Στη λογική του «πονάει δόντι κόβει κεφάλι» κινείται η ηγεσία των μεγαλοεπιχειρηματιών, που επεξεργάζονται και προπαγανδίζουν τις θέσεις τους και μέσω του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ). Ετσι, αξιώνοντας «εδώ και τώρα» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών (αν και όταν τους πληρώνουν) για να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι η Ελλάδα ανήκει στις χώρες - μέλη της ΕΕ με τη μεγαλύτερη «παραοικονομία», η οποία ξεπερνά το 35% του ΑΕΠ.

Το ευτράπελο της ιστορίας δεν είναι η διαπίστωση πως η λεγόμενη παραοικονομία ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 14 -15 τρισεκατομμυρίων δραχμών - ποσό που, αν καταγραφόταν και φορολογούνταν, θα έλυνε όχι μόνο το Ασφαλιστικό, αλλά και πολλά άλλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και των εργαζομένων, εφόσον, βέβαια, δίνονταν για τις λαϊκές ανάγκες - αλλά η όλη προσπάθεια του ΙΟΒΕ να εμφανίσει σαν «παραοικονομούντες» όλους τους άλλους (εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, αγροτοκτηνοτρόφους, αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ κλπ.) εκτός από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και γενικά τους εκπροσώπους τους μεγάλου κεφαλαίου. Λες και δε γνωρίζει ο καθένας, για παράδειγμα, ότι το «ξέπλυμα» χρήματος είναι ένα σπορ στο οποίο και ιδιαίτερες επιδόσεις έχουν, αλλά και αντικειμενικές προϋποθέσεις για να το... καλλιεργήσουν. Ελεος, τι άλλο θα ακούσουμε;

Πέρα από τα παραπάνω, όμως, θέλουμε να σημειώσουμε και τα παρακάτω:

Η όποια φοροδιαφυγή, στην οποία ενδεχομένως καταφεύγει ο όποιος εργαζόμενος ή άνεργος, συνταξιούχος ή αυτοαπασχολούμενος κλπ., αποτελεί - σε τελευταία ανάλυση - μια μορφή άμυνας στο προκλητικά άδικο σημερινό φορολογικό σύστημα και γενικότερα στην ωμή αντιλαϊκή πολιτική, που εφαρμόζουν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Για πολλούς από τους προηγούμενους η όποια φοροδιαφυγή είναι απαραίτητη προϋπόθεση, ακόμη και για να επιβιώσουν. Ουσιαστικά, «σπρώχνονται» στο δρόμο αυτό, από τις γνωστές σε όλους καταστάσεις και συνθήκες, που έχουν διαμορφώσει οι πολιτικές των κυβερνήσεων και οι «νόμοι της αγοράς», επιχειρώντας να γλιτώσουν ένα μέρος των κόπων τους, που νόμιμα τους κλέβει η ολιγαρχία και το κράτος της.

Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τους «έχοντες και κατέχοντες». Ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος την ποσότητα της δικής τους «παραοικονομίας», η όποια φοροαποφυγή, φοροαπαλλαγή και φοροδιαφυγή τους αποτελεί μια επιπλέον μορφή καταλήστευσης του κόπου και του ιδρώτα των πολλών. Μια ακόμη μορφή συσσώρευσης κερδών, πλούτου και δύναμης, ώστε από ισχυρότερες θέσεις, να καταδυναστεύσουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους και το λαό.

«Ισως, η αποχή, να σημειώσει ακόμη περισσότερο σαρωτική... νίκη κι απ' αυτή του Τ. Μπλερ» σημειώναμε χτες, από τούτη τη στήλη, όταν δε γνωρίζαμε ακόμη τα αποτελέσματα των προχτεσινών βουλευτικών εκλογών στη Μεγάλη Βρετανία. Τελικά, η πραγματικότητα ξεπέρασε και τις προβλέψεις μας. Περίπου, ο ένας στους δύο Βρετανούς ψηφοφόρους δεν προσήλθε προχτές στις κάλπες, αφού η αποχή ανήλθε στο 42% περίπου του συνόλου των ψηφοφόρων και είναι η μεγαλύτερη αποχή από το 1917. Το ποσοστό που πήρε το Εργατικό Κόμμα (42%) μπορεί να χαρακτηρίζεται ως σαρωτικό, μεγάλη νίκη, κλπ., κλπ., αλλά στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει τον έναν στους τέσσερις συνολικά Βρετανούς ψηφοφόρους, δηλαδή το 25%. Με αυτό το ποσοστό θα κυβερνήσει, από δω και στο εξής, το Εργατικό κόμμα.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του...

Είμαστε χώρα

ελεύθερη

ή ένα σκέτο

χάνι,

αφού κουμάντο

κάνουνε

σαφώς

οι Αμερικάνοι;

Είμαστε χώρα,

τάχατες,

με ανεξαρτησία,

όταν οι «νόμοι»

γράφονται

και στέλνονται

απ' τη ΣΙΑ;

* * *

Ε, όχι, χώρα

είμαστε

σαφώς

προτεκτοράτο,

έτσι που οι νάνοι μας

ταγοί

σκύβουν

μονίμως κάτω

κι αν κάτι

είναι ευοίωνο

σε όλο

αυτό το χάλι

είναι που

ο αδούλωτος λαός

δε σκύβει

το κεφάλι!