Αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη έκθεση για τη νομισματική πολιτική του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), Ν. Γκαργκάνα. Οχι, τόσο ή κυρίως, για την επιβαλλόμενη - πάντα, σύμφωνα με τον διοικητή της ΤτΕ - και πολύ περισσότερο αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, όσο για την ένταση και την επιτακτικότητα που τη χαρακτήριζε. ΄Η προχωρούμε άμεσα και αποφασιστικά - λέει ο κ. Γκαργκάνας - στη δημοσιονομική προσαρμογή (ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας) και σε ευρείας έκτασης και βάθους διαρθρωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, το σύστημα Υγείας, κλπ., κλπ. ή θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για τις προοπτικές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, προβλέπει κίνδυνο σοβαρής οικονομικής κρίσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα. Δύο δρόμοι ανάπτυξης στέκουν μπροστά στη χώρα. Ο ένας είναι ο περιγραφόμενος από τον κ. Γκαργκάνα. Η παραπέρα ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απαιτούν επιτακτικά τις προτεινόμενες αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές. Και δεν έχει διαφορετική γνώμη η κυβέρνηση, βέβαια. Απλά, βρίσκεται στη φάση της διαμόρφωσης του ανάλογου κλίματος. Αλλωστε, τα ίδια λένε ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, η Κομισιόν, η στρατηγική της Λισαβόνας, κλπ. Τα ίδια λέει, ουσιαστικά, και ο Γ. Παπανδρέου, όταν αναφέρεται στις «αναγκαίες και τολμηρές τομές», υποσχόμενος, βέβαια, ότι είναι ο καταλληλότερος για την υλοποίησή τους και ο ικανότερος για την εξασφάλιση της απαραίτητης «κοινωνικής συναίνεσης».

Καθόλου τυχαία, βέβαια, δεν είναι η άκρως προσωποκεντρική εικόνα του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, που γίνεται τις μέρες αυτές στο Φάληρο. Ολες οι φωτογραφίες εικονίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου, τα συνθήματα σε αφίσες και γιγαντοοθόνες επαναλαμβάνουν φράσεις, που έχει πει τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ ακόμη και η έκθεση φωτογραφιών, που έχει στηθεί πίσω από τις κερκίδες, εικονίζουν μόνον τον ίδιο και την οικογένειά του.

Και μετά, μιλάνε για «δημοκρατική συμμετοχή», κλπ., κλπ., ενώ «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους», όταν τους λένε ότι μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα αμερικάνικα κόμματα...

Γι' αυτό και το ΚΚΕ, εκτός της καθημερινής και ασίγαστης πάλης του για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και την απόκρουση της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, προτάσσει και προβάλλει την επιτακτική ανάγκη της οικοδόμησης του Λαϊκού Μετώπου. Γιατί, εκτός του προαναφερόμενου και βαθιά αντιλαϊκού δρόμου της πλουτοκρατίας, υπάρχει και ο άλλος δρόμος ανάπτυξης της χώρας. Ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που θα έχει στο κέντρο της προσοχής του και, ταυτόχρονα, βασικό κίνητρο ανάπτυξης την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και όχι τα επιχειρηματικά κέρδη και το κυνήγι τους.

Αυτοί είναι οι δυο δρόμοι ανάπτυξης της χώρας. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οπως δυο είναι οι τάξεις της καπιταλιστικής μας κοινωνίας και τα αντιδιαμετρικά αντίθετα συμφέροντά τους. Η εργατική τάξη, που παράγει τον κοινωνικό πλούτο και οι εκμεταλλευτές της, που καταληστεύουν το μόχθο της πρώτης.

Αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Και δεν αλλάζει με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Ούτε με τις καλλιεργούμενες από διάφορους αυταπάτες και ψεύτικες προσδοκίες, συγχύσεις και αποπροσανατολιστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Οσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι από τις κάθε λογής παγίδες. Οσο πιο γρήγορα χειραφετηθούν και κάνουν πραγματικά δική τους υπόθεση όλα όσα καθορίζουν τη ζωή τους, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και τη χώρα συνολικά.