Το ποσό των 30.000 ευρώ προσέφεραν στο ΚΚΕ, μέσω της Νομαρχιακής Οργάνωσης Αττικής, η σύζυγος Βασιλική και τα παιδιά του συντρόφου Γιάννη Μενιδιάτη, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, υλοποιώντας μία από τις τελευταίες έγγραφες επιθυμίες του αποθανόντος, που ζητούσε από την οικογένειά του με ιδιόχειρη επιστολή του να πραγματοποιήσουν «μια γενναία δωρεά στο Κόμμα μου το ΚΚΕ», καθώς και να στέκονται «πάντα κοντά του ηθικά, πολιτικά και οικονομικά».

Ο Γ. Μενιδιάτης έφυγε από τη ζωή στις 12 Ιούλη, σε ηλικία 84 χρόνων. Επί σειρά ετών ήταν στρατευμένος στη μάχη για ένα κόσμο δίκαιο, για το σοσιαλισμό, στις γραμμές του ΚΚΕ. Γεννήθηκε στα Μέγαρα και ήταν παιδί εύπορης οικογένειας, γεγονός που δεν τον εμπόδισε να οργανωθεί στο ΚΚΕ και να μείνει πιστός σε αυτό μέχρι το τέλος του. Σε ηλικία 15 ετών δημιουργεί την ΟΚΝΕ Μεγάρων, από τότε και για 69 χρόνια, ως μέλος του ΚΚΕ, αγωνίστηκε με συνέπεια για τα ιδανικά του Κόμματος. Υπήρξε συνεπής και ανυποχώρητος μαχητής των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τον Απρίλη του 1941, δύο μέρες πριν την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, ενόσω ήταν νεοσύλλεκτος, με μία ομάδα συντρόφων του φαντάρων αποφασίζουν να πάρουν όλα τα όπλα από τη μονάδα τους στο Ρουφ και να τα φυλάξουν για μελλοντική ένοπλη αντίσταση για τη λευτεριά της πατρίδας. Την ίδια περίοδο στα Μέγαρα οργανώνει με άλλους δύο συντρόφους την πρώτη τριμελή ομάδα αντίστασης που έμελλε να είναι η απαρχή της ίδρυσης του ΕΑΜ Μεγάρων. Το καλοκαίρι του 1942 συλλαμβάνεται από τη Χωροφυλακή και βασανίζεται άγρια, γιατί κυκλοφόρησε προκηρύξεις που έγραφαν «πατριώτες αγρότες, ούτε σπυρί στάρι στους κατακτητές. ΕΑΜ». Μέχρι το Φλεβάρη του 1944 ήταν οργανωτικός υπεύθυνος Μεγάρων με το ψευδώνυμο «Αρης». Επειτα από το γνωστό μεγάλο μπλόκο στα Μέγαρα που τον επικήρυξαν για 200 λίρες αυτόν και τον αδελφό του, το Κόμμα τον έστειλε στην Ανατολική Αττική ως καθοδηγητή για να βοηθήσει να ξαναστηθούν οι αντιστασιακές οργανώσεις που είχαν διαλυθεί από τα χτυπήματα του εχθρού.

Στην Ανατολική Αττική έμεινε λίγους μήνες γιατί συνελήφθη και πάλι, αλλά κατάφερε αυτή τη φορά να ξεφύγει. Για μικρό διάστημα βρίσκεται στην Αθήνα σε αυστηρή παρανομία και μετά τοποθετείται από το Κόμμα στην Εθνική Πολιτοφυλακή με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού, διοικητή πολιτοφυλακής Λουτρακίου.

Μετά τα Δεκεμβριανά συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στις φυλακές «Χατζηκώστα» απ' όπου αποφυλακίζεται το 1946. Το Γενάρη του '48 ξανασυλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Μεταφέρεται στις φυλακές Κέρκυρας. Το 1952 πήρε χάρη και αποφυλακίστηκε, από τότε έως το 1967 υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ με συνεχή κομματική δράση.

Με το πραξικόπημα της Χούντας συλλαμβάνεται, εξορίζεται στη Γυάρο και κατόπιν στο Λακκί Λέρου, όπου παρέμεινε έως το 1970 οπότε και απολύεται. Μέχρι τη μεταπολίτευση δρούσε με άλλους συντρόφους του στην παρανομία, προσπαθώντας να στήσουν οργανώσεις του κόμματος. Με τη μεταπολίτευση έστησε την οργάνωση των Μεγάρων, υπήρξε μέλος του Γραφείου και της Αχτιδικής Επιτροπής. Επί σειρά ετών διατέλεσε πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ Μεγάρων και του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του επίτιμου προέδρου.