ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο «τρίτος πόλος»

Γρηγοριάδης Κώστας

«Υπέρ της συγκρότησης του "τρίτου πόλου" στην πολιτική ζωή από τις δυνάμεις της Αριστεράς τάχθηκε ο κ. Μ. Γλέζος». Αυτά έγραφαν οι χτεσινές εφημερίδες, δημοσιεύοντας και σχετική δήλωση του Μ. Γλέζου, σύμφωνα με την οποία «... η σημερινή πολυδιάσπαση ωφελεί το δικομματισμό και μόνον».

Και δε λέμε, έχει βάση το επιχείρημα ότι η όποια πολυδιάσπαση ωφελεί το δικομματισμό. Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι άλλο: Οποιοι σήμερα μιλούν για «τρίτο πόλο», εννοούν έναν ακόμη διαχειριστή της αγοράς και των νόμων της και, μάλιστα, εκλογικού χαρακτήρα, στο πλάι του δικομματισμού ή έναν πόλο, που θα έχει στο κέντρο της πολιτικής του τα λαϊκά συμφέροντα και την ουσιαστική αντιμετώπιση και λύση των κοινωνικών προβλημάτων; Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, η πρώτη περίπτωση οδηγεί κατ' ευθείαν στη δημιουργία ενός πόλου, που θα έχει στόχο τη μελλοντική διαπραγμάτευση και διεκδίκηση μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, όπως προβλέπει και το προτεινόμενο από την κυβέρνηση νέο εκλογικό σύστημα. Λύσεις, που έχουν ήδη δοκιμαστεί σε διάφορες χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, κλπ.) με γνωστά σε όλους αποτελέσματα και στις οποίες δεν τολμούν να αναφερθούν, ούτε καν αυτοί που τις σκέπτονται.

Στη δεύτερη περίπτωση, δεν αξίζει αναλυτικά να αναφερθούμε. Η πολιτική του ΣΥΝ και των «δορυφορικών» σ' αυτόν σχημάτων (ΚΕΔΑ κλπ.), κινείται σε διαχειριστικά της αγοράς πλαίσια και κάνει απαγορευτική την όποια δυνατότητα. Αλλά και πέρα από τις μεγάλες πολιτικές διαφορές και την ιδεολογικοπολιτική στενή συγγένεια του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ. Πέρα, επίσης, και από τα τόσα άλλα ζητήματα, όπως η φερεγγυότητα κλπ., η συγκρότηση ενός «λαϊκού πόλου» δε γίνεται ούτε με δηλώσεις στα ΜΜΕ, ούτε με κάποιες επαφές κορυφών. Χτίζεται σε βάθος χρόνου, μέσα στη λαϊκή πάλη, πρώτα απ' όλα από τις κοινωνικές δυνάμεις, με αλλαγές στους συσχετισμούς και τη συγκρότηση αυτού του πόλου, του μετώπου, σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική κατεύθυνση...

Ταλαίπωρη Κάσος...

Πριν ένα περίπου μήνα σημειώθηκε βλάβη στο ένα από τα δύο υποθαλάσσια καλώδια, με τα οποία ηλεκτροδοτείται η Κάσος, αλλά κανείς αρμόδιος δεν ενδιαφέρθηκε, παρά τις σχετικές ενέργειες και οχλήσεις των τοπικών αρχών. Υπήρχε και το δεύτερο. Πριν από μια βδομάδα, όμως, σημειώθηκε βλάβη και στο δεύτερο κι έτσι η Κάσος έμεινε στο σκοτάδι, αφού δεν είχε προβλεφτεί καμιά άλλη εφεδρεία. Και δεν έφθαναν όλ' αυτά. Χρειάστηκαν τέσσερις ολόκληρες μέρες για να αποσταλεί και να φτάσει στο νησί μια μεγάλη ηλεκτρογεννήτρια. Κι όταν η τελευταία έφθασε στην Κάσο, το πολυμελές συνεργείο της ΔΕΗ, το οποίο ήταν αρμόδιο να τη θέσει σε λειτουργία, ανακάλυψε πως ήταν χαλασμένη..!

Τα πάντα στην υπηρεσία του πολίτη...

Το «νερό, νεράκι»

Για τις μυστικές συνομιλίες μεταξύ Κομισιόν και πολυεθνικών εταιριών διαχείρισης υδάτων έγραφε χτες η στήλη, με αφορμή τις πρόσφατες κυβερνητικές αποφάσεις ξεπουλήματος της ΕΥΔΑΠ. Σήμερα, πρέπει να σας πληροφορήσουμε ότι συγκεκριμένες εταιρίες προαλείφονται, ήδη, για το ρόλο του «στρατηγικού εταίρου» της τελευταίας. Ανάμεσά τους φιγουράρει μεγάλη, εγχώρια κατασκευαστική εταιρία. Αλλωστε, ορισμένοι ντόπιοι κατασκευαστικοί όμιλοι είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον να γίνουν «νερουλάδες» και προ δεκαετίας, εκμεταλλευόμενοι την τότε λειψυδρία. Γνωστή είναι, επίσης και η συνεργασία που έχουν στη Ρουμανία η ΕΥΔΑΠ και η γαλλική «Viventi» (που μετονομάστηκε σε «Veolia»). Λόγος γίνεται ακόμη και για την επίσης γαλλική εταιρία ύδρευσης «Σουέζ».

