Πέμπτη 31 Ιούλη 2003
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Το χρέος

Εννέα νεκροί εργάτες στις τελευταίες μέρες. Πάνω από σαράντα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» έχει καταγράψει μόνο ο «Ρ» από τις αρχές του χρόνου. Κάθε φορά το ίδιο σκηνικό.

«Εμείς είχαμε πάρει όλα τα μέτρα» λένε οι εργοδότες. Ομως η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι εργοδότες κερδίζουν περισσότερα από όσα χάνουν από το θάνατο των εργαζομένων. Κερδίζουν τα λεφτά που γλίτωσαν από τη μη τήρηση των μέτρων ασφάλειας και υγιεινής. Κερδίζουν από τη συνεχή εντατικοποίηση της εργασίας που κάνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν σε κατάσταση ημιλιποθυμίας και κάποια στιγμή εκεί που η κούραση θα τους λυγίσει θα κάνουν το «λάθος». Οπως ο οικοδόμος που έπεσε πριν λίγες μέρες από εννιά μέτρα ύψος, δουλεύοντας σε 40 βαθμούς κελσίου. Κερδίζουν χρησιμοποιώντας ανειδίκευτους και με εξευτελιστικά μεροκάματα εργάτες - συνήθως μετανάστες - σε δουλιές που απαιτούν ειδίκευση. Κερδίζουν ακόμα και από τον εκφοβισμό των εργαζομένων εξαναγκάζοντάς τους να κάνουν πράγματα που δεν ξέρουν. «Αν δεν το κάνεις, δεν έχει μεροκάματο» του λένε και κείνος σκύβει το κεφάλι. Αυτή η στιγμή του φόβου και της υποταγής, χωρίζει τον εργαζόμενο μόλις λίγα βήματα από το θάνατο.

Από την άλλη μεριά καραδοκεί η κυβέρνηση. Μετά από κάθε σοβαρό εργατικό «ατύχημα» συνηθίζει να λέει: «Θα κάνουμε έρευνα για να βρούμε τους υπεύθυνους και θα τους τιμωρήσουμε. Το μαχαίρι θα μπει μέχρι το κόκαλο». Αλλά οι υπεύθυνοι μένουν μια ζωή ατιμώρητοι, αφού μαζί με τους εργοδότες ευθύνη φέρει και η ίδια η κυβέρνηση. Γιατί είναι αυτή που στηρίζει την εργοδοτική ασυδοσία, που απαξιώνει συστηματικά τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου, που δε φροντίζει για τη λήψη μέτρων ασφάλειας και υγιεινής, ακόμα και στα μεγάλα έργα στα οποία είναι αυτή εργοδότης, που επιτρέπει στους εργοδότες να ασκούν καθήκοντα τεχνικού ασφαλείας. Και επειδή όταν «δικαστής και κατηγορούμενος είναι το ίδιο πρόσωπο» το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους. Ομως, χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα. Και αυτό είναι ο ίδιος ο νεκρός εργάτης που δε φόραγε το κράνος ή τη μάσκα, που δεν πρόσεχε που πάταγε, που, που, που... «πήγαινε γυρεύοντας»!.

Πόσο ακόμα οι εργαζόμενοι θα ανέχονται αυτή την κοροϊδία σε βάρος της ίδιας της ζωής τους; Πόσο ακόμα οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου των κοινωνιών θα αφήνουν τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες να γελάνε σε βάρος τους; Πόσο ακόμα θα αφήνουν τους εργοδότες να διαφεντεύουν ζωές και περιουσίες που δεν τους ανήκουν και αυτοί θα δουλεύουν δύο ζωές για να ζήσουν μια κι αυτή με το ζόρι, μέσα στην ανασφάλεια και την ανέχεια;

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους ούτε στα δικαστήρια, ούτε να περιμένουν άλλους να προστατέψουν τη ζωή τους. Εχουν χρέος και πρέπει να χτυπήσουνε οι ίδιοι «το κακό στη ρίζα». Και αυτό μπορεί να γίνει. Με τη συσπείρωση και την ταξική τους ενότητα. Με τον ταξικό ανυποχώρητο αγώνα, για να μπουν στο περιθώριο οι εκμεταλλευτές και τα όποια πολιτικά ή άλλα τσιράκια τους. Με την κατάκτηση της εξουσίας, ώστε να διαφεντεύουν πραγματικά τη ζωή και τα πλούτη των κόπων τους.


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