ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στο αζέρικο μονοπώλιο οδεύει ο ΔΕΣΦΑ

Ικανοποίηση για την προσφορά δηλώνει το ΤΑΙΠΕΔ. Με την κατασκευή του ΤΑΡ συνδέεται η διαφαινόμενη συμφωνία

Associated Press

Με την εξαγορά του ΔΕΣΦΑ, το αζέρικο μονοπώλιο βάζει στο χέρι όλο το δίκτυο αποθήκευσης και διανομής φυσικού αερίου στην Ελλάδα

Στο αζέρικο μονοπώλιο της «Socar» οδεύει, όπως όλα δείχνουν, ο ΔΕΣΦΑ, μετά και τη χτεσινή συνεδρίαση του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο εξέφρασε ικανοποίηση «για τη βελτιωμένη πρόταση της "Socar"» και «δρομολόγησε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, προκειμένου να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν ο διαγωνισμός». Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Αζέροι πρόσφεραν κοντά στα 400 εκατ. ευρώ για το 66% της εταιρείας αερίου, από το οποίο το 35% βρίσκεται στα χέρια των ΕΛΠΕ και το 31% στο Δημόσιο.

Ο ΔΕΣΦΑ είναι στρατηγικής σημασίας επιχείρηση και το ολοκληρωτικό της πέρασμα στα μονοπώλια αποτελεί αρνητική εξέλιξη για το λαό. Ο ΔΕΣΦΑ κατέχει και διαχειρίζεται το εθνικό σύστημα φυσικού αερίου, που περιλαμβάνει τον κεντρικό αγωγό από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως την Αττική, τους κλάδους υψηλής πίεσης καθώς και τις εγκαταστάσεις της Ρεβυθούσας, όπου αποθηκεύεται και αεριοποιείται υγροποιημένο φυσικό αέριο. Είναι 100% θυγατρική της ΔΕΠΑ, η οποία ελέγχεται κατά 65% από το Δημόσιο και 35% από τα ΕΛΠΕ.

Παράλληλα με τη διαφαινόμενη κύρωση του ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους, εντείνεται η συζήτηση για την κατασκευή του ΤΑΡ, ενόψει της επιλογής που θα κάνει μέσα στην επόμενη βδομάδα η κοινοπραξία που ελέγχει το κοίτασμα «Σαχ Ντενίζ ΙΙ» στο Αζερμπαϊτζάν, ανάμεσα στον ΤΑΡ και στο «Nabucco», για το ποιος αγωγός θα μεταφέρει το αζέρικο φυσικό αέριο στην Ευρώπη, μέσω του νότιου διαδρόμου.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, στην Ελλάδα αναμένεται να βρεθεί σύντομα ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ενρίκο Λέτα, με στόχο να ενισχυθεί η συνεργασία της ιταλικής με την ελληνική κυβέρνηση στο θέμα της κατασκευής του αγωγού TAP, ο οποίος διασχίζει επίσης έδαφος της Αλβανίας. Στο μεταξύ, στις 27 Ιούνη θα συναντηθεί με τον Αντ. Σαμαρά ο πρόεδρος της «Cosco», Γουέι Τζιαφού, που θα βρίσκεται στην Ελλάδα για τα εγκαίνια του προβλήτα 3 του ΣΕΜΠΟ στον Πειραιά. Η «Cosco» έχει δείξει ενδιαφέρον για το 51% του ΟΛΠ ΑΕ.

ΣΥΡΙΖΑ

Θέλει τους άνεργους υποζύγια στην καπιταλιστική ανάπτυξη

Υπόσχεται θέσεις εργασίας με κρατική χρηματοδότηση στο κεφάλαιο και «ανάπτυξη κινήτρων» στους επιχειρηματίες

Ψηφοθηρία με την αγωνία των ανέργων και των οικογενειών τους επιχείρησε χτες απ' την Καβάλα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας. Παρουσιάζοντας τις θέσεις τους για την ανεργία, επί της ουσίας περιέγραψε το άλλο μείγμα διαχείρισης, με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επαναφέρει την ελληνική καπιταλιστική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, με μοχλό τα μονοπώλια, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι από αυτή την ανάπτυξη έχουν να κερδίσουν και οι άνεργοι.

Ταυτόχρονα, σκιαγράφησε μια πολιτική διαχείρισης της ανεργίας ίδια με αυτή που εφαρμόζεται στα καπιταλιστικά κράτη και αποσκοπεί στο να μετατρέψει τους άνεργους σε φτηνά εργατικά χέρια για τους εργοδότες. Ο Αλ. Τσίπρας δεν έκρυψε ότι βλέπει τη συγκράτηση της ανεργίας στην «έξοδο της οικονομίας από την ύφεση», που για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και για την κυβέρνηση, μεταφράζεται σε καπιταλιστική ανάπτυξη.