Γεγονός είναι, πάντως, ότι οι υδάτινοι πόροι και η διαχείρισή τους είναι τομέας ιδιαίτερα προσοδοφόρος για το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Το χρήμα πρόκειται να ρεύσει άφθονο στα θησαυροφυλάκιά τους και να τροφοδοτήσει τα κέρδη τους. Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη: Με το επιχειρούμενο ξεπούλημα - παράδοση της ΕΥΔΑΠ στις ορέξεις των μονοπωλίων θα πούμε το νερό, νεράκι!

Το χρέος

Εννέα νεκροί εργάτες στις τελευταίες μέρες. Πάνω από σαράντα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» έχει καταγράψει μόνο ο «Ρ» από τις αρχές του χρόνου. Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό.

«Εμείς είχαμε πάρει όλα τα μέτρα» λένε οι εργοδότες. Ομως η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι εργοδότες κερδίζουν περισσότερα από όσα χάνουν από το θάνατο των εργαζομένων. Κερδίζουν τα λεφτά που γλίτωσαν από τη μη τήρηση των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής. Κερδίζουν από τη συνεχή εντατικοποίηση της εργασίας που κάνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν σε κατάσταση ημιλιποθυμίας και κάποια στιγμή εκεί που η κούραση θα τους λυγίσει θα κάνουν το «λάθος». Οπως ο οικοδόμος που έπεσε πριν λίγες μέρες από εννιά μέτρα ύψος, δουλεύοντας σε 40 βαθμούς κελσίου. Κερδίζουν χρησιμοποιώντας ανειδίκευτους και με εξευτελιστικά μεροκάματα εργάτες - συνήθως μετανάστες - σε δουλιές που απαιτούν ειδίκευση. Κερδίζουν ακόμα και από τον εκφοβισμό των εργαζομένων εξαναγκάζοντάς τους να κάνουν πράγματα που δεν ξέρουν. «Αν δεν το κάνεις, δεν έχει μεροκάματο» του λένε και κείνος σκύβει το κεφάλι. Αυτή η στιγμή του φόβου και της υποταγής, χωρίζει τον εργαζόμενο μόλις λίγα βήματα από το θάνατο.

Από την άλλη μεριά καραδοκεί η κυβέρνηση. Μετά από κάθε σοβαρό εργατικό «ατύχημα» συνηθίζει να λέει: «Θα κάνουμε έρευνα για να βρούμε τους υπεύθυνους και θα τους τιμωρήσουμε. Το μαχαίρι θα μπει μέχρι το κόκαλο». Αλλά οι υπεύθυνοι μένουν μια ζωή ατιμώρητοι, αφού μαζί με τους εργοδότες ευθύνη φέρει και η ίδια η κυβέρνηση. Γιατί είναι αυτή που στηρίζει την εργοδοτική ασυδοσία, που απαξιώνει συστηματικά τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, που δε φροντίζει για τη λήψη μέτρων ασφάλειας και υγιεινής, ακόμα και στα μεγάλα έργα στα οποία είναι αυτή εργοδότης, που επιτρέπει στους εργοδότες να ασκούν καθήκοντα τεχνικού ασφαλείας. Και επειδή όταν «δικαστής και κατηγορούμενος είναι το ίδιο πρόσωπο» το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους. Ομως, χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα. Και αυτό είναι ο ίδιος ο νεκρός εργάτης που δε φόραγε το κράνος ή τη μάσκα, που δεν πρόσεχε που πάταγε, που, που, που... «πήγαινε γυρεύοντας»!.

Πόσο ακόμα οι εργαζόμενοι θα ανέχονται αυτή την κοροϊδία σε βάρος της ίδιας της ζωής τους; Πόσο ακόμα οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου των κοινωνιών θα αφήνουν τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες να γελάνε σε βάρος τους; Πόσο ακόμα θα αφήνουν τους εργοδότες να διαφεντεύουν ζωές και περιουσίες που δεν τους ανήκουν και αυτοί θα δουλεύουν δύο ζωές για να ζήσουν μια κι αυτή με το ζόρι, μέσα στην ανασφάλεια και την ανέχεια;

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους ούτε στα δικαστήρια, ούτε να περιμένουν άλλους να προστατέψουν τη ζωή τους. Εχουν χρέος και πρέπει να χτυπήσουνε οι ίδιοι «το κακό στη ρίζα». Και αυτό μπορεί να γίνει. Με τη συσπείρωση και την ταξική τους ενότητα. Με τον ταξικό ανυποχώρητο αγώνα, για να μπουν στο περιθώριο οι εκμεταλλευτές και τα όποια πολιτικά ή άλλα τσιράκια τους. Με την κατάκτηση της εξουσίας, ώστε να διαφεντεύουν πραγματικά τη ζωή και τα πλούτη των κόπων τους.