Λιγότερο από είκοσι μέρες απομένουν για το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 12 του Νοέμβρη, στις 11 το πρωί στο Πεδίον του Αρεως. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει βάλει στόχο να καταγραφεί αυτή η κορυφαία συγκέντρωση σαν μια μαζική λαϊκή κινητοποίηση, που θα δώσει νέα ώθηση στους ταξικούς αγώνες. Σ' αυτό το ύψος έβαλαν τον πήχη οι τοπικές και κλαδικές Γραμματείες του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα. Το στόχο αυτό επιβεβαίωσαν συνδικάτα, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στις δεκάδες μαζικές συσκέψεις που διοργανώθηκαν.

Το πλατύ και σχεδιασμένο άνοιγμα στους τόπους δουλιάς, συνολικά ο σχεδιασμός για την προετοιμασία του, υποτάσσεται στην αναγκαιότητα να κάνουν τα σωματεία και οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση την επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Να πολλαπλασιαστούν οι δυνάμεις που δουλεύουν στοχοπροσηλωμένα για τη μαζικοποίησή της συγκέντρωσης, για το δυνάμωμα του ΠΑΜΕ σε κάθε κλάδο και χώρο δουλιάς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Η ένταση της δουλιάς τις μέρες που απομένουν είναι προϋπόθεση και μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Κάθε λεπτό είναι πολύτιμο. Τα μηνύματα από το μέχρι τώρα άνοιγμα είναι ενθαρρυντικά. Φανερώνουν τις δυνατότητες που υπάρχουν να πλημμυρίσει στις 12 του Νοέμβρη το κέντρο της Αθήνας. Να ακουστεί μυριόστομο το μήνυμα καταδίκης συνολικά της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, να προβληθούν τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ίδια η προετοιμασία του Συλλαλητηρίου μπορεί και πρέπει να αφήσει αποκρυσταλλώματα. Να συσπειρώσει νέες δυνάμεις στην υπόθεση της κλιμάκωσης των ταξικών αγώνων, να συντελέσει στην ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ σε χώρους που έχει καταξιωθεί και στο ρίζωμά του εκεί όπου ακόμα υπάρχουν δυσκολίες. Να προσθέσει νέα σωματεία, Επιτροπές Αγώνα, συνδικαλιστές και εργαζόμενους στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να στεριώσει νέες Επιτροπές του ΠΑΜΕ και Επιτροπές Νέων Εργαζομένων στα ταξικά συνδικάτα.

Η αδιάκοπη επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές, σε βάρος της εργατικής τάξης, προσφέρει καθημερινά επιπλέον λόγους για τους οποίους επιβάλλεται, στις 12 του Νοέμβρη, όλοι οι δρόμοι να συγκλίνουν στο Πεδίον του Αρεως. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να συμπιέσει ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης, προς όφελος των κερδών του κεφαλαίου, αποτυπώνεται σε κάθε νέο νομοθέτημα και εξαγγελία.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ημερών, η εισφοροαπαλλαγή των εφοπλιστών προς το ΝΑΤ, η καλλιέργεια του κλίματος για έναν νέο αντιασφαλιστικό γύρο που επιχειρήθηκε μέσω της στρατηγικής για τις συντάξεις, οι δηλώσεις Γκαργκάνα για την αναγκαιότητα επίσπευσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Στο όνομα πάντα της αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με θύματα τους εργαζόμενους.

Η σταθερότητα και συνέπεια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, η καταξίωσή του ανάμεσα στους εργαζόμενους και η αναγνώρισή του σαν του μοναδικού φορέα που αγωνίζεται για τα πραγματικά τους δικαιώματα είναι ένα το κρατούμενο, που πρέπει να αξιοποιηθεί στο έπακρο, ώστε να βαθύνουν οι σχέσεις με την εργατική τάξη.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ασκούμενη πολιτική, η ταύτιση σε μεγάλο βαθμό των κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο στη συνείδηση των εργαζομένων, η ίδια πείρα από τον καθημερινό αγώνα για το μεροκάματο, δίνουν έδαφος στις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις να εξηγήσουν την αναγκαιότητα συμμετοχής στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο. Να αποκαλύψουν το ρόλο των συμβιβασμένων ηγεσιών στο συνδικαλιστικό κίνημα και των κομμάτων που τις πατρονάρουν.

Κάθε λαϊκή οικογένεια έχει αντικειμενικό συμφέρον να βρεθεί στις 12 Νοέμβρη κάτω από τα πανό και τα λάβαρα του ΠΑΜΕ:

• Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, με τα μεροκάματα και τους μισθούς της ανέχειας, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, τα εξαντλητικά και απλήρωτα ωράρια. Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που ψηφίστηκε πρόσφατα, είναι ένα μόνο κομμάτι της γενικότερης επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Το καπιταλιστικό δόγμα «δουλιά όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης», όσο θα υλοποιείται ανεμπόδιστα, θα εξελίσσεται σε εφιάλτη για τους εργαζόμενους. Στην «ουρά» περιμένει η λεγόμενη οδηγία Μπολκεστάιν, που θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην προσπάθεια του κεφαλαίου να μειώσει κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης. Ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό παραμένουν ανοιχτά - από τις κυβερνήσεις ακόμα του ΠΑΣΟΚ - στα πλαίσια των ευρωενωσιακών αποφάσεων για «μεταρρυθμίσεις» που θα μειώνουν κι άλλο το μη μισθολογικό κόστος για τους εργοδότες. Οι μετανάστες έχουν κι αυτοί κάθε λόγο να ενώσουν τα αγωνιστικά τους βήματα με τους συναδέλφους τους στην επιχείρηση και στον κλάδο της δουλιάς τους, με το σύνολο της εργατικής τάξης. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, όπως εκφράστηκε και με το νόμο που πρόσφατα ψηφίστηκε στη χώρα μας, δίνει ξεκάθαρο στίγμα: Τόσοι «νόμιμοι» μετανάστες, όσους κάθε φορά χρειάζεται το κεφάλαιο. Από τους υπόλοιπους, εκτός παραγωγής οι πιο «τυχεροί», ξανά εκτός συνόρων οι πιο «άτυχοι».
• Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη «σύγκλιση» των δικαιωμάτων προς τα κάτω. Η κατάπτυστη Σύμβαση στον ΟΤΕ άνοιξε διάπλατα το δρόμο για τη γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, για τη μείωση των μισθών. Η προωθούμενη απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και των Τηλεπικοινωνιών να συντελέσει στο να οξυνθεί ακόμα περισσότερο η επίθεση του κεφαλαίου στο δικαίωμα στη δουλιά. Θα δώσει νέα ώθηση στη ραγδαία ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών των πρώην ΔΕΚΟ. Ηδη, για τους δημόσιους υπάλληλους η κυβέρνηση υποσχέθηκε... μηδενικές αυξήσεις για το 2006. Το ασφαλιστικό των τραπεζών δημιουργεί νέα αρνητικά δεδομένα για το σύνολο των εργαζομένων στον κλάδο, όταν αποδεδειγμένα η κερδοφορία των τραπεζών τραβάει τον ανήφορο. Οι συμβασιούχοι παραμένουν σε καθεστώς ομηρίας ή πετιούνται στο δρόμο μετά από δεκαετίες δουλιάς. Εργολάβοι κερδίζουν ανεξέλεγκτα τη διαχείριση υπηρεσιών στις επιχειρήσεις των πρώην ΔΕΚΟ, στα νοσοκομεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, πιέζοντας τους εργαζόμενους στο σύνολό τους να κατεβάσουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, να συμβιβαστούν με τους ληστρικούς όρους εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης.
• Οι νέοι εργάτες και υπάλληλοι, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην παραγωγή μέσα σε συνθήκες μεσαίωνα. Από το 1992, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη φροντίσει να συνταξιοδοτούνται στα 65 και στα 67. Η επίθεση που δέχονται από χίλιες μπάντες οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας υψώνουν τόίχος ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους και τη συλλογική διεκδίκηση, την ώρα που μια γιγαντιαία επιχείρηση χειραγώγησης της νεανικής συνείδησης βρίσκεται σε εξέλιξη, από τις πολύ νεαρές ηλικίες. Τεράστια είναι τα εμπόδια που βάζει η υποαπασχόληση ή η πολυαπασχόληση στην προσπάθεια των νέων να δημιουργήσουν οικογένεια, να ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες. Σε ζωτικής σημασίας ζήτημα αναδεικνύεται ο ελεύθερος χρόνος, η ποσοτική και ποιοτική του συρρίκνωση. Για τους νέους εργάτες και υπάλληλους, το κεφάλαιο και τα κόμματά του οραματίζονται τη Διά Βίου αμάθεια, την περιπλάνηση στα «εκπαιδευτήρια» των εργοδοτών, για να βγει το μεροκάματο της πείνας.
• Οι άνεργοι, που δέχονται την αισχρή κοροϊδία ότι οι ίδιοι φταίνε για το ότι βρίσκονται εκτός παραγωγής. Που προσπαθούν να τους πείσουν ότι τα επιδόματα πείνας, τα προγράμματα κατάρτισης και η εργασιακή περιπλάνηση είναι μονόδρομος. Στη Νάουσα, την Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα, στην Αθήνα, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας η εργασιακή ανασφάλεια αυξάνει. Απολύσεις και λουκέτα πληθαίνουν. Η θέση των ανέργων είναι μέσα στα σωματεία τους. Είναι στο πλευρό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, για τη διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας τους, για την απόκρουση της επιχείρησης χειραγώγησης και ομηρίας τους.

Για όλους αυτούς, τα περιθώρια των δημαγωγικών ελιγμών από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του στενεύουν. Το σύστημα δεν μπορεί παρά να αναπαράγει τα αδιέξοδά του. Είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο η ένταση της αντεργατικής αντιλαϊκής επίθεσης. Η δήθεν αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, οι διαχειριστικές λύσεις που προτείνει ο ΣΥΝ, οι λεονταρισμοί των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι έκφραση αυτού του ίδιου του αδιεξόδου. Στόχο έχει να χειραγωγήσει και να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την καναλιζάρει σε ακίνδυνους για το σύστημα τρόπους και μορφές έκφρασης, με ακίνδυνο περιεχόμενο.

Για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα ένας δρόμος υπάρχει. Αυτός που οδηγεί στην ευθεία σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, τους συνδικαλιστικούς εκφραστές του. Σ' αυτή τη βάση το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στην οργάνωση των καθημερινών αγώνων, για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, την προάσπιση των δικαιωμάτων που πλήττονται αλύπητα. Αυτός ο δρόμος μπορεί και πρέπει να είναι πιο ορατός σε περισσότερους εργαζόμενους μετά το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο. Με όπλο το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, τις μέρες που απομένουν μέχρι τις 12 Νοέμβρη, δίνουμε όλοι τον καλύτερο εαυτό μας για να γίνει το σύνθημα πραγματικότητα: «Εργατική Αντεπίθεση - Λαϊκή Συσπείρωση και Πάλη».