Οι συνήθεις «ιεραπόστολοι» του «αμερικανικού ονείρου», οι διαπρύσιοι κήρυκες του «αμερικανικού θαύματος», οι διάκονοι του «είμαστε όλοι Αμερικανοί» (όταν πρόκειται να στηρίξουν τους βομβαρδισμούς του Μπους και του Κλίντον) έχουν χαθεί από την πιάτσα. Ούτε ένα άρθρο, ούτε μια δήλωση, ούτε ένα κιχ για την τραγωδία στον αμερικανικό Νότο. Πώς εξηγείται ότι, τώρα, που θα είχε νόημα να αναφωνήσουν «είμαστε όλοι "Νεο-Ορλεάνοι"», ποιούν την νήσσαν; Ολα κι όλα. Είπαμε. Ολοι αυτοί και οι άλλοι (οι τρόφιμοι της αμερικανικής πρεσβείας) μπορεί να είναι φορείς του αμερικανισμού, αλλά «αμερικανάκια» δεν είναι. Θέλει πολύ θράσος, θέλει πολύ κυνισμό, για να ισχυριστείς ότι ήταν «ατομική ευθύνη» των πληγέντων της Λουιζιάνας να σωθούν, άρα και ...ατομική η «ευθύνη» τους ότι πνίγηκαν! Επιπλέον, για να καρπίσει ένας τέτοιου είδους παχυδερμισμός, ό,τι είδους «θεωρητική» φιοριτούρα κι αν του βάλεις, χρειάζεται «γόνιμο» έδαφος. Τέτοιο «έδαφος» στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει. Επομένως, οι θεωρητικοί «μας» του καπιταλισμού, οι απολογητές ενός συστήματος που η ...ωφελιμότητα του «αντικρατισμού» του κείτεται στα λασπόνερα της Νέας Ορλεάνης και η ...αξία του «κρατισμού» του φιγουράρει στις κάννες της Εθνοφρουράς που είναι στραμμένες στους πληγέντες, μπροστά στην αδυναμία τους να υπερασπιστούν το σύστημα τους, επιλέγουν τη σιωπή.

Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία απολογητών του καπιταλισμού. Αυτοί που «κάτι» πρέπει να πουν. Που κάτι αναμασάνε περί «νεοφιλελευθερισμού» (όταν τολμούν να το πουν κι αυτό), για να καταλήξουν στον ένοχο: ο Μπους. Φυσικά γνωρίζουν ότι η ρίζα του κακού δε βρίσκεται στη «νεοφιλελεύθερη» διαχείριση του Μπους, όπως η «λύση» δε βρίσκεται στην «αντι-νεοφιλελεύθερη» διαχείριση του «καλού» Κλίντον (που παρέα με τον μπαμπά Μπους υπερασπίζεται τον υιό Μπους). Ο «καλός» καπιταλισμός του Κλίντον οδήγησε μέχρι το 2000 το ένα στα πέντε παιδιά στις ΗΠΑ να μην έχουν να φάνε. Ο «κακός» καπιταλισμός του Μπους, αντί να τα στείλει στον τάφο από την πείνα, τα έστειλε από πνιγμό...

Αλλά, ακόμα κι έτσι, όταν «τα ρίχνουν» στον Μπους, τι ομολογούν έμμεσα; Από τον Μπους ως πρόσωπο ή από τον εκπρόσωπο της λειτουργίας του κράτους ζητούν ευθύνες; Αλλά αυτό το κράτος, το καπιταλιστικό κράτος, δεν είναι της «ατομικής πρωτοβουλίας», των «ιδιωτών» και της «αγοράς»; Είναι το κράτος, που στην περίπτωση της Λουιζιάνας λειτούργησε όπως - ακριβώς - το θέλουν: Ως μηχανισμός στα χέρια μιας χούφτας που το χρησιμοποιεί για να πατάει επί των πτωμάτων (των πολλών). Αυτό το κράτος δεν αλλάζει, ούτε διορθώνεται αν στη θέση του Μπους μπει ο Γκορ ή ο Κέρι. Μόνο ανατρέπεται για να αντικατασταθεί από ένα άλλο, που θα είναι κράτος των πολλών ενάντια στους λίγους.

Φυσικά θα συνεχίσουν να «προσωποποιούν» τις ευθύνες στον Μπους, νομίζοντας ότι διασώζουν και αφήνουν στο απυρόβλητο το κύριο: Το καπιταλιστικό κράτος. Αλλά η αντίφασή τους είναι προφανής, τα αδιέξοδά τους έκδηλα, και η έμμεση ομολογία τους (είτε πρόκειται γι' αυτούς που σιωπούν, είτε για κείνους που κάτι πασχίζουν να ψελλίσουν), χρήσιμη: όταν το έγκλημα επιπλέει, κανένα απολογητικό «λίφτινγκ» δεν μπορεί να κρύψει ότι, τελικά, ο καπιταλισμός είναι το έγκλημα.