Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ήταν εκείνος που επέλεξε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου το 1985, για να κάνει πράξη τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ για... "ακόμη καλύτερες μέρες". Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέλεξε τον Κ. Σημίτη, ως τον κατάλληλο άνθρωπο, για την υλοποίηση της δεξιόστροφης πορείας στην οικονομική, αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές του 1995, τοποθετώντας τον στη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, με παράλληλη απομάκρυνση του Γεράσιμου Αρσένη.

Αναλαμβάνοντας επικεφαλής του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας - άρα και του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης - το 1985 ο Κ. Σημίτης εφάρμοσε με ευλαβική συνέπεια το διετές πρόγραμμα λιτότητας, που είχε δεσμευτεί να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ, με αντάλλαγμα τα δάνεια της ΕΟΚ.

Για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι μερικά από τα αντιλαϊκά μέτρα που είχε πάρει το 1985 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα υποστήριξε ως "αναγκαίο κακό" ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας και σήμερα πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ήταν:

Πρώτον, η υποτίμηση της δραχμής, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και της μείωσης των ελλειμμάτων του ισοζυγίου. Αν και η δραχμή έχει χάσει σημαντικά έδαφος από το 1985 μέχρι σήμερα (με την εφάπαξ υποτίμηση που είχε αποφασιστεί τον Οκτώβρη του '85 και τη διολίσθησή της στη συνέχεια), το πρόβλημα του ισοζυγίου παραμένει και σήμερα ένα από τα μεγάλα και άλυτα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας.

Δεύτερον, επέβαλε τσουχτερές ανατιμήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και τους φόρους και παράλληλα σφαγίασε τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα και τις επιχορηγήσεις - επιδοτήσεις σε κοινωνικούς φορείς, στο όνομα μείωσης των κρατικών ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ομως τα ελλείμματα του κράτους και το δημόσιο χρέος όχι μόνο δε μειώθηκαν, αλλά μετά από μια δεκαετία σκληρής λιτότητας σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερα σε σχέση με το 1985.

Τρίτον, επέβαλε εισοδηματική πολιτική μείωσης των μισθών και συντάξεων όχι μόνο στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα - με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και πρόστιμα στο "Ρ", επειδή έδωσε αυξήσεις μισθών στο προσωπικό του - στο όνομα μείωσης του πληθωρισμού. Ομως με το διετές πρόγραμμα λιτότητας, ο πληθωρισμός τινάχτηκε στα ύψη και όταν παραιτήθηκε το 1987 από υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο πληθωρισμός έτρεχε με ταχύτερο ρυθμό από εκείνον που τον είχε παραλάβει από τον Γερ. Αρσένη το 1985.

Τέταρτον, έριξε λάδι στη φωτιά της ύφεσης της οικονομίας με το σφαγιασμό των κονδυλίων για τις δημόσιες επενδύσεις. Η προκλητική αύξηση των προνομίων και φοροαπαλλαγών, που θεσπίστηκαν για τους ιδιώτες - επί των ημερών που ο Κ. Σημίτης ήταν επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης - με την ελπίδα ότι οι μεγαλοβιομήχανοι θα επενδύσουν τα κέρδη τους σε επενδύσεις, αποδείχτηκαν "άνθρακες ο θησαυρός", με συνέπεια σήμερα οι συνολικές ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου να είναι στα επίπεδα του 1985.

Σαν αντάλλαγμα για την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής, που προώθησε ο Κ. Σημίτης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πήρε τον Οκτώβρη του 1985 την έγκριση του Διευθυντηρίου της ΕΟΚ με τους γνωστούς όρους λιτότητας και υποτέλειας. Ο ίδιος δήλωνε πέρσι το φθινόπωρο (πριν παραιτηθεί από το αξίωμα του υπουργού Βιομηχανίας και Εμπορίου) ότι "η λιτότητα δεν έχει ημερομηνία λήξης"!Δίκαια, λοιπόν, το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, ο Πρόεδρος Κλίντον, αλλά και οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα απονέμουν εύσημα στον Κ. Σημίτη. Δίκαια, επίσης, ο πρόεδρος του ΣΕΒ δηλώνει δημόσια πως έχει εμπιστοσύνη στο νέο πρωθυπουργό ότι θα συνεχίσει - όπως και στο παρελθόν - την πολιτική μονόπλευρης λιτότητας. Οπως επίσης, δίκαια θα πρέπει να απονεμηθεί στον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό ο τίτλος του "μίστερ λιτότητα", τον οποίο με τη στάση του διεκδικούσε και του αξίζει...

