Αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη έκθεση για τη νομισματική πολιτική του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ), Ν. Γκαργκάνα. Οχι, τόσο ή κυρίως, για την επιβαλλόμενη - πάντα, σύμφωνα με τον διοικητή της ΤτΕ - και πολύ περισσότερο αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, όσο για την ένταση και την επιτακτικότητα που τη χαρακτήριζε. ΄Η προχωρούμε άμεσα και αποφασιστικά - λέει ο κ. Γκαργκάνας - στη δημοσιονομική προσαρμογή (ακόμη σκληρότερη πολιτική λιτότητας) και σε ευρείας έκτασης και βάθους διαρθρωτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, το σύστημα Υγείας, κλπ., κλπ. ή θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για τις προοπτικές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, προβλέπει κίνδυνο σοβαρής οικονομικής κρίσης και ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα. Δύο δρόμοι ανάπτυξης στέκουν μπροστά στη χώρα. Ο ένας είναι ο περιγραφόμενος από τον κ. Γκαργκάνα. Η παραπέρα ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού και τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απαιτούν επιτακτικά τις προτεινόμενες αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές. Και δεν έχει διαφορετική γνώμη η κυβέρνηση, βέβαια. Απλά, βρίσκεται στη φάση της διαμόρφωσης του ανάλογου κλίματος. Αλλωστε, τα ίδια λένε ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, η Κομισιόν, η στρατηγική της Λισαβόνας, κλπ. Τα ίδια λέει, ουσιαστικά, και ο Γ. Παπανδρέου, όταν αναφέρεται στις «αναγκαίες και τολμηρές τομές», υποσχόμενος, βέβαια, ότι είναι ο καταλληλότερος για την υλοποίησή τους και ο ικανότερος για την εξασφάλιση της απαραίτητης «κοινωνικής συναίνεσης».