ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το άνισο «ίσο δίκαιο»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πρόθεση της κυβέρνησης να «συμμορφωθεί πλήρως» με την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου «για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης», επιβεβαιώνει βέβαια πανηγυρικά τη βούλησή της να αξιοποιήσει και το κοινοτικό δίκαιο για να επιβάλει τα πλέον σκληρά αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως αυτό της αύξησης των ορίων ηλικίας. Ταυτόχρονα όμως η απόφαση του ευρωδικαστηρίου είναι εξόχως αποκαλυπτική για το πώς εννοούν και εφαρμόζουν την «αρχή της ισότητας» και της δήθεν ίσης μεταχείρισης. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται για τη γυναίκα που βρίσκεται στην παραγωγή, για την εργαζόμενη γυναίκα. Η αρχή «παραβλέπει», φυσικά σκόπιμα και συνειδητά, τη γυναίκα στην κοινωνία γενικότερα, η οποία έχει βαριές υποχρεώσεις και ευθύνες (σ.σ. τις έχει μεταθέσει το εκμεταλλευτικό σύστημα) και υφίσταται διπλή και τριπλή εκμετάλλευση. Πάντα όμως στο αστικό δίκαιο η αρχή της ισότητας εφαρμοζόταν σε αφηρημένους ανθρώπους, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τους «πραγματικούς», με τους ανθρώπους δηλαδή που ζουν σε μια ταξική κοινωνία. Ετσι, το ίσο δίκαιο εφαρμοζόμενο σε άνισες καταστάσεις δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, άνισα αποτελέσματα. Ομως, όπως έλεγε και ο Κ. Μαρξ, το δίκαιο για να είναι ίσο θα έπρεπε να είναι άνισο. Αλλά, βέβαια το αστικό δίκαιο μόνο για τη διαιώνιση της ανισότητας ενδιαφέρεται και νομιμοποιεί.

Βασιλικότερη... του υπουργείου η ΓΣΕΕ

Στο μεταξύ, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και, κυρίως, η ολοφάνερη επιδίωξη της κυβέρνησης να την εκμεταλλευτεί, ώστε να προωθήσει τα αντιασφαλιστικά της σχέδια, προκάλεσε αναστάτωση και έντονες αντιδράσεις από συνδικαλιστικούς φορείς. Αναστάτωση, που δεν καθησυχάστηκε - απολύτως δικαιολογημένα - από την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, που σημείωνε, ότι «η κυβέρνηση θα εφαρμόσει την επίμαχη οδηγία της ΕΕ αποκλειστικά και μόνο στα ασφαλιστικά συστήματα στα οποία είναι υποχρεωμένη», χωρίς όμως να διευκρινίζει ποια είναι αυτά ή οτιδήποτε άλλο σχετικό.

Η μόνη, η οποία πλέει - όπως φαίνεται - σε πελάγη επανάπαυσης και εφησυχασμού, είναι η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία... βασιλικότερη και του υπουργείου Εργασίας, αναφέρει στην ανακοίνωσή της: «Η ανάγνωση της συγκεκριμένης απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έγινε με λάθος τρόπο. Ο θόρυβος που προκαλείται γύρω από το ζήτημα αυτό δε δικαιολογείται, αφού στην ουσία πρόκειται για μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που έχει υπάρξει εδώ και καιρό σε προσφυγή από μεμονωμένο υπάλληλο για συγκεκριμένη υπόθεση. Συνεπώς, οι αποφάσεις δεν έχουν ούτε καθολικό ούτε δεσμευτικό χαρακτήρα...».

Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, για να... διαβάζονται σωστά οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ...

Φωτογραφία ντοκουμέντο

Associated Press

Η διπλανή φωτογραφία είναι από ερασιτεχνικό βίντεο, που «τραβήχτηκε» στις μεγάλες διαδηλώσεις της Γένοβας. Κι όπως φαίνεται ολοκάθαρα, ο αστυνομικός, που στέκεται όρθιος στην πόρτα του αστυνομικού αυτοκινήτου, σημαδεύει με το περίστροφό του, τον διαδηλωτή, που βρίσκεται μερικά μέτρα απέναντί του.

Η φωτογραφία αποτελεί ένα ντοκουμέντο, που αποδείχνει πως δεν ήταν ένας ο Ιταλός αστυνομικός, που σήκωσε το όπλο του εναντίον των διαδηλωτών. Κι αν στην περίπτωση του 23χρονου διαδηλωτή, που έχασε τη ζωή του, η ιταλική αστυνομία έκανε λόγο για απώλεια ψυχραιμίας και άμυνα, η διπλανή φωτογραφία κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε τέτοιες ή ανάλογες συνθήκες.