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Το γιατί έχει επιδοθεί στην πρακτική της "κεντροαριστερόστροφης" φλυαρίας εξηγείται από το πρώτο. Στοχεύει να αποδειχτεί ο "ικανότερος" και "συνεπέστερος" εντολοδόχος της πολιτικής των Βρυξελλών και του Λευκού Οίκου, από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης. Ενας τέτοιος "ικανός" εντολοδόχος θα πρέπει να εκπαιδευτεί στη γνώριμη σοσιαλδημοκρατική τακτική: Την εφαρμογή της στυγνής αντιλαϊκής πολιτικής στο όνομα της "κοινωνικής δικαιοσύνης" και, εν προκειμένω, της "κεντροαριστεράς". Ας δούμε μερικές από τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις του κ. Σημίτη:

Παράλληλα, ο Κ. Σημίτης θεωρεί "κοινωνική φροντίδα" την επέκταση των "ευέλικτων μορφών εργασίας, όπως η μερική απασχόληση... η αυτοαπασχόληση" κλπ.. Πιστός, δε, στο πνεύμα της "Λευκής Βίβλου", διατείνεται ότι "ο τρόπος παραγωγής που διαμορφώνεται επιβάλλει νέες μορφές εργασιακών σχέσεων"... Επαγγέλλεται ότι "το κοινωνικό κράτος έχει φτάσει σήμερα σε αδιέξοδο". Βάλλει κατά των εναπομεινάντων επιδοτήσεων προς αναξιοπαθούντες και χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, στο όνομα του ότι αποτελούν "μηχανισμό διαιώνισης της αδικίας". Ζητά, η στήριξη όσων έχουν ανάγκη να έχει - σε αντίθεση με τη λιτότητα - "ημερομηνία λήξης"...

Μετά τα παραπάνω, θεωρείται απολύτως δικαιολογημένο, που ΗΠΑ, Διευθυντήριο της ΕΕ και ΣΕΒ χαιρέτισαν με τέτοιο ενθουσιασμό την ανάδειξη του "δικού τους ανθρώπου" στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος πρωθυπουργός είναι, ίσως, ο πολιτικός, που περισσότερο από κάθε άλλον έχει υμνήσει τη λιτότητα. Σήμα κατατεθέν του αποτελεί η δήλωσή του, πριν την περσινή Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, πως απαιτείται να εφαρμοστεί "λιτότητα δίχως ημερομηνία λήξης"!

Με την εκλογή του Κ. Σημίτη στη θέση του πρωθυπουργού, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει στην προεδρία της κάποιον που ανταποκρίνεται πλήρως στην ιδεολογικοπολιτική μετατόπιση του κόμματος στη δεξιότερη πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για εκτίμηση, που επιβεβαιώνεται, όχι μόνο από την 20χρονη συμμετοχή του νέου πρωθυπουργού στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και - εδώ είναι το σημαντικότερο - από τους λόγους, που, τρεις φορές, τον οδήγησαν σε αποπομπή ή παραίτηση από υπεύθυνα κομματικά και κυβερνητικά πόστα. Λόγοι που συνίστανται στο ότι ο νέος πρωθυπουργός, πιστός στη συντηρητική φύση του ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε "εκτός", αφού δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις "απότομες" στροφές των κάλπικων "αριστερών" υποσχέσεων και ψηφοθηρικών πρακτικών του Α. Παπανδρέου. Ο τελευταίος, βεβαίως, πριν τον εκδιώξει, είχε αξιοποιήσει στο έπακρο τις ικανότητες του Κ. Σημίτη στην εφαρμογή της δεξιάς πολιτικής.

