Ο Κώστας Μπαμπανιώτης αναφέρθηκε στην εξέλιξη του αγώνα και της οργάνωσης των εργαζομένων στην εταιρεία «Skroutz», αρχικά με τη Σωματειακή Επιτροπή του ΣΕΤΗΠ, η οποία από την πρώτη στιγμή συσπείρωσε τους εργαζόμενους απέναντι στις βλαπτικές μεταβολές των όρων δουλειάς και στην εντατικοποίηση που προωθούσε η εργοδοσία, με όχημα την τηλεργασία. Από τότε «η εργοδοσία προσπάθησε με διάφορους τρόπους την εφαρμογή των ατομικών συμβάσεων, ενώ παράλληλα προχωρούσε σε απολύσεις», ανέφερε, για να προσθέσει: «Με τα χρόνια φάνηκε πως ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων έπρεπε να ανέβει, για να μπορέσουμε να έχουμε κατακτήσεις. Ετσι, πριν δυο μήνες ιδρύσαμε το επιχειρησιακό μας Σωματείο».

«Ξέρουμε ότι έχουμε πάντα δίπλα μας το ΚΚΕ», συνέχισε και έφερε παραδείγματα όπως οι Ερωτήσεις που κατέθεσε το Κόμμα σε Βουλή και Ευρωβουλή για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες κ.λπ.

Ο Δ. Αβραμίδης ευχαρίστησε για την πρόσκληση και στάθηκε στα προβλήματα του Νοσοκομείου «Αγία Ολγα» με βασικό τις ελλείψεις σε προσωπικό, με δύο νοσηλεύτριες πολλές φορές για περισσότερους από 30 ασθενείς. Σοβαρό πρόβλημα, σημείωσε, είναι και το ποσοστό όσων εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Μετέφερε την εικόνα από μια ημέρα εφημερίας με τα ράντζα και τις πολύωρες αναμονές, καταγγέλλοντας ότι υπάρχει μεγάλη διασπορά ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων και αναμονή χειρουργείων περίπου 6 μήνες.

«Υπάρχουν λύσεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλο το προσωπικό, άμεσες προσλήψεις για να καλυφθούν οι κενές θέσεις που φτάνουν τις 200», σημείωσε και κατέληξε «Προχωράμε μπροστά αγωνιστικά για ένα καλύτερο αύριο».

Η Πόπη Παντελιδάκη μετέφερε, εμφανώς συγκινημένη, πείρα από τη δράση της Επιτροπής των Σωματείων και των μαζικών φορέων της Ν. Ιωνίας ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις.

Αυτή η δράση αποτέλεσε ασπίδα και για τη δική της οικογένεια, καθώς η μητέρα της είχε δάνειο του οποίου η δόση τριπλασιάστηκε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να το εξυπηρετεί, ενώ η τράπεζα δεν δεχόταν ρύθμιση, την κατάσταση επιδείνωσε η άνοδος του επιτοκίου και σύντομα η μητέρα της βρέθηκε προ αδιεξόδου. Το δάνειο ακολούθησε τη γνωστή διαδρομή, κατέληξε σε fund που ζητούσε μεγάλη προκαταβολή για να γίνει ρύθμιση, την οποία η μητέρα της δεν διέθετε για να καταβάλει.

Εγινε ο πλειστηριασμός, θα ακολουθούσε η έξωση κατά την τυπική αλλά τόσο βάρβαρη διαδικασία για μια λαϊκή οικογένεια, αλλά αυτό αποτράπηκε μετά την αποφασιστική παρέμβαση του σωματείου. Αποσπάστηκε παράταση για 6 μήνες και μετά κάποια ευνοϊκή ρύθμιση.

«Θέλω να ευχαριστήσω εγώ και η οικογένειά μου και να καλέσω κανένας να μην δεχτεί να χάσει το σπίτι του. Σας ευχαριστώ όλους», κατέληξε.

Η Αναστασία Μοσχόβου στάθηκε στην εμπειρία που δείχνει ότι οι Σύλλογοι Γονέων μπορούν να αποτελέσουν σημαντικούς κρίκους για την ενεργοποίηση των γονιών οι οποίοι έχουν την ανάγκη να παρέμβουν ενάντια στη σημερινή κατάσταση στην Εκπαίδευση. Δηλαδή, «των γονιών που είναι εργαζόμενοι. Εκείνων που, στις σημερινές συνθήκες, ενώ από τη μία πλευρά δουλεύουν όλο και περισσότερο, από την άλλη πλευρά, εξαιτίας της εμπορευματοποίησης της Παιδείας, βλέπουν την ανάγκη των παιδιών τους για μόρφωση να καλύπτεται όλο και λιγότερο».

