ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνταγές διαχείρισης...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την ώρα που πλευρά του κεφαλαίου, μέσω «Ημερησίας» αυτή τη φορά, δηλώνει ότι πρέπει να τα βρουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για ένα εθνικό σχέδιο δράσης, ο Γ. Παπανδρέου είχε δηλώσει πως τον χωρίζει άβυσσος από τη ΝΔ. Και για να βεβαιώσει την άβυσσο έδωσε στο ηλεκτρονικό περιοδικό του ΠΑΣΟΚ την πρότασή του από 11 σημεία. Διαβάζουμε εκεί μέσα: «Αύξηση της ρευστότητας στην αγορά». Χρήμα δηλαδή στις επιχειρήσεις, αυτό διακηρύσσει και η ΝΔ. «Αύξηση των δημοσίων επενδύσεων». Εργα, δηλαδή, με δημόσιο χρήμα για ιδιωτικά κέρδη. Το εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, το συνεχίζει η ΝΔ, το εξαγγέλλει για τη συνέχεια ξανά το ΠΑΣΟΚ. «Αξιοποίηση του ΕΣΠΑ» (αυτό που παλιότερα έλεγαν Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης). Κοινή πρακτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. «Επιδότηση εργασίας». Ανακάλυψη του ΠΑΣΟΚ οι τζάμπα εργάτες, το εφαρμόζει ήδη η ΝΔ για να 'ρθει το ΠΑΣΟΚ να ισχυριστεί ότι μπορεί να το κάνει καλύτερα. «Περιορισμός της σπατάλης». Οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος μπορεί να βεβαιώσει ότι δυο δεκαετίες τώρα, τέτοιες μέρες μέσα από τα προσχέδια του κρατικού προϋπολογισμού δίνεται εντολή για πάγωμα του κόστους λειτουργίας των υπηρεσιών. Το εφαρμόζει η ΝΔ, μπορώ καλύτερα λέει το ΠΑΣΟΚ.

Δεν περιμέναμε τα «11 σημεία» του Γ. Παπανδρέου για να διαπιστώσουμε την ταύτιση της πολιτικής που εξαγγέλλει με αυτήν της ΝΔ. Αν το σημειώνουμε είναι γιατί καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης ως προς το να παρουσιάσουν φιλολαϊκό προφίλ. Και οι δυο αποδέχονται το βασικό άξονα της «ανταγωνιστικότητας», γεγονός που τους οδηγεί σε απλές αντιγραφές της μίας και μοναδικής συνταγής. Μια συνταγή διαχείρισης που όμως κινείται σε πολύ στενά πλαίσια. Μια συνταγή που δεν μπορεί ποτέ να πει στον εργάτη, θα πάρεις 1.400 μισθό, δεν μπορεί να πει στον άνεργο πάρε επίδομα 1.200 ευρώ, δεν μπορεί να πεί στο γονιό ότι δε θα πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής του στα φροντιστήρια, δεν μπορεί να πει στον άρρωστο ότι θα βρει γιατρειά σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.

... και η μοναδική διέξοδος

Κάθε τους πρόταση έχει έναν κοινό παρονομαστή: Θεωρεί παράγοντα της ανάπτυξης το καπιταλιστικό κέρδος. Μιλάνε για ρευστότητα στην αγορά που σημαίνει να υπάρχει χρήμα στις τσέπες των επιχειρήσεων. Μιλάνε για δημόσιες επενδύσεις που σημαίνει χρήμα στις κατασκευαστικές. Μιλάνε για το ΕΣΠΑ και κρύβουν ότι περιέχει μόνο επιλέξιμα έργα που στην ανάλυσή τους λένε πως δεν επιδοτείται οτιδήποτε δεν εγκρίνει η ΕΕ. Μιλάνε για επιδότηση εργασίας και σημαίνει τζάμπα εργάτες. Μιλάνε για περιορισμό της σπατάλης και σημαίνει περικοπές τόσο σε μισθούς όσο και στην ίδια την παρεχόμενη δημόσια υπηρεσία που την παραδίδουν στους ιδιώτες. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα περιορισμού της σπατάλης με έλλειψη νοσηλευτών και δασκάλους που μαζεύουν ώρες από σχολείο σε σχολείο.

Διά ταύτα: Απλή μετάφραση χρειάζεται στις διάφορες εξαγγελίες. Και για να καταδειχτεί η ταξικότητά τους, αλλά και για να ανοίξει το μυαλό στην αναζήτηση άλλης, διαμετρικά αντίθετης λύσης. Εκείνης που λέει: Πλούτος υπάρχει, πολύς, παράγεται από τους πολλούς που δουλεύουν, τον έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές, άρα πλώρη για να καταργηθεί η ιδιοκτησία στα μεγάλα - συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να φύγει από τη μέση ο παράγοντας καπιταλιστικό κέρδος. Από μια τέτοια αφετηρία μπορείς να εξειδικεύσεις χιλιάδες προτάσεις για κάθε τι μεγάλο και μικρό που αφορά στη ζωή των ανθρώπων. Είναι προϋπόθεση να αρχίσουμε να καταλήγουμε στο εξής: Αυτό το σύστημα δεν παίρνει γιατρειά, αυτοί οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν λύσεις έξω από το σύστημα, άρα ενίσχυση της λαϊκής δύναμης που θα σπρώξει τα πράγματα αλλού. Καμιά έγνοια για τα ελλείμματα (δεν τα δημιουργούν οι εργάτες). Καμιά έγνοια για την ακυβερνησία. Οσο ακυβέρνητο αυτό το καράβι τόσο καλύτερα. Πλώρη για άλλο ταξίδι.

