Ενα πρώτο βασικό σημείο είναι η μετατόπιση των διεθνών σχέσεων από το πεδίο των στρατιωτικών εξοπλιστικών ανταγωνισμών στο πεδίο της αυστηρά πολιτικής διπλωματίας.

Αυτό προϋποθέτει στην εφαρμογή του την εκ των προτέρων και άνευ όρων αποδοχή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, των αποφάσεων και ψηφισμάτων διεθνών θεσμών όπως η Τελική Πράξη του Ελσίνκι και οι διεθνείς αποφάσεις περί εθνικών συνόρων και μειονοτικών δικαιωμάτων. Αυτή η αποδοχή πρέπει να γίνεται έμπρακτα με την ανοιχτή και δημόσια διεθνή δήλωση και υπογραφή της πριν από την έναρξη κάθε διμερούς ή πολυμερούς διαλόγου επίλυσης προβλημάτων. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος ο διάλογος να γίνεται επικάλυμμα σκοτεινών προπαρασκευαστικών επιθετικών ενεργειών.

Το ζήτημα των εξοπλισμών συνδέεται με την ύπαρξη διμερών ή πολυμερών συμφώνων που φέρουν το σπέρμα μιλιταριστικών, δηλαδή στρατοκρατικών, συνασπισμών. Τα ενιαία αμυντικά δόγματα μειώνουν την εθνική ανεξαρτησία κάθε ιδιαίτερα αδύναμης χώρας και την οδηγούν στην αποδοχή της λεόντειας συμμαχίας όπου επικρατεί το δίκιο του ισχυρού. Σε αντίθεση με τα ενιαία αμυντικά δόγματα συνασπισμών, το κίνημα ειρήνης υπερασπίζεται τη δημιουργία διμερών και πολυμερών συμφωνιών πολιτικής ασφάλειας και συνεργασίας. Στο πλαίσιο αυτό κάθε αρνητική απειλητική ενέργεια μεμονωμένου κράτους δύναται να αντιμετωπίζεται από τα άλλα συνεργαζόμενα κράτη της περιοχής ως επιβουλέας της διεθνούς ειρήνης και προόδου με ό,τι συνέπειες συνεπάγεται αυτό.

Η έμπρακτη εκ των προτέρων κι άνευ όρων αποδοχή αυτών των αρχών, δε σημαίνει πολιτική κλειστών συνόρων απροσπέλαστων κρατών - φρουρίων. Αντίθετα, σημαίνει επιβεβαίωση και αποδοχή της εδαφικής επικράτειας των χωρών για το άνοιγμα των μεταξύ των συνόρων. Το κίνημα ειρήνης είναι σταθερά προσηλωμένο στην πολιτική των ανοιχτών συνόρων που συναδελφώνει έθνη και λαούς. Οποιοσδήποτε έλεγχος είναι αναγκαίος μόνο για να μη μετατραπεί κάθε χώρα σε ξέφραγο αμπέλι δραστηριοτήτων συμμοριών εξαθλιωμένων μαζών. Αυτές οι παράνομες δραστηριότητες χρησιμοποιούνται έντεχνα από αποσταθεροποιητικούς κύκλους για τη δημιουργία εθνικιστικής ψύχωσης. Το ζήτημα της συνεργασίας μεταξύ των κρατών είναι πολύ σημαντικό. Το κίνημα ειρήνης υπερασπίζεται την ισότιμη συνεργασία και απορρίπτει τα δόγματα των "διεισδύσεων", των"χρηματιστηριακών συμμαχιών" και των "μιλιταριστικών δηλαδή στρατοκρατικών εντάξεων". Ιδιαίτερα στο ζήτημα του μιλιταρισμού, δηλαδή της στρατοκρατικής αντίληψης της κοινωνίας, το κίνημα ειρήνης είναι σταθερά ανυποχώρητο. Θεωρεί το μιλιταρισμό ως τη σιδερένια γροθιά του ιμπεριαλισμού της διεθνούς ολιγαρχίας.

