(μπροστά στους σεισμούς)
ΜΑΚΡΙΝΗ η γνωριμιά μας με τον Εγκέλαδο, θα έλεγα πως είναι γνωριμιά από «κούνια». Κι είναι έτσι εύλογη η ευαισθησία, τ' αντανακλαστικά, όταν το φοβερό αυτό θεριό ξυπνάει και μας θυμίζει τη μυθική, την πανάρχαια παρουσία του πάνω στη Γη μας.
ΜΑΣ ξαναγύρισε στα δικά μας βάσανα και τους ατέλειωτους με τους σεισμούς παραδαρμούς η νέα αυτή τραγωδία, που έπληξε ξημερώματα της Πρωτομαγιάς τη φτωχολογιά στην ορεινή περιοχή του Μπινγιόλ στη νοτιοανατολική Τουρκία.
Ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ δε «φιξάρει» τα ραντεβού του. Χτυπάει ξαφνικά κι απρόσμενα, όταν φαίνεται αποξεχασμένος. Μέσα στη βαθιά νύχτα, πάνω στον ύπνο, χτύπησε τους κατοίκους του Μπινγιόλ και τους 198 μαθητές του οικοτροφείου στο Τζελτίκσουγιου για να τους θάψει ζωντανούς. Κι είναι συγκλονιστικά τα λόγια που ειπώθηκαν από τα ίδια τα παιδιά, καθώς τα συνεργεία διάσωσης προσπαθούσαν να τα απεγκλωβίσουν.
ΕΙΝΑΙ, επίσης, πολύ χαρακτηριστικά τα λόγια ενός πατέρα, καθώς μ' αγωνία καρτερούσε το παιδί του, που 'χε παγιδευτεί μέσα στο κτίριο, όταν στο ξέσπασμά του έδωσε το στίγμα του εγκλήματος: «...Ο στάβλος, είπε, που έχτισα εγώ έμεινε όρθιος... Αλλά το σχολειό (το οικοτροφείο) έπεσε...». Να σημειώσουμε πως το οικοτροφείο είναι σχετικά νεόδμητο, είχε ολοκληρωθεί το 1998. Το οικοτροφείο το έχτισαν οι μαφίες των κατασκευαστών...
Η ΘΕΟΦΤΩΧΗ ορεινή αυτή περιοχή του Μπινγιόλ έχει παλιούς λογαριασμούς με τους σεισμούς. Ηταν το 1971, που σ' έναν επίσης ισχυρό σεισμό χάθηκαν 900 άνθρωποι. Αλλά ο χειρότερος κι ο πιο φονικός ήταν αυτός που έγινε στις 17 Αυγούστου 1999. Σ' αυτόν, σύμφωνα με τον επίσημο απολογισμό, οι νεκροί έφτασαν τις 20.000. Αλλες πηγές ανεβάζουν τους αριθμούς των θυμάτων στις 40.000, ακόμη και τις 50.000!
ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ο Εγκέλαδος ταρακουνάει τη διπλανή μας χώρα, τόσες φορές ανοίγουν και σ' εμάς οι συζητήσεις και άφθονες προσφέρονται τότε οι διαβεβαιώσεις των σεισμολόγων, ότι δε θα επηρεαστεί η σεισμική δραστηριότητα στη χώρα μας. Το επίκεντρο του προχτεσινού σεισμού, μας λένε, που βρίσκεται στην ανατολική απόληξη του ρήγματος της Ανατολίας, είναι πολύ μακριά από τη χώρα κι έτσι δεν πρόκειται να 'χουμε επιπτώσεις στον ελληνικό χώρο.
ΑΛΛΑ γιατί να ξεχνούμε, όμως, τους δικούς μας λογαριασμούς με τον Εγκέλαδο; Μόλις προχτές, ξυπνήσαμε τρίτη μέρα του Πάσχα με τα 5,1 Ρίχτερ, που βαθιά χαράματα ξύπνησε και «πέταξε» από το κρεβάτι τους κατοίκους της Μεσσηνίας και της Λακωνίας κι όχι, βέβαια, για πρώτη φορά. Ολόκληρος σχεδόν ο ελληνικός χώρος έχει κάθε τόσο ταρακουνήματα από τους σεισμούς, μικρά ή μεγάλα, ανάλογα βέβαια με την «κληρονομικότητά» του...
