ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 30 Ιούνη 2005
Σελ. /40
Χαράμι πάνε οι ζωές των ανθρώπων

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ηταν άλλος ένας επιβάτης του «ΣΑΜΙΝΑ», όταν αυτό έκανε το τελευταίο του δρομολόγιο κι έζησε τις τραγικές στιγμές του ναυαγίου. Με χίλιες μύριες δυσκολίες κατάφερε και σώθηκε κι έτσι τώρα είναι μάρτυρας στη συνεχιζόμενη δίκη. Κι έχει η μαρτυρία του μιαν ιδιαίτερη σημασία, γιατί - εκτός των άλλων - είναι ηλεκτρολόγος πλοίων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τα μάτια του έχουν δει πολλά και τ' αυτιά του έχουν ακούσει ακόμη περισσότερα.

Στη μαρτυρία του, λοιπόν, συνόψισε με τα εξής λόγια την ουσία της υπόθεσης: «Δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στα πλοία. Επιθεωρητές, νηογνώμονες λειτουργούν για το χρήμα και οι ζωές των ανθρώπων πάνε χαράμι». Πράγματι, έτσι είναι. Κι όχι μόνο στα πλοία, αλλά και στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, παντού. Τα πάντα, ακόμη και οι ζωές των ανθρώπων, ζυγίζονται στη ζυγαριά των επιχειρηματικών κερδών. Και κάθε μέρα, εμφανίζονται με λιγότερο βάρος, πρέπει να «κοστίζουν λιγότερο», για να ενισχυθεί «η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας». Κι όλ' αυτά δε γίνονται από μόνα τους, ούτε επειδή το λέει κάποια μοίρα ή κάποιος θεός. Οι κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις, το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, οδηγούν σ' αυτόν το δρόμο. Και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, για τους πολλούς - τους εργαζόμενους και το λαό - έξω από την οικοδόμηση μιας μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας, με στόχο την ανατροπή της σημερινής εξουσίας και τη ριζική αλλαγή πορείας.

Διαγωνισμός... φαυλότητας

Δεν πρόσφερε και πολλά η προχτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή με θέμα τη δημόσια διοίκηση. Ηταν, όμως, αποκαλυπτική, για τον χαρακτήρα και την πολιτική, τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Από τη μια, η συμφωνία τους στα βασικά ζητήματα ήταν πλήρης και υποδειγματική. Το κράτος πρέπει να είναι ένα σύγχρονο, ευέλικτο και αποτελεσματικό «στρατηγείο» προώθησης και εφαρμογής της πολιτικής του «ευρωμονόδρομου» και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ολα τ' άλλα (κοινωνικές ανάγκες, μέγεθος δημοσίου τομέα, συνθήκες εργασίας και αμοιβής δημοσίων υπαλλήλων κλπ., κλπ.) υποτάσσονται στον σκοπό αυτό. Κι από την άλλη, έριξαν τρικούβερτους «καυγάδες», για το ποιος εκ των δύο είναι περισσότερο φαύλος, ρουσφετολόγος, μιζαδόρος και ανεύθυνος. Και δώστου αποδεικτικά στοιχεία της ΠΑΣΟΚικής ρουσφετολογίας ο Καραμανλής. Να, τα στοιχεία της νεοδημοκρατικής κομματικής ευνοιοκρατίας, απ' τη μεριά του Γ. Παπανδρέου. Κι ο δικομματικος «καυγάς», για το ποιός είναι χειρότερος, έδωσε και πήρε, ώστε να... χαζεύει και το πόπολο...

«Φωνάζει ο κλέφτης... »

Η «Αυγή» της Τρίτης δεν έγραψε ούτε λέξη για τη μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ, που έγινε τη Δευτέρα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Χτες, όμως, «διόρθωσε» την έλλειψη. Σε σχόλιο που είχε τίτλο «Βρήκε τον αντίπαλο του ΚΚΕ!» ισχυρίζεται ότι το Κόμμα έχει αναγορεύσει σε εχθρό του στην ΕΕ το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα (ΕΑΚ). Και προκειμένου να το στοιχειοθετήσει παραθέτει και το σχετικό απόσπασμα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα: «Ζημιά κάνουν στο κίνημα οι λεγόμενες αριστερο-ανανεωτικές δυνάμεις της ΕΕ, ιδιαίτερα το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, που ανησυχεί μήπως δεν προχωρήσει η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση».