Τα πάσης φύσεως δόγματα των ενιαίων στρατοκρατικών χώρων και συνασπισμών φέρουν μέσα τους την απειλή της υποταγής εθνών και λαών. Η υποταγή σε αυτά σημαίνει την αποδοχή της αθλιότητας, της φτώχειας και του πολέμου.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

Αμνηστία ή όχι σε πρώην πολίτες της ΓΛΔ;

Την πέτρα για να αναταραχτούν τα λιμνάζοντα νερά γύρω από το θέμα του τερματισμού της συνεχιζόμενης δίωξης κατοίκων της πρώην ΓΛΔ την έριξε προς το τέλος του περασμένου χρόνου η βουλευτίνα του ΚΟΔΗΣΟ στο Μπούντεσταγκ και δικηγορίνα κυρία Κέντζλερ. Απαίτησε από την ομοσπονδιακή Βουλή να χορηγηθεί γενική αμνηστία σε κατηγορούμενους και διωκόμενους Ανατολικογερμανούς και επιπλέον πρότεινε να αποζημιωθούν όσοι έχουν καταδικαστεί και εκτίουν ποινές. Αυτή η πρόταση της βουλευτίνας στηρίζεται στα νομικά επιχειρήματα των κατοίκων της πρώην ΓΛΔ ότι οι διώξεις και καταδίκες έχουν πολιτικό χαρακτήρα και ότι σύμφωνα με τους νόμους της ΓΛΔ - που έπρεπε να εφαρμοστούν από τα δικαστήρια - οι πράξεις των κατοίκων του σοσιαλιστικού κράτους δεν ήταν παράνομες.

Μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι τα κόμματα του παλιού κυβερνητικού συνασπισμού του πρώην καγκελαρίου Χέλμουτ Κολ ξεσήκωσαν αμέσως θόρυβο, απέκρουσαν "με αγανάκτηση" την πρόταση, τη χαρακτήρισαν "αυθάδη" και απόδειξη ότι είναι σωστή η γνώμη τους για το ΚΟΔΗΣΟ πως αποτελεί διάδοχο κόμμα του "αμαρτωλού" σοσιαλιστικού κόμματος της ΓΛΔ, του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας. Γι' αυτό και πρέπει το κόμμα αυτό - το ΚΟΔΗΣΟ - να απομονωθεί αυστηρά. Ενας σημαίνων Βαυαρός πολιτικός πρότεινε μάλιστα να σταματήσει ή να περιοριστεί κατά πολύ η οικονομική βοήθεια προς τα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας, γιατί οι κάτοικοί της σε αρκετό βαθμό ψηφίζουν το ΚΟΔΗΣΟ. Αλλοι πολιτικοί της συντηρητικής παράταξης βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν συνολικά το SPD, που σε δύο ανατολικογερμανικά κρατίδια ή υποστηρίζεται από το ΚΟΔΗΣΟ (στη Σαξωνία - Ανχάλτη) ή συγκυβερνά μαζί του (στο κρατίδιο του Μεκλεμβούργου - Πρόσω Πομερανίας).

Αλλά και οι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ομόφωνοι τόσο στο θέμα των σχέσεων με το ΚΟΔΗΣΟ όσο και της χορήγησης αμνηστίας. Τα θεωρούν καυτά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίζονται από "περίπτωση σε περίπτωση" και φυσικά ανάλογα και με τα κομματικά συμφέροντα του SPD. Μερικοί γνωστοί σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί μάλιστα σχημάτισαν "κύκλο εργασίας" με τον τίτλο "Νέο Κέντρο", που απαιτεί από το κόμμα τους "αποστασιοποίηση από το ΚΟΔΗΣΟ και κριτική παρακολούθησή του". Αυτοί είναι κατά της αμνηστίας. Αλλά και ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Σαξωνίας - Ανχάλτης, που η κυβέρνησή του υποστηρίζεται κοινοβουλευτικά από το ΚΟΔΗΣΟ, θεωρεί άστοχο ότι το ζήτημα της αμνηστίας ανακινήθηκε από το ΚΟΔΗΣΟ. Ωστόσο είναι της γνώμης ότι δεν επιτρέπεται να παρατείνεται διαρκώς η παραγραφή "αδικημάτων" Ανατολικογερμανών, τη στιγμή που παρόμοια αδικήματα Δυτικογερμανών θα είχαν παραγραφεί προ πολλού. Με αυτό τον τρόπο και με τη μειονεκτική θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι Ανατολικογερμανοί δεν πρόκειται να επέλθει η εσωτερική ενότητα, υποστηρίζει και τάσσεται υπέρ ενός "τελικού νόμου" διακανονισμού του θέματος, χωρίς να κάνει λόγο για αμνηστία.

Αλλά αυτό που είναι περίεργο είναι ότι στο ίδιο το ΚΟΔΗΣΟ δεν υπάρχει ενιαία επεξεργασμένη γραμμή. Η κομματική βάση, ή τουλάχιστον ένα μέρος της, όπως γράφει ο Τύπος, διερωτάται για ποιο λόγο να δοθεί αμνηστία. Αμνηστία δίνεται για εγκλήματα, αλλά οι κάτοικοι του σοσιαλιστικού κράτους δε διαπράξανε εγκλήματα.

Ο πρόεδρος του ΚΟΔΗΣΟ, Λόταρ Μπίσκι, απάντησε σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας "Tagespiegel": "Επιδιώκουμε ένα νόμο τερματισμού της ποινικής δίωξης. Κάτι τέτοιο απορρίφθηκε μια φορά από το Μπούντεσταγκ. Η κοινοβουλευτική ομάδα το διατυπώνει τώρα επακριβώς και θα το επαναφέρει. Αν απορριφθεί και πάλι, τότε η αμνηστία θα ήταν κατά τη γνώμη μου λογική λύση. Αλλά αυτό είναι αμφισβητούμενο στο ΚΟΔΗΣΟ. Δεν έχει διαπιστωθεί ακόμα πλειοψηφία (στο κόμμα). Αλλά το ερώτημα μένει: Πρέπει οι άνθρωποι που ενέργησαν στη ΓΛΔ κυριαρχικά να μείνουν αιώνια αποκλεισμένοι από την κοινωνία;".

Αλλα στελέχη, όπως ο Αντρέ Μπρι και μια ομάδα βουλευτών θεωρούν ότι άλλα ζητήματα έχουν προτεραιότητα και όχι το θέμα της αμνηστίας. Δεν αποκλείεται οι διαφορές αυτές να βρουν την αντανάκλασή τους και στο συνέδριο του ΚΟΔΗΣΟ που συνέρχεται στις 15 και 16 Γενάρη στο Βερολίνο.

Β. ΒΟΡΕΙΟΣ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Στα τέλη του Δεκέμβρη, η Ρωσία ολοκλήρωσε την εγκατάσταση του πρώτου στρατηγικού διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου της, "Τόπολ - Μ", που θεωρείται πρότυπο τελειότητας. Ζυγίζει 47 τόνους και το βεληνεκές του φτάνει τα 6.200 μίλια.

Οπως μεταδόθηκε, ένας Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε: "Ο ρωσικός συντελεστής πυρηνικής αποτροπής θα βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο, μέχρις ότου ο κόσμος απαλλαγεί από τα ατομικά όπλα".

Μόλις ανακοινώθηκε το γεγονός αυτό, η ακροδεξιά εφημερίδα "Νιου Γιορκ Ποστ" σε κύριο άρθρο της (30/12/98) απάντησε ως εξής: "Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι σημαίνει ακριβώς αυτό, δεδομένου ότι ο κόσμος ποτέ δεν πρόκειται "να απαλλαγεί από τα ατομικά όπλα"". Και πρόσθετε: "Και είναι βέβαιο, ότι οι πύραυλοι "Τόπολ - Μ" δεν πρόκειται να κάμουν τον κόσμο ασφαλέστερο τόπο".

Προτού ακόμα σβήσει ο απόηχος αυτής της "ανησυχίας", ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ανακοίνωσε (Σάββατο 2/1/99) κατά την καθιερωμένη βδομαδιάτικη ραδιοφωνική ομιλία του, ότι θα προτείνει αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού στο επόμενο οικονομικό έτος κατά 12 δισεκατομμύρια δολάρια και κατά 100 δισεκατομμύρια στα επόμενα 6 χρόνια. Μια αύξηση, που, αν εγκριθεί, θα είναι η μεγαλύτερη μετά τις διογκώσεις του στρατιωτικού προϋπολογισμού επί Προεδρίας Ρίγκαν στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν η ψυχροπολεμική υστερία είχε φτάσει στο απόγειό της.

