Στην εκδήλωση, που έγινε στο Πάρκο Γεωργιάδη, μίλησε ο Γιώργος Σκιαδιώτης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Εργατικού Τμήματος της ΚΕ, ενώ παρουσιάστηκε και χρονικό από τους σημαντικότερους αγωνιστικούς σταθμούς της εργατικής τάξης στο Ν. Ηρακλείου και την προσφορά των κομμουνιστών.

Στο Ηράκλειο οι πρώτες προσπάθειες για την οργάνωση των εργατών έγιναν στα μέσα της 10ετίας του 1920. Την πρωτοβουλία πήρε η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας «Η φωνή του εργάτη». Από τα πρώτα βήματα του συνδικαλιστικού κινήματος το ΚΚΕ βρέθηκε στην πρωτοπορία, πρωτοστάτησε στο στήσιμο Σωματείων και Εργατικών Κέντρων.

Παράλληλα, η αστική τάξη για να χτυπήσει το εργατικό κίνημα έπρεπε πρώτα να χτυπήσει την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ. Ετσι, από το 1927 είχε ιδρυθεί στο Ηράκλειο ο αντικομμουνιστικός σύλλογος.

Το 1934 ιδρύεται και επίσημα το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου. Το δίμηνο Νοέμβρη - Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου ξεσπά η απεργία των υποδηματεργατών. Συλλαμβάνονται πέντε δυναμικότατα στελέχη, κομμουνιστές, οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους με πολυήμερη απεργία πείνας στην απομόνωση.

Τον Ιούνη του 1935 η εργοδοσία αρνείται να συζητήσει με το Σωματείο Σταφιδεργατών, όπως κάθε χρόνο, για την αμοιβή τους. Ετσι, στις 25/7 αποφασίζεται πανεργατική απεργία. Στις 4/8, το σταφιδεργατικό πρόβλημα οξύνθηκε και σημειώθηκαν αιματηρές συγκρούσεις εργατών και ενόπλων της Χωροφυλακής και του Στρατού. Μέχρι να 'ρθουν ενισχύσεις, οι απεργοί γίνονται κύριοι της κατάστασης. Στις συμπλοκές ο Στρατός χρησιμοποίησε και πολυβόλα, δολοφονώντας τρεις εργάτες και τραυματίζοντας 15.

Το επόμενο πρωί έγινε μάχη μιας ώρας με την Αστυνομία και το Στρατό από την πλατεία Αγίου Μηνά μέχρι το «Μεϊντάνι». Αλλοι τρεις εργάτες δολοφονήθηκαν και τραυματίστηκαν δέκα. Μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων, στις 6/8 ο επιθεωρητής εργατικών διαφορών και οι εκπρόσωποι των Σωματείων συμφώνησαν σε 10 ζητήματα, ένα από τα οποία ήταν η προμήθεια βιβλιαρίων Υγείας σε όλους τους εργάτες. Για τους σταφιδεργάτες οι σταφιδοεξαγωγείς αποδέχτηκαν αυξήσεις 15% για τους εργάτες και τις εργάτριες, ακόμη και για τις υπερωρίες, τη νυχτερινή εργασία, τις Κυριακές και τις γιορτές.

Η Εργατική Πρωτομαγιά του 1936 γιορτάστηκε με κοσμοσυρροή στο κτήμα του Στρατή Περγαλίδη, μάρτυρα της εργατικής τάξης. Η διαδήλωση προχώρησε και διαλύθηκε στο Βαλιδέ Τζαμί τη νύχτα πια.

Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το '36 ώθησαν στην πανελλαδική απεργία στις 13 του Μάη. Το τότε Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου (ΕΚΗ), μεταξύ άλλων, προβάλλει το αίτημα για ελεύθερη διακίνηση και κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Το κράτος, βλέποντας τη δύναμη του λαϊκού κινήματος, θορυβήθηκε και το κατέστειλε βίαια. Διασπά και αποδυναμώνει το ΕΚΗ, προχωρώντας στην απόσχιση των συντηρητικών εργατών και στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Συντηρητικών. Προχωρεί σε αθρόους εκτοπισμούς δημοκρατικών και κομμουνιστών.

