Από τις κινητοποιήσεις της άνοιξης

Μια σύγκρουση στην οποία αποτυπώθηκαν με τον πιο έντονο τρόπο τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, που διακυβεύονται γύρω από την υπόθεση της Κοινωνικής Ασφάλισης, εξαναγκάζοντας παράλληλα όλες τις πολιτικές, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις να τοποθετηθούν με όσο γίνεται πιο ξεκάθαρο τρόπο. Να παρέμβουν και εν πολλοίς να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Γι' αυτό έγιναν και πιο ξεκάθαρες οι διαχωριστικές γραμμές που τέμνουν την ελληνική κοινωνία, αναδείχνοντας ταυτόχρονα ποιος είναι με ποιον. Αναδείχτηκε, λοιπόν, από τη μια πλευρά το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης-ΣΕΒ, που, με τη ρομφαία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, του ευρώ των πολυεθνικών και του συμφώνου σταθερότητας, επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει την εδραίωση της οικονομικής εξουσίας του, την αφαίρεση και των τελευταίων ασφαλιστικών δικαιωμάτων που απέμειναν και καταχτήθηκαν με αίμα.

Και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που, ενώ για δεκαετίες είναι ο πραγματικός και μοναδικός αιμοδότης της Κοινωνικής Ασφάλισης, απαιτείται σήμερα και πάλι να την υπερασπίσει, γιατί, όπως έδειξε και η εμπειρία του 2001, δικαιώματα έχουν μόνον όσοι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν ανά πάσα στιγμή γι' αυτά.

Τι επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει και τη νέα χρονιά αυτό το «μαύρο μέτωπο» των ασφαλιστικών ανατροπών; Επιδιώκεται, σημείωνε στις θέσεις της για την Κοινωνική Ασφάλιση η ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2001), να επιταχυνθεί η «συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την πιο επιθετική αντεργατική πολιτική, ώστε να ρίξει πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης, να διασφαλίσει την κερδοφορία σε όλους τους τομείς...». Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η έγκαιρη δημοσίευση των θέσεων του ΚΚΕ, πολύ πριν η κυβέρνηση «ανοίξει τα χαρτιά της», βοήθησε όχι μόνο ν' αποκαλυφθούν οι πραγματικοί σχεδιασμοί των δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και σωστά να προσανατολιστούν οι εργαζόμενοι.

Γι' αυτό και τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα, που προέβαλλαν οι υποστηρικτές των ανατροπών, συσκότιζαν τα πράγματα, επιδίωκαν την «πλύση εγκεφάλου» των εργαζομένων, απέκρυβαν τις πραγματικές επιδιώξεις τους αλλά και την ουσία του προβλήματος. Ετσι, τα «ελλείμματα των Ταμείων», η «βιωσιμότητα του συστήματος», έγιναν ο πολιορκητικός κριός της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ακριβώς στις ίδιες αρχές στηρίχτηκε και η μελέτη του δήθεν ανεξάρτητου βρετανικού οίκου που ανέλαβε να συντάξει τη σχετική μελέτη για λογαριασμό της κυβέρνησης. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η «αρχή της ανταποδοτικότητας» είναι πλέον η κοινή συντεταγμένη όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, των αποφάσεων της Κομισιόν, είναι η πεμπτουσία της ΟΝΕ. «Ανταποδοτικότητα», που δε σχετίζεται βέβαια με την ισοτιμία στον καθορισμό του συνταξιοδοτικού μισθού και τη σύνδεσή του με το χρόνο ασφάλισης, αλλά επιδιώκει την προώθηση της Ασφάλισης ως εμπορεύματος, την άρνηση του κοινωνικού της χαρακτήρα, της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, την καλλιέργεια του «ατομισμού».

