Πληθαίνουν τα αφιερώματα - διαφημίσεις στις δουλεμπορικές εταιρείες «ενοικίασης» εργαζομένων στον αστικό Τύπο. Σ' ένα από αυτά, με ολοσέλιδη καταχώρηση παρουσιάζονται τα οφέλη που έχει για τον ιδιωτικό τομέα η ενοικίαση εργαζομένων προκειμένου να πλασαριστεί και να «νομιμοποιηθεί» η ιδέα αξιοποίησής τους και στο δημόσιο τομέα. Για να πείσει και τον πιο «άπιστο» αναγνώστη, το σχετικό άρθρο επικαλείται το σκουριασμένο ιδεολόγημα ότι ο θεσμός αυτός είναι ευρέως διαδεδομένος στις «ανεπτυγμένες χώρες» και άρα πρέπει να τον ακολουθήσουμε κι εμείς. Ακριβώς το ίδιο σκεπτικό καλλιεργούσαν για την αποδοχή της ΕΟΚ που έγινε ΕΕ και για την αποδοχή της ΟΝΕ, οι επιπτώσεις των οποίων, ιδιαίτερα σήμερα, είναι βαριές στο πετσί των εργατών και του λαού.

Και αφού μας λένε ότι το κάνουν και οι «ανεπτυγμένοι» συνεχίζουν λέγοντας ότι η δράση των δουλεμπορικών «επιφέρει σημαντικά οφέλη προς όλους». Δηλαδή, και για τους «ενοικιαζόμενους». Μόνο που δε βρίσκουν να αναφέρουν ούτε ένα όφελος για τους εργαζόμενους γιατί δεν υπάρχει.

Αντιθέτως υπάρχουν μόνο καλά για τις επιχειρήσεις. Οι «ενοικιαζόμενοι» είναι ένας στρατός χωρίς δικαιώματα που αντικειμενικά είναι πολύ δύσκολο να ενταχθεί σε οργανωμένη συλλογική δράση, μέσα από τα συνδικάτα, λόγω της διαρκούς αλλαγής τόπου και είδους εργασίας. Ενας στρατός που ο κεφαλαιοκράτης τον βάζει και τον βγάζει από τη δουλειά όποτε θέλει, με ψίχουλα αντί για μισθό. Παράλληλα, τον χρησιμοποιεί ως «Δούρειο ίππο» για το χτύπημα των δικαιωμάτων των «μόνιμων» εργαζομένων στην επιχείρηση ή στον οργανισμό. Ενας στρατός δηλαδή πολύτιμος για τα μονοπώλια.

Αυτή τη βαρβαρότητα θέλουν να συνηθίσουμε, γι' αυτό τη διαφημίζουν.