ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πρόκληση στους ανέργους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Προκλητική και περιφρονητική για τις δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους που απολύθηκαν τον τελευταίο χρόνο αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους ήταν η χτεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο Θ. Ρουσόπουλος, που κλήθηκε να τοποθετηθεί για τα δεκάδες εργοστάσια που κλείνουν το τελευταίο διάστημα, αλλά δεν είπε λέξη προτιμώντας να μιλήσει για «τα πολλά εργοστάσια που ανοίγουν(!) και τις πολλές νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται»(!)

Δεν ξενίζει η κυνικότητα και ο εμπαιγμός των κυβερνώντων, όπως άλλωστε και των προκατόχων τους. Θεωρούν την ανεργία ως ένα «φυσικό φαινόμενο», ως θέλημα του σύγχρονου θεού (του κέρδους) που υπηρετούν και αφήνουν τη λύση του στις δυνάμεις της αγοράς. Κι όμως, ο Κ. Καραμανλής δεσμευόταν προεκλογικά ότι θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας, προκειμένου να υφαρπάξει την ψήφο των ανέργων και των οικογενειών τους. Στην πράξη η κυβέρνηση Καραμανλή δίνει τα πάντα στους καπιταλιστές για να κάνουν τάχα «επενδύσεις» και μέσα από αυτές να λυθεί το πρόβλημα: Μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές των εταιριών και τους απάλλαξε από φόρους, τους πρόσφερε κίνητρα και τσάμπα «αναπτυξιακό» χρήμα, επέβαλε το ωράριο - λάστιχο και τις απλήρωτες υπερωρίες, επέκτεινε το ωράριο των καταστημάτων, κ.ο.κ. Γενικότερα έκανε ό,τι μπορούσε για να μειωθεί το «εργατικό κόστος». Κι όμως, τα εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία παραμένει στο ύψος της... Το αδιέξοδο και η χρεοκοπία της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι χειροπιαστή. Οπως ήταν και αυτή - της ίδιας κατεύθυνσης - των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι μπορεί και πρέπει να βγάλουν τα πολιτικά συμπεράσματά τους...

Υποκρισία

Η υποκρισία τους δεν έχει όριο. Για τις πλειοψηφίες (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση») της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ μιλάμε. Σε αφίσες, που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στους δρόμους και φέρουν την υπογραφή των δυο τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, γράφουν το σύνθημα «ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ» και κάτω απ' αυτό συμπληρώνουν: «Λιτότητα στους εργαζόμενους, προνόμια στο κεφάλαιο - Κατάργηση του οκταώρου - Υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης - Φορολογική επιδρομή».

Αλήθεια, το «φθάνει πια», συμπεριλαμβάνει και την «πράσινη» και τη «γαλάζια» εκδοχή, πολιτικής «λιτότητας στους εργαζόμενους και προνομίων στο κεφάλαιο» και συμφωνούν σ' αυτό, τόσο τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ, όσο και της ΔΑΚΕ; `Η, έχουν τις διαφορετικές απόψεις τους, αλλά τις... βάζουν στην άκρη και ομονοούν όλοι μαζί στις αρχές του ευρωμονόδρομου, στον «κοινωνικό διάλογο», στην ταξική συναίνεση και στο... όραμα της «Αυτόνομης Παρέμβασης», περί «ανθρώπινου καπιταλισμού» και κεφαλαιοκρατών, που θα μοιράζουν τα κέρδη τους στους εργαζόμενους;

Βγάλτε συμπεράσματα

Ποια λέτε πως θα είναι η απάντηση του υπουργού Οικονομίας, εάν κληθεί να σχολιάσει το αίτημα της διαμόρφωσης του κατώτερου μισθού στα 1.300 ευρώ (αύξηση κατά 100%); Ισως, από το ξάφνιασμά του να μην μπορούσε να αρθρώσει ούτε λέξη, αλλά, σίγουρα, η έκφραση του προσώπου του θα σημαδευόταν έντονα από τα χαρακτηριστικά της απέραντης έκπληξης και απορίας. Οπως θα ήταν, εάν έβλεπε ξαφνικά μπροστά του έναν εξωγήινο και ακόμη χειρότερα...

Ποιος θα ήταν, όμως, ο σχολιασμός του ίδιου υπουργού, εάν τον ρωτούσαν για την αύξηση κατά 613% των κερδών του χονδρεμπορίου στο πρώτο εξάμηνο του 2005; Στην περίπτωση αυτή, θα χαμογελούσε πλατιά και με μια δόση αυταρέσκειας θα σημείωνε, πως το προαναφερόμενο γεγονός φανερώνει ότι η πολιτική της κυβέρνησης φέρνει ήδη αποτελέσματα, ενάμισι μόλις χρόνο μετά τις εκλογές, αφού, η πρώτιστη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της χώρας, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, κλπ., κλπ., είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων επιχειρήσεων, δηλαδή, των επιχειρηματικών κερδών.

Εάν συμφωνείτε ότι αυτή ακριβώς θα ήταν η αντίδραση του υπουργού Οικονομίας, βγάλτε τώρα τα συμπεράσματά σας, για το τι πρέπει να κάνετε...

