Αν το θέμα των μειονοτήτων και του εθνοτικού προσδιορισμού τους, στην Ελλάδα, ενέσκηψε σαν "κεραυνός εν αιθρία" για ορισμένους, για άλλους, και πιο συγκεκριμένα για εκείνους που έχουν την ισχύ και τη δύναμη να γεμίζουν τους ουρανούς των Βαλκανίων με τα... σύννεφα των επιδιώξεών τους, (αξιοποιώντας τις μειονότητες ως εργαλείο προώθησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε" στην περιοχή), ήταν μια από μακρού χρόνου προετοιμαζόμενη εξέλιξη.

Τα στοιχεία που υπάρχουν - και τα οποία εκτός από πολλά σε αριθμό είναι και εξαιρετικά γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ - επιβεβαιώνουν ότι μόνο "φανταστικού - σεναριολογικού περιεχομένου" δεν είναι η παραπάνω προσσέγγιση. Θα αρκούσε ίσως μια υπενθύμιση:

Δεν είχε αρχίσει καλά - καλά ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και στα τέλη του προηγούμενου Μάρτη, στους "Τάιμς" του Λονδίνου,κάνει την εμφάνισή της μια πληρωμένη καταχώριση. Η καταχώριση, που υπογραφόταν από την αποκαλούμενη ως "Ομοσπονδία Τούρκων της Δυτικής Θράκης στην Ευρώπη",στόχευε σε κάτι πολύ απλό. Να εμφανίσει την Ελλάδα ως χώρα στην οποία παραβιάζονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των μειονοτήτων, πρωτίστως της "τουρκικής"...

Με άλλα λόγια τη στιγμή που η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού διατεινόταν ότι η υπεράσπιση των μειονοτήτων στα Βαλκάνια απαιτεί ΝΑΤΟική στρατιωτική δράση, η Ελλάδα καταγγελλόταν σαν χώρα καταπίεσης των μειονοτήτων...

Η χρονική επιλογή για τη δημοσίευση από τους "Τάιμς" (και όχι από οποιαδήποτε εφημερίδα) της συγκεκριμένης δημοσίευσης, τη στιγμή δηλαδή που ο διεθνής ιμπεριαλισμός έσωζε, δήθεν, τα δικαιώματα της μειονότητας των Κοσσοβάρων (βομβαρδίζοντάς τους), δύσκολα γίνεται πιστευτό πως ήταν τυχαία. Αλλωστε, λίγες μέρες μετά ακούσαμε από τους Τούρκους αξιωματούχους - προεξάρχοντος του Ετσεβίτ - ότι και η Τουρκία, το '74, έδρασε στην Κύπρο, όπως έδρασε το ΝΑΤΟ, το '99, στο Κόσσοβο. Για το "καλό", δηλαδή, των μειονοτήτων και την αποτροπή "εθνοκαθάρσεων"...

Η ιστορία έγερσης θέματος καταστρατήγησης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, καθώς και του εθνοτικού προσδιορισμού τους στην Ελλάδα, είναι μια ιστορία διαρκούς επανάληψης. Μια ιστορία στην οποία πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής... ιθαγένειας, "ιδρύματα" και "οργανισμοί". Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων από αυτά, στα μόλις δυο - τρία προηγούμενα χρόνια.

• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο "Ημιτελής Ειρήνη" (!), που συντάχτηκε από τη "Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια" - που με τη σειρά δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα Κάρνεγκι και το Ινστιτούτο Ασπεν - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι.

Η αντίδραση της κυβέρνησης - τότε, πριν ο νυν υπουργός Εξωτερικών ανακαλύψει την "πυρίτιδα" - ήταν έντονη.

Ο Δ. Ρέππας χαρακτηρίζει την έκθεση "κακόπιστη", εκφράζοντας "σοβαρότατη ένταση στο περιεχόμενό της... γιατί τέτοιου είδους εκθέσεις βάζουν, τελικώς, δυναμίτιδα αντί να διευκολύνουν την επικοινωνία και τη συνεννόηση μεταξύ των λαών της περιοχής και τη συνεργασία των λαών".

Προσέξτε, τώρα, το ακόλουθο σχόλιο με αφορμή την έκθεση:

"Οι "Μεγάλοι" αποκτούν τη δυνατότητα "παρεμβάσεων" και "ελέγχων" στα Βαλκάνια, στην περιοχή που θέλουν να οδηγήσουν σε μια "δεύτερη κατηγορία χωρών" της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Τα "μειονοτικά" ζητήματα προσφέρονται ωραιότατα στους σχεδιαστές της "νέας τάξης", στην πρόθεσή τους να χειριστούν τα Βαλκάνια ως μια "μπανάλ" πάσχουσα περιοχή, που δε θα πρέπει να θεωρηθεί ακριβώς "Ευρώπη"...".

Οχι το σχόλιο δε γράφτηκε στο "Ρ". Γράφτηκε στην "Καθημερινή" στις 8/11. Αναγκαία επισήμανση: Η παρουσίαση της έκθεσης από τους συντάκτες της έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

• Το Δεκέμβρη του 1996, το θέμα επανέρχεται. Η ετήσια έκθεση της ("αμφιλεγόμενης" κατά σχολιασμούς του αστικού ελληνικού Τύπου) αμερικανικής οργάνωσης "Human Rights Watch" κάνει λόγο για καταπίεση μειονοτήτων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων της "τουρκικής" και της "μακεδονικής".

• Το Γενάρη του 1997 οι εκπρόσωποι της οργάνωσης "Ουράνιο Τόξο", με συνέντευξή τους, σε εφημερίδα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Ροδόπη, κάνουν λόγο για την ύπαρξη και την καταπίεση της "μακεδονικής μειονότητας" στην Ελλάδα.

Εκείνες τις μέρες εκτοξεύονται από το Ευρωπαϊκό Γραφείο των Λιγότερο Διαδεδομένων Γλωσσών κατηγορίες για "υποκρισία" της Ελλάδας όσον αφορά την προστασία των "γλωσσικών μειονοτήτων" στο έδαφός της.

Από πλευράς του ελληνικού Τύπου γίνεται λόγος για "ανίερη συμμαχία με έντονα ανθελληνικά στοιχεία γνωστών κύκλων των ψευδο - Μακεδόνων και σκληροπυρηνικών της μουσουλμανικής μειονότητας, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Αγκυρας".

• Το Φλεβάρη του 1997 η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ,κατά τον συνήθη τρόπο των συντακτών της, παίζει με τις μειονότητες των Βαλκανίων και κάνει λόγο για "μακεδονική μειονότητα" που καταπιέζεται στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα Αμερικανοί αξιωματούχοι καταφθάνουν στη χώρα για να ελέγξουν την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έχουν επαφές με μέλη του "Ουράνιου Τόξου" και της μουσουλμανικής μειονότητας
• Τον Απρίλη του 1997 τα βέλη προέρχονται απευθείας από το Λευκό Οίκο όσο ακριβώς ευθεία είναι η διασύνδεση της αμερικανικής διπλωματίας με την εφημερίδα "Νιου Γιορκ Τάιμς".Η εν λόγω εφημερίδα ανακαλύπτει "καχυποψία" της Ελλάδας απέναντι στις "θρησκευτικές" και "εθνοτικές μειονότητες" και "απροθυμία" να αναγνωρίσει τη θέση τους στην ιστορία.
• Το Σεπτέμβρη του 1997, τα "σούρτα - φέρτα" των Αμερικανών στη Θράκη βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η Αμερικανική Επιτροπή (Helsinki Watch) του Παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι επισκέπτεται τη Θράκη και τα μέλη της συλλέγουν... πληροφορίες για τη ζωή της μειονότητας, επισκεπτόμενοι τους ηγέτες της προπαγάνδας για την τουρκική εθνοτική συνείδηση της μειονότητας...