Προς ενίσχυση των παραπάνω, ως μόνιμο επιμύθιο, προέβαλλαν και προβάλλουν τη «γήρανση του πληθυσμού». Αποκρύπτοντας, βέβαια, ότι και αυτό, το όποιο πρόβλημα του δημογραφικού, τροφοδοτείται από τις πολιτικές της λιτότητας, της απόλυτης χειροτέρευσης της θέσης της εργατικής οικογένειας, της εξασφάλισης για λογαριασμό του κεφαλαίου όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Η «γήρανση του πληθυσμού», στα χείλη των προφεσόρων «εκσυγχρονιστών», μετατράπηκε σε «ευρω-μπούρκα», που επιχειρεί να καλύψει τις πραγματικές αιτίες των όποιων προβλημάτων αντιμετωπίζει το σύστημα. Δηλαδή σκοπεύει να κρύψει το ότι για τη σημερινή κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος ευθύνεται η αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας. Οφείλεται στη μείωση των μισθών άρα και των εισφορών στα Ταμεία, και πάνω απ' όλα στη ληστεία των αποθεματικών, στην εισφοροδιαφυγή, στην εισφοροκλοπή, στη μείωση των «εργοδοτικών» εισφορών, στις χαριστικές ρυθμίσεις σε βάρος των Ταμείων.

Ταυτόχρονα, σημαία σε αυτή την αντιασφαλιστική επίθεση γίνεται η κατασκευασμένη ανάγκη να παρθούν γρήγορα μέτρα γιατί, δήθεν, η καθυστέρηση της μεταρρύθμισης θα είναι σε βάρος των εργαζομένων, ενώ ξαφνικά πολλοί ανακαλύπτουν τις «αδικίες» του συστήματος, τις «ανισορροπίες». Μόνο που οι «ευνοημένοι» δεν αναζητούνται ανάμεσα στο κλαμπ των εκλεκτών του ΣΕΒ και των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τρόφιμων του χρηματιστηρίου και των τρωκτικών των δημόσιων δαπανών, αλλά στους συνταξιούχους με τις δήθεν «υψηλές» συντάξεις, στις μητέρες που έκαναν χρήση της πρόωρης συνταξιοδότησης, στους εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

Την ώρα που οι δυνάμεις της συναίνεσης στρώνουν το δρόμο για ένα -συντριπτικό αυτή τη φορά - χτύπημα της εργατικής τάξης, το ΠΑΜΕ σάλπισε νέο μήνυμα αντίστασης (φωτογραφία από τη συγκέντρωση στο Σπόρτινγκ, το Δεκέμβρη του 2001)

Μεταξύ άλλων, η κυβέρνηση επιχειρεί να νομοθετήσει, την αύξηση των ορίων ηλικίας για όλους στο 65ο έτος, τη μείωση των συντάξεων μέσω του υπολογισμού τους αλλά και τη μείωση και των κατώτερων συντάξεων, την αντικατάσταση της 35ετίας με τα 40 χρόνια εργασίας, την υπονόμευση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών αλλά και το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μητέρων.

Το εγκληματικό σχέδιο της κυβέρνησης προκαλεί θύελλα αντιδράσεων. Την ώρα που η κυβερνητική επιτροπή και τα μέλη του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ, συνυπογράφουν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «ιδέες Γιαννίτση», στελέχη του ΠΑΜΕ με μια πρωτοφανή αγωνιστική παρέμβαση και κάτω από τη μύτη εκατοντάδων αστυνομικών, «μπλοκάρουν» την είσοδο του Μαξίμου και για πάνω από τρεις ώρες καταγγέλλουν τα σχέδια της κυβέρνησης και με το σύνθημα «Ξεσηκωθείτε» καλούν τους εργαζόμενους σε μαζική αντίσταση.

Η πρωτοβουλία των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, έρχεται σαν συνέχεια της κατάληψης του υπουργείου Εργασίας, δύο βδομάδες νωρίτερα, της κατάληψης του υπουργείου Εμπορίου, μιας μεγάλης και καθημερινής δράσης των δυνάμεών του στους χώρους δουλιάς. Για τρεις ολόκληρους μήνες, πριν την ανακοίνωση των μέτρων, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρά την κάθετη άρνηση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να κουνήσει το δάκτυλό της, παρά την επανειλημμένη απόρριψη προτάσεών του για απεργιακή κινητοποίηση, «σαρώνουν» τους χώρους δουλιάς, σηκώνουν όλο το βάρος της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και όλες εκείνες τις δυνάμεις που στηρίζουν και προπαγανδίζουν τις ανατροπές. Τα στελέχη του ΠΑΜΕ, πάνε κόντρα στο ρεύμα που δημιουργεί πλήθος προπαγανδιστικών παρεμβάσεων στελεχών της κυβέρνησης, της ΝΔ του ΣΕΒ, ακόμα και στελεχών της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.