Είπε ο Κλίντον στην ομιλία του εκείνη, που έγινε μόλις δύο βδομάδες μετά τους τετραήμερους αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά του Ιράκ: "Πρέπει να κάνουμε αυτή την προσπάθεια σήμερα, έτσι ώστε η χώρα μας να παραμείνει ισχυρή και ασφαλής αύριο".

Θεωρείται πιθανό, ότι το Κογκρέσο, στο οποίο οι Ρεπουμπλικανοί πλειοψηφούν, να δεχτεί ευνοϊκά την πρόταση αυτή, αν και ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί ενδέχεται να ζητήσουν μια ακόμα μεγαλύτερη αύξηση.

Ωστόσο, η αμερικανική πολεμική βιομηχανία επιδιώκει την αύξηση του ετήσιου στρατιωτικού προϋπολογισμού κατά 15 δισ. δολάρια, αντί 12, με το αιτιολογικό ότι στις τελευταίες επιδρομές κατά του Ιράκ, τα αμερικανικά σκάφη που βρίσκονταν στα παράλια της χώρας αυτής εκτόξευσαν πάνω από 300 πυραύλους, με αποτέλεσμα τη μείωση των αποθεμάτων τους. Οι πύραυλοι αυτοί παράγονται από την εταιρία "Χιουζ", που σήμερα αποτελεί μέρος του άλλου πολεμικού μονοπωλίου "Ρέιθιον". Ο καθένας από τους πυραύλους κοστίζει ένα εκατομμύριο δολάρια.

Στις επιδρομές αυτές πήραν μέρος, επίσης, μαχητικά αεροπλάνα F-18 της "Μπόινγκ", που στάθμευαν σε αεροπλανοφόρα, καθώς και τα μαχητικά αεροπλάνα F-17 της "Λόκχιντ".

Πολεμικές επιχειρήσεις, σαν την "Αλεπού της ερήμου", όπως ονομάστηκε αυτή που έγινε πρόσφατα κατά του Ιράκ - και τι σύμπτωση, πήρε το όνομα, που είχε ο ναζιστής στρατάρχης Ερβιν Ρόμελ στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο -, χρησιμοποιούνται από τα σχετικά μονοπώλια ως ευκαιρία για την επίδειξη της απόδοσης των προϊόντων τους!

Από το νέο στρατιωτικό προϋπολογισμό θα ωφεληθούν κατά κύριο λόγο οι τρεις μεγάλοι παραγωγοί όπλων "Λόκχιντ Μάρτιν", "Μπόινγκ" και "Ρέιθιον" - που εξασφαλίζουν το ένα στα τέσσερα δολάρια που ξοδεύει το Πεντάγωνο για πολεμοφόδια, όπως αναφέρει σε πρόσφατη μελέτη του ο εμπειρογνώμονας σ' αυτό το θέμα, Ουίλιαμ Χάρτουνγκ. Ο τρέχων στρατιωτικός προϋπολογισμός φτάνει στα 270 δισ. δολάρια, που δε διαφέρει πολύ από τα επίπεδα της ψυχροπολεμικής περιόδου. Το 1989, είχε φτάσει στο απόγειό του: 304 δισ. δολάρια. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και το "τέλος του ψυχρού πολέμου", σημειώθηκε μια μέτρια μείωσή του, στα 266 δισ. δολάρια το 1996, αλλά στη συνέχεια άρχισε πάλι να ανεβαίνει.

Και τώρα, τα κέρδη των μονοπωλίων αυτών θ' ανέβουν ακόμα περισσότερο, αφού τα κονδύλια για όπλα από 40 δισ. δολάρια που είναι το χρόνο, θα αυξηθούν στα 60 δισ. το χρόνο, έως το 2003.