Εκείνες τις μέρες έχουμε δυο ακόμα συμβάντα:

Πρώτον, ο υφυπουργός - τότε - Εξωτερικών Γ. Κρανιδιώτης συναντάται - χωρίς να συνηθίζεται από το διπλωματικό πρωτόκολλο - με τον εκπρόσωπο της γνωστής για τη δράση της "οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων" "Human Rights Watch".

Δεύτερον, δημοσιοποιούνται και τα πορίσματα της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Η επιτροπή καταλογίζει στους Ελληνες "διολίσθηση προς υπερβολικό εθνικισμό ή εθνοκεντρισμό", που μάλιστα τα αποδίδει στην "ισχυρή έννοια της εθνικής ταυτότητας" που έχουν οι Ελληνες...

Αξιοπρόσεκτη η αντίφαση: "Κακό" πράγμα η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας, για εκείνους, που - κατά τα άλλα - κόπτονται για το δικαίωμα των μειονοτήτων να αυτοπροσδιορίζουν την εθνική τους ταυτότητα...

• Το Γενάρη του 1998 η Θράκη και η μουσουλμανική μειονότητα έχει την τιμητική της! Οι αυτού εξοχότητες - εκπρόσωποι της αμερικανικής κυβέρνησης και του Κογκρέσου καταφθάνουν στην περιοχή για να ελέγξουν τις συνθήκες ζωής της μειονότητας και το βαθμό σεβασμού των δικαιωμάτων τους...

Κατά μια σατανική σύμπτωση, λίγες μέρες πριν, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Ι. Τζεμ,έχει δηλώσει πως κατά τα "καπρίτσια" της Ελλάδας, στο κέντρο της Ευρώπης, υπάρχει ένα "γκέτο",στο οποίο - κατά τα λεγόμενά του - έχει στοιβαχτεί "η τουρκική - μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης"...

• Το Φλεβάρη του 1998 κάνει την εμφάνισή της μια από τις γνωστές εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Στην έκθεση γίνεται λόγος για την ύπαρξη 50.000 Σλαβομακεδόνων στη Βόρεια Ελλάδα και για την "καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη".

Ομως η είδηση προέρχεται από τις δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες "ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γκ. Γκαλίπ είναι ο πρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων της Δυτικής Θράκης"...

Τα "ΝΕΑ" γράφουν στις 19/2: "Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γκαλίπ εξελέγη πρόεδρος στην Ανώτατη Συμβουλευτική Επιτροπή των Τούρκων της Δυτικής Θράκης... (που) θεωρείται όργανο του προξενείου. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη παρουσία της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου πήγαν μέλη της να κατηγορήσουν την Ελλάδα για δήθεν παραβίαση των δικαιωμάτων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης ενώ παρόμοιες απόψεις εξέφρασαν και στα μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου, με τα οποία συναντήθηκαν στην Αθήνα. Το περίεργο - συμπλήρωναν τα "ΝΕΑ" - είναι ότι οι βρισκόμενοι πίσω από την Επιτροπή "εγκλώβισαν" δυο βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου (σ. σ.: εννοούνταν οι μουσουλμάνοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ)".

• Τον Αύγουστο του 1998 κατατίθεται στο Κοινοβούλιο της Βουλγαρίας αίτημα από εκπροσώπους των λεγόμενων Βουλγάρων Μακεδόνων (πρόκειται για την οργάνωση "Ιλίνδεν" που έχει κηρυχτεί παράνομη γιατί η Βουλγαρία τη θεωρεί υπεύθυνη προπαγάνδας για την αυτονόμηση και απόσχιση της νοτιοανατολικής επικράτειάς της),με το οποίο ζητούν να ανακηρυχτεί άκυρη η Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου, με την οποία το 1913 προσδιορίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Τον ίδιο μήνα, όλως τυχαίως, στο Παγκόσμιο Παμμακεδονικό Συνέδριο η 10η Αυγούστου κηρύχτηκε ως "ημέρα ένωσης των Μακεδόνων από όλα τα τμήματα της Μακεδονίας" και ζητήθηκε "να γίνει σεβαστό το δικαίωμα των Μακεδόνων από όλα τα τμήματα της Μακεδονίας να αποκτήσουν μακεδονική υπηκοότητα, όπου κι αν ζουν" ("Ελευθεροτυπία" 11/8).

Η κυβέρνηση, τότε, δεν έδειχνε τη σημερινή εφεκτική της στάση:

Μάλιστα, ο τέως υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του στις 13/4, δήλωνε: "Δε θέλω βεβαίως να δώσω μαθήματα σε κανέναν, αλλά νομίζω ότι όλοι αυτοί που επινοούν μειονότητα, είναι άρρωστοι άνθρωποι, άρρωστοι στο μυαλό".

Οσο για τη φιλοκυβερνητική εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", έχει πάρει θέση ήδη από τον Οκτώβρη του '97, όταν στις 9/10 έγραφε: "Το ξαναλέμε, δεν υπάρχουν Μακεδόνες κατά την εθνικότητα. Οι Ελληνες Μακεδόνες είναι Ελληνες κατά την εθνικότητα, όχι Μακεδόνες".

• Το Σεπτέμβρη του 1998, με αφορμή της δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, η αποκαλούμενη ως "Συμβουλευτική Επιτροπή Τουρκικής Μειονότητας" καλεί τα μέλη της μειονότητας να ψηφίσουν υποψηφίους της μειονότητας, με κριτήριο το ποιοι από αυτούς διακηρύσσουν την τουρκική της συνείδηση.

Τότε η κυβέρνηση αντιδρά και μάλιστα έντονα με τον Δ. Ρέππα να δηλώνει, στις 29/9, ότι "δεν υπάρχουν Τούρκοι υποψήφιοι" και κατηγόρησε κύκλους της τουρκικής προπαγάνδας που θέλει, όπως έλεγε "να παρουσιάσει τη θρησκευτική μειονότητα ως εθνική τουρκική μειονότητα"

Εκτοτε, μάλλον, έχουν αλλάξει μερικά πράγματα...

Αν το θέμα των μειονοτήτων και του εθνοτικού προσδιορισμού τους, στην Ελλάδα, ενέσκηψε σαν "κεραυνός εν αιθρία" για ορισμένους, για άλλους, και πιο συγκεκριμένα για εκείνους που έχουν την ισχύ και τη δύναμη να γεμίζουν τους ουρανούς των Βαλκανίων με τα... σύννεφα των επιδιώξεών τους, (αξιοποιώντας τις μειονότητες ως εργαλείο προώθησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε" στην περιοχή), ήταν μια από μακρού χρόνου προετοιμαζόμενη εξέλιξη.

Τα στοιχεία που υπάρχουν - και τα οποία εκτός από πολλά σε αριθμό είναι και εξαιρετικά γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ - επιβεβαιώνουν ότι μόνο "φανταστικού - σεναριολογικού περιεχομένου" δεν είναι η παραπάνω προσσέγγιση. Θα αρκούσε ίσως μια υπενθύμιση:

Δεν είχε αρχίσει καλά - καλά ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και στα τέλη του προηγούμενου Μάρτη, στους "Τάιμς" του Λονδίνου,κάνει την εμφάνισή της μια πληρωμένη καταχώριση. Η καταχώριση, που υπογραφόταν από την αποκαλούμενη ως "Ομοσπονδία Τούρκων της Δυτικής Θράκης στην Ευρώπη",στόχευε σε κάτι πολύ απλό. Να εμφανίσει την Ελλάδα ως χώρα στην οποία παραβιάζονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των μειονοτήτων, πρωτίστως της "τουρκικής"...

Με άλλα λόγια τη στιγμή που η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού διατεινόταν ότι η υπεράσπιση των μειονοτήτων στα Βαλκάνια απαιτεί ΝΑΤΟική στρατιωτική δράση, η Ελλάδα καταγγελλόταν σαν χώρα καταπίεσης των μειονοτήτων...

Η χρονική επιλογή για τη δημοσίευση από τους "Τάιμς" (και όχι από οποιαδήποτε εφημερίδα) της συγκεκριμένης δημοσίευσης, τη στιγμή δηλαδή που ο διεθνής ιμπεριαλισμός έσωζε, δήθεν, τα δικαιώματα της μειονότητας των Κοσσοβάρων (βομβαρδίζοντάς τους), δύσκολα γίνεται πιστευτό πως ήταν τυχαία. Αλλωστε, λίγες μέρες μετά ακούσαμε από τους Τούρκους αξιωματούχους - προεξάρχοντος του Ετσεβίτ - ότι και η Τουρκία, το '74, έδρασε στην Κύπρο, όπως έδρασε το ΝΑΤΟ, το '99, στο Κόσσοβο. Για το "καλό", δηλαδή, των μειονοτήτων και την αποτροπή "εθνοκαθάρσεων"...

Η ιστορία έγερσης θέματος καταστρατήγησης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, καθώς και του εθνοτικού προσδιορισμού τους στην Ελλάδα, είναι μια ιστορία διαρκούς επανάληψης. Μια ιστορία στην οποία πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής... ιθαγένειας, "ιδρύματα" και "οργανισμοί". Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων από αυτά, στα μόλις δυο - τρία προηγούμενα χρόνια.

• Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο "Ημιτελής Ειρήνη" (!), που συντάχτηκε από τη "Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια" - που με τη σειρά δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα Κάρνεγκι και το Ινστιτούτο Ασπεν - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι.

Η αντίδραση της κυβέρνησης - τότε, πριν ο νυν υπουργός Εξωτερικών ανακαλύψει την "πυρίτιδα" - ήταν έντονη.

Ο Δ. Ρέππας χαρακτηρίζει την έκθεση "κακόπιστη", εκφράζοντας "σοβαρότατη ένταση στο περιεχόμενό της... γιατί τέτοιου είδους εκθέσεις βάζουν, τελικώς, δυναμίτιδα αντί να διευκολύνουν την επικοινωνία και τη συνεννόηση μεταξύ των λαών της περιοχής και τη συνεργασία των λαών".

Προσέξτε, τώρα, το ακόλουθο σχόλιο με αφορμή την έκθεση:

"Οι "Μεγάλοι" αποκτούν τη δυνατότητα "παρεμβάσεων" και "ελέγχων" στα Βαλκάνια, στην περιοχή που θέλουν να οδηγήσουν σε μια "δεύτερη κατηγορία χωρών" της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Τα "μειονοτικά" ζητήματα προσφέρονται ωραιότατα στους σχεδιαστές της "νέας τάξης", στην πρόθεσή τους να χειριστούν τα Βαλκάνια ως μια "μπανάλ" πάσχουσα περιοχή, που δε θα πρέπει να θεωρηθεί ακριβώς "Ευρώπη"...".

Οχι το σχόλιο δε γράφτηκε στο "Ρ". Γράφτηκε στην "Καθημερινή" στις 8/11. Αναγκαία επισήμανση: Η παρουσίαση της έκθεσης από τους συντάκτες της έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

• Το Δεκέμβρη του 1996, το θέμα επανέρχεται. Η ετήσια έκθεση της ("αμφιλεγόμενης" κατά σχολιασμούς του αστικού ελληνικού Τύπου) αμερικανικής οργάνωσης "Human Rights Watch" κάνει λόγο για καταπίεση μειονοτήτων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων της "τουρκικής" και της "μακεδονικής".

• Το Γενάρη του 1997 οι εκπρόσωποι της οργάνωσης "Ουράνιο Τόξο", με συνέντευξή τους, σε εφημερίδα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Ροδόπη, κάνουν λόγο για την ύπαρξη και την καταπίεση της "μακεδονικής μειονότητας" στην Ελλάδα.

Εκείνες τις μέρες εκτοξεύονται από το Ευρωπαϊκό Γραφείο των Λιγότερο Διαδεδομένων Γλωσσών κατηγορίες για "υποκρισία" της Ελλάδας όσον αφορά την προστασία των "γλωσσικών μειονοτήτων" στο έδαφός της.

Από πλευράς του ελληνικού Τύπου γίνεται λόγος για "ανίερη συμμαχία με έντονα ανθελληνικά στοιχεία γνωστών κύκλων των ψευδο - Μακεδόνων και σκληροπυρηνικών της μουσουλμανικής μειονότητας, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Αγκυρας".

• Το Φλεβάρη του 1997 η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ,κατά τον συνήθη τρόπο των συντακτών της, παίζει με τις μειονότητες των Βαλκανίων και κάνει λόγο για "μακεδονική μειονότητα" που καταπιέζεται στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα Αμερικανοί αξιωματούχοι καταφθάνουν στη χώρα για να ελέγξουν την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έχουν επαφές με μέλη του "Ουράνιου Τόξου" και της μουσουλμανικής μειονότητας
• Τον Απρίλη του 1997 τα βέλη προέρχονται απευθείας από το Λευκό Οίκο όσο ακριβώς ευθεία είναι η διασύνδεση της αμερικανικής διπλωματίας με την εφημερίδα "Νιου Γιορκ Τάιμς".Η εν λόγω εφημερίδα ανακαλύπτει "καχυποψία" της Ελλάδας απέναντι στις "θρησκευτικές" και "εθνοτικές μειονότητες" και "απροθυμία" να αναγνωρίσει τη θέση τους στην ιστορία.
• Το Σεπτέμβρη του 1997, τα "σούρτα - φέρτα" των Αμερικανών στη Θράκη βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Η Αμερικανική Επιτροπή (Helsinki Watch) του Παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι επισκέπτεται τη Θράκη και τα μέλη της συλλέγουν... πληροφορίες για τη ζωή της μειονότητας, επισκεπτόμενοι τους ηγέτες της προπαγάνδας για την τουρκική εθνοτική συνείδηση της μειονότητας...

Εκείνες τις μέρες έχουμε δυο ακόμα συμβάντα:

Πρώτον, ο υφυπουργός - τότε - Εξωτερικών Γ. Κρανιδιώτης συναντάται - χωρίς να συνηθίζεται από το διπλωματικό πρωτόκολλο - με τον εκπρόσωπο της γνωστής για τη δράση της "οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων" "Human Rights Watch".

Δεύτερον, δημοσιοποιούνται και τα πορίσματα της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Η επιτροπή καταλογίζει στους Ελληνες "διολίσθηση προς υπερβολικό εθνικισμό ή εθνοκεντρισμό", που μάλιστα τα αποδίδει στην "ισχυρή έννοια της εθνικής ταυτότητας" που έχουν οι Ελληνες...