Ταξικοί φραγμοί από τα σπάργανα

Μετά την πρόσφατη κατάργηση και συγχώνευση 50 νηπιαγωγείων και 33 δημοτικών σχολείων, το υπουργείο Παιδείας, μέσα στο κατακαλόκαιρο πάλι, με υπουργική του απόφαση (50654/2009) θέτει προαιρετική την προσχολική αγωγή, καθώς, όπως αναφέρεται, τα παιδιά μπορούν να εγγράφονται απευθείας στη Α' τάξη Δημοτικού χωρίς να απαιτείται βεβαίωση παρακολούθησης του νηπιαγωγείου. Μετά την αδειοδότηση για λειτουργία ιδιωτικών νηπιαγωγείων, είναι ξεκάθαρο ότι ορθώνεται άλλος ένας ταξικός φραγμός στα σπάργανα της εκπαίδευσης, καθώς κάποια παιδιά θα τυγχάνουν προσχολικής αγωγής, ενώ τα περισσότερα όχι. Η προσχολική αγωγή είναι δικαίωμα για όλα τα παιδιά και η κατάργηση της ιδιωτικής προσχολικής αγωγής και κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης επιβάλλεται. Το αίτημα για καθιέρωση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής σε ιδρύματα Προσχολικής Αγωγής που θα ανήκουν στο υπουργείο Παιδείας, με ενιαίο διαπαιδαγωγητικό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της ηλικίας και κατάλληλα σχεδιασμένους χώρους, στελεχωμένους με το απαραίτητο προσωπικό για την ημερήσια λειτουργία τους (επιστημονικό, παιδαγωγικό, βοηθητικό), παραμένει. Υπάρχει ανάγκη ίδρυσης ιδρυμάτων για να καλύψουν τα νήπια κάθε περιοχής, και επίσης αίτημα για μαζικούς διορισμούς νηπιαγωγών από νέα επετηρίδα, σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες. Κατάργηση της ιδιωτικής Προσχολικής Αγωγής και κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Να ανέβει η ταξική συνειδητοποίηση

Καθημερινός είναι πλέον ο «βομβαρδισμός» της κοινής γνώμης με ισχυρές δόσεις εκλογολογίας μέσω των ΜΜΕ που διαθέτουν οι κεφαλαιοκράτες (έντυπα και ηλεκτρονικά) προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα ώστε το κεφάλαιο ως τάξη να προωθεί τα συμφέροντα του. «Τροφή» φυσικά σε αυτό το εγχείρημα δίνει το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με δηλώσεις και συνεντεύξεις που αναπαράγονται συνεχώς. Αλλωστε αυτός είναι και ο στόχος, ο «ανούσιος σκυλοκαβγάς» τους να αφήνει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός της ουσιαστικής ταύτισής τους στα ζητήματα στρατηγικής σημασίας. Στο γεγονός ότι ο ένας στρώνει το δρόμο και ο άλλος συνεχίζει στη χαραγμένη ρότα. Οι διαφοροποιήσεις τους είναι μόνο για το θεαθήναι, αφού δεν μπαίνει σε καμία αμφισβήτηση ο «μονόδρομος της ΕΕ» η «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων», η «ανάγκη μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών». Δηλαδή προσκυνάνε και οι δυο - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - το «ευαγγέλιο του κεφαλαίου».

Η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν ούτε στη λούμπα να διαλέξουν ανάμεσα στο ποιος από τους δύο διαχειριστές είναι ο χειρότερος (κατά το «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του Γ. Παπανδρέου) αλλά ούτε και να ρίξουν τον πήχη των απαιτήσεων στην ίδια τους τη ζωή. Η απάντηση στην επίθεση στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα (όπως οι πρόσφατες προτάσεις ΟΟΣΑ και ΔΝΤ για επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων), στο πετσόκομμα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, στις απολύσεις, στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στο δυνάμωμα των μηχανισμών παρακολούθησης, δεν μπορεί να είναι ούτε συμβιβασμός, ούτε ηττοπάθεια και μοιρολατρία. Σε περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να βγαίνουν στην αντεπίθεση, να πουν ΟΧΙ και στα κελεύσματα ταξικής συνεργασίας που καλούν οι οπορτουνιστές και τα άλλα στηρίγματα της αστικής εξουσίας, να αμφισβητήσουν συνολικά την εξουσία του κεφαλαίου.

Αυτό σημαίνει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να κάνουν βήματα στη συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης, να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, που σημαίνει να πάνε αγωνιστικά και στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Να ξεκόψουν από τα δύο αστικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα αναχώματα από διαφορετικές κατευθύνσεις, που αποτρέπουν τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση. Να κάνουν το αποφασιστικό βήμα να ενισχύσουν το μόνο πραγματικό αντίπαλο δέος, το ΚΚΕ. Αυτή η επιλογή της ρήξης με το κεφάλαιο και τους οργανισμούς του (ΕΕ και ΝΑΤΟ) είναι η μόνη που ανοίγει το δρόμο προς μια άλλου τύπου ανάπτυξη. Που οδηγεί στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στη σοσιαλιστική προοπτική, όπου οι εργάτες δε θα έχουν ανάγκη τους καπιταλιστές και η ουσιαστική λαϊκή ευημερία θα στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής με κυρίαρχο τον εργατικό έλεγχο, με κεντρικό σχεδιασμό και πρόνοια για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού.