Το πλατύ και σχεδιασμένο άνοιγμα στους τόπους δουλιάς, συνολικά ο σχεδιασμός για την προετοιμασία του, υποτάσσεται στην αναγκαιότητα να κάνουν τα σωματεία και οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση την επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις που δουλεύουν στοχοπροσηλωμένα για τη μαζικοποίησή της συγκέντρωσης, για το δυνάμωμα του ΠΑΜΕ σε κάθε κλάδο και χώρο δουλιάς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Η ένταση της δουλιάς τις μέρες που απομένουν είναι προϋπόθεση και μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Τα μηνύματα από το μέχρι τώρα άνοιγμα είναι ενθαρρυντικά. Φανερώνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν να πλημμυρίσει στις 12 του Νοέμβρη το κέντρο της Αθήνας. Να ακουστεί μυριόστομο το μήνυμα καταδίκης συνολικά της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, να προβληθούν τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Η αδιάκοπη επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές, σε βάρος της εργατικής τάξης, προσφέρει καθημερινά επιπλέον λόγους για τους οποίους επιβάλλεται, στις 12 του Νοέμβρη, όλοι οι δρόμοι να συγκλίνουν στο Πεδίον του Αρεως. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συμπιέσει ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης, προς όφελος των κερδών του κεφαλαίου, αποτυπώνεται σε κάθε νέο νομοθέτημα και εξαγγελία.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ημερών, η εισφοροαπαλλαγή των εφοπλιστών προς το ΝΑΤ, η καλλιέργεια του κλίματος για έναν νέο αντιασφαλιστικό γύρο που επιχειρήθηκε μέσω της στρατηγικής για τις συντάξεις, οι δηλώσεις Γκαργκάνα για την αναγκαιότητα επίσπευσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Στο όνομα πάντα της αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με θύματα τους εργαζόμενους.
Η σταθερότητα και συνέπεια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, η καταξίωσή του ανάμεσα στους εργαζόμενους και η αναγνώρισή του σαν του μοναδικού φορέα που αγωνίζεται για τα πραγματικά τους δικαιώματα είναι ένα το κρατούμενο, που πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο, ώστε να βαθύνουν οι σχέσεις με την εργατική τάξη.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ασκούμενη πολιτική, η ταύτιση σε μεγάλο βαθμό των κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο στη συνείδηση των εργαζομένων, η ίδια πείρα από τον καθημερινό αγώνα για το μεροκάματο, δίνουν έδαφος στις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις να εξηγήσουν την αναγκαιότητα συμμετοχής στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο. Να αποκαλύψουν το ρόλο των συμβιβασμένων ηγεσιών στο συνδικαλιστικό κίνημα και των κομμάτων που τις πατρονάρουν.
Κάθε λαϊκή οικογένεια έχει αντικειμενικό συμφέρον να βρεθεί στις 12 Νοέμβρη κάτω από τα πανό και τα λάβαρα του ΠΑΜΕ:
Για όλους αυτούς, τα περιθώρια των δημαγωγικών ελιγμών από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του στενεύουν. Το σύστημα δεν μπορεί παρά να αναπαράγει τα αδιέξοδά του. Είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο η ένταση της αντεργατικής αντιλαϊκής επίθεσης. Η δήθεν αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, οι διαχειριστικές λύσεις που προτείνει ο ΣΥΝ, οι λεονταρισμοί των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι έκφραση αυτού του ίδιου του αδιεξόδου. Στόχο έχει να χειραγωγήσει και να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την καναλιζάρει σε ακίνδυνους για το σύστημα τρόπους και μορφές έκφρασης, με ακίνδυνο περιεχόμενο.