ΣΥΧΝΑ ακούμε να μας λένε, κάθε φορά που έχουμε με τους σεισμούς κάποια, μικρή ή μεγάλη, δοκιμασία, πως είναι ανάγκη να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς και πως η μάθηση αυτή, η άσκηση, πρέπει να γίνει από τα πρώτα της ζωής βήματα, από το σχολειό και σ' όλα τ' άλλα...
ΣΩΣΤΑ όλα αυτά, να τα μάθουμε, να τα κάνουμε, αλλά τα λόγια δε φτάνουν. Ας θυμηθούμε πως ο μεγάλος σεισμός του Σεπτέμβρη του 1999 και οι τραγικές του συνέπειες έφεραν στην επιφάνεια την τραγική ανυπαρξία ενός συνολικού σχεδίου θωράκισης της Αθήνας από τους σεισμούς.
ΑΝΟΙΧΤΟΣ, λοιπόν, και πολύ επικίνδυνος κι ο δικός μας λογαριασμός με τον Εγκέλαδο. Και, στην πράξη, ξαρματωμένη η χώρα από την απαραίτητη αντισεισμική προστασία και άμυνα.
Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ, αλλά όχι μόνον αυτή, πήρε τα τελευταία χρόνια μια αρκετά γερή πρόγευση, με τους σεισμούς, ευτυχώς, χωρίς μεγάλες συνέπειες. Το κακό, πάντως, είναι πως, καθώς ξεμακραίνουμε από τη φοβερή δοκιμασία, ξεχνιούνται σχεδόν όλα κι ο λογαριασμός με το μυθικό θεριό μένει ανοιχτός. Κι η χώρα που την κλωθογυρίζουν ασταμάτητα οι σεισμοί μένει, ουσιαστικά, ξαρματωμένη. Κι έχουμε έτσι εγκλήματα, που τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι, η φτωχολογιά, που τη θάβουνε στα χαλάσματα ζωντανή και στην Τουρκία, αλλά και σε μας.
ΜΠΟΡΕΙ, βέβαια, οι αρχαίοι, σύμφωνα με το μύθο, να σκότωσαν το θεριό (τον Εγκέλαδο) με μπαμπεσιά, βάζοντας την πανέμορφη Αφροδίτη ολόγυμνη να προβάλει μπροστά στη σπηλιά του και να τον παρασύρει έξω, ώστε να τον πλήξει θανάσιμα ο Ηρακλής. Τα αρχαιοελληνικά, όμως, παραμύθια δε φτάνουν. Χρειάζεται για ολόκληρη τη χώρα ουσιαστική αντισεισμική θωράκιση.
Eurokinissi |
ICON |
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας αναγνώρισαν τον εαυτό τους στην «παλαιά Ευρώπη» του Ράμσφελντ και ως απάντηση ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να προωθήσουν, στο πλαίσιο της «ενισχυμένης συνεργασίας», την πρόταση για τη δημιουργία της «Ευρωπαϊκής Ενωσης Ασφάλειας και Αμυνας». Με δύο λόγια, η πρόταση αφορούσε στη δημιουργία ενός κοινού στρατού από τα κράτη - μέλη της ΕΕ (όσα συμφωνούσαν), με δικές του δυνατότητες, με δικά του επιτελεία, με δικούς του εξοπλισμούς, που θα αναλάμβανε επιχειρήσεις, σε συνεργασία, αλλά και ανεξάρτητα από το ΝΑΤΟ.
Από τότε, μέχρι τη συνάντηση της 29ης Απρίλη, κύλησε πολύ νερό στην κοίτη του Ευφράτη. Οι Αμερικανοβρετανοί εισβολείς ολοκλήρωσαν την κατάληψη του Ιράκ και επέβαλαν την κατοχή του. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο να βρεθούν μακριά από το τραπέζι της μοιρασιάς της λείας, υποχρεώθηκαν να νομιμοποιήσουν εκ των υστέρων την αμερικανοβρετανική επιχείρηση. Αυτό έγινε με το κείμενο της Προεδρίας της ΕΕ για το Ιράκ, στη Σύνοδο της Αθήνας. Με το κείμενο αυτό, οι «είκοσι πέντε» της ΕΕ ζητούν την αναστήλωση του ΟΗΕ, για να νομιμοποιηθεί η επέμβαση και η κατοχή του Ιράκ, αλλά και το πλιάτσικο που ακολουθεί. Ηταν μια συμβιβαστική, εντός της ΕΕ, στάση των «25» για τα αποτελέσματα του πολέμου, σε σχέση πάντα με το «διχασμό» που εμφανίστηκε λόγω της αγγλοαμερικανικής εισβολής. Οι εξελίξεις αυτές επηρέασαν εμφανώς τη συνάντηση των «τεσσάρων» στις Βρυξέλλες.
Motion Team |
Στην τετρασέλιδη ανακοίνωση των «τεσσάρων», όσον αφορά στον καθαρά στρατιωτικό τομέα, αναφέρεται:
1) Η δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής ικανότητας άμεσης αντίδρασης». Στην υπάρχουσα Γαλλο-Γερμανική ταξιαρχία θα ενταχθούν Βέλγοι κομάντος και Λουξεμβούργιοι ανιχνευτές. Αυτή θα δρα, καλύπτοντας «ενδο-επιχειρησιακά» τη ΝΑΤΟική Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης, σε «ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, σε επιχειρήσεις ΝΑΤΟ και επιχειρήσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ».
2) Η δημιουργία, το αργότερο μέχρι τον Ιούνη του 2004, μιας «ευρωπαϊκής διοίκησης στρατηγικής αερο-μεταφοράς» και, μακροπρόθεσμα», μιας «κοινής αερο-μεταφερόμενης μονάδας» και μιας «κοινής διοίκησης για στρατηγικές μεταφορές σε αέρα, ξηρά και θάλασσα».
3) Η δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής ικανότητας προστασίας» από πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα.
4) Η δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού συστήματος επείγουσας ανθρωπιστικής βοήθειας», που θα αντιδρά «εντός 24 ωρών» σε καταστροφές.
5) Η δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού κέντρου εκπαίδευσης» για στρατιωτικά πληρώματα αεροπλάνων, ελικοπτέρων και πλοίων, στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής ναυτικής σχολής.
6) Η διεύρυνση «των ευρωπαϊκών ικανοτήτων στον επιχειρησιακό σχεδιασμό και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων», με «χρήση των μέσων του ΝΑΤΟ ή αυτόνομα. Φέρεται ως παράδειγμα η αντικατάσταση του ΝΑΤΟ στα Σκόπια. Προτείνεται η δημιουργία ενός «πυρήνα συλλογικής ικανότητας σχεδιασμού και διεξαγωγής των επιχειρήσεων για την ΕΕ». Η απόφαση θα πρέπει να έχει ληφθεί «μέχρι τα τέλη του χρόνου» και ο «πυρήνας» θα εγκατασταθεί στο Τερβίρεν, έξω από τις Βρυξέλλες «το 2004».
7) Το «αργότερο μέχρι το 2004» θα δημιουργηθεί «ένα πολυεθνικό Γενικό Επιτελείο για συνδυασμένες επιχειρήσεις», που θα βασίζεται στις πολεμικές μηχανές των τεσσάρων της χτεσινής διακήρυξης.
Από τα δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου προκύπτει ότι το όλο εγχείρημα παραμένει μετέωρο, αφού για τη δημιουργία μιας αξιόπιστης στρατιωτικής δύναμης, που θα έδινε στην ΕΕ τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει επί ίσοις όροις τις ΗΠΑ, λέγεται ότι χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη και η συμμετοχή των άλλων μεγάλων κρατών - μελών, κυρίως της Βρετανίας, της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στην ΕΕ. Η δήλωση του Βρετανού πρωθυπουργού, Τ. Μπλερ, αλλά και οι δηλώσεις των κ.κ. Μπερλουσκόνι και Αθνάρ δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες εκτιμήσεις. Αλλά το εγχείρημα, ήδη, ξεκίνησε. Επιβεβαιώνοντας ότι οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί πολύ περισσότερο απ' ό,τι ίσως φαίνεται. Ετσι κι αλλιώς, η στρατιωτικοποίηση, όπως έχει δείξει στο παρελθόν η ιστορία, εντείνεται, για να αξιοποιηθεί, όταν οι συμβιβασμοί δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τους ανταγωνισμούς. Τότε που μια γενίκευση της κρίσης λύνει τις αντιθέσεις, ασκώντας πολιτική με άλλα, στρατιωτικά, μέσα.