ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ούτε ένα ευρώ!

Κάθε φορά που μια κυβέρνηση, είτε του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, σχεδιάζει την εφαρμογή των αντιλαϊκών πακέτων οικονομικής πολιτικής, για να προετοιμάσει το έδαφος καταφεύγει στην τρομοκρατία και στον ανοιχτό εκβιασμό των λαϊκών μαζών. Και οι σημερινοί κυβερνώντες, σε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να περάσουν τα σαρωτικά μέτρα που έχουν προαποφασίσει, δείχνουν τον... γκρεμό, από τον οποίο απειλούμαστε.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν και εκείνα που θα ακολουθήσουν, εντάσσονται αποκλειστικά στις προσπάθειες του συστήματος και των πολιτικών του εκφραστών να ξεπεραστεί η κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες για το κεφάλαιο και να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι κερδοφορίας του μετά την κρίση. Ωστόσο, η κυβερνητική επιχειρηματολογία, για να υποταχθούν οι εργαζόμενοι στη νέα ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο, προτάσσει το δίλημμα «κατάρρευση ή διάσωση». Για να πιάσει, μάλιστα, τόπο ο εκβιασμός, στο ερώτημα «ποιος κινδυνεύει να καταστραφεί» ή «ποιος πρέπει να διασωθεί» η απάντηση που δίνεται είναι «όλοι μας και η ελληνική οικονομία συνολικά».

Ετσι, με έναν απίθανο αυτοματισμό, που στην ουσία ισοδυναμεί με χυδαία προσπάθεια συγκάλυψης των οξύτατων ταξικών διαφορών και αντιθέσεων στην κοινωνία, οι εμπνευστές των μέτρων, οι οποίοι θέλουν να οδηγήσουν στην παραπέρα εξαθλίωση τους εργαζόμενους, βάζουν σε ένα τσουβάλι τους πάντες: Την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά και τους εργάτες γης, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τα εκατομμύρια του λαού που ματώνουν παλεύοντας να τα βγάλουν πέρα, μαζί με τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και του μεγάλου κεφαλαίου, τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, τις πολυεθνικές του εμπορίου και των υπηρεσιών, τους εφοπλιστές. Και μαζί, τάχα, σαν ενιαίο σύνολο, βρισκόμαστε ενώπιον της κρίσης και του φάσματος της καταστροφής κι έτσι από κοινού, λέει, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Τα πράγματα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετικά. Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε ούτε ένα ευρώ για την κρίση και τα ελλείμματα, που προκαλούνται ακριβώς εξαιτίας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου και των κερδών. Το αντίθετο μάλιστα. Τα λαϊκά στρώματα, στο όνομα της μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου (ανταγωνιστικότητα, το λένε), εδώ και μια εικοσαετία βογκούν, οι συνθήκες ζωής τους χειροτερεύουν διαρκώς, τα δικαιώματά τους καταργούνται, οι προοπτικές για μια καλύτερη ζωή γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είναι καταδικασμένοι να «ζουν» με 500 και 600 ευρώ το μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες βρίσκονται στην ανεργία, κι άλλοι τόσοι στην υποαπασχόληση, τη στιγμή που ακόμα και πέρσι, μέσα στο φούντωμα της κρίσης, μόλις 200 επιχειρηματικοί όμιλοι πριν κλείσει ο χρόνος είχαν κέρδη της τάξης των 11,9 δισ. ευρώ, τα οποία προστέθηκαν στα 15,5 δισ. ευρώ που είχαν το 2008. Αυτοί έχουν να φοβούνται την «κατάρρευση», μιας και οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια να δώσουν κάτι.

Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, με εκτελεστές την ΕΕ, τα κόμματα της ολιγαρχίας και την ντόπια ολιγαρχία, δεν πρέπει να περάσει. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μόνο το δίκιο με το μέρος τους. Εχουν και δύναμη να βάλουν φραγμό στη λεηλασία του παραγόμενου πλούτου από τους κεφαλαιοκράτες. Την πρώτη δυναμική απάντηση τη δίνουμε στις 10 του Φλεβάρη. Και έπεται συνέχεια...

Αξιοι εκπρόσωποι κυβέρνησης - εργοδοσίας

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο και αν ψάξει κάποιος εργαζόμενος δε θα βρει ούτε μια φορά(!) τη λέξη «κυβέρνηση» στην ανακοίνωση που εξέδωσε χτες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το «πλαίσιο των διεκδικήσεων». Πίσω από την άγρια αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση τα «τσακάλια» της ΓΣΕΕ βλέπουν τις «εκβιαστικές (;) συμπεριφορές των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Κομισιόν, της ΕΚΤ και των αγορών», αλλά πουθενά δε βλέπουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ούτε τη συναίνεση. Επίσης τα αντιλαϊκά - εργατικά μέτρα δεν τα εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ούτε τα εφαρμόζει η κυβέρνηση. Πρόκειται για γενικώς και αορίστως «εξαγγελθέντα μέτρα»(!), σύμφωνα με τη διατύπωση των εργατοπατέρων που αναντίρρητα διεκδικεί βραβείο «διπλωματικής γλώσσας».

Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να πάρουν το «βραβείο» που τους αξίζει από τους εργαζόμενους ως εκπροσώπων της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Της ανυποληψίας, της ταξικής προδοσίας, της ταύτισης με τους εχθρούς της εργατικής τάξης.

Οποία έκπληξις!...

Ηρθε και η ώρα της ...έκπληξης για τις ηγεσίες που αποτελούν την πλειοψηφία της διοίκησης της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ).

Εκπληξη πρώτη: Την εκφράζει σε επιστολή της προς τον υπουργό Εργασίας Α. Λοβέρδο σχετικά με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Και θυμίζει απόσπασμα των λόγων του υπουργού, ότι «δηλώνουμε ρητά και απερίφραστα πως δεν πρόκειται να αιφνιδιάσουμε και να προκαταλάβουμε κανέναν. Οποιο μέτρο η κυβέρνηση πάρει, αυτό θα προκύψει από τον οργανωμένο διάλογο».

Παρ' όλα αυτά, η ΓΣΕΒΕΕ επιμένει να συμμετέχει ακόμη στην επιτροπή για το Ασφαλιστικό και ζητά διευκρινιστική συνάντηση με τον υπουργό για να δει αν θα συνεχίσει.

Το μόνο που δε θυμάται, είναι οι παρεμβάσεις της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα των ΕΒΕ, που επισήμαινε λίγες μέρες πριν: «Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αφοπλίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα, στρογγυλοκάθισαν στα τραπέζια των στημένων "κοινωνικών διαλόγων" και παζαρεύουν το πόσα θα χάσουμε».

Η Συντονιστική Επιτροπή δεν αισθάνεται έκπληξη, είχε προειδοποιήσει και προχωρά στις 10 του Φλεβάρη με την πανελλαδική απεργία των ΕΒΕ μαζί με τους εργάτες με το ΠΑΜΕ.

... αλλά και πλάτες στην κυβέρνηση

Η δεύτερη έκπληξη για τη ΓΣΕΒΕΕ προέκυψε από το φορολογικό νομοσχέδιο, αν και φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση κάτι είχε ...υποψιαστεί. Σε επιστολή της προς τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, από τον οποίο ζητά συνάντηση, σημειώνει: «Επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας ότι η όλη διαδικασία "διαλόγου" που έγινε μέχρι σήμερα για το φορολογικό νομοσχέδιο, χωρίς την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών, δεν αποτελεί πραγματική διαβούλευση».

Και στις δύο περιπτώσεις η ΓΣΕΒΕΕ βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη επιβεβαίωση του αληθινού χαρακτήρα των στημένων «κοινωνικών διαλόγων».

Κι αντί, έστω αυτή την ώρα, να αντιδράσουν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων αγωνιστικά και να μπουν μπροστά στον αγώνα κηρύσσοντας κινητοποίηση για τις 10 του Φλεβάρη, αυτές προσπαθούν να υπερασπιστούν το ...κύρος του «κοινωνικού διαλόγου».

Στην πραγματικότητα λένε στην κυβέρνηση ότι με αυτά που κάνει ξεμπροστιάζει και ακυρώνει τη διαδικασία, την οποία πρέπει να προστατέψει για να είναι αποτελεσματική. Τους φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, όμως ακόμη κι έτσι συνεχίζουν να κάνουν «πλάτες» στην κυβέρνηση και να ζητούν συναντήσεις και διευκρινήσεις, όταν οι εξαγγελίες έχουν ήδη γίνει.

Αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τον αγώνα και τη διεκδίκηση κόντρα στην πολιτική των μονοπωλίων ακόμη και την ύστατη ώρα.

Κανείς μικρός ΕΒΕ δεν πρέπει να αγνοήσει αυτή τους τη στάση. Και όχι μόνο αυτό. Να τους γυρίσει την πλάτη, να τους εγκαταλείψει, να συνταχτεί με την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των ΕΒΕ.

Και ο Αλμούνια «πατριώτης»;

Ποιος, λοιπόν, θέτει «ζήτημα αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας», όπως ισχυρίζεται ο Γ. Ραγκούσης προκειμένου να πλασάρει ως «εθνικά επιβεβλημένη» την αντιλαϊκή πολιτική; Μήπως οι «διεθνείς αγορές»; Μα τότε πώς εξηγεί ότι ένας από τους αυθεντικούς εκφραστές τους, η Κομισιόν, έσπευσε χτες να επικροτήσει τα μέτρα και μάλιστα να δώσει και πατριωτική διάσταση για την αποδοχή τους; Πώς εξηγεί ότι ο Χ. Αλμούνια αναπαράγει το ίδιο με αυτόν επιχείρημα δηλώνοντας ότι «είναι προς το συμφέρον των Ελλήνων» τα βαθιά αντιλαϊκά μέτρα που ανακοίνωσε προχτές το βράδυ ο πρωθυπουργός; Μήπως είναι και ο Αλμούνια πατριώτης και θεματοφύλακας της εθνικής κυριαρχίας;