Προειδοποιητικά μηνύματα

Σαφή τα μηνύματα, που έστειλαν οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου, ο πρώτος με τη διαγραφή του βουλευτή Ευ. Πολύζου από τη ΝΔ και ο δεύτερος με την κλήση του βουλευτή Π. Σγουρίδη στο Πειθαρχικό του ΠΑΣΟΚ. Καθώς η συνεχώς διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προκαλεί διαφόρων ειδών «παρενέργειες» και «μουρμούρες», τόσο στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος όσο και σ' αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς δεν κερδίζει από την αυξανόμενη φθορά της κυβέρνησης, οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου σφίγγουν τα λουριά και προειδοποιούν τους όποιους επίδοξους «ατακτούντες». Απομένει να δούμε, εάν και πόσο θα πιάσουν τόπο οι προειδοποιήσεις...

Το έγκλημα έχει όνομα

Οι συνήθεις «ιεραπόστολοι» του «αμερικανικού ονείρου», οι διαπρύσιοι κήρυκες του «αμερικανικού θαύματος», οι διάκονοι του «είμαστε όλοι Αμερικανοί» (όταν πρόκειται να στηρίξουν τους βομβαρδισμούς του Μπους και του Κλίντον) έχουν χαθεί από την πιάτσα. Ούτε ένα άρθρο, ούτε μια δήλωση, ούτε ένα κιχ για την τραγωδία στον αμερικανικό Νότο. Πώς εξηγείται ότι, τώρα, που θα είχε νόημα να αναφωνήσουν «είμαστε όλοι "Νεο-Ορλεάνοι"», ποιούν την νήσσαν; Ολα κι όλα. Είπαμε. Ολοι αυτοί και οι άλλοι (οι τρόφιμοι της αμερικανικής πρεσβείας) μπορεί να είναι φορείς του αμερικανισμού, αλλά «αμερικανάκια» δεν είναι. Θέλει πολύ θράσος, θέλει πολύ κυνισμό, για να ισχυριστείς ότι ήταν «ατομική ευθύνη» των πληγέντων της Λουιζιάνας να σωθούν, άρα και ...ατομική η «ευθύνη» τους ότι πνίγηκαν! Επιπλέον, για να καρπίσει ένας τέτοιου είδους παχυδερμισμός, ό,τι είδους «θεωρητική» φιοριτούρα κι αν του βάλεις, χρειάζεται «γόνιμο» έδαφος. Τέτοιο «έδαφος» στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει. Επομένως, οι θεωρητικοί «μας» του καπιταλισμού, οι απολογητές ενός συστήματος που η ...ωφελιμότητα του «αντικρατισμού» του κείτεται στα λασπόνερα της Νέας Ορλεάνης και η ...αξία του «κρατισμού» του φιγουράρει στις κάννες της Εθνοφρουράς που είναι στραμμένες στους πληγέντες, μπροστά στην αδυναμία τους να υπερασπιστούν το σύστημα τους, επιλέγουν τη σιωπή.

Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία απολογητών του καπιταλισμού. Αυτοί που «κάτι» πρέπει να πουν. Που κάτι αναμασάνε περί «νεοφιλελευθερισμού» (όταν τολμούν να το πουν κι αυτό), για να καταλήξουν στον ένοχο: ο Μπους. Φυσικά γνωρίζουν ότι η ρίζα του κακού δε βρίσκεται στη «νεοφιλελεύθερη» διαχείριση του Μπους, όπως η «λύση» δε βρίσκεται στην «αντι-νεοφιλελεύθερη» διαχείριση του «καλού» Κλίντον (που παρέα με τον μπαμπά Μπους υπερασπίζεται τον υιό Μπους). Ο «καλός» καπιταλισμός του Κλίντον οδήγησε μέχρι το 2000 το ένα στα πέντε παιδιά στις ΗΠΑ να μην έχουν να φάνε. Ο «κακός» καπιταλισμός του Μπους, αντί να τα στείλει στον τάφο από την πείνα, τα έστειλε από πνιγμό...

Αλλά, ακόμα κι έτσι, όταν «τα ρίχνουν» στον Μπους, τι ομολογούν έμμεσα; Από τον Μπους ως πρόσωπο ή από τον εκπρόσωπο της λειτουργίας του κράτους ζητούν ευθύνες; Αλλά αυτό το κράτος, το καπιταλιστικό κράτος, δεν είναι της «ατομικής πρωτοβουλίας», των «ιδιωτών» και της «αγοράς»; Είναι το κράτος, που στην περίπτωση της Λουιζιάνας λειτούργησε όπως - ακριβώς - το θέλουν: Ως μηχανισμός στα χέρια μιας χούφτας που το χρησιμοποιεί για να πατάει επί των πτωμάτων (των πολλών). Αυτό το κράτος δεν αλλάζει, ούτε διορθώνεται αν στη θέση του Μπους μπει ο Γκορ ή ο Κέρι. Μόνο ανατρέπεται για να αντικατασταθεί από ένα άλλο, που θα είναι κράτος των πολλών ενάντια στους λίγους.

Φυσικά θα συνεχίσουν να «προσωποποιούν» τις ευθύνες στον Μπους, νομίζοντας ότι διασώζουν και αφήνουν στο απυρόβλητο το κύριο: Το καπιταλιστικό κράτος. Αλλά η αντίφασή τους είναι προφανής, τα αδιέξοδά τους έκδηλα, και η έμμεση ομολογία τους (είτε πρόκειται γι' αυτούς που σιωπούν, είτε για κείνους που κάτι πασχίζουν να ψελλίσουν), χρήσιμη: όταν το έγκλημα επιπλέει, κανένα απολογητικό «λίφτινγκ» δεν μπορεί να κρύψει ότι, τελικά, ο καπιταλισμός είναι το έγκλημα.