Στις 16-6-1936, ιδρύεται ο «Εθνικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος Ηρακλείου» για τη «διά παντός νομίμου μέσου προστασία του υπάρχοντος αστικού συστήματος». Ενώ προηγούμενα, στις 13-6-1936, η Ασφάλεια συνέλαβε 5 κομμουνιστές προέδρους Σωματείων και στελέχη του ΕΚΗ και τους εκτόπισε στον Αϊ - Στράτη. Ανάμεσά τους ο Ναπολέων Σουκατζίδης, πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων, που δεν ξαναγύρισε ποτέ, αλλά ακολούθησε το δρόμο της θυσίας. Παραδόθηκε ως κρατούμενος της Ακροναυπλίας στους Γερμανούς και εκτελέστηκε στην Καισαριανή μαζί με τους 200 κομμουνιστές...

Από τον Αύγουστο του 1936 η αστική δικτατορία διαλύει συνδικάτα, καταργεί τις λαϊκές ελευθερίες. Η ταξική πάλη συνεχίζεται στα ξερονήσια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, με την είσοδο της χώρας στον πόλεμο, στα πεδία της μάχης.

Στο Ηράκλειο με την υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων το ΚΚΕ δίνει τη γραμμή για νέα καθήκοντα στις νέες συνθήκες. Αναδιοργανώνονται τα Σωματεία και το Εργατικό Κέντρο. Ηδη από τον Οκτώβρη του 1944 ο Στρατής Περγαλίδης, ως πρόεδρος του τότε Εργατικού Κέντρου, σε έκθεσή του αναφέρει ότι στο Ηράκλειο είναι οργανωμένα 32 Σωματεία.

Το 1945 οργανώνεται συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στον Αγιο Κωνσταντίνο. Εκτός από τα 46 τότε Σωματεία του Εργατικού Κέντρου συμμετείχε και το ΕΑΜ. Η βία και η τρομοκρατία οργιάζουν. Οι διαβόητες ομάδες των Μπαντουβάδων, εκτός από τους αντάρτες, εκβιάζουν και τρομοκρατούν τους δραστήριους συνδικαλιστές.

Σε αυτό το κλίμα φτάνουμε στον Ιούνη του 1947. Ο κομμουνιστής πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου πιάνεται στις 11 του μήνα μαζί με τον γραμματέα του Εργατικού Κέντρου και βασανίζονται στην Ασφάλεια. Το επόμενο πρωί οργανώνεται συγκέντρωση από τα εργατικά Σωματεία στη Νομαρχία. Τους υποδέχτηκε η Αστυνομία, η οποία ανοίγοντας πυρ σκότωσε επί τόπου τον Χρήστο Χατζηγεωργίου, πρόεδρο του Σωματείου Υποδηματεργατών. Και λίγο παρακάτω, έξω από το Μουσείο, τον Κωνσταντίνο Χατζηγεωργίου.

Το Σάββατο 14 του Ιούνη γίνεται γνωστό ότι ο Στρατής Περγαλίδης είχε άγρια δολοφονηθεί στα γραφεία της Ασφάλειας.

Στην ομιλία του, ο Γιώργος Σκιαδιώτης τόνισε ότι η Ιστορία του ΚΚΕ είναι αναπόσπαστο μέρος της νεότερης Ιστορίας της χώρας μας, πολιτικής και κοινωνικής, για να συμπληρώσει: Είναι η Ιστορία της εργατικής τάξης, των πρωτοπόρων μαχητών της, ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη. Μια Ιστορία πολύχρονων - πολύμορφων αγώνων, απροσμέτρητων θυσιών, ηρωικών και επικών στιγμών, για Λευτεριά - Εθνική Ανεξαρτησία, για την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό.

