Παρακολουθώντας κανείς την προπαγάνδα στήριξης της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σχηματίζει την εντύπωση πως οι εργαζόμενοι ζουν σε βάρος των μονοπωλίων και της πλουτοκρατίας! Και λένε, μάλιστα, ότι οι εργαζόμενοι έχουν και το ...θράσος να ζητάνε διαρκώς και περισσότερα, απειλώντας τη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, των επιχειρήσεων όπου εργάζονται και στη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων.

Είναι η προσφιλής, σε αυτούς τους κύκλους, τακτική αντιστροφής της πραγματικότητας. Είναι η ίδια προπαγάνδα που όταν μιλάει για ειρήνη, εννοεί και κάνει πόλεμο, όταν μιλάει για διεύρυνση της δημοκρατίας, εννοεί την καταστολή της λαϊκής δράσης και στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό άλλων χωρών, όταν μιλάει για ελευθερίες και δικαιώματα εννοεί και προωθεί την ελεύθερη, και χωρίς όρια και περιορισμούς, δράση του κεφαλαίου.

Δεν πρόκειται για εγχώριο φαινόμενο, αλλά είναι μια παγκόσμια πολιτική εκστρατεία που βέβαια εξειδικεύεται σε κάθε χώρα. Θέλουν να αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων και να τους κάνουν να πιστεύουν ότι αυτοί δημιουργούν τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία και να έχουν ακόμα και ενοχές, γιατί είναι άνεργοι, γιατί υπάρχει φτώχεια και ό,τι άλλο παράγει η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δηλαδή, ότι αυτοί ευθύνονται για τα προβλήματά τους και όχι οι πλουτοκράτες και οι πολιτικοί εκφραστές τους. Αυτό για να μη στραφούν στα πραγματικά αίτια της επιδείνωσης της θέσης τους. Να μη δουν ότι, παρά τη διαρκή ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν και διευρύνονται.

Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής παράγονται και αναπαράγονται και οι διάφορες θεωρίες περί «εργατικού κόστους», αποσιωπώντας σκόπιμα ότι η εργατική παραγωγική δύναμη είναι σε κάθε περίπτωση πηγή πλούτου. Μιλάνε για τα ελλείμματα, αλλά δε λένε ότι τα δημιούργησε και τα διευρύνει η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της διαχειριστές. Μιλάνε για ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά δεν εξηγούν ότι πρόκειται για ανταγωνιστικότητα μεταξύ καπιταλιστικών συμφερόντων, που δεν αφορά στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.

Για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι. Μόνο που οι εργαζόμενοι πρέπει να σκεφτούν εντελώς διαφορετικά. Να πάρουν την ευθύνη, συνειδητοποιώντας τα πραγματικά τους συμφέροντα και στο χέρι τους είναι η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, εγκαταλείποντας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ενισχύοντας το ΚΚΕ. Αυτό πλέον, στις σημερινές συνθήκες, αποτελεί βασική προϋπόθεση για απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, για την προοπτική οριστικής λύσης των προβλημάτων των εργαζομένων.