Με Επιτροπές Αγώνα σε όλη την Ελλάδα, με απεργίες από ομοσπονδίες, που συμμετέχουν στο ΠΑΜΕ, με καθημερινές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια στις μεγάλες πόλεις, οι ταξικές δυνάμεις χαλάνε τη σούπα της «συναίνεσης» που καλλιεργεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Η δράση αυτή, η αταλάντευτη στάση των ταξικών δυνάμεων είναι το έδαφος εκείνο, που όταν η κυβέρνηση ανακοινώνει τα μέτρα, οι πλατείες και οι δρόμοι «παίρνουν φωτιά». Τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα καφενεία, βράζουν από την οργή του κόσμου. Οι εξελίξεις μετά την 19η Απρίλη είναι ραγδαίες. Η πρόταση των στελεχών της ΔΑΣ προς τη Διοίκηση της ΓΣΕΕ, αλλά και αντίστοιχη πρόταση στελεχών του στη Διοίκηση της ΑΔΕΔΥ για 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 26 Απρίλη γίνονται αποδεκτές, ενώ μια σειρά ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα έχουν ήδη πάρει αποφάσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με όλους τους εργαζόμενους. Μία ημέρα πριν την πανελλαδική, πανεργατική απεργία και ενώ οι αντιδράσεις κορυφώνονται, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ανακοινώνει ότι «αποσύρει» τα μέτρα.

Στις 26 Απρίλη ολόκληρη η χώρα απεργεί. Μια ατέλειωτη λαοθάλασσα κατακλύζει το κέντρο της Αθήνας. Πολλοί κάνουν λόγο για τη μεγαλύτερη εργατική μεταπολεμική συγκέντρωση. Σε δεκάδες πόλεις της χώρας το ίδιο ανεπανάληπτο σκηνικό. Το σύνθημα απόλυτο:« Κάτω τα χέρια από την κοινωνική ασφάλιση»! Η πίστη ακλόνητη: «Μπορούμε να τους σταματήσουμε!» Στο Πεδίο του Αρεως το πλήθος με μια φωνή απαιτεί: Εμπρός για νέα απεργία! Η πίεση προς την κυβέρνηση ενισχύεται. Η απεργία και οι διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς και της 17ης Μάη ανεβάζουν το θερμόμετρο. «Απεργούμε, διεκδικούμε, συνεχίζουμε» είναι το σύνθημα των ταξικών δυνάμεων. Το ΠΑΜΕ και πάλι, οργανώνει τις κινητοποιήσεις, δείχνει την προοπτική, γράφει στις σημαίες του τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης. Ο Δωδεκάλογος του ΠΑΜΕ, οι θέσεις που προβάλλει, απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Οι θέσεις του, στηρίζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Η συνδιάσκεψη της ΓΣΕΕ για το Ασφαλιστικό το Σεπτέμβρη επιβεβαιώνει τη γραμμή της συνεργασίας των δυνάμεων της ταξικής συναίνεσης κατά των συμφερόντων των εργαζομένων. Μόνο το ΚΚΕ από το βήμα της συνδιάσκεψης κατέθεσε την κατηγορηματική του αντίθεση στο διάλογο της απάτης και κάλεσε τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν αγωνιστικά λύσεις για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Το «Ολοι μαζί» του συνεδρίου της ΓΣΕΕ -που είχε γίνει την Ανοιξη- μετατράπηκε στη συνδιάσκεψη στο «Ολοι μαζί κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης». Η «λύση» αναζητείται στην αύξηση της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», γενικώς στην «ανάπτυξη» της οικονομίας στην εποχή της νομισματικής ένωσης που εμφανίζεται ως η καινούρια «μεγάλη ιδέα». Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και η αλλαγή προσωπικού στο υπουργείο Εργασίας, αλλάζουν τα «χρονοδιαγράμματα του διαλόγου», αλλά επιβεβαιώνουν την απόφαση της κυβέρνησης να συνεχίσει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική.

