Πέρασε ένας χρόνος απ' τη μέρα που αποχαιρετήσαμε το σύντροφο Τάκη Μαμάτση. Μέλος του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, διευθυντής του «Ριζοσπάστη», υπεύθυνος της «Φωνής της Αλήθειας» στα πέτρινα χρόνια, ήταν λίγα απ' τα μετερίζια που υπηρέτησε μέχρι την τελευταία του πνοή την πάλη για το σοσιαλισμό απ' τις γραμμές του ΚΚΕ, του οποίου ήταν μέλος για 60 ολόκληρα χρόνια. Ο Τάκης Μαμάτσης έφυγε αφήνοντας έργο μεγάλο. Αφησε πίσω ένα παράδειγμα κομμουνιστικής ανθρωπιάς, παράδειγμα που μας οδηγεί και είναι σημείο αναφοράς για τη ζωής και τη δράση κάθε μέλους του Κόμματος.

Γεννήθηκε το 1925 στη Ραψάνη της Λάρισας, όπου και μεγάλωσε. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στη Λάρισα το 1943, ξεκίνησε τις σπουδές του στην Παιδαγωγική Ακαδημία για δάσκαλος. Ενα χρόνο μετά διέκοψε και βγήκε στο βουνό αφού τον είχε συνεπάρει η μεγάλη ανάγκη για τη λευτεριά και την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Από μαθητής ακόμα προσχωρεί στον Θεσσαλικό Ιερό Λόχο και αρχίζει την αντιστασιακή δράση του στη Λάρισα, ενώ με την ίδρυση της ΕΠΟΝ γίνεται στέλεχος της Τοπικής Οργάνωσης. Το 1943 γίνεται μέλος του ΚΚΕ, το οποίο και υπηρέτησε αταλάντευτα μέχρι την τελευταία του πνοή.

Απ' την πρώτη σχεδόν στιγμή της ένταξής του στο Κόμμα δούλευε στον τομέα της έκδοσης πολυγραφημένων εφημερίδων των οργανώσεων του ΕΑΜ, του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής, όπως και στην ακρόαση ραδιοφωνικών σταθμών και την έκδοση ειδησεογραφικού δελτίου. Το καλοκαίρι του 1944 δούλεψε στη διαφώτιση της επαρχιακής επιτροπής Τυρνάβου του Κόμματος και μετά στο Τμήμα Διαφώτισης του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας. Με απόφαση του Κόμματος από το φθινόπωρο του 1945 θα εργαστεί στην εφημερίδα «Αλήθεια», όργανο της ΝΕ Λάρισας του ΕΑΜ, μέχρι και την απαγόρευση της έκδοσής της το καλοκαίρι του 1946. Τότε ο Τάκης Μαμάτσης καταφέρνει να γλιτώσει τη σύλληψη και βγαίνει στο βουνό το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου. Την άνοιξη του 1947 εντάσσεται στα τμήματα του ΔΣΕ, δουλεύοντας στη διαφώτιση της ταξιαρχίας του Υψηλάντη και στη συνέχεια στη διαφώτιση του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, με υπεύθυνους τον Νίκο Μπελογιάννη και μετά τον Λευτέρη Ελευθερίου. Με την υποχώρηση του ΔΣΕ περνά στις φιλόξενες Λαϊκές Δημοκρατίες, όπου εκεί μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές ζει στην αναγκαστική προσφυγιά.

Σπουδάζει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κλουζ της Ρουμανίας. Συγγράφει ιστορικά βιβλία, όπως η «Επισκόπηση της Βυζαντινής Ιστορίας» και άλλα, συμμετέχει σε αρκετές συλλογικές εργασίες, ενώ γράφει ιστορικά και πολιτικά άρθρα στο «Ριζοσπάστη» και άλλα έντυπα. Εκτός από ιστορικός, ο Τάκης Μαμάτσης ήταν άνθρωπος του κομματικού Τύπου. Σπούδασε τη δημοσιογραφία μέσα στο καμίνι της πάλης. Το Κόμμα, αξιοποιώντας την εμπειρία του από τη δουλιά στον παράνομο Τύπο, από το 1956 έως το 1968 τον τοποθετεί στη «Φωνή της Αλήθειας» ως συντάκτη αρχικά, για να φτάσει στη θέση του διευθυντή της. Σε εκείνα τα «πέτρινα χρόνια» δίνει τη μάχη του μέσα από τη «Φωνή της Αλήθειας», το μήνυμα της οποίας συγκλόνιζε τις συνειδήσεις των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών στην πατρίδα και την προσφυγιά.

Το 1968, στην 12η Ολομέλεια, εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, όπου επανεκλέγεται τόσο στο 9ο όσο και στα 10ο, 11ο και 12ο Συνέδρια του ΚΚΕ, ενώ από το 11ο μέχρι το 13ο Συνέδριο είναι και μέλος του Πολιτικού του Γραφείου. Από το 1968 έως το 1973 είναι υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ από το Γενάρη του 1973 έως τον Αύγουστο του 1973 είναι συνδιευθυντής μαζί με τον Στάθη Καραγιώργη στη «Φωνή της Αλήθειας» και μετά το θάνατο τού Καραγιώργη διευθυντής ως το κλείσιμο του ραδιοσταθμού, μερικούς μήνες μετά την πτώση της χούντας, στις αρχές του 1975.

Ο Τάκης Μαμάτσης το Μάη του 1975 επαναπατρίζεται και από τότε δουλεύει στο «Ριζοσπάστη» ως διευθυντής. Επί πολλά χρόνια η ψυχή του «Ριζοσπάστη». Οπως λένε όλοι όσοι τον γνώριζαν από τη διευθυντική θέση έδινε καθημερινά, χωρίς φαμφάρες, με κομμουνιστική συνείδηση και ευπρέπεια τη δική του μάχη για την προπαγάνδιση των θέσεων και της πολιτικής του Κόμματος, την ενημέρωση και ενεργοποίηση του ελληνικού λαού. Μαζί με άλλους συντρόφους συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη της εφημερίδας και συμβάλλει ουσιαστικά στο να γίνεται ο «Ριζοσπάστης» μέρα με τη μέρα καλύτερος διαφωτιστής και οργανωτής της πάλης του λαού μας.

Πολύ σημαντική ήταν η προσφορά του στη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου και κατά την προετοιμασία του, ενώ είχε ξεσπάσει εσωκομματική κρίση. Ως μέλος του ΠΓ και ως καθοδηγητής εκ μέρους του ΠΓ μεγάλων Κομματικών Οργανώσεων, όπως της Θεσσαλίας και της Στερεάς, συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις στην πάλη κατά του οπορτουνισμού, ο οποίος είχε σηκώσει για μια ακόμα φορά κεφάλι, ενθαρρημένος από τις ανατροπές του '90 - '91 που συντελούνταν στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Συνέβαλε ώστε να κρατηθεί το Κόμμα και η ιδεολογία του.

Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του συνέβαλε με τις σκέψεις του και τις υποδείξεις του μέσα από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του Κόμματος, στο οποίο συμμετείχε πάντα με την αγωνία για να προσφέρει ώστε το Κόμμα να ορθοποδήσει και να συνεχίσει την ανοδική πορεία του.