Επιθυμία και χρέος μου, να γράψω λίγα λόγια για τον Τάκη Μαμάτση. Κλείνει τώρα ένας χρόνος από το θάνατό του. Και το κενό που άφησε - όπως και άλλοι επώνυμοι ακριβοί μας σύντροφοι - μένει δυσαναπλήρωτο. Συμφωνώ με τη γενική εκτίμηση γι' αυτόν. Αλλά και η δική μου η προσωπικό εκτίμηση ήταν μεγάλη. Στο Κόμμα και στο λαϊκό μας κίνημα έδωσε πολλά. Και δίκαια αναδείχτηκε στα ανώτατα πόστα. (Πολλά χρόνια στην ΚΕ του ΚΚΕ και τέλος στο ΠΓ). Και θα έδινε πολλά ακόμα αν το επέτρεπε η υγεία του.

Υπήρξε εξαίρετος αγωνιστής, ανεκτίμητος σύντροφος και θαυμάσιος άνθρωπος. Απλός, σεμνός, αγαπητός. Με αδαμάντινο χαρακτήρα, πολλά χαρίσματα κι αρετές. Στέλεχος με πολιτικές κι οργανωτικές ικανότητες. Επιστήμων, Ιστορικός. Με προσφορά στο ιδεολογικό μας μέτωπο. Και ειδικά στη δημοσιογραφία ταλέντο! Αρχισε από την «Αλήθεια» της Λάρισας. Συνέχισε στα έντυπα του ΔΣΕ. Υστερα, στην πολιτική προσφυγιά, στη «Φωνή της Αλήθειας». Και τέλος στο «Ριζοσπάστη». Οπου έβαλε έντονα τη «σφραγίδα» της προσωπικότητάς του. Και η ΕΣΗΕΑ τον έκανε μέλος της.

Μέχρι που κηρύχτηκε ο πόλεμος το 1940 με τον Τάκη ήμασταν στο Γυμνάσιο της Λάρισας. Μα δε γνωριζόμασταν. Μεγαλύτερος αυτός, μια - δυο τάξεις παραπάνω. Τον γνώρισα το 1973, όταν αποφυλακίστηκα προσωρινά και βγήκα παράνομα στο εξωτερικό. Και (ως νεοεκλεγμένο μέλος της ΚΕ στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος) στάλθηκα να δουλέψω στη «Φωνή της Αλήθειας». Ηταν διευθυντής. Αντικατέστησε επάξια τον μακαρίτη Στάθη Καραγιώργη. Εμπειρος αυτός, ανίδεος εγώ από Ραδιοσταθμό, με βοήθησε. Κοντά του έμαθα πολλά. Η «ΦΑ» ήταν τότε δυνατό όπλο του ΚΚΕ και του λαού στον αντιδικτατορικό αγώνα. Είχε κατάλληλο προσωπικό. Καλό επιτελείο. Εκλεκτοί συντάκτες οι: Στάθης Καρύδης, Βασίλης Πηγής, Νίκος Παπανδρέου, Κώστας Τσανάκας (Αραχθος), Θανάσης Χριστοδούλου. Εκφωνήτρια η Αγγέλα Καρύδη. Γραμματέας της ΚΟΒ ο Μήτσος Τσάρας. Για να αναφέρω όσους δε ζουν πια. Από το ΠΓ καθοδηγήτριά μας ήταν η αξέχαστη συντρόφισσα Ρούλα Κουκούλου.

Στη σοβαρή αποστολή του Σταθμού συνέβαλαν όλοι. Με πίστη, ευσυνειδησία και πειθαρχία. Με συλλογικότητα κι αλληλοβοήθεια. Με κριτική κι αυτοκριτική. Ψυχή όμως της «κολεκτίβας» ήταν ο Τάκης. Με δυνατή αίσθηση ευθύνης. Μελετημένος, προβληματισμένος, μεθοδικός, ακούραστος. Καταπάνω στη δουλιά, μέρα νύχτα. Προγραμμάτιζε, οργάνωνε, καταμέριζε, έλεγχε. Αυστηρός στις αδυναμίες, αλλά και προσεκτικός («μεγαλόψυχος») στις παρατηρήσεις. Συχνά με το «πείραγμα», το χιούμορ και το χαμόγελο η κριτική του ζεμάταγε κι είχε καλύτερο αποτέλεσμα. Εκείνο που δε συγχωρούσε ποτέ ήταν οι ιδεολογικές παρεκκλίσεις κι απόψεις. Εκεί ήταν αδιάλλακτος.

Στη «ΦΑ» τον Μαμάτση τον γνώρισα καλά. Συνεργαστήκαμε άψογα. Γίναμε φίλοι γκαρδιακοί. Οταν ήρθε στο «Ριζοσπάστη» χάρηκα αφάνταστα. Εδώ τον γνώρισα και τον έζησα καλύτερα. Οσες δυσκολίες κι αν είχε η δουλιά της εφημερίδας. Οσο κι αν υποχρεωνόμασταν να ξημεροβραδιαζόμαστε στα γραφεία και στα τυπογραφεία. Κι όταν αργότερα σοβούσε η κρίση που έπληξε και το κεντρικό δημοσιογραφικό μας όργανο. Η συνεργασία μας διατηρήθηκε στενή. Η φιλία μας δυνάμωσε. Τίποτα δεν μπόρεσε να τη σκιάσει. Μείναμε και παλέψαμε στο ίδιο χαράκωμα. Υπερασπιστήκαμε το Κόμμα, την ιδεολογία, την πολιτική, τα μεγάλα ιδανικά του. Σ' εκείνες τις κρίσιμες στιγμές τον εκτίμησα περισσότερο. Βέβαια, δεν άργησε να τον πάρει ο Χάρος. Αλλά έφυγε ικανοποιημένος και με ήσυχη τη συνείδηση. Οτι έπραξε το καθήκον του μέχρι τέλους!

Δεν ευτύχησα να επισκεφθώ το αγαπημένο χωριό του όσο ζούσε. Αν και μου το ζήτησε πολλές φορές. Πήγα στη Ραψάνη, στην κηδεία του με θλίψη και πένθος. Και, με τους άλλους συντρόφους και την οικογένειά του, τον συνόδεψα στην τελευταία κατοικία του. Αιώνια η μνήμη του.