Στις αρχές του 1923, πριν ακριβώς εκατό χρόνια, «σβήνει» νέος - πολύ νέος - ο Νίκος Σαντορινιός, σε ηλικία μόλις 26 ετών. Η φυματίωση από την οποία πάσχει βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο και θα τον οδηγήσει στον πρόωρο θάνατό του. Το φθισιατρείο «Σωτηρία», κατ' ευφημισμό και κατ' όνομα θεραπευτήριο, λειτουργεί ως ένα νεκροταφείο σωμάτων και ψυχών. Σε αυτόν τον ομαδικό τάφο θα «σβήσει» η υποσχόμενη αυτή ποιητική φωνή, η οποία καταφέρνει έστω και σε μία συλλογή, «Φωνές στην ερημιά», στα 1919, να εκφράσει μέσα από τον ατομικό πόνο της τη συλλογική οδύνη: Το λέγω: έχω τη δύναμη και θέλησα να ζήσω. Τους μορφασμούς σας άνθρωποι πάντα περιφρονώ, τις αηδίες ήρθα, εδώ στον κόσμο, για να σβύσω, κι...