«Η τομή δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού» τιτλοφορείται άρθρο του διδάκτορα κοινωνιολογίας Γ. Σιακαντάρη στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία», ραφιναρισμένου (μάλλον έτσι θέλει να φαίνεται) αντικομμουνισμού. Η μορφή και μόνο το διαφοροποιεί από τον κατακλυσμό άλλων άρθρων του είδους, με τα οποία συμπίπτει στο διά ταύτα. Με αφορμή την πρόσφατη ψήφιση αντικομμουνιστικού ψηφίσματος στο ευρωκοινοβούλιο, σημειώνει την άρνηση των Ελλήνων ευρωβουλευτών να το υπερψηφίσουν, αναγνωρίζοντάς τους το «ελαφρυντικό» πως «σίγουρα η εξομοίωση κομμουνισμού και φασισμού δεν είναι η καλύτερη, ούτε πολιτικά ούτε επιστημονικά, μέθοδος»...

Αφού λοιπόν φροντίζει αρχικά να διαχωρίσει τη θέση του απ' όσους ευθέως εξισώνουν τον σοσιαλισμό με τον φασισμό, διαμορφώνοντας το προφίλ ενός πιο αντικειμενικού κριτή, συνεχίζει: «Η καταδίκη του κομμουνισμού πρέπει να είναι ανεξάρτητη από την καταδίκη του φασισμού».

Ενα το κρατούμενο: Ο κομμουνισμός πρέπει να καταδικαστεί. Χωρίς τον «φόβο έναντι της αντίδρασης του ΚΚΕ (...) (δες και την αντίδραση του κόμματος αυτού στην ουσιαστική και καίρια κριτική του Πάγκαλου)». Δεύτερο κρατούμενο η αντιπαράθεση με όρους «κονσερβοκουτιών» γιατί τέτοια ήταν αυτή του Πάγκαλου και κρίνεται απ' τον κ. καθηγητή σωστή και καίρια.

Και συνεχίζει: «Μεταξύ ακόμη και μιας ανεπαρκούς Δημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού υπάρχει μια ριζική τομή. Είναι η τομή που χωρίζει την προοδευτική και φωτεινή πλευρά της νεωτερικότητας, που είναι η μία και αδιαίρετη Δημοκρατία, από τη σκοτεινή της. Γιατί και ο φασισμός και ο κομμουνισμός, παρά τις τεράστιες διαφορές που αφορούν τις ιδεολογικές τους αφετηρίες, δεν παύουν να αποτελούν τις σκοτεινές πλευρές της νεωτερικότητας. Αυτή την τομή αρνήθηκαν να δεχτούν οι ευρωβουλευτές μας. Να προσθέσω, δυστυχώς; Μάλλον δεν φτάνει. Ισως ντροπή να ήταν καλύτερα».

Καταλήγει λοιπόν εκεί όπου και εκείνοι των οποίων τη μέθοδο χαρακτηρίζει λανθασμένη, γιατί προφανώς κατά τη γνώμη του δεν υπηρετεί καλά τον σκοπό: Στην ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, στην τοποθέτησή τους στην ίδια όχθη, απέναντι απ' την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία...

...Ο αρθρογράφος αναφέρεται, βέβαια, στην αστική δημοκρατία, δηλαδή στη σημερινή δικτατορία των μονοπωλίων και όχι στη δημοκρατία γενικώς και αορίστως, καθώς σε κανένα κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό αυτή δεν έχει ουδέτερο ή καθολικό χαρακτήρα, αλλά φέρει πάντα τη σφραγίδα της τάξης που εξουσιάζει. Στην αστική δημοκρατία οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα το γνωρίζουν αυτό καλά απ' την ίδια τους την πείρα, βιώνοντας το όργιο εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, την πλημμυρίδα νόμων σε βάρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Στο σοσιαλισμό, η δημοκρατία ήταν ολοκληρωτικά των εργατών, του λαού.

Οσο κι αν προσπαθούν πολλοί, περισσότεροι τώρα τελευταία, να πείσουν τους ανθρώπους του μόχθου ότι αυτή η δημοκρατία η αστική είναι ό,τι το καλύτερο και είναι δυνατόν οι «ανεπάρκειές» της να αντιμετωπιστούν και να οικοδομηθεί «μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία», η προσπάθειά τους αυτή προσκρούει στην ίδια την πραγματικότητα που τους διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Οσο προσπαθούν να πείσουν πως στην άλλη πλευρά βρίσκονται διάφοροι «ολοκληρωτισμοί», δεν κατορθώνουν τίποτα περισσότερο παρά να πείσουν για τη διαθεσιμότητά τους στην υπηρεσία του καπιταλισμού που όσο υπάρχει τόσο περισσότερες αποδείξεις δίνει πως είναι ό,τι πιο εκμεταλλευτικό, απάνθρωπο γνώρισε η ανθρωπότητα. Δικό του «παιδί», άλλωστε, υπήρξε ο φασισμός. Και η τομή βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτούς και στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αμετακίνητη.