Σε αυτό το πλαίσιο έφερε μια σειρά από παραδείγματα, όπως τις κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις αλλά και την πίστη στη διεκδικητική πάλη που καλλιέργησε «η δράση που αναπτύξαμε για την επισκευή του προαυλίου του σχολείου μας (πετυχαίνοντας μια ανακαίνιση που για δεκαετίες ολόκληρες δεν είχε γίνει, με αποτέλεσμα ένα απλό πέσιμο να προκαλεί σοβαρούς τραυματισμούς ή να πηγαίνουν τα παιδιά ακόμα και για μαγνητικές). Η πολυμορφία και η επιμονή με την οποία οργανώθηκαν οι παρεμβάσεις προς τον δήμο συσπείρωσαν γονείς, που ήρθαν σε διαμαρτυρίες στο Δημοτικό Συμβούλιο μαζί με τα παιδιά τους. Αναδείχτηκε ότι μια κινητοποίηση με δίκαια αιτήματα μπορεί να συμβάλει να αναδειχτούν οι ένοχοι για το κάθε πρόβλημα - κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο ούτε και εύκολο. Βοηθάει να διατυπωθούν επιχειρήματα επεξεργασμένα για κάθε σοβαρό αίτημα. Να σχεδιαστεί η επαφή με γονείς από άλλα σχολεία που αντιμετωπίζουν αντίστοιχο πρόβλημα. Να αναζητηθούν οι σωστοί σύμμαχοι - όπως οι εκπαιδευτικοί μιας περιοχής συνολικά, αλλά και τα ίδια τα μαθητικά συμβούλια, στα Γυμνάσια και στα Λύκεια».

Στις τρομακτικές δυσκολίες μιας οικογένειας με μικρά παιδιά αναφέρθηκε η Ευαλούνα Λεκάτη, τονίζοντας πως τα έξοδα εκτοξεύουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό στα ύψη!

Αυτοί που κόπτονται για την υπογεννητικότητα, είναι οι ίδιοι που νομοθετούν το 6ήμερο, τις 13 ώρες βάρδια, τον βασικό μισθό στα 800 ευρώ, τόνισε.

Αναφέρθηκε εκτενώς στην κατάσταση με τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, όπου φιλοξενούνται μόνο 20 - 23 βρέφη ηλικίας από 8 μηνών, ενώ δύο ολόκληρες περιοχές, η Αλσούπολη και η Καλογρέζα, δεν έχουν κανέναν παιδικό σταθμό. Συνέπεια αυτού να μείνουν δεκάδες παιδιά εκτός. Τα τελευταία χρόνια, σημείωσε, διογκώνονται προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη διατροφή των παιδιών, με τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού αλλά και ακατάλληλες υποδομές.

Υπογράμμισε πως ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Βρεφονηπιακών Σταθμών ενημερώνει διαρκώς τους γονείς και τον λαό του δήμου για τις διεκδικήσεις και τις δράσεις του. Με επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο, μαζί με τις πιέσεις των γονιών, σταμάτησε το αίσχος που είχε δημιουργηθεί με τη διατροφή των παιδιών. Καταργήθηκαν τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, καλύφθηκαν έστω και τα απολύτως απαραίτητα κενά σε εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό. Μέσα από τις πιέσεις των γονιών ανακατασκευάζονται αυτές τις μέρες κάποιοι προαύλιοι χώροι παιδικών σταθμών.

«Σε όλους αυτούς τους αγώνες είχαμε πάντα το ΚΚΕ δίπλα μας, μαζί μας», πρόσθεσε και παρέθεσε τις διεκδικήσεις του Συλλόγου και ευρύτερα του γονεϊκού κινήματος.

«Η κατάσταση στην πόλη μας και στην καθημερινή μας ζωή δεν πάει άλλο», υπογράμμισε στην παρέμβασή του ο Αλέξανδρος Ματθαίου.

