ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η λογική του «ρεαλισμού»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σε «μάχη για το εισόδημα» καλεί με την πρότασή της για το πρόγραμμα δράσης της ΓΣΕΕ η παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» και αφού αραδιάζει μια σειρά στοιχεία για την κατάσταση των εργαζομένων και κάνει συγκρίσεις των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων με των Ευρωπαίων συναδέλφων τους, καταλήγει στο διά ταύτα. Ζητά να διαμορφωθεί το κατώτερο μεροκάματο στις 8.100 δραχμές από 7.221 δραχμές που είναι σήμερα και ο κατώτερος μισθός στις 180.000 από 161.131 δραχμές. Μάλιστα, το προτείνουν αυτό για να ευθυγραμμίζεται -όπως λένε - ο εισοδηματικός στόχος της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με το επίσημο όριο της φτώχειας που είναι οι 180.000 δραχμές.

Το πόσο φιλεργατικός, όμως, είναι αυτός ο στόχος, δεν έχει να κάνει μόνον ή κυρίως με το αν οι 180.000 σήμερα αποτελούν πραγματικά το «όριο της φτώχειας». Εχει να κάνει, πριν απ' όλα, με τη γενικότερη λογική της υιοθέτησης ως στόχων από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα των διάφορων ορίων που θέτουν οι ταξικοί αντίπαλοί του. Ορια που βρίσκονται μακριά από την ικανοποίηση των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας, αλλά χωράνε άνετα τα υπερκέρδη των κεφαλαιοκρατών. Και μπορεί, βέβαια, οι έχοντες τη λογική αυτή, να ισχυρίζονται διάφορα περί ρεαλισμού, αλλά στην πραγματικότητα οι προτάσεις τους προσανατολίζουν τη δράση των συνδικάτων στην αποδοχή ή - το περισσότερο - στον εξωραϊσμό της μίζερης και απαράδεκτης πραγματικότητας. Γαλουχεί τη συνείδηση των εργαζομένων στη λογική του ρεαλισμού της υποταγής και στην προσαρμογή στο «εφικτό», καθιστώντας ουσιαστικά τα συνδικάτα ουρά της κυβερνητικής πολιτικής.

Τα «στοιχήματα» του Χρ. Πολυζωγόπουλου

Τη δήλωση με την οποία ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ σχολίασε το «κοινωνικό πακέτο»-πρόκληση και κοροϊδία ίσως την ακούσατε ή τη διαβάσατε. Πρόκειται για μνημείο ξεπουλήματος των συμφερόντων των εργαζομένων και υποταγής στα κυβερνητικά κελεύσματα και για του λόγου το αληθές ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Θεωρώ ότι η πίεση που άσκησε το συνδικαλιστικό κίνημα δημιούργησε νέους όρους και νέες συνθήκες. Χωρίς να υπερεκτιμούμε τα μέτρα, θεωρούμε ότι μπορούν να συμβάλουν στην άμβλυνση των σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει μεγάλη μερίδα εργαζομένων και συνταξιούχων. Χρειάζεται όμως συνέχιση των προσπαθειών». Κάθε σχόλιο περιττεύει.

Δεν είναι καθόλου περιττό όμως να αντιγράψουμε ένα σχόλιο από το χτεσινό «Εθνος»: «Η ώρα του Πολυζωγόπουλου έφτασε πλέον στο ΠΑΣΟΚ. Ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναμένεται να συμβάλει στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος το προσεχές διάστημα, τόσο με τις αποφάσεις που θα λάβει το ανώτερο όργανο των συνδικαλιστών σήμερα στη Θεσσαλονίκη, όσο και με τη διάσκεψη για το Ασφαλιστικό στο τέλος του μήνα... Στο ΠΑΣΟΚ, πάντως, στοιχηματίζουν πως ο κ. Πολυζωγόπουλος θα είναι στο συνέδριο στους δέκα πρώτους για τη νέα ΚΕ». Δεν ξέρουμε αν κερδίσουν το στοίχημα. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να πούμε είναι ότι ο Χρ. Πολυζωγόπουλος έχει χάσει προ πολλού το στοίχημα της εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων.

Στυλοβάτες του σύγχρονου ρατσισμού

Associated Press

Η Λορέιν Νεσάνε είναι μια δεκαπεντάχρονη Νοτιοαφρικανή. Και, προχτές, είχε την τύχη να μεταφέρει στην παγκόσμια διάσκεψη του ΟΗΕ κατά του ρατσισμού, που πραγματοποιείται στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, λίγες από τις οδυνηρές εμπειρίες της μέχρι σήμερα, μικρής σχετικά, ζωής της. Με δάκρυα στα μάτια και με λόγια απλά, απευθύνθηκε στους συνέδρους και τους εξιστόρησε την άγρια συμπεριφορά ενός λευκού καταστηματάρχη, που την έγδυσε και την έβαψε λευκή, θέλοντας να την τιμωρήσει, επειδή τη θεώρησε ύποπτη κλοπής...

Η συγκινητική, όμως, αυτή παρουσία καθώς και αρκετές άλλες παρόμοιες δεν απέτρεψαν την αποχώρηση των αντιπροσωπειών των ΗΠΑ και του Ισραήλ από τη διάσκεψη. Ούτε μπόρεσαν να συγκινήσουν τις αντιπροσωπείες των χωρών- μελών της ΕΕ, του Καναδά, της Αυστραλίας, της Ιαπωνίας και άλλων καπιταλιστικών χωρών, που απορρίπτουν κατηγορηματικά οποιαδήποτε ουσιαστική πρόταση, είτε για την αντιμετώπιση και καταπολέμηση του σύγχρονου ρατσισμού, είτε για κάποια αποζημίωση, έναντι του δουλεμπορίου, που «άνθισε» στους προηγούμενους αιώνες, με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και τις αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης.

