Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει κάθε νεόκοπο αντικομμουνιστή να χρησιμοποιεί την ίδια μέθοδο:

Χτύπημα στο ΚΚΕ κάθε που η εργατική τάξη από την ίδια της την πείρα στρέφει το βλέμμα στη μόνη απελευθερωτική για την ίδια ιδεολογία, τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό.

Εχει γραφτεί τόσες φορές: Οι ιδέες είναι καρφιά κι όσο τις χτυπάς τόσο πιο βαθιά «ριζώνουν».

Παρά τα πρόσκαιρα ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας, η «εκδίκηση της γυφτιάς», η επιδίωξη κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η κατάργηση των ίδιων των τάξεων, ο κομμουνισμός, παραμένει όραμα κινητήριο, με ορατή τη δυνατότητα να είναι και νικηφόρο.

Δυνατότητα που υπάρχει, γιατί ακριβώς η ίδια η θεωρητική επεξεργασία εξόπλισε την εργατική τάξη και με το εργαλείο για να επιτύχει τους στόχους της: Το Κομμουνιστικό Κόμμα, το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου.

Θεωρία για τον επαναστατικό μετασχηματισμό και Κόμμα για τον επαναστατικό μετασχηματισμό πάνε πακέτο. Κάνουν ένα αχτύπητο δίδυμο.

Από τον καιρό της πρώτης τροτσκιστικής παρέκκλισης, αυτός παραμένει ο στόχος: Το χτύπημα του επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, ως τέτοιου: ως επαναστατικού κόμματος νέου τύπου, που με τις συγκεκριμένες αρχές λειτουργίας του γίνεται ικανό να μετατρέψει τις ιδέες από θεωρία σε πράξη. Οχι κάποτε, αλλά τώρα, με μετρήσιμους στόχους, με οργάνωση και έλεγχο. Το ροκάνισμα αυτής της διαδικασίας είναι αντεπανάσταση.

Αφού δεν κατόρθωσαν να περάσουν την άποψη ότι το Κόμμα δεν πρέπει να είναι Κόμμα που θα παλεύει το ίδιο - χωρίς μεσολάβηση - για την εξουσία της εργατικής τάξης, αφού δεν κατόρθωσαν να κρατήσουν το Κόμμα σε μια θεωρητική επεξεργασία και συνακόλουθη λειτουργία που να προσιδιάζει στον μικρό αδερφό της σοσιαλδημοκρατίας, επανέρχονται, εκτός ΚΚΕ πλέον, για να λασπώσουν:

Το ΚΚΕ, γράφει η Μ. Ευαγγελοπούλου στην «Εποχή» (26 Ιούνη 2005), αποδίδει ένα είδος «συλλογικής ευθύνης» όταν ζητά να αντιμετωπίζονται «ενιαία οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της άλλης Αριστεράς».

Αφήνουμε στην άκρη τη συνειδητή διαστρέβλωση που κάνουν, ταυτίζοντας τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων με τη βάση τους, με τον κόσμο που τις ακολουθεί, το ΚΚΕ δεν το έκανε ποτέ αυτό. Μένουμε στο χαρακτηρισμό περί «απόδοσης συλλογικής ευθύνης»! Εκεί, στην «Εποχή», το έχουν ξαναπεί αυτό: Οταν κάτι φίλοι τους ανάβανε κεράκια στην αμερικάνικη πρεσβεία, την ώρα που ο κόσμος διαδήλωνε «Εξω τώρα οι Αμερικάνοι», είχαν χαρακτηρίσει ναζιστικού τύπου το σύνθημα, γιατί, δήθεν, αποδίδει συλλογική ευθύνη στον αμερικανικό λαό. Να τους αποδώσεις λάθος χειρισμό της γλώσσας δεν πρέπει, γιατί είναι επαγγελματίες γραφιάδες. Η πράξη δείχνει ότι είναι και επαγγελματίες προβοκάτορες. Πες πες κάτι μένει, σου λένε.

Για να έρθουν στο ζουμί: Η τακτική του ΚΚΕ «είναι ασύμφορη για τους εργαζόμενους»!

Αυτό που αντιπάλεψαν με νύχια και με δόντια, όταν ακόμα ήταν στο ΚΚΕ, ήταν η ίδια η συγκρότηση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, ως Μετώπου, ως συσπείρωσης συνδικάτων, συνδικαλιστών και εργαζομένων με συγκεκριμένη ταξική αναφορά και συγκεκριμένο αντίπαλο.

Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ ως Μέτωπο ταξικών δυνάμεων έβαλε ένα τέλος στο παραμύθι. Η επανεμφάνιση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο ως τάξης που διεκδικεί για τον εαυτό της και όχι για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ενόχλησε πολλούς. Ετσι, οι ταξικές συγκεντρώσεις χαρακτηρίζονται πλέον «αποστειρωμένες» (πράγματι δεν έχουμε ξυλοπόδαρους), το αίτημα για «δημόσια δωρεάν για όλους Κοινωνική Ασφάλιση που θα πληρώνει το κράτος και η εργοδοσία» σχολιάζεται ως «επαναστατική φλυαρία», το ίδιο και ο στόχος για «ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου». Αυτά, λένε, δεν πρέπει να προβάλλονται, γιατί «προϋποθέτουν τελείως διαφορετικούς συσχετισμούς»! Ωραία! Να πούμε στους Κομμουνάρους του Παρισιού και στους εξεγερμένους του Σικάγου ότι είχαν βάλει λάθος στόχους, αφού δεν είχαν τους «διαφορετικούς συσχετισμούς».