«Κόκκινη Πρωτομαγιά - Πρωτοπόρα Εργατιά!». «Κόκκινη..! Εργατιά..! Πρωτοπόρα..!». Δεν ήξερες πού ήταν οι λέξεις, πού ήταν το σύνθημα. Δεν ήταν σύνθημα. Ηταν κραυγή. Ηταν βουή και αντάρα. Το είπαν εκατοντάδες, χιλιάδες στόματα. Το έσφιξαν στις γροθιές τους, εργάτες και οικοδόμοι, υπάλληλοι, άνεργοι και γυναίκες. Το κρέμασαν στο πέτο της καρδιάς τους, γαρίφαλο ανοιχτό, ένας ολόκληρος λαός. Το διαδήλωσε στο κέντρο της Αθήνας και σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας η νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Μαζί με τους συνταξιούχους που δε λύγισαν, που πάλεψαν και βγήκαν πέρα...

Ηταν το σύνθημα που σφράγισε τις μεγαλειώδεις φετινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. «Κόκκινη Πρωτομαγιά, Πρωτοπόρα Εργατιά»! Εδώ μέσα στις τέσσερις αυτές λέξεις, οι απεργοί σε όλη την Ελλάδα έκλεισαν το χτες, το σήμερα και το αύριο της μεγάλης αυτής ημέρας. Εκλεισαν τη δύναμη και τα όνειρα της τάξης τους. Γιατί και χτες ήταν απεργία. Μέσα σε μία βδομάδα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες εργαζόμενοι απέργησαν και πάλι. Διαδήλωσαν, τίμησαν τους νεκρούς της τάξης τους, από το Σικάγο ως την Καισαριανή και μέχρι τις μέρες μας. Δήλωσαν «παρών» στη μεγάλη μέρα, στη μεγάλη μάχη. Πύκνωσαν τις γραμμές του αγώνα. Εκαναν τη δική τους ταξική «γενική επιθεώρηση» και έδωσαν υπόσχεση για νέους αγώνες.

Στο κάλεσμα της απεργίας ανταποκρίθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες. Στις δεκάδες διαδηλώσεις, σε όλη τη χώρα, κάτω από τα λάβαρα των ταξικών δυνάμεων κατέβηκαν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες απεργών. Επέλεξαν συνειδητά να μη ζήσουν λάθος. Γιατί όπως έγραφε και το πανό του Σωματείου Ηθοποιών στην πορεία της Αθήνας - θυμίζοντας τα λόγια του Μ. Μπρεχτ - «Στους δύσκολους καιρούς όποιος δεν αντιστέκεται ζει λάθος».

Κατέβηκαν στους δρόμους και διακήρυξαν: Αυτά τα μέτρα δε θα περάσουν. Διαδήλωσαν κατά των διαλόγων «από μηδενική βάση» και «χωρίς προαπαιτούμενα», γιατί τα προαπαιτούμενα είναι δεδομένα: Είναι η «Λευκή Βίβλος» και η ΟΝΕ, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου για κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, η αύξηση της εκμετάλλευσης του εργάτη, η σχεδιασμένη και επίμονη αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων.

Προειδοποίησαν - όπως και στις 26 Απρίλη - τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όλα τα συνδικάτα, να μη βραχυκυκλώσουν τους αγώνες, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μην τα «στρίψουν», να μην αναδιπλωθούν. Γιατί ενότητα χωρίς αγώνες είναι λόγια του αέρα. Συσπείρωση χωρίς καθημερινή πάλη είναι ντουφεκιά κούφια.

Μα πάνω απ' όλα, με τα συνθήματα και τα πανό τους, με τα τραγούδια και τις σφιγμένες τους γροθιές απαίτησαν νέα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Σύνταξη στα 60 και στα 55 χρόνια. Συνταξιοδότηση στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας. Επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, καταβολή των πόρων από κράτος και εργοδοσία. Δημόσιες και αναβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας για όλους τους εργαζόμενους, για Ελληνες και ξένους εργάτες. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Μείωση των ωρών εργασίας, 35ωρο με 7ωρο πενθήμερο. Απαίτησαν αυτά που ο ταξικός αντίπαλος στερεί απ' τα παιδιά τους. Το ψωμί και το βιβλίο, το χαμόγελο και την ελπίδα.

Χιλιάδες λαού στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη, σ' όλη την επαρχία, στάθηκαν δίπλα - δίπλα με το μετανάστη που υποφέρει. Τον πολιτικό πρόσφυγα, που τ' αδέρφια του κάθε μέρα τουφεκίζονται, πεθαίνουν στα «λευκά κελιά», μα δε συνθηκολογούν. Στάθηκαν αντίκρυ στους ιμπεριαλιστές. Σ' αυτούς που σε Τουρκία, Κολομβία, Παλαιστίνη, Κουρδιστάν, Γιουγκοσλαβία συνεχίζουν να σφαγιάζουν τους λαούς. Προσέφεραν απλόχερα την αλληλεγγύη τους, που όπως είπε και η εκπρόσωπος των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας στη συγκέντρωση της Αθήνας «είναι η τρυφερότητα των λαών». Επιβεβαίωσαν ότι η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το ποτάμι που ποτίζει τον κοινό ταξικό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Στους δρόμους του αγώνα ζωγράφισαν με χίλια χρώματα τα όνειρα των παιδιών τους, που κουβαλούσαν στους ώμους τους. Ξεδίπλωσαν τη λαϊκή αντεπίθεση. Εκαναν ακόμα ένα βήμα. Υποσχέθηκαν πως και αύριο θα είναι εδώ. Θα είναι μπροστά και στη νέα απεργία στις 17 Μάη. Στο νέο αγωνιστικό ραντεβού. Στην κλιμάκωση, στη συνέχιση. Στον καθημερινό «διάλογο» της ταξικής πάλης. Σε μια ενότητα, που πατά γερά στο δίκιο των αιτημάτων τους, στην πίστη του αγώνα τους, στην αφοσίωση της τελικής αποστολής τους.

