Η παραπάνω θέση-στόχος ανήκει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕΚΦ) και, προφανώς, αντιπροσωπεύει και τις δυνάμεις, που το αποτελούν (ΣΥΝ, κλπ.). Τη διαβάσαμε, μάλιστα, σε μια προκήρυξη, η οποία φέρει στην κορυφή της το σύνθημα «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Με άλλα λόγια, το ΕΚΦ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να επιλέξουν ανάμεσα στον «κακό» ιμπεριαλισμό του Μπους και του Μπλερ και στον «καλό» της ΕΕ (π.χ., της Γαλλίας και της Γερμανίας) και, βέβαια, να προτιμήσουν τον δεύτερο. Απεχθάνεται την πολιτική χειραφέτηση του λαϊκού κινήματος και καλλιεργεί την υποταγή του στον ιμπεριαλισμό της ΕΕ. Λες και η «πολιτική άμυνας της Ευρωπαϊκής Ενωσης» δεν έχει όλα όσα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά έχει και η «πολιτική άμυνας» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Λες και δεν είναι όλες σχεδόν οι χώρες-μέλη της ΕΕ και μέλη του ΝΑΤΟ. Λες και δεν πετσόκοψαν όλοι μαζί την πρώην Γιουγκοσλαβία, με πρώτους τους Ευρωπαίους. Λες και δε βομβάρδισαν όλοι μαζί τη Σερβία. Λες και αν αποκτήσει η ΕΕ μια λίγο-πολύ ισότιμη με τις ΗΠΑ στρατιωτική δύναμη, αυτή θα είναι δύναμη άμυνας και ειρήνης και όχι δύναμη εξυπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της.
Ισως, βέβαια, οι του ΕΚΦ μας αντιτείνουν, ότι παλεύουν για μια «άλλη Ευρωπαϊκή Ενωση». Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτό; Γράφουν στην ίδια προκήρυξη και κάτω ακριβώς από την αναφερόμενη στο προηγούμενο σχόλιο θέση - στόχο και το εξής: «Να διεκδικήσουμε μία άλλη Ευρωπαϊκή Ενωση, που να στηρίζεται στη συνοχή των λαών της και όχι των οικονομικών συμφερόντων».
Το πρώτο, που αξίζει να σημειώσουμε, είναι πως και οι Σημίτης, Μπλερ, Σιράκ, Σρέντερ, κλπ. για τη «συνοχή των λαών» λένε πως αγωνίζονται τόσα χρόνια τώρα και τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους. Το δεύτερο αφορά στην ουσιαστική πλευρά του ζητήματος. Οσο θα υπάρχει και θα δρα το μεγάλο κεφάλαιο, οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια στην ΕΕ και στην κάθε χώρα - μέλος της, αυτό θα κυριαρχεί και τα λαϊκά συμφέροντα θα μπαίνουν στο περιθώριο. Οι ενδοκεφαλαιοκρατικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμοί θα βάζουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Θα μοιράζουν και θα ξαναμοιράζουν μεταξύ τους τον παραγόμενο πλούτο, τις αγορές και τις χώρες, πότε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών πολέμων και πότε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης.
Ο «άλλος κόσμος είναι εφικτός», αλλά δε βρίσκεται στην ψευδαίσθηση του ανθρώπινου καπιταλισμού ή της ανθρώπινης ΕΕ. Βρίσκεται στο σοσιαλισμό, με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου στην κάθε χώρα και την ανάδειξη της εργατικής τάξης και του λαού σε πραγματικούς πρωταγωνιστές της αντίστοιχης κοινωνίας.
Αλλαξε και το κρατικό Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ) τον τρόπο παρουσίασης των ειδήσεων γύρω από την αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ. Οπως και τα άλλα (κρατικά και ιδιωτικά κανάλια), έτσι και το ΑΠΕ - προφανώς, μετά και από σχετικά «παράπονα» του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα - χαρακτηρίζει τις τελευταίες μέρες τους εισβολείς σαν «συμμάχους», ενώ την πρώτη βδομάδα του πολέμου τους αποκαλούσε αμερικανοβρετανικά στρατεύματα.
Είναι κι αυτή μια μικρή αλλαγή - μαζί με πολλές άλλες - που έκανε το ΑΠΕ (μαζί με τα άλλα τηλεοπτικά κανάλια), που υποτίθεται αποσκοπεί στον πιο αντικειμενικό τρόπο ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Θα θέλαμε να ρωτήσουμε τους υπεύθυνους του ΑΠΕ:
Είναι ή δεν είναι δυνάμεις εισβολής οι αμερικανοβρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ; Είναι ή δεν είναι επιθετικός, άδικος και παράνομος ο πόλεμος; Γιατί όχι μόνο δε χρησιμοποιούν τους προσδιορισμούς αυτούς, αλλά και αποδέχονται όλο και περισσότερο την ορολογία που χρησιμοποιεί ο Τ. Φρανκς, ο στρατηγός των εισβολέων;
Ητανε κάποιος μια φορά
που πήρε ένα μυδράλι
και να χτυπάει άρχισε
αμάχους στο κεφάλι
και κάθε που διέπραττε
κι έναν καινούριο φόνο,
έβγαινε κι έλεγε ο φονιάς
«τον κόσμο ελευθερώνω»!
*
Ητανε κάποιος μια φορά
που σκόρπαγε τη φρίκη,
να κάνει, θέλοντας, τη Γη
δοβλέτι του, τσιφλίκι
και ευτυχώς που οι λαοί
ξυπνήσαν κάποια μέρα
και να φωνάζουν άρχισαν
«κάτω του κόσμου λέρα»!