ΣΗΜΕΡΑ στη Μελία, καταμεσής στο θεσσαλικό κάμπο, μπροστά στο γρανιτένιο εκείνο βράχο που πάνω του είναι χαραγμένα τα μηνύματα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του συντρόφου και δασκάλου μας στο «Ρίζο» και στην «Ελεύθερη Ελλάδα», του κομμουνιστή Κώστα Βιδάλη.

ΚΟΝΤΑ είκοσι χρόνια αυτή η διαδρομή, όπου κάθε χρόνο το χωριό και τα παιδιά με τα λουλούδια τους και τα τραγούδια τους κρατούν μαζί μας ολοζώντανη και αστραποβόλα τη μνήμη ενός δημοσιογράφου, που αψηφώντας το θάνατο, τον Αύγουστο του 1946, τράβηξε στο δρόμο του χρέους. Για να δει και να γράψει στην εφημερίδα μας την αλήθεια για την κόλαση, που ζούσε εκείνο το καλοκαίρι η Θεσσαλία. Πολλές φορές είχα ακούσει, αργότερα, τη συντρόφισσά του την Κάτια να λέει πως ένα κυριακάτικο απόγιομα, που είχαν πάει στο γάμο δυο φίλων τους, ο Βιδάλης αβάσταγος έφυγε σαν σίφουνας για το ρεπορτάζ, το στερνό που θα τύπωνε με το αίμα του στη θεσσαλική γη.

«...ΚΑΝΕΙΣ, είπε, δεν τον έστειλε στη Θεσσαλία στο στόμα του λύκου. Πήγε μόνος του θεληματικά. Και ο Καραγιώργης - διευθυντής του «Ρ» - και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν. Δεν άκουγε όμως. Μέρες είχε μείνει άγρυπνος, με φουρτουνιασμένη καρδιά, με την αγωνία πως οι Σούρληδες καίγανε τα χωριά, άρπαζαν το βιος του κοσμάκη, έδερναν μέχρι θανάτου τους αγρότες, βίαζαν γυναίκες, σκότωναν αγωνιστές... Είμαι δημοσιογράφος, πρέπει να κάμω τη δουλιά μου... Πρέπει ο κόσμος να μάθει... Και θα μάθει όταν πάμε να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια... Δεν είναι τίμιο αυτό, που κάνουμε. Δεν μπορεί να γίνονται αυτά που γίνονται στη Θεσσαλία κι εμείς να περιμένουμε τις μπούρδες του Θεοτόκη (υπουργός Δ. Τάξης)... Κι έφυγε σαν σίφουνας στο δρόμο του χρέους, όπως το ένιωθε και το ζούσε ο Κ. Βιδάλης».

ΠΕΝΗΝΤΑ εννιά χρόνια πέρασαν από τότε που νεαροί δημοσιογράφοι πρωτάρηδες, ΕΠΟΝίτες ζούσαμε τη συγκλονιστική δολοφονία του. Κι έχουμε στο νου και στην καρδιά συγκρατημένο όλο εκείνο τον πόνο, που έζησε το Κόμμα και η Αντίσταση για το χαμό ενός πρωτομάχου συντρόφου μας, που στάθηκε αμετακίνητος στου δημοσιογράφου την ευθύνη και το χρέος.

ΕΔΩ και 20 χρόνια, στις εκδηλώσεις που έγιναν για το δημοσιογράφο - αγωνιστή, εκείνο που εντυπωσίασε στη μεγάλη εκδήλωση στη Ρωμαϊκή Αγορά, στη Λάρισα και στη Μελία, ήταν η άσβηστη, η ολοζώντανη παρουσία στην καρδιά των συναδέλφων του, των πνευματικών ανθρώπων και των απλών ανθρώπων, που τον είχαν γνωρίσει και τον ήξεραν σαν αγωνιστή, πεντακάθαρο, που στεκόταν δίπλα τους. Κοντά στου λαού τον πόνο και το δίκιο, υπερασπιστής στα δίκια του, στους κατατρεγμούς του.

ΕΙΝΑΙ κληρονομιά ακριβή για την εφημερίδα μας, αλλά και για τη δημοσιογραφία ολόκληρη, τα μηνύματα που εκπέμπει ο γρανιτένιος βράχος της θυσίας του Κ. Βιδάλη. Βρίσκονται στη ζωή μερικοί αγαπητοί συνάδελφοι, που δάσκαλός τους στάθηκε ο Βιδάλης. Κι έχουν πάντα στο νου τα δικά του διδάγματα μοναδικά κι αξέχαστα και μάλιστα μ' όλα όσα γύρω μας συντελούνται όταν εκείνος ο δάσκαλός μας, αυστηρός κι επίμονος δε σταματούσε να μας λέει: «Να γράφεις, κύριε συνάδελφε για τους απλούς ανθρώπους. Καθαρά, όχι συννεφώδη. Σύντομα και περιεκτικά. Αφηνε στην άκρη τις φλυαρίες. Δίνε το λόγο στα γεγονότα. Αυτά πείθουν».

ΕΙΧΕ ζήσει και στα δικά του χρόνια ο Κ. Βιδάλης τη «δημοσιογραφική γαλέρα», που εκατοντάδες συνάδελφοί μας ζούνε και σήμερα. Ο δάσκαλός μας είχε αντισταθεί την είχε πολεμήσει μέσα στο σωματείο του, στο οποίο κατά τη φράση του Ν. Καρβούνη αναδείχτηκε ΣΤΥΛΟΣ. Ο ίδιος ο Βιδάλης στο βιογραφικό του θα σημειώσει: «...Η λογική της εγγραφής μου στο Κόμμα, είναι η λογική συνέπεια της στάσης και των αγώνων μου στο επάγγελμα και στο σωματείο, καθώς και στο ιδεολογικό μου καταστάλαγμα...».

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ο Κώστας με πάθος το αχάριστο, επικίνδυνο μα τόσο συναρπαστικό αυτό επάγγελμα, τη δημοσιογραφία. Το επάγγελμα που μοιάζει τραχύ και σκληρό μονοπάτι, όπου συχνά ο δημοσιογράφος χάνει στους αγκαθερούς θάμνους του την ανθρώπινη αρετή του, όπως τα πρόβατα αφήνουν το μαλλί τους, λίγο λίγο στ' αγκάθια των βουνίσιων μονοπατιών. Ηταν σπάνιο λαγωνικό της είδησης. Μπόρεσε παντού να διαβεί το επικίνδυνο μονοπάτι χωρίς να χάσει τίποτε στ' αγκάθια του.

ΠΑΜΕ σήμερα στη Μελία, με τα στεφάνια και τα λουλούδια μας, εκεί στο γρανιτένιο βράχο της θυσίας του, για να τιμήσουμε το σύντροφο και δάσκαλό μας, τον Κώστα Βιδάλη.