Για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός που οδηγεί στην ευθεία σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, τους συνδικαλιστικούς εκφραστές του. Σ' αυτή τη βάση το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην οργάνωση των καθημερινών αγώνων, για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, την προάσπιση των δικαιωμάτων που πλήττονται αλύπητα. Αυτός ο δρόμος μπορεί και πρέπει να είναι πιο ορατός σε περισσότερους εργαζόμενους μετά το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο. Με όπλο το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, τις μέρες που απομένουν μέχρι τις 12 Νοέμβρη, δίνουμε όλοι τον καλύτερο εαυτό μας για να γίνει το σύνθημα πραγματικότητα: «Εργατική Αντεπίθεση - Λαϊκή Συσπείρωση και Πάλη».
(Αμετακίνητος στο χρέος)
ΣΗΜΕΡΑ στη Μελία, καταμεσής στο θεσσαλικό κάμπο, μπροστά στο γρανιτένιο εκείνο βράχο που πάνω του είναι χαραγμένα τα μηνύματα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του συντρόφου και δασκάλου μας στο «Ρίζο» και στην «Ελεύθερη Ελλάδα», του κομμουνιστή Κώστα Βιδάλη.
ΚΟΝΤΑ είκοσι χρόνια αυτή η διαδρομή, όπου κάθε χρόνο το χωριό και τα παιδιά με τα λουλούδια τους και τα τραγούδια τους κρατούν μαζί μας ολοζώντανη και αστραποβόλα τη μνήμη ενός δημοσιογράφου, που αψηφώντας το θάνατο, τον Αύγουστο του 1946, τράβηξε στο δρόμο του χρέους. Για να δει και να γράψει στην εφημερίδα μας την αλήθεια για την κόλαση, που ζούσε εκείνο το καλοκαίρι η Θεσσαλία. Πολλές φορές είχα ακούσει, αργότερα, τη συντρόφισσά του την Κάτια να λέει πως ένα κυριακάτικο απόγιομα, που είχαν πάει στο γάμο δυο φίλων τους, ο Βιδάλης αβάσταγος έφυγε σαν σίφουνας για το ρεπορτάζ, το στερνό που θα τύπωνε με το αίμα του στη θεσσαλική γη.
«...ΚΑΝΕΙΣ, είπε, δεν τον έστειλε στη Θεσσαλία στο στόμα του λύκου. Πήγε μόνος του θεληματικά. Και ο Καραγιώργης - διευθυντής του «Ρ» - και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν. Δεν άκουγε όμως. Μέρες είχε μείνει άγρυπνος, με φουρτουνιασμένη καρδιά, με την αγωνία πως οι Σούρληδες καίγανε τα χωριά, άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, έδερναν μέχρι θανάτου τους αγρότες, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν αγωνιστές... Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να κάμω τη δουλιά μου... Πρέπει ο κόσμος να μάθει... Και θα μάθει όταν πάμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια... Δεν είναι τίμιο αυτό, που κάνουμε. Δεν μπορεί να γίνονται αυτά που γίνονται στη Θεσσαλία κι εμείς να περιμένουμε τις μπούρδες του Θεοτόκη (υπουργός Δ. Τάξης)... Κι έφυγε σαν σίφουνας στο δρόμο του χρέους, όπως το ένιωθε και το ζούσε ο Κ. Βιδάλης».
ΠΕΝΗΝΤΑ εννιά χρόνια πέρασαν από τότε που νεαροί δημοσιογράφοι πρωτάρηδες, ΕΠΟΝίτες ζούσαμε τη συγκλονιστική δολοφονία του. Κι έχουμε στο νου και στην καρδιά συγκρατημένο όλο εκείνο τον πόνο, που έζησε το Κόμμα και η Αντίσταση για το χαμό ενός πρωτομάχου συντρόφου μας, που στάθηκε αμετακίνητος στου δημοσιογράφου την ευθύνη και το χρέος.
ΕΔΩ και 20 χρόνια, στις εκδηλώσεις που έγιναν για το δημοσιογράφο - αγωνιστή, εκείνο που εντυπωσίασε στη μεγάλη εκδήλωση στη Ρωμαϊκή Αγορά, στη Λάρισα και στη Μελία, ήταν η άσβηστη, η ολοζώντανη παρουσία στην καρδιά των συναδέλφων του, των πνευματικών ανθρώπων και των απλών ανθρώπων, που τον είχαν γνωρίσει και τον ήξεραν σαν αγωνιστή, πεντακάθαρο, που στεκόταν δίπλα τους. Κοντά στου λαού τον πόνο και το δίκιο, υπερασπιστής στα δίκια του, στους κατατρεγμούς του.
