Σκοπός της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής είναι η προώθηση του «κοινωνικού διαλόγου», όπως επισημαίνεται από την ίδια. Στην Ελλάδα ιδρύθηκε με το νόμο 2232/94 και συμμετέχουν σε αυτήν τρεις ομάδες, μέσω των εκπροσώπων τους: Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, οι εργοδότες - επιχειρηματίες και οι υπόλοιποι, δηλαδή αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, Τοπική Αυτοδιοίκηση και καταναλωτές. Η ΟΚΕ έχει το δικαίωμα να εκφράζει γνώμη πριν από κάθε νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή.

Ωστόσο, δεν είναι μονάχα αυτά που μπορεί να κάνει και κάνει. Σε μια όλο και μεγαλύτερη και ταυτόχρονα όλο και πιο σημαντική, επέκταση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η ελληνική ΟΚΕ όσο και το υπόλοιπο δίκτυο που απαρτίζει την Ευρωπαϊκή ΟΚΕ, παίζει σημαντικό ρόλο. Παράλληλα, η ΟΚΕ σαν ένας θεσμός «κοινωνικού διαλόγου» εξαπλώνεται στη Μεσόγειο και αγκαλιάζει χώρες εκτός Ευρώπης, αποκτώντας σταδιακά έναν «διεθνή» χαρακτήρα. Αναδεικνύεται έτσι ο ρόλος του «κοινωνικού διαλόγου» σαν ένα εργαλείο που χρησιμεύει στην πολιτική ενσωμάτωση νέων χωρών στις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και συνακόλουθα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Παρ' όλο που ο ρόλος τους σε επίπεδο μαζικής επιρροής δεν είναι ακόμη ισχυρός, οι Οικονομικές και Κοινωνικές Επιτροπές δουλεύουν με σταθερότητα για να εδραιωθούν. Η κεντρική τους οργάνωση αναβαθμίστηκε με τη συνθήκη του Αμστερνταμ, καθώς η Ευρωπαϊκή Ενωση δίνει όλο και μεγαλύτερη σημασία στην προώθηση του «κοινωνικού διαλόγου» στις χώρες που επεκτείνεται. Η συναίνεση είναι απαραίτητος όρος για να μη βρουν οι κεφαλαιοκράτες αντίσταση στα αντεργατικά και αντιλαϊκά τους σχέδια, τα οποία υλοποιούνται μέσα από κυνικές οικονομικές συμφωνίες, επιβολή αστυνομοκρατίας και ασφυκτικού ελέγχου των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Ειδικά για την ΟΚΕ στην Ελλάδα, δυο πρωτοβουλίες της φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη σημασία σχετικά με το παραπάνω θέμα: Το 1997 οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη συνάντηση κοινωνικών φορέων από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Επειτα πήρε την πρωτοβουλία και εξέφρασε γνώμη με θέμα «κοινωνικός διάλογος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη». Ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα όμως φάνηκε να έχει για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενάντια στις χώρες της περιοχής, η διάσκεψη που οργάνωσε τον Γενάρη του 2000, επίσης στη Θεσσαλονίκη, με θέμα «Κοινωνία των πολιτών, εκδημοκρατισμός, συμμετοχή και Σύμφωνο Σταθερότητας για τη ΝΑ Ευρώπη»!

Επιπρόσθετα, η ελληνική ΟΚΕ συμμετέχει στο 11μελές ΔΣ της Διεθνούς Ενωσης των ΟΚΕ και στους στόχους της έχει και τη λεγόμενη Ευρωμεσογειακή Συνεργασία. Αυτή η τελευταία, όπως αναφέρεται σε κείμενο της ίδιας της ΟΚΕ, αναπτύσσεται ως μια πολυμερής σχέση, καθώς «η άνοδος του ισλαμισμού σε τρίτες μεσογειακές χώρες και η γενικότερη αστάθεια που επικρατεί στην περιοχή» οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Ενωση να στρέψει συστηματικά την προσοχή της στις χώρες της μεσογειακής λεκάνης.

