Στον αντίποδα της επιδημίας των φτηνιάρικων, παγκοσμιοποιημένης αισθητικής, σίριαλ, που αφειδώς προμηθεύεται και προβάλλει η ελληνική τηλεόραση, ο τουρκικός κινηματογράφος που φθάνει ως τις ελληνικές αίθουσες συνιστά δείγμα κινηματογραφίας που μοιάζει να ανδρώνεται σεβόμενη τους κανόνες, τις αφηγηματικές αρχές, τις θεωρίες, τη γλώσσα και τις συμβάσεις της τέχνης του κινηματογράφου και δεν αντιλαμβάνεται τον κινηματογράφο σαν συνονθύλευμα κινούμενων εικόνων που διέπονται και διατάσσονται σύμφωνα με αισθητικές και τεχνικές οπτικοακουστικών, τηλεοπτικών ή διαφημιστικών παραγωγών. Η τουρκική κινηματογραφία ανθεί τα τελευταία χρόνια και λειτουργεί σαν καθρέφτης μιας χώρας και μιας κοινωνίας σε...