Ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, μετά το εργατικό έγκλημα στη ΛΑΡΚΟ έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο νεκρός εργάτης στη ΛΑΡΚΟ και οι τρεις εργάτες που υπέστησαν εγκαύματα από την έκρηξη στο καμίνι του εργοστασίου, είναι ένα ακόμα έγκλημα της εργοδοσίας και της αντεργατικής πολιτικής που αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη σαν αναλώσιμο είδος και θυσιάζουν εργάτες και εργάτριες στο βωμό του κέρδους.

Το έγκλημα αυτό και τα άλλα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά στους εργασιακούς χώρους είναι ανάγκη να πυροδοτήσουν ένταση της εργατικής δράσης για την προστασία της ζωής, της ασφάλειας και της υγείας των εργατών και των εργατριών, για ταξική σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα και την αντεργατική πολιτική, που γεννάει και οξύνει το σύνολο των εργατικών προβλημάτων.

Η κυβέρνηση είναι υπόλογη για τις τραγικές ελλείψεις στα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, για τη διατήρηση του καθεστώτος των εργολαβιών, για τις εκβιαστικές πιέσεις και την ανασφάλεια που προκαλούν τα σχέδια για τη ΛΑΡΚΟ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι γιατί την ώρα που πληθαίνουν τα εγκλήματα στους χώρους δουλειάς, προσπαθούν για πολλά χρόνια να χτυπήσουν, να καταργήσουν την κατάκτηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων.

Σήμερα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη σύνδεσης της πάλης για τα εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα και τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων Υγιεινής - Ασφάλειας της εργασίας με την πάλη για: Αποκλειστικά δημόσιο - ενιαίο φορέα ορυκτού πλούτου που θα συμπεριλαμβάνει τη ΛΑΡΚΟ. Καθετοποίηση της παραγωγής και δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα. Απορρόφηση των εργαζομένων στους εργολάβους από την επιχείρηση με πλήρη δικαιώματα.

Η πιο αποτελεσματική απάντηση στην αντεργατική επίθεση είναι ο ταξικός αγώνας για να καταργηθεί το καθεστώς της εκμετάλλευσης, για να γίνει η ΛΑΡΚΟ και οι άλλες επιχειρήσεις και κλάδοι στρατηγικής σημασίας περιουσία του λαού και να αποτελέσουν εργαλεία μιας ανάπτυξης που θα έχει κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Καλύτερη οργάνωση, ισχυροποίηση του αγώνα κατά του κεφαλαίου, κατά των πολιτικών και συνδικαλιστικών του εκπροσώπων. Σε αυτό το δρόμο, με υψηλό αίσθημα ευθύνης τιμάμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης».