Η πρόθεση της κυβέρνησης να «συμμορφωθεί πλήρως» με την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου «για την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης», επιβεβαιώνει βέβαια πανηγυρικά τη βούλησή της να αξιοποιήσει και το κοινοτικό δίκαιο για να επιβάλει τα πλέον σκληρά αντιασφαλιστικά μέτρα, όπως αυτό της αύξησης των ορίων ηλικίας. Ταυτόχρονα όμως η απόφαση του ευρωδικαστηρίου είναι εξόχως αποκαλυπτική για το πώς εννοούν και εφαρμόζουν την «αρχή της ισότητας» και της δήθεν ίσης μεταχείρισης. Η αρχή αυτή εφαρμόζεται για τη γυναίκα που βρίσκεται στην παραγωγή, για την εργαζόμενη γυναίκα. Η αρχή «παραβλέπει», φυσικά σκόπιμα και συνειδητά, τη γυναίκα στην κοινωνία γενικότερα, η οποία έχει βαριές υποχρεώσεις και ευθύνες (σ.σ. τις έχει μεταθέσει το εκμεταλλευτικό σύστημα) και υφίσταται διπλή και τριπλή εκμετάλλευση. Πάντα όμως στο αστικό δίκαιο η αρχή της ισότητας εφαρμοζόταν σε αφηρημένους ανθρώπους, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τους «πραγματικούς», με τους ανθρώπους δηλαδή που ζουν σε μια ταξική κοινωνία. Ετσι, το ίσο δίκαιο εφαρμοζόμενο σε άνισες καταστάσεις δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, άνισα αποτελέσματα. Ομως, όπως έλεγε και ο Κ. Μαρξ, το δίκαιο για να είναι ίσο θα έπρεπε να είναι άνισο. Αλλά, βέβαια το αστικό δίκαιο μόνο για τη διαιώνιση της ανισότητας ενδιαφέρεται και νομιμοποιεί.