Μια διαδήλωση η πόλη όλη. Μια διαδήλωση οι δρόμοι της. Μια διαδήλωση η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Μια διαδήλωση τέτοια που αρμόζει σε πρωτομαγιάτικη απεργία, μια διαδήλωση τέτοια που να συνεχίζει αποφασιστικά το σφυροκόπημα των αντεργατικών επιδιώξεων της κυβέρνησης και των πολιτικών και οικονομικών συμμάχων της. Από νωρίς τα χαράματα, παντού, όπως στην «Ελινάλ» στο Περιστέρι, όπου χρειάστηκε, δόθηκε μάχη για να γίνει η απεργία.

Οι διαστάσεις και ο αγωνιστικός παλμός της χτεσινής πρωτομαγιάτικης απεργιακής συγκέντρωσης του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, ξεπέρασαν κάθε αντίστοιχη συγκέντρωση της προηγούμενης δεκαετίας. Χιλιάδες κόσμου άρχισαν να μαζεύονται από νωρίς το πρωί στην πλατεία αψηφώντας ακόμα και το ψιλόβροχο που έπεφτε κατά διαστήματα. Εργαζόμενοι, νέοι και νέες, γονείς και παιδιά, συνταξιούχοι με τα εγγόνια τους, ήταν εκεί, θέλοντας να δείξουν αλλά και να απαιτήσουν με όρους ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος ότι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να τελειώσει εδώ. Κάθε διαδήλωση και μια καινούρια αρχή, κάθε απεργία προοίμιο της επόμενης.

Αρκετά πριν την αρχή της συγκέντρωσης η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν κατάμεστοι από κόσμο. Οι προσυγκεντρώσεις από την πλατεία Κάνιγγος, το Μοναστηράκι, τα Προπύλαια, την Ομόνοια και την πλατεία Βάθης ενώθηκαν με τους εργαζόμενους - αγωνιστές που βρίσκονταν ήδη στο χώρο της κεντρικής συγκέντρωσης. Το τεράστιο πλήθος που σχηματίστηκε απέπνεε τέτοια δύναμη ώστε ως αυτονόητο, το μόνο σύνθημα που φωναζόταν ξανά και ξανά ήταν το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Η αισιοδοξία που αντλούνταν από το γεγονός ότι κανείς πλέον σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνος του, έκανε να ζωγραφιστεί στα πρόσωπα το χαμόγελο. Η μεγάλη αυτή συγκέντρωση ήταν σαν να φώναζε από μόνη της «ΠΑΜΕ όλοι μαζί κόντρα στο κεφάλαιο και στις πολιτικές του εκφράσεις». Εκατοντάδες κόκκινα λάβαρα ανέμιζαν παραπέμποντας σε εποχές σκληρών ταξικών συγκρούσεων και προμηνύοντας νέες ενώ τα κόκκινα - άσπρα μπαλόνια με το λογότυπο του ΠΑΜΕ έκαναν τη διαδήλωση να φαίνεται σαν μια διαρκή εργατική γιορτή. Εντυπωσιακά τα μεγάλα επιβλητικά πανό του ΠΑΜΕ ξεσήκωναν τους εργαζόμενους καλώντας τους σε διαρκή αγωνιστική δράση και θυμίζοντάς τους ότι οι αγώνες και μόνο αυτοί φέρνουν αποτελέσματα.

Την έναρξη της συγκέντρωσης έκαναν ερασιτέχνες ηθοποιοί παίζοντας ένα θεατρικό σκετς με πρωταγωνιστές τον πρωθυπουργό της αντιλαϊκής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τους πραγματικούς πρωταγωνιστές αυτού του τόπου, τους εργάτες, που αρνήθηκαν τον εις βάρος τους εμπαιγμό διώχνοντάς τον κακήν κακώς από την (πολιτική) σκηνή. Στη συνέχεια ακολούθησαν ομιλίες από μέλη της γραμματείας του ΠΑΜΕ ενώ το «παρών» στη συγκέντρωση έδωσαν πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τη ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα και τον επίτιμο Πρόεδρο Χ. Φλωράκη, η πολιτική γραμματεία του ΔΗΚΚΙ, η Κομμουνιστική Ανανέωση, πλήθος εκπροσώπων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σύλλογοι φοιτητών και συνδικαλιστικοί φορείς. Χαρακτηριστικό του παλμού της συγκέντρωσης ήταν ότι οι περισσότεροι ομιλητές μετέτρεψαν τις ομιλίες τους σε διάλογο με τον κόσμο που κάθε λίγο φώναζε συνθήματα για συνέχιση του αγώνα και έδειχνε καθαρά και ξάστερα τους υπεύθυνους για τα προβλήματά του, την πολιτική της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου.

Στη συγκέντρωση μηνύματα απέστειλαν δεκάδες συνδικάτα και φορείς ενώ διαβάστηκε μήνυμα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Οργάνωσης.

(συνέχεια στις σελίδες 10-11)