Αναφέρθηκε στις συνθήκες στα σχολικά κτίρια, όπου η εικόνα αυτήν τη στιγμή είναι «κατεστραμμένα και επικίνδυνα προαύλια που πλημμυρίζουν, οροφές γεμάτες υγρασία που κατά καιρούς πέφτουν, μάντρες επικίνδυνες και κάγκελα που δεν έχουν φτιαχτεί εδώ και μήνες, παράθυρα παλιά και ξύλινα που μπάζουν νερά, ρωγμές σε τοίχους, καλοριφέρ που σκάνε και πετούν καυτό νερό, τοίχοι και σοβάδες που έχουν φθαρεί με αποτέλεσμα να αποκαλύπτεται ο σιδερένιος οπλισμός, μικρές αίθουσες όπου οι μαθητές ασφυκτιούν, κοντέινερ που τα ονόμασαν "οικίσκους", κτίριο εντελώς ακατάλληλο για τη στέγαση του Ειδικού Σχολείου...».

Πρόσθεσε δε ότι «ουσιαστικός αντισεισμικός έλεγχος δεν έχει γίνει για κανένα σχολείο».

Στην αντίπερα όχθη παρέθεσε τη δράση των Συλλόγων Γονέων, ειδικά της Ενωσης, και των Συλλόγων Εκπαιδευτικών, που το τελευταίο εξάμηνο προχώρησαν σε «8 με 9 διαμαρτυρίες στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και στο υπουργείο για τα ζητήματα των συγχωνεύσεων των τμημάτων και της κάλυψης των κενών των εκπαιδευτικών, και μάλιστα με επιτυχίες: Καταφέραμε να παρθούν πίσω 4 καταργήσεις τμημάτων στα Γενικά Λύκεια και στα ΕΠΑΛ.

Επιτυχίες είχαν και οι αγώνες μας για επισκευή προαυλίων και μονώσεις σε σχολεία, όπου ενώ οι δημοτικές αρχές στην αρχή ήταν ανένδοτες, τελικά κάτω από την πίεση και την αποφασιστική στάση των γονιών αναγκάστηκαν να προβούν στις επισκευές αυτές».

Ολοκληρώνοντας τόνισε ότι «οι γονείς θα συνεχίσουμε ανυποχώρητα τον αγώνα μας για το αυτονόητο: Να έχουν τα παιδιά μας τη μόρφωση, συνολικά την Παιδεία που τους αξίζει».

Στην πόλη μας βλέπουμε καθημερινά τις συνέπειες της πολιτικής που λογαριάζει τις ανάγκες των μαθητών μας και τις δικές μας ως κόστος, τόνισε η Ιωάννα Ασλανίδου, εξηγώντας: «Με τα ταβάνια να πέφτουν στα κεφάλια μας, μαθητές να στοιβάζονται σε κοντέινερ ή σε συγχωνευμένα 25άρια τμήματα, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη παιδαγωγικά κριτήρια ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Με τάξεις νηπιαγωγείων να λειτουργούν σε άθλια κτίρια του 1950. Χωρίς τους αναγκαίους εκπαιδευτικούς, ειδικό εκπαιδευτικό και ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Με τους συμβασιούχους συναδέλφους μας, τους γνωστούς ως αναπληρωτές, οι οποίοι πέρα από την εργασιακή αβεβαιότητα δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα αντίστοιχα με τους μόνιμους. Με την υποχρηματοδότηση να έχει χτυπήσει "κόκκινο" και τα σχολεία να μην έχουν επαρκώς ούτε χαρτί υγείας και χλωρίνη για τις υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής, ενώ η περιβόητη "παγία" των 500 ευρώ εξανεμίστηκε πριν την δούμε καλά καλά!».

Επιπλέον, σημείωσε ότι άλυτα παραμένουν - κι έχει φτάσει Δεκέμβρης - το πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών του Διαπολιτισμικού Δημοτικού Σχολείου καθώς και τα ζητήματα του Ειδικού Σχολείου. Ενώ στις αντίξοες αυτές συνθήκες προστίθενται η καταστολή, ο αυταρχισμός και, τελευταία, σωρεία πειθαρχικών διώξεων σε δασκάλους που επέλεξαν να διδάξουν την ιστορική αλήθεια, να μάθουν στα παιδιά τι σημαίνει ανθρωπιά και αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

«Γιατί συμβαίνουν, όμως, όλα αυτά; Γιατί το κράτος χτυπά ευθύβολα τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών; Γιατί επιδιώκει οι δάσκαλοί τους να είναι φοβισμένοι και υποτακτικοί; Γιατί ξέρουν ότι ο δάσκαλος, από τη θέση του, μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο στη συνείδηση που θα αναπτύξουν τα παιδιά, μπορεί να τους μάθει την επιστημονική αλήθεια, μπορεί να τους διδάξει ότι ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αντίστοιχος των δυνατοτήτων της εποχής μας και μπορούμε να τον αλλάξουμε!», κατέληξε, επισημαίνοντας ότι μόνο ο συλλογικός αγώνας εκπαιδευτικών, γονέων, εργαζομένων μπορεί να φέρει αποτελέσματα.