Και σε ό,τι αφορά στα περί εχθρού είναι παντελώς γελοία και δε χρειάζονται καν απάντησης. Σε ό,τι αφορά, όμως, τα υπόλοιπα, γιατί τους «τσίμπησε μύγα»; Γιατί χαρακτηρίζουν ως «υβριστική επίθεση» και «διαβολή» τα όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα; Είναι ή δεν είναι το ΕΑΚ υπέρ της καπιταλιστικής ενοποίησης της ΕΕ; Κάνει ή όχι ζημιά στο αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό κίνημα η καλλιέργεια αυταπατών, περί κάποιας άλλης καπιταλιστικής ΕΕ, όπου με κάποιο άλλο «ευρωσύνταγμα» κλπ., κλπ., οι εργάτες και οι λαοί θα συνυπάρχουν αρμονικά με τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο, μοιραζόμενοι δίκαια (!) τον παραγόμενο πλούτο και οικοδομώντας μια κοινωνία κοινωνικής δικαιοσύνης, προκοπής και ειρήνης; ΄Η, μήπως, είναι το ΕΑΚ υπέρ της διάλυσης της σημερινής ΕΕ και της οικοδόμησης μιας ενωμένης σοσιαλιστικής Ευρώπης και δεν το ξέρουμε;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Τους θέλουν συνένοχους

Παρακολουθώντας κανείς την προπαγάνδα στήριξης της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σχηματίζει την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι ζουν σε βάρος των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας! Και λένε, μάλιστα, ότι οι εργαζόμενοι έχουν και το ...θράσος να ζητάνε διαρκώς και περισσότερα, απειλώντας τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, των επιχειρήσεων όπου εργάζονται και στη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων.

Είναι χαρακτηριστικά, για παράδειγμα, τα όσα είπε, σε τηλεοπτική συνέντευξή του, ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κ.Μητσοτάκης, ότι δηλαδή είναι ανάγκη, προκειμένου να σωθεί η οικονομία της χώρας, να δουλεύουμε περισσότερο και να ζητάμε λιγότερα. Πρόκειται για μια επανέκδοση του γνωστού ...ανέκδοτου, που λέει ότι δήθεν καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε.

Είναι η προσφιλής, σε αυτούς τους κύκλους, τακτική αντιστροφής της πραγματικότητας. Είναι η ίδια προπαγάνδα που όταν μιλάει για ειρήνη, εννοεί και κάνει πόλεμο, όταν μιλάει για διεύρυνση της δημοκρατίας, εννοεί την καταστολή της λαϊκής δράσης και στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό άλλων χωρών, όταν μιλάει για ελευθερίες και δικαιώματα εννοεί και προωθεί την ελεύθερη, και χωρίς όρια και περιορισμούς, δράση του κεφαλαίου.

Δεν είναι τίποτε άλλο, παρά καθαρά ταξικές υπέρ του κεφαλαίου τοποθετήσεις, που δε στοχεύουν στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά στην ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος τους, στην αφαίρεση δικαιωμάτων τους και την κατάργηση κατακτήσεών τους, ώστε να αυξηθούν τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας.

Δεν πρόκειται για εγχώριο φαινόμενο, αλλά είναι μια παγκόσμια πολιτική εκστρατεία που βέβαια εξειδικεύεται σε κάθε χώρα. Θέλουν να αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων και να τους κάνουν να πιστεύουν ότι αυτοί δημιουργούν τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία και να έχουν ακόμα και ενοχές, γιατί είναι άνεργοι, γιατί υπάρχει φτώχεια και ό,τι άλλο παράγει η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δηλαδή, ότι αυτοί ευθύνονται για τα προβλήματά τους και όχι οι πλουτοκράτες και οι πολιτικοί εκφραστές τους. Αυτό για να μη στραφούν στα πραγματικά αίτια της επιδείνωσης της θέσης τους. Να μη δουν ότι, παρά τη διαρκή ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν και διευρύνονται.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής παράγονται και αναπαράγονται και οι διάφορες θεωρίες περί «εργατικού κόστους», αποσιωπώντας σκόπιμα ότι η εργατική παραγωγική δύναμη είναι σε κάθε περίπτωση πηγή πλούτου. Μιλάνε για τα ελλείμματα, αλλά δε λένε ότι τα δημιούργησε και τα διευρύνει η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της διαχειριστές. Μιλάνε για ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά δεν εξηγούν ότι πρόκειται για ανταγωνιστικότητα μεταξύ καπιταλιστικών συμφερόντων, που δεν αφορά στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.

Για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι. Μόνο που οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν εντελώς διαφορετικά. Να πάρουν την ευθύνη, συνειδητοποιώντας τα πραγματικά τους συμφέροντα και στο χέρι τους είναι η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, εγκαταλείποντας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ενισχύοντας το ΚΚΕ. Αυτό πλέον, στις σημερινές συνθήκες, αποτελεί βασική προϋπόθεση για απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, για την προοπτική οριστικής λύσης των προβλημάτων των εργαζομένων.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