Κάτω από την πίεση που άσκησαν οι συγκλονιστικές απεργιακές κινητοποιήσεις, οι μέχρι τότε θιασώτες των μέτρων, λουφάζουν και ενενδύονται το μανδύα του «κοινωνικού διαλόγου». Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, συνεπικουρούμενες από την κυβέρνηση, τη ΝΔ και την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ επιχειρούν και πάλι να εκτονώσουν την πίεση των εργαζομένων. Διέξοδός τους, ο «διάλογος» σε όλες τις παραλλαγές. Ρίχνουν το μπαλάκι στην Επιτροπή των Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Εργασίας, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Από τις 18 Μάη του 2001 η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ξανασηκώνει τη «λευκή σημαία». Τα παζάρια και οι προξενητάδες, πάνε και έρχονται. Η λογική της ταξικής συνεργασίας, μπαίνει και πάλι στο καθημερινό λεξιλόγιο των στελεχών της πλειοψηφίας.

Η συνδιάσκεψη της ΓΣΕΕ για το Ασφαλιστικό το Σεπτέμβρη επιβεβαιώνει τη γραμμή της συνεργασίας των δυνάμεων της ταξικής συναίνεσης κατά των συμφερόντων των εργαζομένων. Μόνο το ΚΚΕ από το βήμα της συνδιάσκεψης κατέθεσε την κατηγορηματική του αντίθεση στο διάλογο της απάτης και κάλεσε τους εργαζόμενους να διεκδικήσουν αγωνιστικά λύσεις για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Το «Ολοι μαζί» του συνεδρίου της ΓΣΕΕ -που είχε γίνει την Ανοιξη- μετατράπηκε στη συνδιάσκεψη στο «Ολοι μαζί κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης». Η «λύση» αναζητείται στην αύξηση της «ανταγωνιστικότητας», της «παραγωγικότητας», γενικώς στην «ανάπτυξη» της οικονομίας στην εποχή της νομισματικής ένωσης που εμφανίζεται ως η καινούρια «μεγάλη ιδέα». Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και η αλλαγή προσωπικού στο υπουργείο Εργασίας, αλλάζουν τα «χρονοδιαγράμματα του διαλόγου», αλλά επιβεβαιώνουν την απόφαση της κυβέρνησης να συνεχίσει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική.

Αυτή την πολιτική αναλαμβάνει να προωθήσει και προσωπικά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος, ο οποίος με σειρά συνεντεύξεων «ζυμώνει» τον εξορθολογισμό -όπως λέει - του συστήματος, με αύξηση των ορίων ηλικίας και επιβολή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση. Το μήνυμα ερμηνεύεται σωστά από τον ΣΕΒ, την κυβέρνηση και τη ΝΔ και στελέχη τους βάλλουν ανοιχτά κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Ξεκινάει νέο μπαράζ, επιθέσεων, όπως αυτή των Ρ. Σπυρόπουλου και Α. Καραμάνου (υφυπουργού και ευρωβουλευτή αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ). Αυτή τη φορά στο στόχαστρο μπαίνουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών. Το ...κερασάκι στην τούρτα, με την εκπνοή του χρόνου είναι η σχετική μελέτη του ΙΟΒΕ που επαναφέρει το μοντέλο των «τριών πυλώνων», ενώ ο Αλ. Παπαδόπουλος από το ΠΑΣΟΚ, ο Γ. Σουφλιάς από τη ΝΔ και ο Ν. Αναλυτής από τον ΣΕΒ ομνύουν στις προτάσεις Σπράου και στην «εμπειρία της Χιλής..!

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προετοιμάζεται για ένα νέο γύρο «κοινωνικού διαλόγου» και το νέο έτος, ενώ εξαντλεί τις απαιτήσεις σε «λύσεις τώρα» και δείχνει να βιάζεται. Είναι τα ίδια στελέχη, που «σπεύδουν βραδέως» όταν λόγος γίνεται για την αντιμετώπιση της αύξηση της ανεργίας, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την απαίτηση για αυξήσεις στους μισθούς και στα ημερομίσθια. Σ' αυτά η πλειοψηφία δε φαίνεται να βιάζεται. Ισα-ίσα κωλυσιεργεί, σκόπιμα καθυστερεί, αρνείται κάθε σκέψη και πρόταση για κινητοποίηση. Περιμένει τη σύγκλιση των μισθών από το ευρώ..! σε πέντε τέρμινα και βάλε.

Ολη η πρεμούρα της είναι για το Ασφαλιστικό. Αλλά ας μην ανησυχούν, το Ασφαλιστικό θα «λυθεί». Το ζήτημα όμως που απασχολεί τους εργαζόμενους, το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο: Θα «λυθεί» το Ασφαλιστικό, όπως λύθηκε το 1990-93, με τους ασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, όπως αντιμετωπίστηκε το 1998 με το «μίνι ασφαλιστικό» και τις άλλες παρεμβάσεις του ΠΑΣΟΚ, τα προηγούμενα χρόνια; Θα λυθεί τελικά σύμφωνα με τα συμφέροντα μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών, καταδικάζοντας εκατομμύρια εργαζόμενους και συνταξιούχους, στην ανέχεια, την ανασφάλεια, σε συντάξεις «πρόνοιας», σε Υγεία «επί χρήμασι», και σε Ταμεία που τα αποθεματικά τους θα παγιδευτούν στην απόχη του χρηματιστηρίου, ή θα λυθεί όπως απαιτούν οι εργαζόμενοι; Ολα θα κριθούν από τους αγώνες και την πάλη των ίδιων των εργαζομένων.

Σε κάθε περίπτωση, οι κομμουνιστές, οι ταξικές δυνάμεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και το 2002, θα είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των αγώνων. Σε αυτή την αναμέτρηση, απλώνουν το χέρι θαρρετά σε όλους τους εργαζόμενους, σε όλους τους συνδικαλιστές που έχουν αποφασίσει να είναι από την «απ' εδώ μεριά» του χαρακώματος. Και αυτή η δέσμευση είναι και η μόνη υπόσχεση που μπορούν να δώσουν μπροστά στον καινούριο χρόνο.