Σήμερα, αποκαλύπτουμε, μέσα από τα επίσημα ντοκουμέντα της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ελληνικού ΥΠΕΞ, την πορεία των διαπραγματεύσεων του Μάαστριχτ 2 για την "άμυνα και ασφάλεια", ενόψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δουβλίνου (13/14 Δεκέμβρη).

Με δεδομένη τη "μονοκρατορία" των ΗΠΑ, την "αφλογιστία" της Γερμανίας και την πυρηνική δύναμη Βρετανίας και Γαλλίας, η σχετική διαπραγμάτευση του Μάαστριχτ 2 έχει περισσότερο πολιτικό παρά στρατιωτικό χαρακτήρα. Μια ομάδα χωρών στοιχίζεται πίσω από τη Γερμανία, η οποία κρατά μια προωθημένη στάση, που, όμως, δεν ξεπερνά την "ενισχυμένη συνεργασία". Η Γαλλία, αναβαθμισμένη στο ΝΑΤΟ, όπου επανήλθε στρατιωτικά μετά τριακονταετία, κινείται εντός του γερμανογαλλικού άξονα ως Αμερικανός λοχίας. Η Βρετανία υποστηρίζει διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος και αντιτίθεται σθεναρά σε οποιαδήποτε "τροποποίηση", ενώ οι "ουδέτερες" Σουηδία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Δανία και Αυστρία διαφοροποιούνται προσεκτικά. Κάποιες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα προτείνουν "επαναδιατύπωση" του άρθρου Ι,4 παράγραφος 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με αλλαγές περισσότερο φραστικού χαρακτήρα. Ακόμη και σ' αυτή την "ενδεχομενολογία", αντιδρούν διστακτικά οι "ουδέτεροι" και δυναμικά η Βρετανία. Γίνεται λόγος για "ενίσχυση" των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ενωσης και Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ).

Κάποιες χώρες (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ελλάδα) "επιθυμούν πλήρη συγχώνευση της ΔΕΕ στην Ενωση", αλλά, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες, κάνουν λόγο για "ενίσχυση των δεσμών". Διαφοροποιούνται Γαλλία, Πορτογαλία και οι "ουδέτερες". Η Βρετανία υποστηρίζει την "αυτονομία" των δύο οργανισμών. Υπενθυμίζεται ότι από τα δεκαπέντε κράτη - μέλη της Κοινότητας, τα πέντε (Ιρλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία και Δανία) είναι απλοί "παρατηρητές" στη ΔΕΕ και δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Είναι φανερό ότι η διαφορετική σύνθεση Κοινότητας, ΔΕΕ και ΝΑΤΟ δεν επιτρέπει στο άμεσο μέλλον ενσωμάτωση ρυθμίσεων κοινής άμυνας. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που η Γαλλία προτείνει μια ρήτρα "αμοιβαίας πολιτικής αλληλεγγύης", δηλαδή τη δυνατότητα πολιτικού ελέγχου από τις "μεγάλες δυνάμεις" των αμυντικών πολιτικών. Απομονωμένη και εξωπραγματική, η ελληνική πλευρά κάνει λόγο για "θέσπιση μίας γενικής ρήτρας αλληλεγγύης", παρόλο που έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από κανέναν από τους παραπάνω οργανισμούς. Γιατί κανένας δεν επιθυμεί να δεσμευτεί νομικά ότι θα επέμβει σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη.

Με δεδομένη την ηγεμονία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και την αδυναμία "κοινής άμυνας", οι "15" περιορίζονται στη δυνατότητα "διαχείρισης κρίσεων" και γίνεται συζήτηση για "ενσωμάτωση" στην ΚΕΠΠΑ των λεγόμενων "καθηκόντων Πέτερσμπεργκ". Σύμφωνα με την ομώνυμη διακήρυξη της ΔΕΕ (19/6/1992), τα καθήκοντα αυτά είναι "ανθρωπιστικά και διάσωσης", "διατήρησης της ειρήνης" και "καθήκοντα που συνεπάγονται επέμβαση μάχιμων δυνάμεων στη διαχείριση των κρίσεων, περιλαμβανομένης της αποκατάστασης της ειρήνης". Ανεξάρτητα από το ότι υπάρχουν και θεωρητικά προβλήματα, αφού ο ορισμός της "αποκατάστασης της ειρήνης" διαφέρει σε ΝΑΤΟ, ΔΕΕ και ΟΗΕ, το βασικό είναι ότι μόνο με ΝΑΤΟικά μέσα η ΔΕΕ μπορεί να διεκπεραιώσει τα καθήκοντα Πέτερσμπεργκ,απλούστατα γιατί η ΔΕΕ δεν έχει δικό της στρατό. Τα παραπάνω μπορεί να γίνουν, σε γενικές γραμμές, αποδεκτά απ' όλους, εκτός της Βρετανίας, η οποία αντιτίθεται στην ενσωμάτωση των αποστολών Πέτερσμπεργκ, τονίζοντας την ασάφεια ορίων μεταξύ "ασφάλειας" και "άμυνας".