«Εκσυγχρονιστικό» πλιάτσικο

Να «ξεφορτωθεί» τις δημόσιες επιχειρήσεις με κάθε τρόπο επιδιώκει η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Σημίτης, προκειμένου, εκτός των άλλων, να εξασφαλίσει την υποστήριξη των μεγάλων αφεντικών στο συνέδριο. Χαρακτηριστική της πρεμούρας που έχει καταλάβει το κυβερνητικό επιτελείο, να ξεπουλήσουν, είναι η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Εκεί, ο υπουργός Ανάπτυξης και γνωστός «σημιτοφύλακας», ασκεί αφόρητες πιέσεις στον ένα από τους δύο υποψήφιους αγοραστές, στον Ομιλο Ταβουλάρη, να τα βρει με τον άλλο υποψήφιο, τα γερμανικά ναυπηγεία HDW -Ferrostaal και να συνεργαστούν στην ιδιοκτησία και στη διοίκηση των ναυπηγείων. Οπως αναφέρει το χτεσινό «Βήμα», η πρόταση Ταβουλάρη, η οποία προφανώς διαμορφώθηκε με την άνωθεν απαίτηση του υπουργού, συνιστάται στο να αναδειχτεί πλειοδότης ένας από τους δύο, ο οποίος όμως θα κρατήσει το 51% και θα δώσει το 49% στο μειοδότη! Κανονικό πλιάτσικο δηλαδή, με κυβερνητική καθοδήγηση και... διαιτησία.

Είναι ζήτημα προσανατολισμού

Απορία. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα της αποτυχημένης αστυνομικής επιχείρησης για τη σύλληψη ενός κακοποιού. Απορία που δεν αφορά μόνο το επιχειρησιακό μέρος της ή το πώς οργανώθηκε αυτή. Απορία γιατί ενώ η χώρα μας έχει τη μεγαλύτερη αναλογία αστυνομικού - πολίτη από τις χώρες της ΕΕ, παρ' όλα αυτά κερδίζει πρωτιά στην αναποτελεσματική δίωξη του κοινού και οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ έχει ξεπεράσει τα 45.000 άτομα. Μαζί με τα υπόλοιπα Σώματα Ασφαλείας και τις υπό ίδρυση δημοτικές αστυνομίες, σε λίγα χρόνια θα αστυνομευόμαστε από 70.000 ή και παραπάνω άτομα που θα επανδρώνουν... αστυνομίες και παρααστυνομίες. Χώρια οι εταιρίες σεκιούριτι.

Οσον αφορά την εγκληματικότητα, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι ο «κήπος» που αυτή καλλιεργείται - και ιδιαίτερα στη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος - είναι το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικές που το υπηρετούν. Οταν η... ανάπτυξη στηρίζεται στην κυριαρχία του κέρδους και των νόμων της αγοράς, όταν μια σειρά παράνομες οικονομικές δραστηριότητες γίνονται με την ανοχή ή και τη στήριξη κάποιες φορές των κρατικών μηχανισμών, όταν υπηρεσίες τους κάνουν κάποτε τα «στραβά μάτια» ακόμη και στη διακίνηση ναρκωτικών, τότε για ποια δίωξη της εγκληματικότητας μπορεί να γίνεται λόγος; Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχει και το μεγάλο θέμα της διαφθοράς των διωκτικών μηχανισμών, φαινόμενο που οι ρίζες του βρίσκονται στο ίδιο το σύστημα που αυτοί υπηρετούν. Στη χώρα μας τα περιστατικά είναι ήδη αρκετά. Οι δυνατότητες εύκολου πλουτισμού δεν αφήνουν αλώβητους και κρατικούς λειτουργούς.

Από όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι το θέμα της αντιμετώπισης της εγκληματικότητας είναι πολιτικό. Ολες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων κάνουν τα πάντα για να μην το αντιμετωπίσουν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί καμιά δε θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα του εκδημοκρατισμού των Σωμάτων Ασφαλείας. Η στρατιωτικοποίησή τους είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος, όμως από την άλλη δημιουργεί εκείνο το ασφυκτικό καθεστώς των στεγανών, των διακρίσεων και της αναξιοκρατίας, καθώς και της έλλειψης δημοκρατίας και διαπαιδαγώγησης που έχουν μεταβάλλει τα Σώματα Ασφαλείας από ευκίνητους διώκτες των λαϊκών αγώνων σε δυσκίνητους διώκτες του εγκλήματος. Αν προστεθεί και η ανεξέλεγκτη δράση ξένων και κύρια αμερικανικών υπηρεσιών στο εσωτερικό των κατασταλτικών μηχανισμών, τότε η εικόνα που σχηματίζεται δεν είναι ενθαρρυντική.

Είναι χαρακτηριστική η οικονομική απλοχεριά για την ενίσχυση των υπηρεσιών καταστολής του λαϊκού κινήματος και μηχανισμών φακελώματος, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή της συνθήκης Σένγκεν. Επίσης, ποιες δυνατότητες μπορεί να έχει το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας όταν συνεχίζει να υπόκειται σε στέρηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, που προκαλούν τα στεγανά και η στρατιωτικοποίηση, οι διακρίσεις, το αντιδημοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, η μη απόδοση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, το αυταρχικό υπηρεσιακό κλίμα και οι χιλιάδες απλήρωτες ώρες εργασίας;

Τα παραπάνω, όμως, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συγκρότηση και λειτουργία των μηχανισμών εκείνων που δε θα διστάσουν σε κρίσιμες κοινωνικές αντιπαραθέσεις, να σηκώσουν την αστυνομική ράβδο πάνω στο σώμα αυτών που αγωνίζονται και διεκδικούν. Ετσι, δεν είναι άξιον απορίας γιατί ο αγώνας ενάντια στην εγκληματικότητα όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικός, αλλά χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του θεσμικού πλαισίου της καταστολής. Αλλωστε η περίπτωση του «τρομονόμου» είναι χαρακτηριστική.