Αξιοπρόσεκτη η αντίφαση: "Κακό" πράγμα η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας, για εκείνους, που - κατά τα άλλα - κόπτονται για το δικαίωμα των μειονοτήτων να αυτοπροσδιορίζουν την εθνική τους ταυτότητα...

• Το Γενάρη του 1998 η Θράκη και η μουσουλμανική μειονότητα έχει την τιμητική της! Οι αυτού εξοχότητες - εκπρόσωποι της αμερικανικής κυβέρνησης και του Κογκρέσου καταφθάνουν στην περιοχή για να ελέγξουν τις συνθήκες ζωής της μειονότητας και το βαθμό σεβασμού των δικαιωμάτων τους...

Κατά μια σατανική σύμπτωση, λίγες μέρες πριν, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Ι. Τζεμ,έχει δηλώσει πως κατά τα "καπρίτσια" της Ελλάδας, στο κέντρο της Ευρώπης, υπάρχει ένα "γκέτο",στο οποίο - κατά τα λεγόμενά του - έχει στοιβαχτεί "η τουρκική - μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης"...

• Το Φλεβάρη του 1998 κάνει την εμφάνισή της μια από τις γνωστές εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Στην έκθεση γίνεται λόγος για την ύπαρξη 50.000 Σλαβομακεδόνων στη Βόρεια Ελλάδα και για την "καταπίεση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη".

Ομως η είδηση προέρχεται από τις δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες "ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γκ. Γκαλίπ είναι ο πρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων της Δυτικής Θράκης"...

Τα "ΝΕΑ" γράφουν στις 19/2: "Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο κ. Γκαλίπ εξελέγη πρόεδρος στην Ανώτατη Συμβουλευτική Επιτροπή των Τούρκων της Δυτικής Θράκης... (που) θεωρείται όργανο του προξενείου. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη παρουσία της στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όπου πήγαν μέλη της να κατηγορήσουν την Ελλάδα για δήθεν παραβίαση των δικαιωμάτων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης ενώ παρόμοιες απόψεις εξέφρασαν και στα μέλη του Αμερικανικού Κογκρέσου, με τα οποία συναντήθηκαν στην Αθήνα. Το περίεργο - συμπλήρωναν τα "ΝΕΑ" - είναι ότι οι βρισκόμενοι πίσω από την Επιτροπή "εγκλώβισαν" δυο βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου (σ. σ.: εννοούνταν οι μουσουλμάνοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ)".

• Τον Αύγουστο του 1998 κατατίθεται στο Κοινοβούλιο της Βουλγαρίας αίτημα από εκπροσώπους των λεγόμενων Βουλγάρων Μακεδόνων (πρόκειται για την οργάνωση "Ιλίνδεν" που έχει κηρυχτεί παράνομη γιατί η Βουλγαρία τη θεωρεί υπεύθυνη προπαγάνδας για την αυτονόμηση και απόσχιση της νοτιοανατολικής επικράτειάς της),με το οποίο ζητούν να ανακηρυχτεί άκυρη η Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου, με την οποία το 1913 προσδιορίστηκαν τα σύνορα στα Βαλκάνια, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Τον ίδιο μήνα, όλως τυχαίως, στο Παγκόσμιο Παμμακεδονικό Συνέδριο η 10η Αυγούστου κηρύχτηκε ως "ημέρα ένωσης των Μακεδόνων από όλα τα τμήματα της Μακεδονίας" και ζητήθηκε "να γίνει σεβαστό το δικαίωμα των Μακεδόνων από όλα τα τμήματα της Μακεδονίας να αποκτήσουν μακεδονική υπηκοότητα, όπου κι αν ζουν" ("Ελευθεροτυπία" 11/8).

Η κυβέρνηση, τότε, δεν έδειχνε τη σημερινή εφεκτική της στάση:

Μάλιστα, ο τέως υπουργός Εξωτερικών Θ. Πάγκαλος σε συνέντευξή του στις 13/4, δήλωνε: "Δε θέλω βεβαίως να δώσω μαθήματα σε κανέναν, αλλά νομίζω ότι όλοι αυτοί που επινοούν μειονότητα, είναι άρρωστοι άνθρωποι, άρρωστοι στο μυαλό".

Οσο για τη φιλοκυβερνητική εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", έχει πάρει θέση ήδη από τον Οκτώβρη του '97, όταν στις 9/10 έγραφε: "Το ξαναλέμε, δεν υπάρχουν Μακεδόνες κατά την εθνικότητα. Οι Ελληνες Μακεδόνες είναι Ελληνες κατά την εθνικότητα, όχι Μακεδόνες".

• Το Σεπτέμβρη του 1998, με αφορμή της δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, η αποκαλούμενη ως "Συμβουλευτική Επιτροπή Τουρκικής Μειονότητας" καλεί τα μέλη της μειονότητας να ψηφίσουν υποψηφίους της μειονότητας, με κριτήριο το ποιοι από αυτούς διακηρύσσουν την τουρκική της συνείδηση.

Τότε η κυβέρνηση αντιδρά και μάλιστα έντονα με τον Δ. Ρέππα να δηλώνει, στις 29/9, ότι "δεν υπάρχουν Τούρκοι υποψήφιοι" και κατηγόρησε κύκλους της τουρκικής προπαγάνδας που θέλει, όπως έλεγε "να παρουσιάσει τη θρησκευτική μειονότητα ως εθνική τουρκική μειονότητα"

Εκτοτε, μάλλον, έχουν αλλάξει μερικά πράγματα...

Ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το θέμα των μειονοτήτων στη χώρα μας έχει ως συνέπεια τη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού εδάφους για τον εκτουρκισμό (!) - και πολλές φορές με βίαιο τρόπο - ολόκληρης της μουσουλμανικής μειονότητας. Μιας μειονότητας, που ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής της καταγωγής (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Ομως, το ελληνικό κράτος και η πολιτική του έκανε τα αδύνατα δυνατά - όχι αναίτια για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και τις σχέσεις της με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - ώστε να εκτουρκίσει το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού.

Αυτή η πολιτική είχε δυο εκφάνσεις ιστορικά:

Πρώτον,ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα λειτούργησε σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο του εκτουρκισμού της μειονότητας, αλλά και ως πυξίδα για την αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων, είτε αφορούσε τους μουσουλμάνους της Θράκης, είτε τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης

Δεύτερον,η συμμαχική υποχρέωση της Ελλάδας να συνεισφέρει στην εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία είχε, επίσης, ως εκδήλωση την πολιτική του εκτουρκισμού της συνείδησης της μειονότητας.

Με το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930, που υπεγράφη από τονΕ. Βενιζέλο,η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση - μετά την έμφαση που δόθηκε στις διαμειφθείσες συζητήσεις μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας - να ενισχύσει την προσπάθεια της "κεμαλικής" πολιτικής για την εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία.

Εν προκειμένω, η συμβολή της Ελλάδας έγκειτο στο ότι έπρεπε να αποδιώξει από το έδαφος της Δυτικής Θράκης τους ηγέτες της μειονότητας, που συντηρούσαν τα ήθη, τις παραδόσεις και, κυρίως, τις θρησκευτικές αρχές μιας εξαιρετικά συμπαγούς ισλαμικής κοινότητας. Επρεπε να διώξει από τα εδάφη της μειονότητας τους αντίθετους με την πολιτική του Κεμάλ, οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο στη Δυτική Θράκη, φεύγοντας από την Τουρκία, λόγω της εκεί πολιτικής κατάστασης. Μάλιστα, με τις εφημερίδες τους, που εκδίδονταν στη Δυτ. Θράκη, ασκούσαν επιρροή ενοχλητική για το κεμαλικό καθεστώς και στους πληθυσμούς εντός της Τουρκίας.