Να σημειωθεί επίσης, ότι από το 1989 που έγινε η πρώτη Διεθνής σύνοδος των ΟΚΕ στο Παρίσι, έχουν γίνει άλλες έξι στον καναδά, στο Μπουρκίνα - Φάσο, στην Πορτογαλία, στη Βενεζουέλα, στο Μαυρίκιο και στην Γκαμπόν.

ΚΟΡΥΦΑΙΑ ώρα της Εθνικής Αντίστασης θα 'ναι πάντα η Εθνοσυνέλευση της Ελεύθερης Ελλάδας, η Σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου στο πανέμορφο μικρό χωριό της Ευρυτανίας, τους Κορυσχάδες, στις 14 του Μάη 1944.

ΟΙ ΚΟΡΥΣΧΑΔΕΣ, έξι μόλις χιλιόμετρα από το Καρπενήσι και σε υψόμετρο 960 μέτρα, είναι ένα από τα πολύ παλιά και τα πιο γραφικά χωριά της περιοχής. Στεφανωμένο με έλατα και με άφθονα κρυστάλλινα νερά είναι το ρουμελιώτικο χωριό, που προσφέρεται για παραθερισμό.

ΤΟ όνομά του έχει ρίζες βαθιές στα χρόνια τα αρχαία. Στην τοποθεσία «Καμίνια» στην αρχαιότητα, λειτουργούσε μεταλλείο και με το μέταλλο, που βγάζανε, κατασκεύαζαν πολεμικά όπλα και περικεφαλαίες (Κόρυς - Κόρυθος). Ετσι, το μεταλλείο έδωσε και το όνομά του στο χωριό.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ, όμως, αυτό - και φυσικά δεν είναι το μοναδικό - κυνηγήθηκε και με τα γνωστά επιχειρήματα πως, τάχατες, είναι όνομα ξενικό, σλάβικο, το βάφτισαν Κυψέλη. Στην πραγματικότητα, αυτό που γύρεψαν ήταν να το σβήσουν από τη μνήμη του λαού και την ιστορία, γιατί ακριβώς στους Κορυσχάδες ξανάζησε στης Αντίστασης τα μεγάλα χρόνια η νέα Επίδαυρος του 1821.

ΟΣΟΙ είχαν την ευτυχία να παραβρεθούν και να ζήσουν στους Κορυσχάδες τις δυο αυτές ιστορικές βδομάδες που κράτησαν οι εργασίες του Εθνικού Συμβουλίου (14-27 Μάη 1944), θυμούνται το σχολειό του, το διώροφο λιθόχτιστο κτίριο, που φιλοξένησε τις εργασίες και το οποίο σήμερα είναι αξιόλογο ιστορικό μουσείο της Εθνικής Αντίστασης.

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ που είχαν φτάσει στα βουνά δούλεψαν ακούραστα με φαντασία και διακόσμησαν τους τοίχους όσο πιο ταιριαστά μπορούσαν για ένα τέτοιο γεγονός. Θυμίζουμε σήμερα - ύστερα από 57 χρόνια - τα ονόματά τους^. ίσως να ξεφεύγει κανένας. Ηταν ο Δημήτρης Γιολδάσης, ο Βάλιας Σερμετζίδης, ο Δημήτρης Μεγαλίδης, ο Ηλίας Φέρτης, ο Γιώργος Δήμου, ο Γιώργος Λυδάκης. Το φωτογραφικό ρεπορτάζ του Εθνικού Συμβουλίου το κάλυψε ο Σπ. Μελετζής.

ΤΗΝ αγωνιστική ατμόσφαιρα, τη δημιουργική πνοή, τον καινούριο κόσμο που γεννιόταν στα λεύτερα βουνά, όλα αυτά τα έδωσε ο αξέχαστος σύντροφος Κώστας Καραγιώργης, από τους ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης στη Θεσσαλία, γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου κι αργότερα, με την απελευθέρωση, διευθυντής του «Ριζοσπάστη».

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ μέρες, γράφει ο Κ. Κ., βάσταξε η πρώτη σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου των Ελλήνων. Σ' αυτό το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, πυκνώνεται τόση γόνιμη και αποδοτική δουλιά, που δεν μπορούσε να την ονειρευτεί ολόκληρη κοινοβουλευτική τετραετία των άλλοτε Βουλών...

Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ψευτοκοινοβουλευτισμός, πρόσθετε ο Κ. Κ., απλή καρικατούρα του κοινοβουλευτισμού, που έδωσε η αστική Δυτική Ευρώπη, στις καλύτερες στιγμές της είναι μια κακή ανάμνηση για το τωρινό Εθνικό Συμβούλιο των Ελλήνων. Σεμνότητα, ευπρέπεια, τάξη και αλληλοσεβασμός, θάρρος της γνώμης, αυτή ήταν η ατμόσφαιρα του Σώματος. Αλλά και πνεύμα πρακτικότητας, σβέλτης τοποθέτησης των προβλημάτων, συστηματικής δουλιάς και εκμετάλλευσης του χρόνου. Το μοναδικό στην ιστορία της Ελλάδας αυτό αντιπροσωπευτικό Σώμα του λαού απωθούσε αυτόματα από πάνω του κάθε κενολόγο ρητορισμό...

ΚΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Κώστας Καραγιώργης, τεκμηριώνοντας το γραφτό του, πρόσθετε μια χαρακτηριστική μαρτυρία: «Ο φιλελεύθερος παλαίμαχος της κοινοβουλευτικής ζωής Παντελής Καρασεβδάς την τελευταία μέρα της Συνόδου ομολογούσε: "...Εχω 50 χρόνων κοινοβουλευτική πείρα. Ποτέ δεν είδα τέτοιο Σώμα. Ούτε ένας ρήτορας δεν πέρασε από το βήμα, που να μην πει χρήσιμα και σοβαρά πράματα, που να μην τα διατυπώσει και καλά..."». (ΚΟΜΕΠ, Μάης - Ιούνης 1944).

ΦΥΣΙΚΑ, ο κόσμος αυτός που ανέβαινε στο βήμα δεν είχε καμιά σχέση με τους πολιτικάντηδες, με τους παλιούς κομματάρχες. Ηταν η νέα Ελλάδα, που την έπλαθε της Εθνικής Αντίστασης η φλόγα. Η Ελλάδα, που με τις θυσίες και τα αμέτρητα ολοκαυτώματα ξαναζωντάνευε το νέο '21.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 27 του Μάη 1944, καθώς το Εθνικό Συμβούλιο ολοκλήρωνε τις εργασίες του, το ιστορικό εκείνο ψήφισμα καθρέφτιζε κρυστάλλινα σαν καταστατικές υποθήκες την ατσάλινη θέληση του λαού για τη λευτεριά, αλλά την ίδια ώρα και την αμετακίνητη απόφασή του να συνεχίσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για τη λαοκρατική δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας. Για ν' απαλλαγεί από τα θανατερά δεσμά της ξενοκρατίας, της υποτέλειας.

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ αποσπασματικά μερικά άρθρα που 'χουν και τούτη την ώρα όλη τους τη δυναμική και αξία. «...Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό. Η Αυτοδιοίκηση και η Λαϊκή Δικαιοσύνη είναι θεμελιώδεις θεσμοί του δημόσιου βίου των Ελλήνων (άρθρο 2)».

ΚΙ ΑΜΕΣΩΣ πιο κάτω συμπλήρωνε: «Οι λαϊκές ελευθερίες είναι ιερές και απαραβίαστες. Το αγωνιζόμενο έθνος θα τις προστατέψει από κάθε απειλή, από οπουδήποτε και αν προέρχεται...(άρθρο 4)».

ΙΕΡΕΣ κι απαραβίαστες οι λαϊκές ελευθερίες. Και δεν προστατεύονται φυσικά με τα λόγια μόνο. Χρειάζονται μεγάλοι αγώνες και συνεχής εγρήγορση. Καθώς το γραφτό οδεύει για την εφημερίδα μας, η μυριόστομη κραυγή της αδούλωτης Αθήνας στέλνει το μαχητικό μήνυμα: «Ο "τρομονόμος" δε θα περάσει». Ξανά, ύστερα από 57 χρόνια. Με τα μεγάλα μηνύματα, με τις καθάριες βουνίσιες πνοές, που χάραξε η Νέα Επίδαυρος, στο ψήφισμα των Κορυσχάδων.