Αυτή την πολιτική αναλαμβάνει να προωθήσει και προσωπικά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο οποίος με σειρά συνεντεύξεων «ζυμώνει» τον εξορθολογισμό -όπως λέει - του συστήματος, με αύξηση των ορίων ηλικίας και επιβολή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση. Το μήνυμα ερμηνεύεται σωστά από τον ΣΕΒ, την κυβέρνηση και τη ΝΔ και στελέχη τους βάλλουν ανοιχτά κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Ξεκινάει νέο μπαράζ, επιθέσεων, όπως αυτή των Ρ. Σπυρόπουλου και Α. Καραμάνου (υφυπουργού και ευρωβουλευτή αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ). Αυτή τη φορά στο στόχαστρο μπαίνουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών. Το ...κερασάκι στην τούρτα, με την εκπνοή του χρόνου είναι η σχετική μελέτη του ΙΟΒΕ που επαναφέρει το μοντέλο των «τριών πυλώνων», ενώ ο Αλ. Παπαδόπουλος από το ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Σουφλιάς από τη ΝΔ και ο Ν. Αναλυτής από τον ΣΕΒ ομνύουν στις προτάσεις Σπράου και στην «εμπειρία της Χιλής..!

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προετοιμάζεται για ένα νέο γύρο «κοινωνικού διαλόγου» και το νέο έτος, ενώ εξαντλεί τις απαιτήσεις σε «λύσεις τώρα» και δείχνει να βιάζεται. Είναι τα ίδια στελέχη, που «σπεύδουν βραδέως» όταν λόγος γίνεται για την αντιμετώπιση της αύξηση της ανεργίας, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την απαίτηση για αυξήσεις στους μισθούς και στα ημερομίσθια. Σ' αυτά η πλειοψηφία δε φαίνεται να βιάζεται. Ισα-ίσα κωλυσιεργεί, σκόπιμα καθυστερεί, αρνείται κάθε σκέψη και πρόταση για κινητοποίηση. Περιμένει τη σύγκλιση των μισθών από το ευρώ..! σε πέντε τέρμινα και βάλε.

Ολη η πρεμούρα της είναι για το Ασφαλιστικό. Αλλά ας μην ανησυχούν, το Ασφαλιστικό θα «λυθεί». Το ζήτημα όμως που απασχολεί τους εργαζόμενους, το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο: Θα «λυθεί» το Ασφαλιστικό, όπως λύθηκε το 1990-93, με τους ασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, όπως αντιμετωπίστηκε το 1998 με το «μίνι ασφαλιστικό» και τις άλλες παρεμβάσεις του ΠΑΣΟΚ, τα προηγούμενα χρόνια; Θα λυθεί τελικά σύμφωνα με τα συμφέροντα μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, καταδικάζοντας εκατομμύρια εργαζόμενους και συνταξιούχους, στην ανέχεια, την ανασφάλεια, σε συντάξεις «πρόνοιας», σε Υγεία «επί χρήμασι», και σε Ταμεία που τα αποθεματικά τους θα παγιδευτούν στην απόχη του χρηματιστηρίου, ή θα λυθεί όπως απαιτούν οι εργαζόμενοι; Ολα θα κριθούν από τους αγώνες και την πάλη των ίδιων των εργαζομένων.

Σε κάθε περίπτωση, οι κομμουνιστές, οι ταξικές δυνάμεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και το 2002, θα είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων. Σε αυτή την αναμέτρηση, απλώνουν το χέρι θαρρετά σε όλους τους εργαζόμενους, σε όλους τους συνδικαλιστές που έχουν αποφασίσει να είναι από την «απ' εδώ μεριά» του χαρακώματος. Και αυτή η δέσμευση είναι και η μόνη υπόσχεση που μπορούν να δώσουν μπροστά στον καινούριο χρόνο.