Η αποπομπή το '79: Ο Κ. Σημίτης μετέχει στο ΕΓ του ΠΑΣΟΚ. Σε μια εποχή που η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ για την κατάληψη της εξουσίας συνίσταται στην εξαπάτηση των Ελλήνων πολιτών και τη λεηλάτηση των θέσεων και συνθημάτων της Αριστεράς, αποφασίζει και εκδίδει αφίσα με το σύνθημα "Οχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων - Ναι στην Ευρώπη των λαών". Η αφίσα θεωρήθηκε ότι δεν εξυπηρετούσε την τακτική εξαπάτησης των πολιτών. Ηταν η εποχή, που το ΠΑΣΟΚ "πουλούσε" κάλπικο "αντι-ΕΟΚισμό" διά της λεηλάτησης θέσεων της Αριστεράς και συνθημάτων, όπως το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο".

Η παραίτηση του '87: Από τη θέση του υπουργού Εθνικής Οικονομίας εφαρμόζει, ήδη από το 1985, το "σταθεροποιητικό" πρόγραμμα εξοντωτικής λιτότητας. Οι κοινωνικές εντάσεις είναι έντονες και ο Α. Παπανδρέου αποφασίζει - για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους - να χαλαρώσει κάπως την αντιλαϊκή εισοδηματική πολιτική, πράγμα που ανακοινώνει λίγες ώρες αφότου έχει παροτρύνει τον Κ. Σημίτη να τη συνεχίσει. Ο τελευταίος είναι σε τέτοιο βαθμό υπέρ της σκληρής λιτότητας και επιθυμεί να αποδείξει ότι ούτε σε επίπεδο φρασεολογίας δεν "προδίδει" τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ώστε φτάνει στο σημείο να υποβάλει την παραίτησή του.

Η αποπομπή - παραίτηση το '95: Η ΕΕ απαιτεί το άμεσο ξεπούλημα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ο αρμόδιος υπουργός Βιομηχανίας Κ. Σημίτης επείγεται να εκπληρώσει τις κοινοτικές υποδείξεις, ώστε "προκρίνει" προσφορά ξεπουλήματος του ναυπηγείου, που γίνεται από τους ιδιοκτήτες της ΝΑΥΣΙ. Ως όρος εξαγοράς περιλαμβάνεται η απόλυση 1.000 εργαζομένων ενώ, ήδη, αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας χιλιάδες εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, μετά το "λουκέτο" Περατικού. Είναι τέτοια η "φούρια" για την ιδιωτικοποίηση του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά, που ο υπουργός Βιομηχανίας δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για προσφορά - "φιάσκο", όπως αποκαλύπτεται περίτρανα λίγες ώρες αφού την έχει κάνει αποδεκτή. Ο Α. Παπανδρέου, υπό το βάρος των κοινωνικών αντιδράσεων και μη μπορώντας να διασκεδάσει το "φιάσκο", στην ουσία "αδειάζει" τον Κ. Σημίτη, δηλώνοντας ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, οδηγώντας τον υπουργό στην παραίτηση.

Αν μη τι άλλο, οι λόγοι που έφεραν τον Κ. Σημίτη εκτός αξιωμάτων δεν ήταν ποτέ η αντίθεσή του με τη δεξιά πολιτική του κόμματός του. Ισα ίσα. Η εκλογή του στη θέση του πρωθυπουργού συνιστά επιβράβευση της ακριβώς αντίθετης πορείας του.

Ν. Μπ.

ΛΕΖΑΝΤΑ

Αγωνιστικά αντέδρασαν οι εργαζόμενοι στα μέτρα του σταθεροποιητικού προγράμματος 85 - 87 (από τη μαχητική συγκέντρωση και πορεία των εργαζόμενων της Αθήνας στις 21/10/85)

Η εμμονή του Κ. Σημίτη στην αντιλαϊκή πολιτική της λιτότητας "αναβλίζει" από κάθε του δήλωση