Θα τους σταματήσουμε αν συγκρουστούμε μαζί τους, θα νικήσουμε αν τους ανατρέψουμε. Οι λαοί των Βαλκανίων και ο ελληνικός σ' ένα μόνο μπορούν να ελπίζουν. Να ενισχυθεί και να εξαπλωθεί ο παμβαλκανικός διεθνιστικός λαϊκός αγώνας ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και αυτός ο αγώνας να διευρυνθεί με την πάλη κατά των βαλκανικών κυβερνήσεων που νομιμοποιούν με τις αποφάσεις τους την ιμπεριαλιστική επέμβαση, προσφέρουν τα εδάφη τους στη διέλευση ξένων στρατευμάτων, προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Παρά τις δυσκολίες, ο κόσμος που ζούμε μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.

Σίγουροι γι' αυτή την προοπτική, οι εκατοντάδες αγωνιστές της ειρήνης, από τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Τουρκία, αντάμωσαν το Σαββατοκύριακο στον Εβρο, και μέσα από τις διήμερες αντιιμπεριαλιστικές - φιλειρηνικές εκδηλώσεις των Επιτροπών Ειρήνης, άνοιξαν το δρόμο για την κοινή και συντονισμένη δράση.

Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία εργαζόμενος λαός και νεολαία από τις τρεις χώρες, πέρασε τα σύνορα, αντάμωσε στον Εβρο και ανέδειξε με τον πιο όμορφο και συλλογικό τρόπο πως η επίθεση που δέχονται είναι κοινή, τα συμφέροντα είναι κοινά, κοινός πρέπει να είναι και ο αγώνας απέναντι στη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και τα σχέδιά του για τη Βαλκανική.

Οι διήμερες εκδηλώσεις που οργάνωσαν οι Επιτροπές Ειρήνης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης με τη συμμετοχή αντιπροσωπειών από την Επιτροπή Ειρήνης Βουλγαρίας και το Συμβούλιο Ειρήνης Τουρκίας, ξεκίνησαν το μεσημέρι του Σαββάτου με την υποδοχή των Βούλγαρων και Τούρκων συναγωνιστών στα τελωνεία Ορμενίου και Κήπων αντίστοιχα. Το απόγευμα του Σαββάτου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση με θέμα «Οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και ο ρόλος του αντιιμπεριαλιστικού - φιλειρηνικού κινήματος», όπου μίλησαν εκπρόσωποι των Επιτροπών Ειρήνης των τριών χωρών και του Βαλκανικού ΑντιΝΑΤΟικού Κέντρου.

Οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν το μεσημέρι της Κυριακής με τη μεγάλη συγκέντρωση στο Φάρο της Αλεξανδρούπολης όπου κατέληξε η μεγαλειώδης πορεία που προηγήθηκε στο κέντρο της πόλης.

Στο Φάρο, χαιρέτισαν εκπρόσωποι των Επιτροπών Ειρήνης Ελλάδας, Τουρκίας και Βουλγαρίας, παρουσιάστηκαν θεατρικά δρώμενα και ποιήματα του Γ. Ρίτσου, του Μπ. Μπόντεφ και του Ν. Χικμέτ. Ακολούθησε μουσική συναυλία με το τούρκικο συγκροτήματα του Πολιτιστικού Κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ» και τους καλλιτέχνες Σούλα Κυρατζόγλου - Ζαχαρία Τίλιο και Γαβρήλο Κοκώνα.

Τις εκδηλώσεις παρακολούθησε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Δημήτρη Κρεωνά. Πολύμορφα στήριξαν τις εκδηλώσεις φορείς της Αυτοδιοίκησης, επιστημονικοί και πολιτιστικοί φορείς, εργατικά σωματεία, από ολόκληρη της Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.

Ο Εμίν Τσετίν

Αυτό αναδείχτηκε μέσα από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των αντιιμπεριαλιστικών φιλειρηνικών οργανώσεων Βουλγαρίας, Ελλάδας και Τουρκίας, στην εκδήλωση που έγινε το απόγευμα του Σαββάτου στην Αλεξανδρούπολη, μέσα στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Διεθνούς Συνεδριακού Κέντρου Θράκης, και είχε θέμα τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και το ρόλο του αντιιμπεριαλιστικού - φιλειρηνικού κινήματος. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και χαιρέτισε ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Γ. Αλεξανδρής.

Στις επιπτώσεις των επιλογών της ΕΕ, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όπως αυτές εκφράζονται σε κάθε πτυχή της ζωής του εργαζόμενου λαού της χώρας μας, αναφέρθηκε ο Μανώλης Λυρώνης, πρόεδρος της Επιτροπής Ειρήνης Εβρου και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ. «Εντείνεται η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των νέων, των γυναικών, ξεκληρίζονται αγρότες και μικροεπαγγελματίες. Φουντώνει η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια. Ξεθεμελιώνεται η Κοινωνική Ασφάλιση, η Δημόσια Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια. Εντείνεται η καταστολή και η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, σ' αυτή την εξελισσόμενη πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των επεμβάσεων και των πολέμων, των διαμελισμών και της αλλαγής των συνόρων, της κρατικής τρομοκρατίας, της προσπάθειας περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, πρέπει κάθε φίλος της ειρήνης, κάθε αγωνιστής, καθένας που δε θέλει να υποταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων, να απαντήσει έμπρακτα στο δίλημμα: "Αντίσταση στη βαρβαρότητα ή συναίνεση και υποταγή"».

Ο Βέλκο Βαλκάνωφ

Εξάλλου, αναφερόμενος στην προθυμία που δήλωσε η βουλγάρικη κυβέρνηση για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στη Βουλγαρία, είπε πως αυτό σημαίνει ότι «τη μετατρέπουν σε στρατιωτικό ορμητήριο από όπου θα επιτίθενται εναντίον άλλων χωρών. Οτι η Βουλγαρία με τη δικιά της σειρά θα συμμετέχει σε στρατιωτικές δραστηριότητες».

Ο Εμίν Τσετίν, πρόεδρος του Συμβουλίου Ειρήνης Τουρκίας, αναφέρθηκε στους λόγους για τους οποίους τα Βαλκάνια είναι σημαντικά στον αγώνα των ιμπεριαλιστών για ηγεμονία. «Οι ιμπεριαλιστικές χώρες θέλουν να πάρουν το μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεηλασία των πρώην σοσιαλιστικών χωρών στην Ανατολική Ευρώπη. Και τα Βαλκάνια είναι φυσικά το πιο κρίσιμο τμήμα της Ανατολικής Ευρώπης», είπε. Πρόσθεσε πως «εκτός από την οικονομική τους σημασία για τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κράτη, οι χώρες των Βαλκανίων έχουν, επίσης, πολύ μεγάλη σημασία από τη σκοπιά της πολιτικο-στρατιωτικής τους θέσης». Ο Ε. Τσετίν τόνισε πως «η περιοχή απειλείται τόσο από την επέκταση του ΝΑΤΟ, όσο και της ΕΕ» και προειδοποίησε πως η ιμπεριαλιστική αναδιάρθρωση στα Βαλκάνια δεν έχει φτάσει στον τελικό της στόχο, αλλά έχει κολλήσει σε μια ενδιάμεση φάση. «Είναι πιθανό, τα Βαλκάνια να αποτελέσουν εκ νέου μια περιοχή ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, και με αυτή την έννοια είναι πιθανό να επιστρέψουν τα πράγματα σε μια κατάσταση έντασης και αβεβαιότητας όπως αυτή που προηγήθηκε της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία».

Στην παρέμβαση του ο Γιώργος Χαβατζάς, εκπρόσωπος του Βαλκανικού ΑντιΝΑΤΟικού Κέντρου, σημείωσε πως «παρά την εντεινόμενη επίθεση ο ιμπεριαλισμός δεν έχει καταφέρει να τελειώσει με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες και τα επαναστατικά κινήματα είτε με στρατιωτικά μέσα είτε με πολιτικά». Και κατέληξε, ξεκαθαρίζοντας πως «ο μόνος φραγμός στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα είναι η ανάπτυξη του αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε εθνικό επίπεδο και ο συντονισμός τους σε διεθνές επίπεδο». Κάλεσε τις οργανώσεις και τα κινήματα των Βαλκανίων να συντονίσουν τη δράση τους στοχεύοντας, ανάμεσα στα άλλα:

«Να υπερασπίσουν την αρχή της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών της περιοχής, το σεβασμό της εδαφικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας τους. Να αντισταθούν σε οποιαδήποτε παραπέρα προσπάθεια αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας, κυριαρχίας και ανεξαρτησίας των κρατών της περιοχής. Στην απομάκρυνση των Ευρω - ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από το Κόσσοβο, τη Βοσνία την ΠΓΔΜ και τις άλλες χώρες. Την επιστροφή των στρατιωτών των Βαλκανικών χωρών από όλες τις στρατιωτικές αποστολές των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, ΕΕ».