Υποσχέθηκε ακόμα «αποκατάσταση του τραπεζικού δανεισμού, αλλά και ειδικών χρηματοδοτικών θεσμών και εργαλείων για τη στήριξη τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα». Λέει δηλαδή ότι θα κατευθύνει χρήμα για επενδύσεις όχι εκεί που έχει ανάγκη ο λαός (αντιπλημμυρικά - αντισεισμικά έργα κ.ά.), αλλά εκεί που το ντόπιο κεφάλαιο έχει «συγκριτικό πλεονέκτημα», άρα και μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.

Συμφωνεί ακόμα με την παροχή «αναπτυξιακών κινήτρων» στους επιχειρηματίες, στο βαθμό που συνοδεύεται από «δέσμευση να δημιουργήσουν συγκεκριμένο αριθμό νέων θέσεων εργασίας»! Οχυρωμένος πίσω απ' την υποτιθέμενη «ρήτρα απασχόλησης», υπερασπίστηκε τα «επιδοτούμενα από δημόσιους, κοινοτικούς και τραπεζικούς πόρους επενδυτικά σχέδια του ιδιωτικού τομέα». Να σημειωθεί ότι τέτοια «ρήτρα» υπάρχει και σήμερα, δεν έχει όμως συμβάλλει ούτε στο ελάχιστο στη συγκράτηση της ανεργίας.

Υποσχέθηκε επίσης προσλήψεις στην Υγεία, στην Πρόνοια και στην Εκπαίδευση, χωρίς να λέει πώς θα τις κάνει, αφού δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με την ΕΕ και το κεφάλαιο, που θέλουν δημοσιονομική πειθαρχία. Οπως θέλει και ο ίδιος, όταν λέει ότι επιδιώκει πρωτογενές πλεόνασμα.

Σαν τρόπο μείωσης της ανεργίας υπέδειξε και τον κοινωνικό τομέα της οικονομίας, δηλαδή την εξώθηση ανέργων στην ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας, με δανεισμό από τις τράπεζες και χωρίς εξασφαλισμένο εισόδημα. Η κοινωνική οικονομία, που ανθεί σε χώρες όπως η Γαλλία, όχι μόνο δε βοήθησε στην ανάσχεση της ανεργίας, αλλά γίνεται και το όχημα για να αλωθούν παραπέρα από τους ιδιώτες οι κοινωνικές υπηρεσίες, ξεκινώντας από το επίπεδο του δήμου.

Μετά απ' όλα αυτά, υποσχέθηκε και επίδομα ανεργίας στα 461 ευρώ, επέκταση της χορήγησής του για έναν επιπλέον χρόνο κ.ά.

Το «μοντέλο Ισλανδίας» δίνει διέξοδο στο λαό;

-- Με αφορμή την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για το οικονομικό πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης, επανήλθε στην επικαιρότητα η διαχείριση της κρίσης στην Ισλανδία. Τι επιβεβαιώνεται;

Τον «κώδωνα του κινδύνου» για τη διόγκωση του χρέους των νοικοκυριών στην Ισλανδία και τις συνέπειες που έχει στην οικονομία της χώρας, χτύπησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε αξιολόγηση του οικονομικού προγράμματος της νέας ισλανδικής κυβέρνησης. «Υπάρχει ελάχιστο δημοσιονομικό περιθώριο για περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους των νοικοκυριών», σημειώνει το Ταμείο, κονιορτοποιώντας τις προεκλογικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης ότι θα ανακουφίσει τα λαϊκά νοικοκυριά από τα οικονομικά τους βάρη, ζητώντας από τις ξένες πιστώτριες τράπεζες να διαγράψουν μέρος των χρεών τους. Πολλά λαϊκά νοικοκυριά στην Ισλανδία, πασχίζουν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, το κόστος εξυπηρέτησης των οποίων έχει εκτιναχθεί μετά την κατάρρευση της κορόνας έναντι των υπολοίπων νομισμάτων, όταν η κυβέρνηση της χώρας επέλεξε το 2008 να διαχειριστεί την κρίση με υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και συστήνει στις αρχές της χώρας «να εντοπίσουν και να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα ώστε να επιταχυνθεί η επίλυση του προβλήματος». Εννοείται βέβαια ότι το Ταμείο δεν ανησυχεί για τα αδιέξοδα των υπερχρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, αλλά για τα προβλήματα που δημιουργούν στις τράπεζες, άρα και στην οικονομία, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Παράλληλα, το ΔΝΤ συνέστησε στη νέα κυβέρνηση να προσέξει ιδιαίτερα την πορεία του ελλείμματος, το οποίο εκτίμησε ότι θα διαμορφωθεί φέτος στο 2,3% του ΑΕΠ, έναντι του 1,3% που αρχικά υπολογιζόταν. Στα μαντάτα για την καπιταλιστική οικονομία της Ισλανδίας, προστίθενται και οι εκτιμήσεις του Ταμείου για την πορεία του ΑΕΠ, που αναθεωρούνται καθοδικά, χωρίς όμως το ΔΝΤ να παρουσιάσει ακριβή στοιχεία.