ΕΙΝΑΙ κληρονομιά ακριβή για την εφημερίδα μας, αλλά και για τη δημοσιογραφία ολόκληρη, τα μηνύματα που εκπέμπει ο γρανιτένιος βράχος της θυσίας του Κ. Βιδάλη. Βρίσκονται στη ζωή μερικοί αγαπητοί συνάδελφοι, που δάσκαλός τους στάθηκε ο Βιδάλης. Κι έχουν πάντα στο νου τα δικά του διδάγματα μοναδικά κι αξέχαστα και μάλιστα μ' όλα όσα γύρω μας συντελούνται όταν εκείνος ο δάσκαλός μας, αυστηρός κι επίμονος δε σταματούσε να μας λέει: «Να γράφεις, κύριε συνάδελφε για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη. Σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε στην άκρη τις φλυαρίες. Δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν».
ΕΙΧΕ ζήσει και στα δικά του χρόνια ο Κ. Βιδάλης τη «δημοσιογραφική γαλέρα», που εκατοντάδες συνάδελφοί μας ζούνε και σήμερα. Ο δάσκαλός μας είχε αντισταθεί την είχε πολεμήσει μέσα στο σωματείο του, στο οποίο κατά τη φράση του Ν. Καρβούνη αναδείχτηκε ΣΤΥΛΟΣ. Ο ίδιος ο Βιδάλης στο βιογραφικό του θα σημειώσει: «...Η λογική της εγγραφής μου στο Κόμμα, είναι η λογική συνέπεια της στάσης και των αγώνων μου στο επάγγελμα και στο σωματείο, καθώς και στο ιδεολογικό μου καταστάλαγμα...».
ΑΓΑΠΟΥΣΕ ο Κώστας με πάθος το αχάριστο, επικίνδυνο μα τόσο συναρπαστικό αυτό επάγγελμα, τη δημοσιογραφία. Το επάγγελμα που μοιάζει τραχύ και σκληρό μονοπάτι, όπου συχνά ο δημοσιογράφος χάνει στους αγκαθερούς θάμνους του την ανθρώπινη αρετή του, όπως τα πρόβατα αφήνουν το μαλλί τους, λίγο λίγο στ' αγκάθια των βουνίσιων μονοπατιών. Ηταν σπάνιο λαγωνικό της είδησης. Μπόρεσε παντού να διαβεί το επικίνδυνο μονοπάτι χωρίς να χάσει τίποτε στ' αγκάθια του.
ΠΑΜΕ σήμερα στη Μελία, με τα στεφάνια και τα λουλούδια μας, εκεί στο γρανιτένιο βράχο της θυσίας του, για να τιμήσουμε το σύντροφο και δάσκαλό μας, τον Κώστα Βιδάλη.
Στην εκδήλωση επίσης θα παραβρεθούν ο ανερχόμενος σκηνοθέτης, δημιουργός της ταινίας Χουάν Κάρλος Κρεμάτα Μαλμπέρτι, τα δύο παιδιά - πρωταγωνιστές, η Ταραού Μπόρσε και ο Μίλο Αβιλα, καθώς και η σκηνοθέτιδα και η διευθύντρια του κουβανικού παιδικού θεάτρου «La Colmenita» (Μικρή κυψέλη) Ισαϊδέιρα Μαλμπέρτι. Η ταινία αφηγείται το ταξίδι δύο παιδιών, της Μαλού και του Χορχίτο, σ' όλη την Κούβα «για να βρουν τον πραγματικό πατέρα της Μαλού, μοναδική ελπίδα για την αγάπη τους». Το «ταξίδι» τους έχει πολλά να μας προσφέρει, όπως και ο πολιτισμός της υπερήφανης Κούβας.