Επιχείρηση φίμωσης του λαού

Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, πόσο μάλλον όταν τα εδέσματα είναι τόσο λαχταριστά όσο τα ...ατομικά και δημοκρατικά λαϊκά δικαιώματα. Επιδεικνύοντας βουλιμικές διαθέσεις η κυβέρνηση επιχειρεί να κατασπαράξει όσα δομήθηκαν στο έδαφος πολύχρονων και σκληρών αγώνων του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Μετά τον «τρομονόμο», μετά το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, ψηφίστηκε χτες επί της αρχής στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και το νομοσχέδιο απαγόρευσης της αφισοκόλλησης, του περιορισμού δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Οι οφθαλμοφανείς αντιδημοκρατικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου και οι αντιδράσεις στην καταφανή πρόθεση φίμωσης του λαού ανάγκασαν την κυβέρνηση να προβεί σε ελιγμό, εξαιρώντας από τις διατάξεις του τις απαγορεύσεις για την προβολή πολιτικών δραστηριοτήτων. Το γεγονός αυτό όμως διόλου δεν απαλύνει τον επικίνδυνο χαρακτήρα του νομοσχεδίου, ο οποίος αποκαλύφτηκε και από την επίμονη άρνηση της αρμόδιας υπουργού να εξαιρέσει και τις κοινωνικές δραστηριότητες από τις απαγορεύσεις. Αλλωστε, και από μόνη της η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος που συνοδεύει το νέο νόμο - έκτρωμα αποκαλύπτει πολλά, κυρίως γιατί προέρχεται από μια κυβέρνηση που καμιά περιβαλλοντική ευαισθησία δεν έχει επιδείξει ως σήμερα, το αντίθετα μάλιστα.

Με λίγα λόγια, το νομοσχέδιο έρχεται να βάλει φραγμούς στη διακίνηση ιδεών και δη των επικίνδυνων για το σύστημα που με περισσό ζήλο υπηρετεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οσο για το διαχωρισμό των πολιτικών δραστηριοτήτων από τις κοινωνικές συνιστά «στάχτη στα μάτια» του κόσμου και λαθροχειρία ολκής. Ποιος άραγε μπορεί να θέσει ευδιάκριτα όρια μεταξύ τους; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα δε συνδέονται άμεσα; Και ποιος θα αποφασίζει αύριο για την καταχώριση στην πολιτική ή την κοινωνική δραστηριότητα, για το αν θα είναι νόμιμη ή παράνομη μια «υπαίθρια διαφήμιση» ενός πολιτικού φορέα αναλόγως του περιεχομένου της; Μήπως ο εισαγγελέας;

Ακόμα κι αν παραβλέψουμε τα παραπάνω ερωτήματα, γεννούνται άλλα. Για παράδειγμα, με ποιο κριτήριο το δικαίωμα της προπαγάνδας, της προβολής της δράσης, αφαιρείται από τα σωματεία, τους συλλόγους, τους μαζικούς φορείς του λαού; Πολύ δε περισσότερο που οι δικές τους δυνατότητες επικοινωνίας είναι ούτως ή άλλως περιορισμένες και η «υπαίθρια διαφήμιση», κοινώς η αφισοκόλληση, αποτελεί το πιο διαδεδομένο και πρόσφορο μέσο για τη διακίνηση των ιδεών, των θέσεων και προτάσεών τους. Είναι φανερό ότι θα δεχτούν καίριο πλήγμα, όντας γνωστό εκ των προτέρων ότι οι περιορισμένοι χώροι όπου θα επιτρέπεται η ανάρτηση αφίσας θα περιέλθουν στον έλεγχο λίγων και ισχυρών.

Γίνεται κατανοητό ότι η επιχειρούμενη «αποστείρωση» δεν αφορά την εξάλειψη των ιδεών της αστικής τάξης. Αυτή, οι πολιτικοί και μαζικοί φορείς και οι εκπρόσωποί της έχουν πλείστα όσα μέσα στη διάθεσή τους για τη διασπορά των ιδεών τους και τη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων. Η προσπάθεια φίμωσης αφορά αποκλειστικά και μόνο τις μη αρεστές φωνές, εκείνες που προτρέπουν αγωνιστικά και ανατρεπτικά τα λαϊκά στρώματα, την εργατική τάξη. Αφορά τον ίδιο το λαό και τα κινήματά του. Στο Θερινό Τμήμα της Βουλής, όπου θα συζητηθεί το νομοσχέδιο και όχι στην Ολομέλεια όπως πρότεινε το ΚΚΕ, θα επιχειρηθεί από την κυβέρνηση μια ακόμα αντιδημοκρατική εκτροπή. Ας μη μείνει αναπάντητη από το μόνο αρμόδιο και ικανό να την ακυρώσει, το λαό.

Επιστροφή με «τόκο»

Εκατό δραχμές

και κάτι,

να, η νέα του

απάτη,

να το «μπόνους»

που θα δώσει

σ' όσους έχει

εξοντώσει.

* * *

Εκατό,

χωρίς αισχύνη,