά και έξω από τα δικά του συμφέροντα.

Τώρα η ευθύνη περνά στην εργατική τάξη, στο λαό και τη νεολαία. Με τη δύναμη της κοινωνικοπολιτικής τους δράσης, τη συνέχιση και ένταση των αγώνων, αλλά και με την ψήφο τους όταν γίνουν εκλογές, να απαντήσουν στον εκβιασμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για το ποιο από τα δύο κόμματα διαχειρίζεται την κλοπή του πλούτου που παράγουν για να τον δίνει στην ολιγαρχία. Λαϊκή μομφή σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χειραφέτηση από την πολιτική τους με μαζική εγκατάλειψη και των δύο, αντεπίθεση με αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, είναι μονόδρομος για φιλολαϊκές εξελίξεις.

Κολακείες...

Τις έχει πολύ εύκολες, απ' ό,τι φαίνεται, τις κολακείες ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος. Τις προάλλες κολάκευε τους τέσσερις πρυτάνεις και την, πυροσβεστική για το κίνημα, πρωτοβουλία τους. Δυο μέρες μοίραζε κολακείες στην κίνηση των «1.000» και τη συμπαράταξή τους με την αντιδραστική μεταρρύθμιση. Χτες, ήρθε η σειρά των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ.

«Χαιρετίζω τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Είστε μεγάλη δύναμη. Χαιρετίζω την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού. Είστε μεγάλη δύναμη». Ετσι ξεκινούσε η χτεσινή δήλωση του Αλ. Αλαβάνου, σχετικά με την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ και λίγο πιο κάτω τόνιζε: «Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς αναδείχνεται η δύναμη της σταθερής, μαχητικής, προγραμματικής αντιπολίτευσης». Και σε ό,τι αφορά στα χαρακτηριστικά της σταθερότητας και της μαχητικότητας, ο καθένας μπορεί να κρίνει και έχει όλα τα απαραίτητα γι' αυτό στοιχεία. Φτάνουν και περισσεύουν οι προς κάθε κατεύθυνση κολακείες, που μοίρασε ο πρόεδρος του ΣΥΝ τις τελευταίες μέρες. Εκείνο το «προγραμματική», όμως, τι σημαίνει; Μια «αντινεοφιλελεύθερη» και δήθεν φιλολαϊκή κυβερνητική διαχείριση του συστήματος - προφανώς, μαζί με το ΠΑΣΟΚ - στο πλαίσιο των ευρωενωσιακών κανόνων της ανταγωνιστικότητας και της ασυδοσίας των κεφαλαιοκρατών; Γιατί δεν τα λένε καθαρά;

Ασυμβίβαστα κέρδη και περιβάλλον

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η παραγωγή ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) θα μειώσει την εξάρτηση της χώρας από τα ορυκτά καύσιμα, που επιβαρύνουν δραματικά το περιβάλλον, ισχυρίστηκε προχτές ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, δίνοντας στη δημοσιότητα το Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο για τις ΑΠΕ. Και, πράγματι, θα μπορούσε να συμβεί αυτό, εάν η όλη επιχείρηση ΑΠΕ, έτσι όπως δρομολογείται από τους βασικούς πρωταγωνιστές της - κυβέρνηση, επενδυτές, κλπ. - είχε ως βασικό της στόχο την προστασία του περιβάλλοντος. Τούτο, όμως, δεν ισχύει. Αντίθετα, ο πρώτιστος στόχος είναι η «επενδυτική ασφάλεια» και «το να ξέρει ο επενδυτής τι μπορεί να κάνει και πού», όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Σουφλιάς. Με άλλα λόγια, πρώτιστος στόχος είναι τα επιχειρηματικά κέρδη, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλον τομέα της καπιταλιστικής κοινωνίας μας. Κι όπως γνωρίζουν όλοι, η επιχειρηματική κερδοφορία κάθε άλλο παρά διακρίνεται από περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Αλλωστε, περιττεύουν οι όποιες άλλες αποδείξεις, όταν το ανακοινωθέν από τον υπουργό Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο προβλέπει ότι ακόμη και για τους πυρήνες εθνικών δρυμών και περιοχών ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, η εγκατάσταση αιολικών πάρκων θα ...«κρίνεται κατά περίπτωση». Κι ακόμη περισσότερο, όταν, την ίδια στιγμή, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ πήρε θέση υπέρ της δασοκτόνας αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος.