Ολα τα παραπάνω, καμιά σχέση δεν έχουν με τη μαγική εικόνα που προσπαθούν να παρουσιάσουν για την Ισλανδία διάφοροι επίδοξοι διαχειριστές της καπιταλιστικής κρίσης με «άλλο μείγμα», όπως για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αξιοποιεί το ισλανδικό παράδειγμα, για να πει ότι υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση χωρίς δάνεια και ΔΝΤ και ότι μια τέτοια διαχείριση μπορεί να εγγυηθεί λαϊκή ευημερία. Τι έκανε η κυβέρνηση της Ισλανδίας για να διαχειριστεί την κρίση; Το 2008, όταν κατέρρευσαν οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας (Glitnir, Landsbanki και Kaupthing, με ενεργητικό ίσο με το 923% του ισλανδικού ΑΕΠ!), η κυβέρνηση, με απόφαση του Κοινοβουλίου και με προσφυγή σε δημοψήφισμα, αποφάσισε να σπάσει κάθε τράπεζα σε «καλή» και «κακή». Στο υγιές κομμάτι μετέφερε τις εγχώριες καταθέσεις, τις οποίες εγγυήθηκε το κράτος και στην «κακή» τράπεζα τις ξένες καταθέσεις και τα χρέη προς τρίτες χώρες, αρνούμενη όμως να αποπληρώσει αυτές τις υποχρεώσεις. Προχώρησε δηλαδή σε ενός είδους στάση πληρωμής των χρεών της προς τρίτους, πολλοί από τους οποίους (Βρετανοί, Ολλανδοί) διεκδικούν τώρα δικαστικά τα χρήματά τους. Το δεύτερο μέτρο που πήρε η τότε κυβέρνηση της Ισλανδίας, ήταν η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος (κορόνα) κατά 65%. Η υποτίμηση (η Ισλανδία δεν είναι μέλος της ΕΕ, άρα ούτε και της Ευρωζώνης), έδωσε ώθηση στην εξαγωγή ψαριών και στον τουρισμό, τομείς που βοήθησαν την ανάκαμψη του ΑΕΠ. Η Ισλανδία δανείστηκε 2,1 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ και άλλα 2,5 δισ. από τις σκανδιναβικές χώρες. Ζήτησε δάνειο και από τη Ρωσία, αλλά αυτή αρνήθηκε να της δώσει. Ενα ακόμη μέτρο που έλαβε, ήταν οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, που θα ισχύσουν μέχρι και το 2015, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση επέβαλε 100 νέους φόρους (!) και έκανε περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ενώ λόγω των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών, έγιναν και κατασχέσεις ακινήτων. Χιλιάδες άνθρωποι που είχαν πάρει στεγαστικά δάνεια σε ξένα νομίσματα, όσο η ισλανδική κορόνα ήταν σκληρό νόμισμα, βρέθηκαν να χρωστούν πολύ περισσότερα χρήματα, και οι κατοικίες τους να αξίζουν πολύ λιγότερο, ενώ έπρεπε να πληρώνουν μεγαλύτερη δόση κάθε μήνα. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρέθηκαν οι ιδιοκτήτες κατοικιών που είχαν αγοραστεί με κυμαινόμενο επιτόκιο, καθώς οι τιμές των κατοικιών και οι μισθοί έπεφταν, ενώ ο πληθωρισμός αυξανόταν. Το βιοτικό επίπεδο κατρακύλησε και τα χρέη των λαϊκών οικογενειών στις τράπεζες εκτοξεύθηκαν, προκαλώντας πλέον την ανησυχία του ΔΝΤ για τον κίνδυνο μιας νέας κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος. Οι νέοι άνθρωποι που έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια, αντιμετωπίζουν τα σοβαρότερα προβλήματα, ενώ πολλές από τις ισλανδικές οικογένειες έχουν σταματήσει να πληρώνουν τους κάθε είδους λογαριασμούς τους. Το δάνειο από το ΔΝΤ και τις σκανδιναβικές χώρες, έχει φορτώσει σε κάθε Ισλανδό χρέος πάνω από 20.000 ευρώ, όταν το μέσο νοικοκυριό έχει χάσει το 30% της αγοραστικής του δύναμης από το 2008. Τα στεγαστικά δάνεια είναι πάνω από το 200% του διαθέσιμου εισοδήματος. Με υποτίμηση του νομίσματος, η ισλανδική καπιταλιστική οικονομία μπήκε σε αναιμική ανάκαμψη με το λαό στην ψάθα. Κανένα μείγμα αστικής διαχείρισης, μέσα ή έξω από το ευρώ, με ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, είτε με «σχέδιο α'» είτε με «σχέδιο β'» δεν μπορεί να σώσει το λαό.