Ετσι, θα τονίσει, ο χαρακτηρισμός Κόμμα Πρωτοπόρο, Κόμμα των Αγώνων και των Θυσιών, δε δόθηκε τυχαία. Τον κέρδισε το Κόμμα μας με τη δράση και το αίμα χιλιάδων αγωνιστών του. Οι δεκάδες τόποι μαρτυρίου (φυλακές - ξερονήσια - τόποι εκτελέσεων) δοξάστηκαν από την αντοχή χιλιάδων και χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Η ανιδιοτέλεια και η προσφορά τους αποτέλεσαν και αποτελούν ύψιστες αξίες και ακριβή παρακαταθήκη του Λαού μας.

Αναφερόμενος στο σήμερα, ο ομιλητής, αφού σημείωσε ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις συνιστούν μια τεράστια και γενικευμένη επίθεση ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων και των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων και των λαών, τόνισε:

«Επιβεβαιώνεται καθημερινά από την εθνική πείρα αλλά και τη διεθνή ότι όποιο κόμμα της αστικής τάξης - Φιλελεύθεροι ή Σοσιαλδημοκράτες, ή Συνασπισμός από αυτά τα κόμματα - και αν διαχειρίζεται τον καπιταλισμό αυτός δεν εξανθρωπίζεται, δε γίνεται λιγότερο επιθετικός, πιο ανθρώπινος. Γίνεται πιο επιθετικός είτε σε εθνικό, είτε σε διεθνικό, διακρατικό επίπεδο. Το επόμενο διάστημα έχουν στόχο ό,τι απόμεινε από τις λαϊκές κατακτήσεις, επισήμανε και πρόσθεσε: «Σε αυτό τους βοηθά η συναίνεση που τους παρέχει η ουσιαστική συμφωνία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η ουσιαστική στήριξη από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό».

Σχετικά με την προοπτική, το στέλεχος του ΚΚΕ τόνισε χαρακτηριστικά: «Αν το 1918 στο πρώτο Ιδρυτικό Συνέδριο του Κόμματος μας εκφράστηκε ακλόνητη η πίστη ότι ο σοσιαλισμός είναι η μόνη άμεση απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη ιστορική περίοδο».

«Ο πιο εύστοχος και αποτελεσματικός δρόμος συγκέντρωσης και προετοιμασίας των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων είναι αυτός της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Μιας πλατιάς κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα εδραιωθεί και θα ατσαλωθεί στο έδαφος της υπεράσπισης των εργαζομένων από την καπιταλιστική επίθεση και τις συνέπειές της, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στα μονοπώλια, γιατί χωρίς δράση εναντίον τους δεν υπάρχει τρόπος υπεράσπισης ούτε επιμέρους αιτημάτων, αλλά ταυτόχρονα θα διεκδικήσει την Εξουσία. Γιατί μόνο έχοντας την εξουσία αυτό το μέτωπο θα μπορέσει να αποκτήσει τον έλεγχο των βασικών μέσων παραγωγής, όρος απαραίτητος για τον προγραμματισμό και τη λύση των λαϊκών προβλημάτων».

Ενα τέτοιο φύτρο, μεταξύ άλλων, συμπλήρωσε. είναι το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), με στόχο να σηκώσει στην πλάτη του την οργάνωση της εργατικής τάξης, την ενότητα και τη δράση της σε ταξική κατεύθυνση, με ικανοποιητικά μέχρι σήμερα αποτελέσματα. Τέτοια φύτρα είναι η ΠΑΣΥ, η Επιτροπή για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα και Ελευθερίες. Τέτοια φύτρα είναι τα ευρύτερα αγωνιστικά ψηφοδέλτια σε Δήμους και Νομαρχίες όπου έχουμε καταφέρει να το κάνουμε και κάνουμε περισσότερα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.