Η πολυκατοικία συνέχισε τον ύπνο της, στην αφόρητη μοναξιά τής αυτοαπομόνωσης.

Στη διπλανή μας πόρτα, δράματα, ασθένειες, γεννητούρια, ταξίδια στην Αχερουσία. Ολα ερήμην του διπλανού.

Κάποτε επιχειρήθηκε, με τα Συνοικιακά Συμβούλια, η οικοδόμηση ενός κυττάρου κοινωνικής επικοινωνίας.

Βούλιαξε στο κλίμα της καλλιεργημένης απάθειας, της αδράνειας και της αδιαφορίας.

Παράγωγο αυτού του φαινομένου η απρόσωπη τυχαία «επικοινωνία» στον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας.

Με καχυποψία, συχνά χωρίς χαμόγελο. Σπάνια να σε αντιχαιρετήσουν. Βιαστικοί για τον αυτοεγκλεισμό κάτω από την πίεση των προβλημάτων.

Αλλη η ατμόσφαιρα στις παλιές εκείνες εργατικές πολυκατοικίες, που στέγασαν και το μελισσολόι της πολυπολιτισμικής προσφυγιάς. Στην Καισαριανή, στη Φιλαδέλφεια, στη Νέα Ιωνία, στην Καλλιθέα, στη Δραπετσώνα, στη Νίκαια, στο Κερατσίνι και τις αντίστοιχες σ' όλη την Ελλάδα. Εκεί που μοιράζονται μαζί σου τους καημούς και τις ελπίδες, ένα τραγούδι, έναν ασβεστωμένο ντενεκέ με βασιλικό. Που σου φέρνουν χέρι με χέρι το «Ριζοσπάστη». Και πάμε μαζί στους αγώνες, με ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό. Γιατί έτσι χτίζεται το Μέτωπο, και απλώνεται, γιατί εδώ, όπως λέει συμβολικά ο Παλαμάς: «... Και χτίσε κάστρο γύρω σου και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούρια γέννα...».