Ο Βενιζέλος το έπραξε, απομακρύνοντας από την περιοχή, από τον Απρίλη του 1931, τους αντικεμαλικούς, τους λεγόμενους "ανεπιθύμητους", ενώ ταυτόχρονα έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία, ασκείτο βία για τον "εκσυγχρονισμό" της ενδυμασίας κλπ. Οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια "ασήμαντη μειοψηφία" (βλέπε: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 - 1987", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση") πήραν τα ηνία, προωθώντας την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.

Η τακτική του ελληνικού κράτους προκάλεσε αισθήματα αποδοκιμασίας στον ελληνικό λαό. Ομως, ο Βενιζέλος δήλωνε στη Βουλή: "Την κοινήν γνώμην, αν δεν την έχω σύμφωνον, εννοώ να τη διαπαιδαγωγήσω και όχι να παρασύρομαι από αυτήν"... (βλέπε: Ιφιγένεια Αναστασιάδου, "Ο Βενιζέλος και το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930", εκδόσεις "Φιλιππότη").

Οι συνέπειες εκείνης της - εκ των συμμαχικών υποχρεώσεων προερχόμενης - πολιτικής, που - στο όνομα του "να χτυπηθεί το φέσι" και με επίκληση την ελληνοτουρκική φιλία - χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής, εξόντωνε τα έθιμα και αλλοίωνε τις σταθερές της ζωής τους, δεν άργησαν να φανούν αφού:

"Το φέσι δεν ήταν απολιθωμένο απομεινάρι παραδοσιακής ενδυμασίας, αλλά ζωντανή απόδειξη μιας θρησκευτικής και πολιτιστικής τοποθέτησης. Με το φέσι αποδείκνυαν ότι ήταν πρώτα μουσουλμάνοι και μετά Τούρκοι. Αποτέλεσμα, όμως, της υπόσχεσης που έδωσε ο Βενιζέλος για την απομάκρυνση των ανεπιθυμήτων ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτ. Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές" (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).

Πρέπει να τονιστεί ότι στο πλαίσιο εκείνης της πολιτικής, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Βενιζέλου, άρχισε το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο στην περιοχή, που ως τότε ήταν απλώς προξενικό γραφείο.

Εχει μεγάλη σπουδαιότητα ο τρόπος που περιέγραφαν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Η "Ενωση Μουσουλμάνων Ελλάδος" στέλνει το 1955 στον υπουργό Β. Ελλάδος υπόμνημα, όπου σημειώνεται:

"Συνεπήχθη η Ενωσις ημών με αντικειμενικόν σκοπόν τη διάσωσιν και διατήρησιν των κεκτημένων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων. Εφ' όσον όμως προχωρούν αι φιλικαί σχέσεις, επί τοσούτον η θέσις των Μουσουλμάνων εδυσχαιρένετο, μέχρις ότου κατέληξεν η μεν Μουσουλμανική μειονότης να μετονομασθή εις τουρκικήν μειονότητα, τα δε δικαιώματα των Μουσουλμάνων να αναγνωριστούν ως δικαιώματα των Τούρκων, και να καταργηθώσιν ουσιαστικώς τα πρώτα".

Το ελληνικό κράτος υπήρξε ανέκαθεν πιστός "σύμμαχος" των ιμπεριαλιστών. Την εποχή, λοιπόν, που θέριευε ο "ψυχρός" πόλεμος και η Ελλάδα ...εκπολιτιζόταν στους μετεμφυλιακούς αντικομμουνιστικούς "Παρθενώνες", η μειονότητα συνέχιζε να εκτουρκίζεται, αυτή τη φορά για λόγους καταπολέμησης του ...κομμουνισμού.

Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του "από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου". Επρεπε να δείξει, αντίθετα, ότι στην "ελευθέραν Δύσιν" οι σχέσεις μεταξύ των "συμμάχων" ήταν ...αγγελικές.

Ετσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής απόφαση: "Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως(σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος - Μουσουλμανικός""... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν, και θέριευε η θεωρία του "από Βορράν κινδύνου".

Νωρίτερα, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο "κομμουνιστής κατάσκοπος" (!!!)Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη εγκαινίαζε τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας... Παράλληλα, με τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και του 1968, καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Ομως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα... (Στα πλαίσια αυτής της τόσο ευφυούς πολιτικής, μετά από δεκαετίες, το 1987, ο Αρειος Πάγος απαγόρευε τη χρήση του όρου "τουρκικός", για την παραγωγή άλλων, πλέον, προβλημάτων, του ίδιου, όμως, τύπου).

Εχει τη δική του σημασία - όσον αφορά την εμπλοκή των μειονοτήτων στα γενικότερα πολιτικά παιχνίδια - να τονιστεί το εξής:

Αν και η Τουρκία δε δεχόταν την ύπαρξη πατριάρχη στο Φανάρι, εφόσον αυτός δεν είχε την τουρκική υπηκοότητα, στην περίπτωση του Αθηναγόρα, έκανε σκόντο... Ο πατριάρχης Αθηναγόρας δεν είχε τουρκική υπηκοότητα, αλλά είχε αμερικανική... Γι' αυτό, ίσως, η υποδοχή του από το τουρκικό κράτος ήταν λαμπρή, σε μια καθόλου ανύποπτη εποχή, το 1949, όπου, σημειωτέον, στην Ελλάδα δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος.

Καθόλου, δε, τυχαία, ένα μόλις μήνα μετά την άφιξή του στο Φανάρι, στις 17/7/1949, ο Αθηναγόρας, απευθυνόμενος στην ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, "προειδοποιούσε ότι στο μέλλον όλοι οι ομογενείς της Κωνσταντινούπολης που θα εξέφραζαν την υποστήριξή τους για τον κομμουνισμό και τα κομμουνιστικά κινήματα θα αφορίζονταν"... (βλ.: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση").

Ομως, ο κομμουνιστικός δάκτυλος, ήταν πάντα παρών. Οπως, για παράδειγμα, στους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955. Σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση Μεντερές, που σχεδίασε και εκτέλεσε το πογκρόμ, για τις τότε ταραχές ευθύνονταν οι κομμουνιστές, που "οργάνωσαν κίνημα για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος στην Τουρκία"...

Παρόν, όμως, ήταν και το ΝΑΤΟ. Ετσι, ενώ το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κων/πόλης έγινε ένα χρόνο μετά τη διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης να αποκαλούνται "Τούρκοι" οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, και ενώ κανείς θα περίμενε "ανταπόδοση της αβρότητας", έγιναν οι σφαγές. Η αντίδραση της Ελλάδας ήταν λιγότερο και από υποτονική. Γιατί, άραγε;

Το γεγονός ότι δέκα μέρες μετά τις βιαιοπραγίες στην Πόλη, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, έστελνε ταυτόσημες επιστολές σε Αθήνα και Αγκυρα, καλώντας τους να αποκαταστήσουν "χωρίς χρονοτριβή την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων" και να συμφιλιωθούν "για το συμφέρον του ελεύθερου κόσμου", δίνει την εξήγηση για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

Μια κυβέρνηση, που ένα μήνα μετά τα γεγονότα κατά της ελληνικής μειονότητας "δήλωνε για άλλη μια φορά πως η αφοσίωση στη ΝΑΤΟική συμμαχία αποτελούσε τον κύριο άξονα, γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν η ελληνική εξωτερική πολιτική" (βλ.: ο.π. σελ. 504)...

Οσο για τον τρόπο που οι ελληνικές κυβερνήσεις κινήθηκαν στο θέμα της μειονότητας, από την εποχή της μεταπολίτευσης, είναι ενδεικτική μια ιστορική καταγραφή, όπως περιέχεται στο αρχείο του Κ. Καραμανλή:

"Σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των μειονοτήτων - έλεγε ο Καραμανλής στον Ετσεβίτ το 1978 -... σήμερα υπάρχουν 10.000 Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη και 120.000 Τούρκοι στην Ελλάδα... Δεν είχα ποτέ την πρόθεση, ως κυβέρνησις, να ενοχλήσω την τουρκική μειονότητα".

Αυτά έλεγε ο Κ. Καραμανλής στον Ετσεβίτ, στις 11 - 12/3/1978, προσδιορίζοντας με μεγάλη σαφήνεια την εθνοτική καταγωγή, ενός - τουλάχιστον- κομματιού της μουσουλμανικής μειονότητας. Η ΝΔ, σήμερα, φαίνεται να προσπερνά το θέμα...

Ο τρόπος με τον οποίο το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν το θέμα των μειονοτήτων στη χώρα μας έχει ως συνέπεια τη διαμόρφωση ενός ευνοϊκού εδάφους για τον εκτουρκισμό (!) - και πολλές φορές με βίαιο τρόπο - ολόκληρης της μουσουλμανικής μειονότητας. Μιας μειονότητας, που ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής της καταγωγής (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Ομως, το ελληνικό κράτος και η πολιτική του έκανε τα αδύνατα δυνατά - όχι αναίτια για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και τις σχέσεις της με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - ώστε να εκτουρκίσει το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού.

Αυτή η πολιτική είχε δυο εκφάνσεις ιστορικά:

Πρώτον,ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα λειτούργησε σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο του εκτουρκισμού της μειονότητας, αλλά και ως πυξίδα για την αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων, είτε αφορούσε τους μουσουλμάνους της Θράκης, είτε τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης

Δεύτερον,η συμμαχική υποχρέωση της Ελλάδας να συνεισφέρει στην εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία είχε, επίσης, ως εκδήλωση την πολιτική του εκτουρκισμού της συνείδησης της μειονότητας.

Με το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930, που υπεγράφη από τονΕ. Βενιζέλο,η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση - μετά την έμφαση που δόθηκε στις διαμειφθείσες συζητήσεις μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας - να ενισχύσει την προσπάθεια της "κεμαλικής" πολιτικής για την εκκοσμίκευση του καθεστώτος στην Τουρκία.

Εν προκειμένω, η συμβολή της Ελλάδας έγκειτο στο ότι έπρεπε να αποδιώξει από το έδαφος της Δυτικής Θράκης τους ηγέτες της μειονότητας, που συντηρούσαν τα ήθη, τις παραδόσεις και, κυρίως, τις θρησκευτικές αρχές μιας εξαιρετικά συμπαγούς ισλαμικής κοινότητας. Επρεπε να διώξει από τα εδάφη της μειονότητας τους αντίθετους με την πολιτική του Κεμάλ, οι οποίοι έβρισκαν καταφύγιο στη Δυτική Θράκη, φεύγοντας από την Τουρκία, λόγω της εκεί πολιτικής κατάστασης. Μάλιστα, με τις εφημερίδες τους, που εκδίδονταν στη Δυτ. Θράκη, ασκούσαν επιρροή ενοχλητική για το κεμαλικό καθεστώς και στους πληθυσμούς εντός της Τουρκίας.

Ο Βενιζέλος το έπραξε, απομακρύνοντας από την περιοχή, από τον Απρίλη του 1931, τους αντικεμαλικούς, τους λεγόμενους "ανεπιθύμητους", ενώ ταυτόχρονα έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία, ασκείτο βία για τον "εκσυγχρονισμό" της ενδυμασίας κλπ. Οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια "ασήμαντη μειοψηφία" (βλέπε: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 - 1987", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση") πήραν τα ηνία, προωθώντας την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.

Η τακτική του ελληνικού κράτους προκάλεσε αισθήματα αποδοκιμασίας στον ελληνικό λαό. Ομως, ο Βενιζέλος δήλωνε στη Βουλή: "Την κοινήν γνώμην, αν δεν την έχω σύμφωνον, εννοώ να τη διαπαιδαγωγήσω και όχι να παρασύρομαι από αυτήν"... (βλέπε: Ιφιγένεια Αναστασιάδου, "Ο Βενιζέλος και το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930", εκδόσεις "Φιλιππότη").

Οι συνέπειες εκείνης της - εκ των συμμαχικών υποχρεώσεων προερχόμενης - πολιτικής, που - στο όνομα του "να χτυπηθεί το φέσι" και με επίκληση την ελληνοτουρκική φιλία - χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής, εξόντωνε τα έθιμα και αλλοίωνε τις σταθερές της ζωής τους, δεν άργησαν να φανούν αφού:

"Το φέσι δεν ήταν απολιθωμένο απομεινάρι παραδοσιακής ενδυμασίας, αλλά ζωντανή απόδειξη μιας θρησκευτικής και πολιτιστικής τοποθέτησης. Με το φέσι αποδείκνυαν ότι ήταν πρώτα μουσουλμάνοι και μετά Τούρκοι. Αποτέλεσμα, όμως, της υπόσχεσης που έδωσε ο Βενιζέλος για την απομάκρυνση των ανεπιθυμήτων ήταν η σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτ. Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές" (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).

Πρέπει να τονιστεί ότι στο πλαίσιο εκείνης της πολιτικής, με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Βενιζέλου, άρχισε το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο στην περιοχή, που ως τότε ήταν απλώς προξενικό γραφείο.

Εχει μεγάλη σπουδαιότητα ο τρόπος που περιέγραφαν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Η "Ενωση Μουσουλμάνων Ελλάδος" στέλνει το 1955 στον υπουργό Β. Ελλάδος υπόμνημα, όπου σημειώνεται:

"Συνεπήχθη η Ενωσις ημών με αντικειμενικόν σκοπόν τη διάσωσιν και διατήρησιν των κεκτημένων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων. Εφ' όσον όμως προχωρούν αι φιλικαί σχέσεις, επί τοσούτον η θέσις των Μουσουλμάνων εδυσχαιρένετο, μέχρις ότου κατέληξεν η μεν Μουσουλμανική μειονότης να μετονομασθή εις τουρκικήν μειονότητα, τα δε δικαιώματα των Μουσουλμάνων να αναγνωριστούν ως δικαιώματα των Τούρκων, και να καταργηθώσιν ουσιαστικώς τα πρώτα".

Το ελληνικό κράτος υπήρξε ανέκαθεν πιστός "σύμμαχος" των ιμπεριαλιστών. Την εποχή, λοιπόν, που θέριευε ο "ψυχρός" πόλεμος και η Ελλάδα ...εκπολιτιζόταν στους μετεμφυλιακούς αντικομμουνιστικούς "Παρθενώνες", η μειονότητα συνέχιζε να εκτουρκίζεται, αυτή τη φορά για λόγους καταπολέμησης του ...κομμουνισμού.

Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του "από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου". Επρεπε να δείξει, αντίθετα, ότι στην "ελευθέραν Δύσιν" οι σχέσεις μεταξύ των "συμμάχων" ήταν ...αγγελικές.

Ετσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής απόφαση: "Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως(σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος - Μουσουλμανικός""... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν, και θέριευε η θεωρία του "από Βορράν κινδύνου".