Παγώνουν στο Σότσι

Εδώ και τρεις μέρες ολόκληρη η περιοχή του Σότσι, του ρωσικού θερέτρου στη Μαύρη Θάλασσα (όπου και η προεδρική θερινή κατοικία), δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και θέρμανση. Το πρόβλημα μάλιστα ξεκίνησε με την έλευση του χιονιού και της πτώσης της θερμοκρασίας, άρα δε χρειάζεται σχολιασμός για τις συνθήκες που επικρατούν στα σπίτια. Οι αρχές κάνουν λόγο για βλάβη στα κεντρικά συστήματα. Αυτή όμως η βλάβη δεν είναι η πρώτη, αλλά τουλάχιστον η τρίτη μεγάλη (δηλαδή ολική πτώση όλων των παροχών, ενώ μικρότερης εμβέλειας βλάβες συμβαίνουν συχνότερα) από το 1991 και μετά. Μάλιστα, τις δύο προηγούμενες φορές είχε σταματήσει και η παροχή γκαζιού.

Ο λόγος είναι ότι τα εν λόγω συστήματα δε συντηρούνται. Η τελευταία φορά που συντηρήθηκαν ήταν επί ΕΣΣΔ. Οι αρχές της πόλης βέβαια έχουν «σοβαρότερα» προβλήματα να ασχοληθούν, όπως ...η διεκδίκηση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Ενάντια στους οποίους ουδείς τολμά να μιλήσει ανοιχτά. Φανταζόμαστε όμως ότι, τουλάχιστον, μάλλον θα πρέπει να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους...

Καθόλου τυχαία εξέλιξη

Ονομαστικά αναφέρθηκε, προχτές, η υπουργός Παιδείας στην ΑΡΣΗ («Αριστερά Σήμερα» - πανεπιστημιακή συσπείρωση που πρόσκειται στο ΣΥΝ), ως έναν απ' τους συμμάχους της προωθούμενης αντιδραστικής μεταρρύθμισης, μετά τη συνάντησή της με τη λεγόμενη «Συντονιστική Επιτροπή Πανεπιστημιακών Κινήσεων». Και δεν το 'κανε τυχαία, βέβαια. Καλύτερο «δώρο» από τη «χείρα βοηθείας» της ΑΡΣΗ στα προωθούμενα αντιδραστικά μέτρα δεν μπορούσε να περιμένει η κυβέρνηση. Και, μάλιστα, τη στιγμή που η αντιεκπαιδευτική πολιτική της συναντά τη σθεναρή αντίσταση της σπουδάζουσας νεολαίας, των εκπαιδευτικών και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ούτε η στάση της ΑΡΣΗ, όμως, είναι τυχαία. Σε τελευταία ανάλυση αποτελεί άλλη μια εκδήλωση του οπορτουνισμού, που διατρέχει την πολιτική και πρακτική του ΣΥΝ. Αλλη μια έκφραση των αντιφάσεων και αδιεξόδων της πολιτικής της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης και της «ρεαλιστικής» αντιμετώπισης της πραγματικότητας, όπως και των αυταπατών -στην καλύτερη περίπτωση - περί φιλολαϊκής διεξόδου στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί, επίσης, άλλη μια απόδειξη των περιορισμένων ορίων και της ασυνέπειας των αντιδικομματικών διακηρύξεών του. Με δυο λόγια, αποδείχνεται για μια ακόμη φορά ότι η πολιτική του ΣΥΝ βοηθά αντικειμενικά την κυρίαρχη πολιτική και ζημιώνει τα λαϊκά συμφέροντα, παίζοντας το ρόλο του αναχώματος προστασίας του συστήματος.