Δεν είναι μόνον ένα σύνθημα. Περικλείει μέσα του όλη την εμπειρία του εργατικού και λαϊκού κινήματος, τα διδάγματα των απελευθερωτικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων. Είναι η ιστορία, που διδάσκουν οι παλιότεροι στους νεότερους, μέσα στα σχολεία των δρόμων, της καθημερινής πάλης.

Η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί. Με οδηγό την πίστη στο δίκιο και τη δύναμη των λαών, Βούλγαροι, Ελληνες και Τούρκοι, εργάτες, αγρότες, φοιτητές, περπάτησαν πλάι πλάι και φώναξαν αντάμα, ο καθένας στη γλώσσα του, «αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, κάτω η νέα τάξη των ιμπεριαλιστών».

Ολοι μαζί συγκρότησαν ένα ποτάμι που μπήκε σε δρόμο χωρίς επιστροφή. Τραβάει με ορμή προς την έξοδο, παρασέρνοντας μαζί του ολοένα και νέες δυνάμεις.

Εργάτες κάτω από τα πανό του ΠΑΜΕ, αγρότες κάτω από πανό της ΠΑΣΥ, φοιτητές και σπουδαστές κάτω από τα πανό της ΠΚΣ. Εκεί και οι γυναίκες που συσπειρώνονται στην ΟΓΕ. Ολοι μαζί πλάι στις σημαίες και τα πανό των Επιτροπών Ειρήνης, ανεμίζοντας τα λάβαρα του αγώνα.

Ηταν μια γιορτή γεμάτη χρώμα, που έσπαγε το μαύρο του πολέμου. Μια γιορτή γεμάτη από τη ζωντάνια της νεολαίας, που με βήμα ταχύ περπατά κόντρα στη συναίνεση και την υποταγή. Εκεί στο δρόμο του αγώνα έβαλαν άλλο ένα λιθάρι στην οικοδόμηση της φιλίας, της συνεργασίας, της αδελφοσύνης των λαών.

Στον αγώνα, που, μέσα από την εναντίωση στο ΝΑΤΟ, στο «ευρωσύνταγμα» και την ΕΕ, εκφράζει την αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, που αντίστοιχα προωθείται και στην Ελλάδα,και την Τουρκία και τη Βουλγαρία με θύμα το λαό που μοχθεί. Εκφράζει την αντίσταση στις διώξεις, στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών, που εντείνονται από τις κυβερνήσεις των τριών χωρών. Εκφράζει την αντίσταση στον πόλεμο, στον εθνικισμό και το σοβινισμό που πυροδοτούν οι ιμπεριαλιστές στα Βαλκάνια. Την αντίσταση στα σχέδια για νέες αλλαγές συνόρων.

Κοινή είναι η αιτία των προβλημάτων του Βαγγέλη που σπουδάζει στο ΤΕΙ της Δράμας, με αυτά της Ρούλας που σπουδάζει στο ΤΕΙ της Καβάλας, με του Ιβάν που είναι άνεργος στη Σόφια και της Ντενίζ που κρατώντας το πτυχίο στο χέρι αναζητά δουλιά στην Κωνσταντινούπολη. Κοινή η αιτία για τη φτώχεια, την ανεργία, τις συντάξεις πείνας.

Γι' αυτό πιάστηκαν χέρι χέρι. Περπάτησαν δίπλα δίπλα και ο καθένας στη γλώσσα του, ο Ονούς, η Ντράνκα από τη Σόφια που έδωσε όλη της τη σύνταξη για να δώσει το «παρών» στην εκδήλωση, ο Γιώργος, τραγουδούσαν τη ΔΙΕΘΝΗ, και διαδήλωσαν πως «ένας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός», μα και πως «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος».

