...Ο αρθρογράφος αναφέρεται, βέβαια, στην αστική δημοκρατία, δηλαδή στη σημερινή δικτατορία των μονοπωλίων και όχι στη δημοκρατία γενικώς και αορίστως, καθώς σε κανένα κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό αυτή δεν έχει ουδέτερο ή καθολικό χαρακτήρα, αλλά φέρει πάντα τη σφραγίδα της τάξης που εξουσιάζει. Στην αστική δημοκρατία οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα το γνωρίζουν αυτό καλά απ' την ίδια τους την πείρα, βιώνοντας το όργιο εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, την πλημμυρίδα νόμων σε βάρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Στο σοσιαλισμό, η δημοκρατία ήταν ολοκληρωτικά των εργατών, του λαού.

Οσο κι αν προσπαθούν πολλοί, περισσότεροι τώρα τελευταία, να πείσουν τους ανθρώπους του μόχθου ότι αυτή η δημοκρατία η αστική είναι ό,τι το καλύτερο και είναι δυνατόν οι «ανεπάρκειές» της να αντιμετωπιστούν και να οικοδομηθεί «μια καλύτερη και πιο δίκαιη κοινωνία», η προσπάθειά τους αυτή προσκρούει στην ίδια την πραγματικότητα που τους διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Οσο προσπαθούν να πείσουν πως στην άλλη πλευρά βρίσκονται διάφοροι «ολοκληρωτισμοί», δεν κατορθώνουν τίποτα περισσότερο παρά να πείσουν για τη διαθεσιμότητά τους στην υπηρεσία του καπιταλισμού που όσο υπάρχει τόσο περισσότερες αποδείξεις δίνει πως είναι ό,τι πιο εκμεταλλευτικό, απάνθρωπο γνώρισε η ανθρωπότητα. Δικό του «παιδί», άλλωστε, υπήρξε ο φασισμός. Και η τομή βρίσκεται ανάμεσα σ' αυτούς και στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αμετακίνητη.