Νωρίτερα, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο "κομμουνιστής κατάσκοπος" (!!!)Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη εγκαινίαζε τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας... Παράλληλα, με τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και του 1968, καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Ομως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα... (Στα πλαίσια αυτής της τόσο ευφυούς πολιτικής, μετά από δεκαετίες, το 1987, ο Αρειος Πάγος απαγόρευε τη χρήση του όρου "τουρκικός", για την παραγωγή άλλων, πλέον, προβλημάτων, του ίδιου, όμως, τύπου).

Εχει τη δική του σημασία - όσον αφορά την εμπλοκή των μειονοτήτων στα γενικότερα πολιτικά παιχνίδια - να τονιστεί το εξής:

Αν και η Τουρκία δε δεχόταν την ύπαρξη πατριάρχη στο Φανάρι, εφόσον αυτός δεν είχε την τουρκική υπηκοότητα, στην περίπτωση του Αθηναγόρα, έκανε σκόντο... Ο πατριάρχης Αθηναγόρας δεν είχε τουρκική υπηκοότητα, αλλά είχε αμερικανική... Γι' αυτό, ίσως, η υποδοχή του από το τουρκικό κράτος ήταν λαμπρή, σε μια καθόλου ανύποπτη εποχή, το 1949, όπου, σημειωτέον, στην Ελλάδα δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος.

Καθόλου, δε, τυχαία, ένα μόλις μήνα μετά την άφιξή του στο Φανάρι, στις 17/7/1949, ο Αθηναγόρας, απευθυνόμενος στην ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, "προειδοποιούσε ότι στο μέλλον όλοι οι ομογενείς της Κωνσταντινούπολης που θα εξέφραζαν την υποστήριξή τους για τον κομμουνισμό και τα κομμουνιστικά κινήματα θα αφορίζονταν"... (βλ.: "Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις", Αλ. Αλεξανδρής, εκδόσεις "Γνώση").

Ομως, ο κομμουνιστικός δάκτυλος, ήταν πάντα παρών. Οπως, για παράδειγμα, στους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, το 1955. Σύμφωνα με την τουρκική κυβέρνηση Μεντερές, που σχεδίασε και εκτέλεσε το πογκρόμ, για τις τότε ταραχές ευθύνονταν οι κομμουνιστές, που "οργάνωσαν κίνημα για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος στην Τουρκία"...

Παρόν, όμως, ήταν και το ΝΑΤΟ. Ετσι, ενώ το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κων/πόλης έγινε ένα χρόνο μετά τη διαταγή της ελληνικής κυβέρνησης να αποκαλούνται "Τούρκοι" οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, και ενώ κανείς θα περίμενε "ανταπόδοση της αβρότητας", έγιναν οι σφαγές. Η αντίδραση της Ελλάδας ήταν λιγότερο και από υποτονική. Γιατί, άραγε;

Το γεγονός ότι δέκα μέρες μετά τις βιαιοπραγίες στην Πόλη, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, έστελνε ταυτόσημες επιστολές σε Αθήνα και Αγκυρα, καλώντας τους να αποκαταστήσουν "χωρίς χρονοτριβή την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων" και να συμφιλιωθούν "για το συμφέρον του ελεύθερου κόσμου", δίνει την εξήγηση για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης.

Μια κυβέρνηση, που ένα μήνα μετά τα γεγονότα κατά της ελληνικής μειονότητας "δήλωνε για άλλη μια φορά πως η αφοσίωση στη ΝΑΤΟική συμμαχία αποτελούσε τον κύριο άξονα, γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν η ελληνική εξωτερική πολιτική" (βλ.: ο.π. σελ. 504)...

Οσο για τον τρόπο που οι ελληνικές κυβερνήσεις κινήθηκαν στο θέμα της μειονότητας, από την εποχή της μεταπολίτευσης, είναι ενδεικτική μια ιστορική καταγραφή, όπως περιέχεται στο αρχείο του Κ. Καραμανλή:

"Σε ό,τι αφορά το πρόβλημα των μειονοτήτων - έλεγε ο Καραμανλής στον Ετσεβίτ το 1978 -... σήμερα υπάρχουν 10.000 Ελληνες στην Κωνσταντινούπολη και 120.000 Τούρκοι στην Ελλάδα... Δεν είχα ποτέ την πρόθεση, ως κυβέρνησις, να ενοχλήσω την τουρκική μειονότητα".

Αυτά έλεγε ο Κ. Καραμανλής στον Ετσεβίτ, στις 11 - 12/3/1978, προσδιορίζοντας με μεγάλη σαφήνεια την εθνοτική καταγωγή, ενός - τουλάχιστον- κομματιού της μουσουλμανικής μειονότητας. Η ΝΔ, σήμερα, φαίνεται να προσπερνά το θέμα...

Η πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στα δικαιώματα των μειονοτήτων ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος μιας ενιαίας σε αντίληψη και στόχους πολιτικής: της πολιτικής της υποτέλειας και της εξάρτησης. Μια πολιτική που ενώ αφ' ενός εξυπηρετούσε τα "συμμαχικά" σχέδια, μέσω της επιδίωξης εκτουρκισμού της μουσουλμανικής μειονότητας, ταυτόχρονα εξυπηρετούσε διπλά τους ιμπεριαλιστές, αφού ακολουθούσε μια τακτική διακρίσεων κατά της μειονότητας.

Αυτή ήταν η αναγκαία πολιτική που έδινε, επίσης, τη δυνατότητα σε "συμμάχους" να αξιοποιούν το "χαρτί" των μειονοτήτων και στην Ελλάδα, να εμφανίζονται ως δήθεν "υπερασπιστές" αυτών των δικαιωμάτων, για να προωθούν την πολιτική των επεμβάσεων στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και του "διαίρει και βασίλευε", γενικότερα στην περιοχή.

Πρόκειται στην ουσία για μια βαθύτατα ταξική πολιτική, που έχει ως συνέπεια και ο ορθόδοξος και ιδιαίτερα ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης να ζουν ένα διαρκές καθεστώς διακρίσεων, εγκατάλειψης, υπανάπτυξης, ανεργίας, αναλφαβητισμού, αλλά και - ακόμα και σήμερα - μεταναστευτικού κύματος από την περιοχή. Πλευρές αυτής πολιτικής είναι πασίγνωστες.