Αδιάκοπα, από το εθνικό στάδιο της Αλεξανδρούπολης απ' όπου ξεκίνησε η πορεία, μέχρι και το Φάρο όπου κατέληξε, το ένα σύνθημα έσβηνε κάτω από το άλλο. «Εμείς δεν προσκυνάμε φονιάδες των λαών, πάρτε το χαμπάρι yiankis go home», «50 χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία, χούντες, πόλεμοι, τρομοκρατία», «Οχι στην Ευρώπη της πλουτοκρατίας, του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας».

Και ένα σύνθημα ξεχωριστό. Σύνθημα - υπόσχεση, που έγινε διεθνές: «Στη νίκη του λαού, στη μάχη πάντα πρώτοι, όρκος στη μνήμη του καπετάνιου Γιώτη».

Αυτή την απόφαση διαδήλωσαν με μια φωνή Βούλγαροι, Ελληνες και Τούρκοι, και στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική - φιλειρηνική συγκέντρωση που έγινε το μεσημέρι της Κυριακής στο Φάρο και σφράγισε τις διήμερες εκδηλώσεις στον Εβρο. Αυτή την απόφαση βροντοφώναξαν μέσα από συνθήματα, την τραγούδησαν, την παρουσίασαν μέσα από ποιήματα, μέσα από θεατρικά δρώμενα, ανεμίζοντας τα λάβαρα και τα πανό.

«Ολοι οι λαοί των Βαλκανίων, πρέπει να δυναμώσουμε τον κοινό αγώνα για την ειρήνη», είπε ο Ιβάν Πρεντόφ εκ μέρους της Επιτροπής Ειρήνης Βουλγαρίας. Και ξεκαθάρισε πως «αγώνας για την ειρήνη σημαίνει πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στο ΝΑΤΟ, ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό».

«Να είσαι ενάντια στον πόλεμο σημαίνει συγχρόνως να είσαι ενάντια στο σύστημα, το οποίο παράγει τον πόλεμο. Να είσαι ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση που συνεχίζεται μέσω της ενίσχυσης του αγώνα ενάντια στην κεφαλαιοκρατία, η οποία παράγει τον ιμπεριαλισμό», είπε ο Εμίν Τσετίν, Πρόεδρος του Συμβουλίου Ειρήνης Τουρκίας. Και τόνισε πως «σήμερα η προσπάθεια για δυνάμωμα των αντιιμπεριαλιστικών και των αντικεφαλαιοκρατικών αγώνων είναι ένα επείγον καθήκον για όλες τις δυνάμεις ειρήνης, τους προοδευτικούς και τους πατριώτες. Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η προώθηση αυτού του καθήκοντος βρίσκεται στα χέρια μας».

«Το μέλλον των Βαλκανίων και της Ευρώπης, συνδέεται αναπόσπαστα με το μέλλον του κινήματος σε κάθε κράτος - μέλος. Οσο δυναμώνει το αντιιμπεριαλιστικό, το αντικαπιταλιστικό κίνημα και θα φέρνει αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, σε συνδυασμό με την ενίσχυση και εξάπλωση του Παμβαλκανικού Διεθνιστικού αγώνα κατά των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, τόσο θα αποδυναμώνονται αυτές οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», σημείωσε ο Νίκος Φακιρίδης, μιλώντας εκ μέρους των Επιτροπών Ειρήνης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Και αναφερόμενος στην πάλη, στους στόχους και τις επιδιώξεις του φιλειρηνικού κινήματος στην Ελλάδα, είπε: «Εμείς θέλουμε μια ισχυρή Ελλάδα η οποία συγκρούεται με την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και ας έχει κόστος και θυσίες. Καλύτερα να θυσιαζόμαστε για μια Ελλάδα της ειρήνης, παρά για μια Ελλάδα η οποία συμμετέχει ενεργά σε ό,τι συμφέρει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το εμπάργκο και όλες τις άλλες επιλογές και όποιες μορφές και αν παίρνουν. Κι έχουμε πολλά ηρωικά παραδείγματα. Το Νίκο Μπελογιάννη, το Γρηγόρη Λαμπράκη, το Χαρίλαο Φλωράκη και τόσους άλλους, επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές της ειρήνης, της δικαιοσύνης, κατά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας».