«Σήμερα, σημείωσε, δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να δοκιμάζουμε ξανά είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τη ΝΔ. Η ψήφος σ' αυτά τα κόμματα τους δίνει τη δυνατότητα να την αξιοποιήσουν ως συναίνεση στην πολιτική τους. Κι από αυτήν την άποψη αν οι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων, άνθρωποι με ριζοσπαστική συνείδηση, ξαναψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αυτό θα ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία.

Με μια τέτοια ψήφο εκχωρείται το δικαίωμα στην επόμενη κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, από θέση συναίνεσης να πάρουν αντεργατικά μέτρα. Και το υπογραμμίζω: τα επόμενα χρόνια θα εκφραστεί η συναίνεση των δύο κομμάτων και στα θέματα διαχείρισης, γιατί στη στρατηγική ήδη υπάρχει. Συναίνεση που θα οδηγήσει σε πολύ χειρότερα μέτρα απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια.

Να το πούμε καθαρά, δεν έχει δικαίωμα ο άνθρωπος που έχει πολιτική πείρα να το ξανακάνει αυτό. Να τους δώσει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν την ψήφο του - ανεξάρτητα τι έχει αυτός στο μυαλό του - εναντίον του, εναντίον ολόκληρου του λαού. Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να μιλήσουμε και για τη λαϊκή ευθύνη για κάποιες επιλογές. Τώρα έχουν συγκεντρωθεί πολλές αποδείξεις για το πού το πάνε τα δύο κόμματα. Τώρα υπάρχει αρκετή εμπειρία. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν είναι αντίπαλοι. Είναι ανταγωνιστές για τη διαχείριση της ίδιας πολιτικής».

«Το ΚΚΕ - συνέχισε - έχει οριοθετημένη θέση ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, αυτήν δηλαδή την πολιτική που από τη μια οδηγεί τη συγκέντρωση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια, κι από την άλλη μεριά μετατρέπει την εργατική δύναμη σε όλο και πιο φτηνή, με την αφαίρεση κατακτήσεων. Και δεν είναι μόνο αφαίρεση κατακτήσεων. Διαμορφώνεται ένα νέο οικοδόμημα, μια φυλακή σε βάρος των λαών. Οι αποφάσεις που έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια με αφετηρία το Μάαστριχτ σημαδεύουν μια ολόκληρη περίοδο. Δεν είναι αποφάσεις που αφορούσαν μόνο το '92-'93. Είμαστε ακόμα στην αρχή του Μάαστριχτ».

«Η πολιτική γραμμή, λοιπόν του ΚΚΕ είναι η εξής. Τα πρώτα χρόνια το βάρος το ρίξαμε στην αντίσταση, θεωρώντας ότι είχε σημασία τότε οι άνθρωποι να υπερασπιστούν τις κατακτήσεις, για να μπορέσουν να παλέψουν για τη διεύρυνσή τους. Δώσαμε μια μάχη άμυνας κι αυτό ήταν σωστό τότε. Εδώ, στον ΟΤΕ, δώσαμε τη μάχη του "ούτε μία μετοχή στους ιδιώτες", όταν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ο ΣΥΝ αμπελοφιλοσοφούσαν ότι "δεν έχει σημασία το μεγάλο ή μικρό κράτος", ότι "αρκεί να είναι σωστή η διαχείριση", ότι "σημασία έχει η εταιρία να είναι στο Δημόσιο κι ας είναι το μάνατζμεντ στον ιδιώτη". Ετσι ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση.

Δεν αποτρέψαμε όλη αυτήν την επίθεση. Μπορούσαμε; Οχι, γιατί τα μέτρα που παίρνονται από το '92 και μετά είναι μέτρα απαραίτητα στον καπιταλιστικό σύστημα, όχι στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Είναι το σύστημα που τα έχει ανάγκη αυτά τα μέτρα και αυτήν την ανάγκη έρχονται να εκφράσουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Σ' αυτό το σημείο και η διαφωνία μας με το ΣΥΝ, που ασκεί κριτική για τη διαχείριση κι όχι για την ίδια την αντιλαϊκή πολιτική.

Σήμερα βάζουμε ζήτημα συνολικής αντίθεσης με την κυρίαρχη πολιτική που πολιτικά εκφράζεται από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Και ταυτόχρονα προβάλλουμε την εναλλακτική λύση. Αυτό που εμείς λέμε συγκρότηση λαϊκού μετώπου, σύγχρονης κοινωνικο-πολιτικής συμμαχίας που διεκδικεί τη λαϊκή εξουσία, όχι απλά μια κυβερνητική αλλαγή. Γιατί σ' αυτή τη συγκέντρωση πλούτου - μέσων παραγωγής, πρέπει να απαντήσει ο λαός με τη δική του συγκέντρωση, την κοινωνικοποίηση, τη συνεταιριστικοποίηση κ.ά. Δεν μπορείς να έχεις προγραμματισμένη ανάπτυξη υπέρ του λαού όταν τα βασικά κλειδιά της ανάπτυξης είναι στα χέρια των πολυεθνικών.

Πάρτε για παράδειγμα την Παιδεία. Τα μέτρα που παίρνονται αλλάζουν βαθιά την κατάσταση και μακροπρόθεσμα. Δε φτάνει το αίτημα για 15% για την Παιδεία, γιατί αλλάζει ριζικά ο χαρακτήρας του εκπαιδευτικού συστήματος. Διαλύουν αυτό που λέμε ενιαίο, εκπαιδευτικό σύστημα, που είναι μια κατάκτηση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Θα υπάρχει, λένε, το μεμονωμένο σχολείο με το δικό του αναλυτικό πρόγραμμα διδασκαλίας. Πάνε δηλαδή για κατάργηση της ενιαίας Παιδείας και πάνε για διαμόρφωση πολλών τύπων σχολείων, πολλών ταχυτήτων, όπου ο καθηγητής θα κάνει ό,τι μάθημα θέλει, τα παιδιά θα επιλέγουν ποια μαθήματα θέλουν. Μιλάνε, ακόμα και για ολοήμερο γυμνάσιο με λίγο απ' όλα... Ταξικοί φραγμοί πάντα υπήρχαν, αλλά τυπικά πάντα ήταν ενιαίο το πρόγραμμα διδασκαλίας. Τώρα πάνε σε ένα σύστημα που δοκιμάστηκε στη Γαλλία τη δεκαετία του '70 και λέει το εξής: Οποιο σχολείο δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί δεν έχει πόρους, κλείνει».

«Αντικειμενικά, λοιπόν, μπαίνει θέμα: Μπορούμε να προχωρήσουμε με χτεσινούς στόχους πάλης; Λέμε ότι χρειάζεται συνολική γραμμή αντίθεσης και ταυτόχρονη προβολή της πρότασης εξουσίας. Βάζουμε στόχους πάλης για τις σημερινές ανάγκες και ταυτόχρονα ανοίγουμε δρόμο προς τα μπρος.

Σήμερα, δεν μπορείς να κάνεις φερέγγυα αντιπολίτευση αν δεν έχεις συνολική αντίθεση με το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, αν υποστηρίζεις, όπως κάνει ο ΣΥΝ, τη συνύπαρξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει να οξυνθεί η κοινωνική αντιπαράθεση. Η γραμμή που λέει ότι είναι πραγματικότητα η ΕΕ και ο καπιταλισμός, αυτή η λογική δεν είναι αριστερή.

Ενα λαϊκό κίνημα πρέπει να βάζει στόχο να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα. Αυτή είναι η διάφορα μας με άλλες δυνάμεις που δεν ανήκουν στο δικομματισμό. Διότι πατάνε σε δυο βάρκες. Από τη μια υιοθετούν φιλολαϊκά συνθήματα κι από την άλλη δεν αμφισβητούν την ίδια την αντιλαϊκή πολιτική, επομένως καταλήγουν σε μια λογική διαχείρισης.

Μπροστά στις εκλογές θεωρούμε ότι είναι ποιοτικό κριτήριο ριζοσπαστισμού ο απεγκλωβισμός από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η ενίσχυση του ΚΚΕ. Ετσι θα ανοίξει πράγματι και ο δρόμος για τις συμμαχίες.

Οσο πιο μαζικός θα είναι αυτός ο απεγκλωβισμός, τόσο θα ανοίγει το δρόμο και για νέα προοδευτικά σχήματα και για συμμαχίες. Οτι οι συμμαχίες δεν προχωρούν οφείλεται και στο γεγονός ότι λαϊκές αγωνιστικές δυνάμεις είναι εγκλωβισμένες στο δικομματισμό. Ο απεγκλωβισμός τους θα ριζοσπαστικοποιήσει και τη γραμμή της συσπείρωσης».

«Η κατάσταση δεν πήγε προς το καλύτερο μετά το 1989 και τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες. Εχουμε από τότε μία συστηματική υπονόμευση και αφαίρεση κατακτήσεων, παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Κι ενώ εξέλειπε ο "κομμουνιστικός κίνδυνος" βλέπουμε το ΝΑΤΟ να βομβαρδίζει, δικαιώματα να αφαιρούνται.

Ψήφισα για πρώτη φορά ΚΚΕ το 2000. Γιατί; Οχι γιατί έχει το μονοπώλιο της αγωνιστικότητας. Αλλά γιατί κρίσιμο είναι τελικά ποια συνολικά πολιτική επιλέγεις. Εχουμε μπροστά μας ξεκάθαρες δύο γραμμές. Μια από δω και μια από κει. `Η από δω θα είσαι ή από κει. Οσοι είμαστε ενάντια στη "νέα τάξη" κάνουμε το βήμα τώρα πριν από τα χειρότερα.

Το ΚΚΕ λέει ΟΧΙ και το λέει βροντερά, καθαρά. Αλλοι δεν το λένε. Δεν μπορείς να λες ότι το ευρώ είναι κατ' αρχήν θετικό. Θετικό είναι για τους τραπεζίτες, για το κεφάλαιο. Δεν μπορείς να λες ότι η ΟΝΕ είναι κατ' αρχήν θετική. Δεν είναι. Δεν μπορείς να πατάς σε δύο βάρκες.

Ζήτησα από το ΚΚΕ να βοηθήσω, να ενισχύσω όπως μπορώ το ΚΚΕ. Σας καλώ να κάνετε το ίδιο».

Μέγαρο ΟΤΕ, χτες το μεσημέρι. Στο βήμα της συγκέντρωσης ο υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ Χάρης Παπαμάργαρης εξήγησε με λόγια λιτά και σταράτα ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα και το δρόμο μέσα από τον οποίο ο ίδιος έκανε την επιλογή του.

Αμέσως μετά ο Παναγιώτης Τσουκαλάς, παλιός συνδικαλιστής του ΟΤΕ και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ επίσης, θύμισε τους αγώνες που δόθηκαν με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή για «ούτε μία μετοχή στους ιδιώτες». Και εξήγησε πως ακόμα και μόνη της η ψήφος στο ΚΚΕ είναι όπλο. Γιατί ανοίγει δρόμους για την ακόμα καλύτερη υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων.