Πληθαίνουν τα αφιερώματα - διαφημίσεις στις δουλεμπορικές εταιρείες «ενοικίασης» εργαζομένων στον αστικό Τύπο. Σ' ένα από αυτά, με ολοσέλιδη καταχώρηση παρουσιάζονται τα οφέλη που έχει για τον ιδιωτικό τομέα η ενοικίαση εργαζομένων προκειμένου να πλασαριστεί και να «νομιμοποιηθεί» η ιδέα αξιοποίησής τους και στο δημόσιο τομέα. Για να πείσει και τον πιο «άπιστο» αναγνώστη, το σχετικό άρθρο επικαλείται το σκουριασμένο ιδεολόγημα ότι ο θεσμός αυτός είναι ευρέως διαδεδομένος στις «ανεπτυγμένες χώρες» και άρα πρέπει να τον ακολουθήσουμε κι εμείς. Ακριβώς το ίδιο σκεπτικό καλλιεργούσαν για την αποδοχή της ΕΟΚ που έγινε ΕΕ και για την αποδοχή της ΟΝΕ, οι επιπτώσεις των οποίων, ιδιαίτερα σήμερα, είναι βαριές στο πετσί των εργατών και του λαού.

Και αφού μας λένε ότι το κάνουν και οι «ανεπτυγμένοι» συνεχίζουν λέγοντας ότι η δράση των δουλεμπορικών «επιφέρει σημαντικά οφέλη προς όλους». Δηλαδή, και για τους «ενοικιαζόμενους». Μόνο που δε βρίσκουν να αναφέρουν ούτε ένα όφελος για τους εργαζόμενους γιατί δεν υπάρχει.

Αντιθέτως υπάρχουν μόνο καλά για τις επιχειρήσεις. Οι «ενοικιαζόμενοι» είναι ένας στρατός χωρίς δικαιώματα που αντικειμενικά είναι πολύ δύσκολο να ενταχθεί σε οργανωμένη συλλογική δράση, μέσα από τα συνδικάτα, λόγω της διαρκούς αλλαγής τόπου και είδους εργασίας. Ενας στρατός που ο κεφαλαιοκράτης τον βάζει και τον βγάζει από τη δουλειά όποτε θέλει, με ψίχουλα αντί για μισθό. Παράλληλα, τον χρησιμοποιεί ως «Δούρειο ίππο» για το χτύπημα των δικαιωμάτων των «μόνιμων» εργαζομένων στην επιχείρηση ή στον οργανισμό. Ενας στρατός δηλαδή πολύτιμος για τα μονοπώλια.

Αυτή τη βαρβαρότητα θέλουν να συνηθίσουμε, γι' αυτό τη διαφημίζουν.

Αύριο είναι η καταληκτική ημερομηνία του διαγωνισμού για την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων σε ιδιωτικούς μονοπωλιακούς ομίλους και ήδη πληροφορίες που αφήνει να διαρρεύσουν το ΤΑΙΠΕΔ αναφέρουν «έντονο ενδιαφέρον» από μεγάλους διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα των κατασκευών και της διαχείρισης αεροδρομίων. Το κατά πόσο η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να προχωρήσει στην παράδοση των κρατικών αεροδρομίων με συμβάσεις μακράς παραχώρησης - 35 έως 40 έτη κατ' αρχήν και με προοπτική ανανέωσης - θα ευοδωθεί άμεσα ή θα δοθεί νέα παράταση στο διαγωνισμό είναι κάτι που θα το δούμε σύντομα.

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν διάφορες «ενστάσεις» στελεχών αεροπορικών εταιρειών για τη μορφή υπό την οποία η συγκυβέρνηση επιδιώκει την αποκρατικοποίηση των αεροδρομίων της, θέτοντας ως βασικό «ανασχετικό παράγοντα» την ομαδοποίησή τους ανά 7 - 10 αεροδρόμια για να παραχωρηθούν «πακέτο» στους ιδιώτες. Οι ενστάσεις ανέφεραν πως ορισμένα αεροδρόμια, που παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλή επιβατική κίνηση (Θεσσαλονίκης ή Ρόδου, για παράδειγμα) θα ήταν εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν, ωστόσο η υποχρεωτική «αγορά» μαζί με αυτά και ορισμένων άλλων που τα έσοδά τους δεν είναι «ελκυστικά» - όπως προβλέπει ο σχετικός διαγωνισμός - καθιστά το όλο εγχείρημα επισφαλές...

Για να ξεπεραστεί ο... σκόπελος έχουν προταθεί διάφορα εναλλακτικά σενάρια, όπως κλείσιμο των μη εμπορικών ή υποβάθμισή τους σε μια συμπληρωματική λειτουργία των 4 - 5 αεροδρομίων που θεωρούνται βασικά. Οποια κι αν είναι η τελική εξέλιξη του ζητήματος, το κύριο είναι ότι ο εργαζόμενος λαός θα βγει πολύπλευρα ζημιωμένος, καθώς οι σχεδιασμοί για την ιδιωτικοποίηση των εγχώριων αεροπορικών υποδομών δε γίνονται υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης των δικών του αναγκών αλλά για την ενίσχυση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, όπως είναι άλλωστε φυσικό στα πλαίσια αυτού του συστήματος.