Από τις κινητοποιήσεις της άνοιξης

Μια σύγκρουση στην οποία αποτυπώθηκαν με τον πιο έντονο τρόπο τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, που διακυβεύονται γύρω από την υπόθεση της Κοινωνικής Ασφάλισης, εξαναγκάζοντας παράλληλα όλες τις πολιτικές, αλλά και κοινωνικές δυνάμεις να τοποθετηθούν με όσο γίνεται πιο ξεκάθαρο τρόπο. Να παρέμβουν και εν πολλοίς να καθορίσουν τις εξελίξεις.

Γι' αυτό έγιναν και πιο ξεκάθαρες οι διαχωριστικές γραμμές που τέμνουν την ελληνική κοινωνία, αναδείχνοντας ταυτόχρονα ποιος είναι με ποιον. Αναδείχτηκε, λοιπόν, από τη μια πλευρά το «μαύρο μέτωπο» κυβέρνησης-αξιωματικής αντιπολίτευσης-ΣΕΒ, που, με τη ρομφαία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, του ευρώ των πολυεθνικών και του συμφώνου σταθερότητας, επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει την εδραίωση της οικονομικής εξουσίας του, την αφαίρεση και των τελευταίων ασφαλιστικών δικαιωμάτων που απέμειναν και καταχτήθηκαν με αίμα.

Και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που, ενώ για δεκαετίες είναι ο πραγματικός και μοναδικός αιμοδότης της Κοινωνικής Ασφάλισης, απαιτείται σήμερα και πάλι να την υπερασπίσει, γιατί, όπως έδειξε και η εμπειρία του 2001, δικαιώματα έχουν μόνον όσοι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν ανά πάσα στιγμή γι' αυτά.

Τι επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει και τη νέα χρονιά αυτό το «μαύρο μέτωπο» των ασφαλιστικών ανατροπών; Επιδιώκεται, σημείωνε στις θέσεις της για την Κοινωνική Ασφάλιση η ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2001), να επιταχυνθεί η «συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε συνδυασμό με την πιο επιθετική αντεργατική πολιτική, ώστε να ρίξει πιο χαμηλά την τιμή της εργατικής δύναμης, να διασφαλίσει την κερδοφορία σε όλους τους τομείς...». Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η έγκαιρη δημοσίευση των θέσεων του ΚΚΕ, πολύ πριν η κυβέρνηση «ανοίξει τα χαρτιά της», βοήθησε όχι μόνο ν' αποκαλυφθούν οι πραγματικοί σχεδιασμοί των δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και σωστά να προσανατολιστούν οι εργαζόμενοι.

Γι' αυτό και τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα, που προέβαλλαν οι υποστηρικτές των ανατροπών, συσκότιζαν τα πράγματα, επιδίωκαν την «πλύση εγκεφάλου» των εργαζομένων, απέκρυβαν τις πραγματικές επιδιώξεις τους αλλά και την ουσία του προβλήματος. Ετσι, τα «ελλείμματα των Ταμείων», η «βιωσιμότητα του συστήματος», έγιναν ο πολιορκητικός κριός της κυβερνητικής προπαγάνδας. Ακριβώς στις ίδιες αρχές στηρίχτηκε και η μελέτη του δήθεν ανεξάρτητου βρετανικού οίκου που ανέλαβε να συντάξει τη σχετική μελέτη για λογαριασμό της κυβέρνησης. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η «αρχή της ανταποδοτικότητας» είναι πλέον η κοινή συντεταγμένη όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, των αποφάσεων της Κομισιόν, είναι η πεμπτουσία της ΟΝΕ. «Ανταποδοτικότητα», που δε σχετίζεται βέβαια με την ισοτιμία στον καθορισμό του συνταξιοδοτικού μισθού και τη σύνδεσή του με το χρόνο ασφάλισης, αλλά επιδιώκει την προώθηση της Ασφάλισης ως εμπορεύματος, την άρνηση του κοινωνικού της χαρακτήρα, της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, την καλλιέργεια του «ατομισμού».

Προς ενίσχυση των παραπάνω, ως μόνιμο επιμύθιο, προέβαλλαν και προβάλλουν τη «γήρανση του πληθυσμού». Αποκρύπτοντας, βέβαια, ότι και αυτό, το όποιο πρόβλημα του δημογραφικού, τροφοδοτείται από τις πολιτικές της λιτότητας, της απόλυτης χειροτέρευσης της θέσης της εργατικής οικογένειας, της εξασφάλισης για λογαριασμό του κεφαλαίου όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Η «γήρανση του πληθυσμού», στα χείλη των προφεσόρων «εκσυγχρονιστών», μετατράπηκε σε «ευρω-μπούρκα», που επιχειρεί να καλύψει τις πραγματικές αιτίες των όποιων προβλημάτων αντιμετωπίζει το σύστημα. Δηλαδή σκοπεύει να κρύψει το ότι για τη σημερινή κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος ευθύνεται η αύξηση της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας. Οφείλεται στη μείωση των μισθών άρα και των εισφορών στα Ταμεία, και πάνω απ' όλα στη ληστεία των αποθεματικών, στην εισφοροδιαφυγή, στην εισφοροκλοπή, στη μείωση των «εργοδοτικών» εισφορών, στις χαριστικές ρυθμίσεις σε βάρος των Ταμείων.

Ταυτόχρονα, σημαία σε αυτή την αντιασφαλιστική επίθεση γίνεται η κατασκευασμένη ανάγκη να παρθούν γρήγορα μέτρα γιατί, δήθεν, η καθυστέρηση της μεταρρύθμισης θα είναι σε βάρος των εργαζομένων, ενώ ξαφνικά πολλοί ανακαλύπτουν τις «αδικίες» του συστήματος, τις «ανισορροπίες». Μόνο που οι «ευνοημένοι» δεν αναζητούνται ανάμεσα στο κλαμπ των εκλεκτών του ΣΕΒ και των μεγαλοεπιχειρηματιών, των τρόφιμων του χρηματιστηρίου και των τρωκτικών των δημόσιων δαπανών, αλλά στους συνταξιούχους με τις δήθεν «υψηλές» συντάξεις, στις μητέρες που έκαναν χρήση της πρόωρης συνταξιοδότησης, στους εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.