Τα λόγια των 100 πολιτικών κρατουμένων στις απάνθρωπες φυλακές της Τουρκίας, που από τις 20 Οκτώβρη πραγματοποιούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου, φτάνουν στ' αυτιά τους, όχι σαν κραυγές απόγνωσης, αλλά σαν φωνές ελπίδας. «Πόσο τυχεροί είναι οι επαναστάτες που βαδίζουν προς την αθανασία, προκειμένου να κάνουν τη ζωή να κυλά όπως θα έπρεπε...», λέει η φωνή της Σουάτ Καραμπουλούτ, μία απ' τους 100 αποφασισμένους να πεθάνουν, παρά να παραδοθούν στην αθλιότητα των λεγόμενων λευκών κελιών. «Πιστεύω στην τελειότητα του να βαδίζει κανείς με χαρά προς το θάνατο και χωρίς δισταγμό, όταν απαιτείται να το κάνει», λέει μέσα απ' τα μπουντρούμια ένας ακόμα, ο Οσγκούρ Σόνερ. Και με αυτήν την πεποίθηση, οι...