• Δεν υπάρχει Ελληνας που να μην έχει ακούσει μια τουλάχιστον ιστορία από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν οι μουσουλμάνοι στον ελληνικό στρατό, τα "ειδικά καψώνια" στα οποία υποβάλλονταν, αλλά και το γεγονός ότι δεν τους έδιναν όπλα.
• Ολοι γνωρίζουν το ανελεύθερο καθεστώς με τις "μπάρες" που χώριζαν τα πομακικά χωριά της Ροδόπης από τον υπόλοιπο κόσμο, όπου λειτουργώντας σε συνθήκες "γκετοποίησης" οι πληθυσμοί εκτουρκίζονταν μέσω της απόρριψής τους από την επίσημη ελληνική πολιτική. "Μπάρες" που έπεσαν μόλις μέσα στη δεκαετία του '90...
• Επίσης γνωστή είναι η γενικότερη πολιτική της απομόνωσης των μουσουλμάνων που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις, οι οποίες εμπόδιζαν την ανάπτυξη των περιοχών που ζουν καθώς και την ένταξή τους στο ελληνικό γίγνεσθαι. Είναι τυχαίο ότι με βάση έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν από 2 χρόνια, στο Νομό Ροδόπης, επί του μουσουλμανικού πληθυσμού, το 78,2% (στην Ξάνθη το 73,6% και στον Εβρο το 67,1%) δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευσή του;
• Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ακόμα και θετικές κινήσεις, όπως η εκπομπή προγράμματος της Κρατικής Ραδιοφωνίας στην τουρκική γλώσσα, από το '97, αντιμετωπίστηκαν με τις γνωστές επιθέσεις των εθνικιστικών κύκλων. Με βάση τις ίδιες κραυγές, παλιότερα οι μουσουλμάνοι έβλεπαν να εμποδίζονται να λένε τα τραγούδια τους, να οργανώνουν τα πανηγύρια τους, να ασκούν τα έθιμά τους. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που σε κάθε κρίση μες την Τουρκία ζητούν την απομόνωση των μουσουλμάνων, λέγοντάς τους ουσιαστικά ότι η "μαμά Ελλάς" τους θεωρεί όχι απλώς Τούρκους, αλλά "πέμπτη φάλαγγα"...
• Ακόμα και πέρσι ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας, με την οποία - άκουσον άκουσον - δεν επιτρεπόταν σε μαθητές της μειονότητας να εισέρχονται σε σχολές (προφανώς... κρίσιμης εθνικής σημασίας), όπως της Θεολογίας, των τμημάτων του Πανεπιστημίου Κύπρου, τις Στρατιωτικές Σχολές, μέχρι και τις Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων της Ρόδου και της Κρήτης, λόγω του ακριτικού (;) χαρακτήρα των νησιών... Μέχρι και ζήτημα με την έγερση τζαμιού στην Αθήνα εγέρθηκε, αφού κάτι τέτοιο χρειάζεται την έγκριση των εθνικιστών και της... Ορθόδοξης Εκκλησίας.
• Ολοι τέλος γνωρίζουν τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της μειονότητας, από το να βγάλουν οικοδομική άδεια μέχρι για να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης! Θα είχε, δε, ενδιαφέρον, να μας ενημερώσει το ελληνικό κράτος πόσοι από τους δημόσιους υπαλλήλους της χώρας είναι μουσουλμάνοι και τη σχέση του ποσοστού τους με το αντίστοιχο των ορθοδόξων επί του συνολικού πληθυσμού (καλά για τους άθεους δε λέμε, αφού...).

Η πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στα δικαιώματα των μειονοτήτων ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος μιας ενιαίας σε αντίληψη και στόχους πολιτικής: της πολιτικής της υποτέλειας και της εξάρτησης. Μια πολιτική που ενώ αφ' ενός εξυπηρετούσε τα "συμμαχικά" σχέδια, μέσω της επιδίωξης εκτουρκισμού της μουσουλμανικής μειονότητας, ταυτόχρονα εξυπηρετούσε διπλά τους ιμπεριαλιστές, αφού ακολουθούσε μια τακτική διακρίσεων κατά της μειονότητας.

Αυτή ήταν η αναγκαία πολιτική που έδινε, επίσης, τη δυνατότητα σε "συμμάχους" να αξιοποιούν το "χαρτί" των μειονοτήτων και στην Ελλάδα, να εμφανίζονται ως δήθεν "υπερασπιστές" αυτών των δικαιωμάτων, για να προωθούν την πολιτική των επεμβάσεων στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και του "διαίρει και βασίλευε", γενικότερα στην περιοχή.

Πρόκειται στην ουσία για μια βαθύτατα ταξική πολιτική, που έχει ως συνέπεια και ο ορθόδοξος και ιδιαίτερα ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης να ζουν ένα διαρκές καθεστώς διακρίσεων, εγκατάλειψης, υπανάπτυξης, ανεργίας, αναλφαβητισμού, αλλά και - ακόμα και σήμερα - μεταναστευτικού κύματος από την περιοχή. Πλευρές αυτής πολιτικής είναι πασίγνωστες.

• Δεν υπάρχει Ελληνας που να μην έχει ακούσει μια τουλάχιστον ιστορία από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν οι μουσουλμάνοι στον ελληνικό στρατό, τα "ειδικά καψώνια" στα οποία υποβάλλονταν, αλλά και το γεγονός ότι δεν τους έδιναν όπλα.
• Ολοι γνωρίζουν το ανελεύθερο καθεστώς με τις "μπάρες" που χώριζαν τα πομακικά χωριά της Ροδόπης από τον υπόλοιπο κόσμο, όπου λειτουργώντας σε συνθήκες "γκετοποίησης" οι πληθυσμοί εκτουρκίζονταν μέσω της απόρριψής τους από την επίσημη ελληνική πολιτική. "Μπάρες" που έπεσαν μόλις μέσα στη δεκαετία του '90...
• Επίσης γνωστή είναι η γενικότερη πολιτική της απομόνωσης των μουσουλμάνων που ακολουθούσαν οι κυβερνήσεις, οι οποίες εμπόδιζαν την ανάπτυξη των περιοχών που ζουν καθώς και την ένταξή τους στο ελληνικό γίγνεσθαι. Είναι τυχαίο ότι με βάση έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν από 2 χρόνια, στο Νομό Ροδόπης, επί του μουσουλμανικού πληθυσμού, το 78,2% (στην Ξάνθη το 73,6% και στον Εβρο το 67,1%) δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευσή του;
• Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ακόμα και θετικές κινήσεις, όπως η εκπομπή προγράμματος της Κρατικής Ραδιοφωνίας στην τουρκική γλώσσα, από το '97, αντιμετωπίστηκαν με τις γνωστές επιθέσεις των εθνικιστικών κύκλων. Με βάση τις ίδιες κραυγές, παλιότερα οι μουσουλμάνοι έβλεπαν να εμποδίζονται να λένε τα τραγούδια τους, να οργανώνουν τα πανηγύρια τους, να ασκούν τα έθιμά τους. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που σε κάθε κρίση μες την Τουρκία ζητούν την απομόνωση των μουσουλμάνων, λέγοντάς τους ουσιαστικά ότι η "μαμά Ελλάς" τους θεωρεί όχι απλώς Τούρκους, αλλά "πέμπτη φάλαγγα"...
• Ακόμα και πέρσι ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας, με την οποία - άκουσον άκουσον - δεν επιτρεπόταν σε μαθητές της μειονότητας να εισέρχονται σε σχολές (προφανώς... κρίσιμης εθνικής σημασίας), όπως της Θεολογίας, των τμημάτων του Πανεπιστημίου Κύπρου, τις Στρατιωτικές Σχολές, μέχρι και τις Σχολές Τουριστικών Επαγγελμάτων της Ρόδου και της Κρήτης, λόγω του ακριτικού (;) χαρακτήρα των νησιών... Μέχρι και ζήτημα με την έγερση τζαμιού στην Αθήνα εγέρθηκε, αφού κάτι τέτοιο χρειάζεται την έγκριση των εθνικιστών και της... Ορθόδοξης Εκκλησίας.
• Ολοι τέλος γνωρίζουν τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της μειονότητας, από το να βγάλουν οικοδομική άδεια μέχρι για να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης! Θα είχε, δε, ενδιαφέρον, να μας ενημερώσει το ελληνικό κράτος πόσοι από τους δημόσιους υπαλλήλους της χώρας είναι μουσουλμάνοι και τη σχέση του ποσοστού τους με το αντίστοιχο των ορθοδόξων επί του συνολικού πληθυσμού (καλά για τους άθεους δε λέμε, αφού...).