Ονομαστικά αναφέρθηκε, προχτές, η υπουργός Παιδείας στην ΑΡΣΗ («Αριστερά Σήμερα» - πανεπιστημιακή συσπείρωση που πρόσκειται στο ΣΥΝ), ως έναν απ' τους συμμάχους της προωθούμενης αντιδραστικής μεταρρύθμισης, μετά τη συνάντησή της με τη λεγόμενη «Συντονιστική Επιτροπή Πανεπιστημιακών Κινήσεων». Και δεν το 'κανε τυχαία, βέβαια. Καλύτερο «δώρο» από τη «χείρα βοηθείας» της ΑΡΣΗ στα προωθούμενα αντιδραστικά μέτρα δεν μπορούσε να περιμένει η κυβέρνηση. Και, μάλιστα, τη στιγμή που η αντιεκπαιδευτική πολιτική της συναντά τη σθεναρή αντίσταση της σπουδάζουσας νεολαίας, των εκπαιδευτικών και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Ούτε η στάση της ΑΡΣΗ, όμως, είναι τυχαία. Σε τελευταία ανάλυση αποτελεί άλλη μια εκδήλωση του οπορτουνισμού, που διατρέχει την πολιτική και πρακτική του ΣΥΝ. Αλλη μια έκφραση των αντιφάσεων και αδιεξόδων της πολιτικής της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης και της «ρεαλιστικής» αντιμετώπισης της πραγματικότητας, όπως και των αυταπατών -στην καλύτερη περίπτωση - περί φιλολαϊκής διεξόδου στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί, επίσης, άλλη μια απόδειξη των περιορισμένων ορίων και της ασυνέπειας των αντιδικομματικών διακηρύξεών του. Με δυο λόγια, αποδείχνεται για μια ακόμη φορά ότι η πολιτική του ΣΥΝ βοηθά αντικειμενικά την κυρίαρχη πολιτική και ζημιώνει τα λαϊκά συμφέροντα, παίζοντας το ρόλο του αναχώματος προστασίας του συστήματος.