Ο Κωνσταντίνος Ιωαννίδης, μεταξύ άλλων, έφερε παραδείγματα από χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μαθητές αλλά και νέες δυσκολίες στην τρέχουσα χρονιά, όπως τα ταβάνια που καταρρέουν σε σχολεία, την έκρηξη καλοριφέρ πέρυσι, τις ελλείψεις καθηγητών και βέβαια τα φετινά ζητήματα με τις συγχωνεύσεις τμημάτων, όπου, όπως τόνισε, «ακόμα και κατευθύνσεις Γ' Λυκείου πήγαν να καταργήσουν και ζητούσαν από παιδιά που δίνουν πανελλήνιες να αλλάξουν σχολείο, όπως έγινε στο 6ο Λύκειο».

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, σημείωσε, «δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια», εξηγώντας: «Από τις πρώτες μέρες ξεκίνησε η συζήτηση μέσα στα σχολεία μας, μπροστά και στις εκλογές των μαθητικών μας συμβουλίων και οργανώσαμε συνελεύσεις, καταλήψεις, αλλά και τη συμμετοχή μας στο μεγάλο μαθητικό και φοιτητικό συλλαλητήριο στις 4 Νοέμβρη. Ζητούσαμε και ζητάμε τα αυτονόητα: Λεφτά για τα σχολεία μας, για καθηγητές, για υποδομές, για συντήρηση των κτιρίων, για θέρμανση και αναλώσιμα, για τις εκδρομές των μαθητών. Είναι αδιανόητο σε μια τέτοια περίοδο που οι γονείς μας πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια... Γι' αυτό, μάλιστα, είχαμε και τους γονείς μας στο πλάι μας σε όλες αυτές τις προσπάθειες που κάναμε!».

Δηλώνοντας ότι οι μαθητές θα συνεχίσουν τον αγώνα τους υπογράμμισε: «Ενα μάθημα, λοιπόν, έχουμε μάθει καλά αυτά τα χρόνια. Είναι το μάθημα του αγώνα, συλλογικά, με το κεφάλι ψηλά για το σχολείο που έχουμε πραγματικά ανάγκη!».

Στα προβλήματα των συνταξιούχων αναφέρθηκε ο Περικλής Καρμής, τονίζοντας ότι ενώ λεφτά για τους συνταξιούχους δεν υπάρχουν, με την αύξηση του 2,4% να μην καλύπτει ούτε τον πληθωρισμό, οι εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο έχουν κέρδη 22 δισ., ενώ εφοπλιστές, βιομήχανοι κ.λπ. απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια.

Αναφέρθηκε στον αγώνα που δόθηκε και απέτρεψε το κλείσιμο του φαρμακείου του ΕΟΠΥΥ και κατ' επέκταση του ίδιου του Κέντρου Υγείας στη Νέα Ιωνία, αλλά και στην προσπάθεια που γίνεται ώστε το νοσοκομείο «Αγία Ολγα» που καλύπτει μια τεράστια περιοχή, να μπορέσει να δουλέψει με πλήρες προσωπικό και σύγχρονα μηχανήματα. Ακόμα αναφορά έκανε στις κινητοποιήσεις για να αποκτήσει ο ΕΦΚΑ το απαραίτητο προσωπικό ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ασφαλισμένων, αλλά και στην υπολειτουργία των ΚΑΠΗ που δεν διαθέτουν το κατάλληλο προσωπικό.

Μίλησε ακόμα για τους αγώνες ενάντια στις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, για να καταλήξει τονίζοντας: «Σε αυτές μας τις προσπάθειες είχαμε δίπλα μας το ΚΚΕ (...) Θεωρούμε ότι αυτή η κοινή προσπάθεια πρέπει να δυναμώσει ακόμα περισσότερο, γιατί μπροστά μας έρχονται ακόμα πιο σοβαρά προβλήματα».