Το εκπληκτικότερο είναι, ότι μέσα στο 1999 θα ενταθούν οι ενέργειες για την αναβίωση του φαντασιόπληκτου συστήματος του Πολέμου των Αστρων, που πρώτος προώθησε ο αχαλίνωτος Ρεπουμπλικανός Πρόεδρος Ρίγκαν και που σήμερα οι ακροδεξιοί φωνασκούν ότι είναι αναγκαίο για την εξουδετέρωση πυραύλων εκτοξευόμενων από "πανούργα κράτη", όπως το Ιράκ και η Βόρεια Κορέα, οι οποίοι, όπως ισχυρίζονται (οι ακροδεξιοί), αν δεν υπάρχει το σύστημα του Πολέμου των Αστρων, θα κατακλύσουν τις ΗΠΑ...

Ηδη, για τις διάφορες πτυχές αυτού του έξαλλου σχεδίου: η "Μπόινγκ" έχει κλείσει συμβόλαιο 1,6 δισ. δολαρίων για τη "συγχώνευση των συστημάτων" του Πολέμου των Αστρων. Η "Λόκχιντ Μάρτιν" έχει συμβόλαιο με το στρατό 3,2 δισ. δολαρίων για την Αμυνα του Διαστήματος. Και η "Ρέιθιον" συμβόλαιο 1,4 δισ. δολαρίων για ένα ευρύ αμυντικό σύστημα του ναυτικού.

Και όχι μόνον αυτό. Οπως ανακοίνωσε (22/12/98) το υπουργείο Ενεργείας, θα χρησιμοποιήσει τρεις πυρηνικούς αντιδραστήρες εργοστασίων ηλεκτρικής ενέργειας για την παραγωγή του ραδιενεργού ισοτόπου τρίτιου προκειμένου να παραχωρηθεί για την παραγωγή πυρηνικών πολεμικών κεφαλών. Ο υπουργός Ενέργειας, Μπιλ Ρίτσαρντσον, πρώην αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, παραδέχτηκε ότι η ρύθμιση αυτή αντιβαίνει στο μακρόχρονο διαχωρισμό σ' αυτόν τον τομέα, με τη χρησιμοποίηση ενός ειρηνικού αντιδραστήρα για στρατιωτικούς σκοπούς.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε αντιδράσεις. Ορισμένοι παράγοντες δήλωσαν ότι μια τέτοια ενέργεια έρχεται σε αντίθεση με την παρότρυνση των ΗΠΑ σε άλλες χώρες να μη μεταφέρουν υλικό από τα ειρηνικά πυρηνικά εργοστάσια για την παραγωγή βομβών. Παράλληλα, ένας συνασπισμός 28 οργανώσεων για το περιβάλλον και την ειρήνη κατήγγειλε ότι η απόφαση αυτή "υπονομεύει τις προσπάθειες μη διασποράς (των πυρηνικών όπλων), σπαταλά τα δολάρια των φορολογούμενων και απειλεί τη δημόσια υγεία.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε σχετικά με τα πυρηνικά όπλα, όταν τελευταία η Ινδία έκανε τέτοιες δοκιμές και η Ουάσιγκτον αντέδρασε, με άρθρο του στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" (14/5/98) ο Πολ Ουόρνκι, πρώην αρχηγός της αμερικανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο των εξοπλισμών, αναφερόμενος στις διαμαρτυρίες του Προέδρου Κλίντον και του Κογκρέσου, παρατηρούσε ότι "δύσκολα θα έβρισκαν ευνοϊκό ακροατήριο για την καταδίκη της Ινδίας, του Ιράκ ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, που επιδιώκει την απόκτηση όπλων μαζικής καταστροφής, αν εμείς οι ίδιοι δε δίνουμε το σωστό παράδειγμα πάνω στις πυρηνικές δοκιμές".

Κατόπιν υπέδειχνε: "Ειδικότερα, η Γερουσία να προχωρήσει πρόθυμα στην επικύρωση της Περιεκτικής Συνθήκης για την Απαγόρευση των Δοκιμών, της οικουμενικής συμφωνίας που θα απαγόρευε όλες τις δοκιμές πυρηνικών όπλων. Μερικά ηγετικά μέλη της Γερουσίας έχουν εμποδίσει την εξέταση της συνθήκης αυτής, ισχυριζόμενα ότι η απαγόρευση των δοκιμών δεν αποτελεί σοβαρή προτεραιότητα για τη Γερουσία. Οι δοκιμές της Ινδίας πρέπει να τα πείσει να ρίξουν μια νέα ματιά".

Και κατέληγε ο Ουόρνκι: "Τα δικά μας συμφέροντα και αυτά του υπόλοιπου κόσμου μπορούν κάλλιστα να εξυπηρετηθούν από ένα οικουμενικό σύστημα, που επισημαίνει και επιβάλλει πειθαρχία σε όσους επιδιώκουν τη διασπορά των όπλων. Η Περιεκτική Συνθήκη Απαγόρευσης των Δοκιμών είναι μια απαραίτητη ασφάλεια κατά του πυρηνικού ολέθρου. Η Γερουσία πρέπει να δράσει πάνω σ' αυτό ευνοϊκά - και τώρα".

Οσον αφορά τις γενικότερες πολεμικές δαπάνες, σε ειδικό άρθρο του στην εφημερίδα "Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ" (26/12/98), όργανο του ΚΚ ΗΠΑ, ο κομμουνιστής οικονομολόγος και δημοσιολόγος Βίκτορ Πέρλο έλεγε:

"Με το βομβαρδισμό του Ιράκ και τις προετοιμασίες για μια παραπέρα κλιμάκωση της εκστρατείας για τον "αφανισμό του Ιράκ", όπως το έβαλε ένας στρατιωτικός εκπρόσωπος, ακόμα μεγαλύτερη χρηματοδότηση από αυτήν που αναφέρθηκε θα απαιτηθεί.

Το προσάναμμα της εκστρατείας για την επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης, είναι οι θερμοί και ψυχροί πόλεμοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού - θερμοί πόλεμοι κατά της Γιουγκοσλαβίας και του Ιράκ, και ψυχροί πόλεμοι περίσφιγξης κατά της Κούβας, Ρωσίας, Κίνας, άλλων σοσιαλιστικών και μουσουλμανικών χωρών που διασύρονται από την Ουάσιγκτον ως "πανούργα κράτη".

Ο Πέρλο υπενθύμιζε: "Οι κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί έχουν ζητήσει την περικοπή των στρατιωτικών δαπανών κατά 50% και τη χρησιμοποίηση του ποσού αυτού για τις λαϊκές ανάγκες. Η παρουσίαση του στρατιωτικού προϋπολογισμού δήθεν για την "εθνική άμυνα" αποτελεί παρωδία. Λιγότερο από 10% του συνόλου είναι για την υπεράσπιση των ΗΠΑ από ξένους επιδρομείς. Το υπόλοιπο 90%, που ορίζεται για την "εθνική ασφάλεια" της χώρας μας, χρησιμοποιείται στο μέγιστο μέρος του για την υπονόμευση της εθνικής ασφάλειας του υπόλοιπου κόσμου και, σε τελική ανάλυση, της δικής μας ασφάλειας".

Επισημαίνει κατόπιν: "Οι ΗΠΑ αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο της παγκόσμιας στρατιωτικής δαπάνης, και μαζί με τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, το 85% του συνόλου. Εμείς αντιπροσωπεύουμε το 50% όλων των εξαγωγών εξοπλισμού. Μια ριζική περικοπή της στρατιωτικής δαπάνης και των εξαγωγών χρειάζεται, για να τερματιστεί η αμερικανική υποδαύλιση των ένοπλων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο".

Η αμερικανική πολεμική βιομηχανία επιδιώκει την αύξηση του ετήσιου στρατιωτικού προϋπολογισμού κατά 15 δισ. δολλάρια, αντί 12, με το αιτιολογικό ότι στις τελευταίες επιδρομές κατά του Ιράκ, τα αμερικανικά σκάφη που βρίσκονταν στα παράλια της χώρας αυτής, εκτόξευσαν πάνω από 300 πυραύλους, με αποτέλεσμα τη μείωση των αποθεμάτων τους.