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ

"Τώρα και την Κυριακή",αναφέρει η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με το αν η έβδομη μέρα της βδομάδας είναι ημέρα υποχρεωτικής αργίας (όπως ξέραμε μέχρι τώρα) ή όχι. "Χαράς ευαγγέλια" για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αφού όπως δήλωσε ο επίτροπος αρμόδιος για θέματα κοινωνικής πολιτικής Πάτραγκ Φλιν,η Κομισιόν ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει σε τι χρειάζεται μια ημέρα κατά την οποία οι άνθρωποι δεν πρέπει να εργάζονται. Ο κ. Φλιν, αναφερόμενος στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, σημείωσε ότι "θα μας καθοδηγήσει κατά τη διατύπωση μελλοντικών προτάσεων". Δεν ξέρουμε τι έχει στο μυαλό του ο επίτροπος, αλλά έτσι όπως μας τα λέει μήπως πρέπει να περιμένουμε τη δημιουργία και όγδοης μέρας στην "εβδομάδα", η οποία θα είναι οπωσδήποτε εργάσιμη, για να πετύχουμε τους δείκτες του Μάαστριχτ;

***

Η κυριακάτικη αργία,σημειώνουμε για την ιστορία, κατοχυρώθηκε για πρώτη φορά το 1908 στη Γαλλία, ενώ στην Ελλάδα το 1914. Δεν ξέρουμε αν είναι σημαδιακό το γεγονός ότι η επιχείρηση κατάργησής της ξεκίνησε και πάλι από τη Γαλλία με το σχετικό νόμο του 1993. Μετά απ' όλα αυτά ποιος μπορεί να μας χαρακτηρίσει υπερβολικούς, επειδή θεωρούμε την προσπάθεια κατεδάφισης των ισχυουσών εργασιακών σχέσεων (βλ. "Λευκή Βίβλος") σαν "επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα";

***

"Ποτέ την Κυριακή",έλεγε ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Μιλτιάδης Παπαϊωάννου σχετικά με το ωράριο λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων και με αφορμή την απόφαση των "πολυκαταστημάτων" να λειτουργούν μέχρι τις 8 το βράδυ του Σαββάτου. Μιας όμως και καταφύγαμε στους τίτλους των κινηματογραφικών ταινιών, ας χρησιμοποιήσουμε έναν ακόμη, αφού ο υπουργός Εργασίας θα έπρεπε να γνωρίζει: "Ποτέ μην πεις ποτέ". Πολύ περισσότερο αν έχεις να κάνεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις απαιτήσεις των πολυεθνικών.

Επιβεβαιώθηκαν κατά τη διήμερη συνεδρίαση, χτες και προχτές, της ομάδας των αντιπροσώπων για τη Διακυβερνητική Διάσκεψη, οι προθέσεις των ιθυνουσών χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να επιβάλουν τις απόψεις τους για τη θεσμική κατοχύρωση των πολλών ταχυτήτων, του "σκληρού πυρήνα", που θα αποφασίζει και των "δορυφόρων" που θα εκτελούν.

Ανάμεσα στις προωθούμενες θεσμικές μεταρρυθμίσεις συγκαταλέγονται η μείωση του αριθμού των Επιτρόπων, που θα έχει σαν αποτέλεσμα οι μικρότερες χώρες (μεταξύ τους και η Ελλάδα) να μην εκπροσωπούνται στην Κομισιόν, και η δυνατότητα λήψης των αποφάσεων στο Συμβούλιο με ειδική πλειοψηφία, γεγονός που σημαίνει κατάργηση του "βέτο". Οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία, προωθούν την αλλαγή στάθμισης των ψήφων κάθε κράτους - μέλους στο Συμβούλιο, έτσι ώστε οι χώρες με μεγαλύτερο πληθυσμό να έχουν περισσότερες ψήφους.

Ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη Διακυβερνητική, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Γιάννος Κρανιδιώτης δήλωσε ότι οι χώρες που προωθούν τις προτάσεις αυτές "στοχεύουν νααποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία σε βάρος των μικρότερων". Ο Γ. Κρανιδιώτης επανέλαβε τις θέσεις περί διατήρησης της αντιστοιχίας: Κάθε κράτος - ένας επίτροπος, καθώς και της διατήρησης της ισοδυναμίας των ψήφων όλων των κρατών - μελών, ανεξαρτήτως του μεγέθους. Τόνισε όμως ότι η ελληνική κυβέρνηση συμφωνεί με την κατάργηση του βέτο για αρκετά θέματα κοινοτικού ενδιαφέροντος.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι προτάσεις για τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που προαναφέραμε προωθούνται από το γερμανογαλλικό "άξονα" και υποστηρίζονται από την πλειοψηφία των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Στον πίνακα που δημοσιεύουμε σήμερα αποτυπώνεται με τον σαφέστερο τρόπο το "κοινωνικό πρόσωπο" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για το οποίο τόσο λόγος γίνεται στα κοινοτικά κείμενα, όσο και στις δηλώσεις των δικών μας κυβερνητικών παραγόντων.

Από το 1980 μέχρι το 1993 και για όσες χώρες - μέλη υπάρχουν στοιχεία, ο αριθμός των νοσοκομειακών κρεβατιών μειώθηκε! Σε μια περίοδο για την οποία οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ενοποίησης είχαν να λένε για την ανάπτυξη του κράτους "πρόνοιας", οι αριθμοί αποδεικνύουν αμείλικτα ότι συντελούνταν η συρρίκνωση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης, η οποία τώρα παίρνει τη μορφή της κατεδάφισης.

Οσον αφορά στη χώρα μας, ο πίνακας απλώς επιβεβαιώνει αυτό που ο καθένας γνώριζε και γνωρίζει. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δέκατη τρίτη θέση (στις δεκαπέντε χώρες - μέλη) με 497 νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 100.000 κατοίκους. Μόνο η Ισπανία με 407 και η Πορτογαλία με 416 κρεβάτια βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η μείωση του αριθμού των κρεβατιών κατά 130 στο διάστημα 1980-1993, μείωση που αντιστοιχεί σε ποσοστό 20,7%. Στο διάστημα μάλιστα της πολυδιαφημισμένης πολιτικής του ΕΣΥ.