Κάθε τους πρόταση έχει έναν κοινό παρονομαστή: Θεωρεί παράγοντα της ανάπτυξης το καπιταλιστικό κέρδος. Μιλάνε για ρευστότητα στην αγορά που σημαίνει να υπάρχει χρήμα στις τσέπες των επιχειρήσεων. Μιλάνε για δημόσιες επενδύσεις που σημαίνει χρήμα στις κατασκευαστικές. Μιλάνε για το ΕΣΠΑ και κρύβουν ότι περιέχει μόνο επιλέξιμα έργα που στην ανάλυσή τους λένε πως δεν επιδοτείται οτιδήποτε δεν εγκρίνει η ΕΕ. Μιλάνε για επιδότηση εργασίας και σημαίνει τζάμπα εργάτες. Μιλάνε για περιορισμό της σπατάλης και σημαίνει περικοπές τόσο σε μισθούς όσο και στην ίδια την παρεχόμενη δημόσια υπηρεσία που την παραδίδουν στους ιδιώτες. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα περιορισμού της σπατάλης με έλλειψη νοσηλευτών και δασκάλους που μαζεύουν ώρες από σχολείο σε σχολείο.

Διά ταύτα: Απλή μετάφραση χρειάζεται στις διάφορες εξαγγελίες. Και για να καταδειχτεί η ταξικότητά τους, αλλά και για να ανοίξει το μυαλό στην αναζήτηση άλλης, διαμετρικά αντίθετης λύσης. Εκείνης που λέει: Πλούτος υπάρχει, πολύς, παράγεται από τους πολλούς που δουλεύουν, τον έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές, άρα πλώρη για να καταργηθεί η ιδιοκτησία στα μεγάλα - συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να φύγει από τη μέση ο παράγοντας καπιταλιστικό κέρδος. Από μια τέτοια αφετηρία μπορείς να εξειδικεύσεις χιλιάδες προτάσεις για κάθε τι μεγάλο και μικρό που αφορά στη ζωή των ανθρώπων. Είναι προϋπόθεση να αρχίσουμε να καταλήγουμε στο εξής: Αυτό το σύστημα δεν παίρνει γιατρειά, αυτοί οι πολιτικοί δεν μπορούν να δώσουν λύσεις έξω από το σύστημα, άρα ενίσχυση της λαϊκής δύναμης που θα σπρώξει τα πράγματα αλλού. Καμιά έγνοια για τα ελλείμματα (δεν τα δημιουργούν οι εργάτες). Καμιά έγνοια για την ακυβερνησία. Οσο ακυβέρνητο αυτό το καράβι τόσο καλύτερα. Πλώρη για άλλο ταξίδι.